Pages

Wednesday, December 22, 2010

Kinect




Επισκέφτηκα το σαββατοκύριακο που μας πέρασε την έκθεση Game On 2.0, όπου παρουσιάζονται ηλεκτρονικά παιχνίδια από όλην την ιστορία της τεχνολογίας. Από το Pong και το Space Invaders μέχρι Street Fighter, Mortal Combat, Mario και Sonic.

Το ενδιαφέρον είναι πως μπορούσες να παίξεις κανονικά τα παιχνίδια στις αντίστοιχες κονσόλες τους, είτε οικιακές είτε τα γνωστά «κουτιά» που είχαν τα μαγαζιά ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Όλες οι κονσόλες που έχουν περάσει από τα χέρια μου (Commodore 64, Super NES, Gameboy, PS3) ήταν εκεί. Ήταν σαν να ξαναζούσα τα παιδικά μου χρόνια.

Αλλά τελικά πιο πολύ χρόνο πέρασα στα σύγχρονα παιχνίδια, και συγκεκριμένα στο Kinect, το add-on για το XBOX 360 όπου χρησιμοποιεί το σώμα σαν χειριστήριο.

Είχα δει Kinect σε κάποια μαγαζιά που επισκέφτηκα στην Αθήνα (Public, Saturn) αλλά δυστυχώς δεν το είχαν σεταρισμένο σωστά ώστε να μπορείς να παίξεις: είτε έλειπε το χειριστήριο, είτε ήταν τοποθετημένο σε χώρο που διερχόντουσαν πολλά άτομα και δεν μπορούσε να λειτουργήσει σωστά.

(Τώρα γιατί τα μεγάλα μαγαζιά έχουν το πιο δημοφιλές και εμπορικό ηλεκτρονικό εξάρτημα της χρονιάς παραπεταμένο ακριβώς την περίοδο των εορτών όπου πολλοί θα το αγοράζανε για δώρο, είναι μυστήριο για μένα. Δεν φταίει για όλα η κρίση).

Και στη Game On ήταν παραμελημένο (έπρεπε αν το σετάρω ο ίδιος), και λάθος τοποθετημένο (ο χώρος δεν είχε φως και ήταν στενός), αλλά τουλάχιστον δούλευε. Και ήταν μαγεία.

Η αίσθηση όταν το χρησιμοποιείς είναι πρωτόγνωρη (ακόμα και αν έχεις χρησιμοποιήσει Wii). Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει κανένα εξάρτημα, πέραν του ανιχνευτή που μπαίνει πάνω στην τηλεόραση. Το σώμα, τα χέρια και τα πόδια ανιχνεύονται από το δέκτη, και οι κινήσεις τους αναγνωρίζονται και χρησιμοποιούνται σαν input στο σύστημα.

Ο χειρισμός γίνεται ακριβώς όπως το Minority Report. Απλώνεις την παλάμη προς την οθόνη, και η θέση της μεταφράζεται στη θέση του pointer στην οθόνη. Στα διάφορα μενού, το «κλικ» γίνεται όταν μείνει η παλάμη στην ίδια θέση για 4-5 δευτερόλεπτα συνεχόμενα, ενώ τoback” γίνεται όταν απλώσεις το αριστερό χέρι 45ο διαγώνια προς τα κάτω.

Το κεντρικό μενού είναι ένα στάδιο γεμάτο κόσμο, όπου σηκώνοντας και φωνάζοντας στον κόσμο (έχει και μικρόφωνο) τους βλέπεις να ξεσηκώνονται αντίστοιχα. Η πλοήγηση αυτού υου τύπου και μόνο είναι απίθανη εμπειρία.

Τα παιχνίδια είναι προς το παρόν στο στυλ του Wii, κυρίως αθλητικού περιεχομένου με βασικά γραφικά. Αλλά η ρεαλιστικότητα στις κινήσεις είναι απαράμιλλη. Πχ για να παίξεις ping pong, πετάς κανονικά το μπαλάκι με το ένα χέρι προς τα πάνω, και όταν φαίνεται να πέφτει κάνεις κανονικά την κίνηση με το άλλο χέρι. Η γωνία της κίνησης και η φορά καθορίζει το χτύπημα. Στο τρέξιμο, κινείς κανονικά τα πόδια πάνω-κάτω, τρέχοντας επιτόπου. Στο ποδόσφαιρο, κλωτσάς κανονικά. Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις οι κινήσεις σου να μεταφράζονται real-time στην οθόνη.

Σαν τεχνολογία αποτελείται από 2 τμήματα, ένα τμήμα που αναγνωρίζει από την κάμερα τα διάφορα τμήματα του σώματος, και ένα τμήμα που μεταφράζει τα τμήματα του σώματος σε χρήσιμη πληροφορία για το παιχνίδι. Ουσιαστικά είναι μια τεχνική motion capture (που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα σε ταινίες όπως το Avatar) αλλά σε πολύ crude μορφή, αρκετή όμως για να χειριστείς έναν χαρακτήρα.

Το σύστημα μπορεί να κάνει track 6 άτομα ταυτόχρονα (από 48 σημεία στον καθένα), αναγνωρίζοντας τα πρόσωπά τους ως διαφορετικά. Μάλιστα, όταν μπει κάποιος στο χώρο του μπροστά από την TV, τον αναγνωρίζει αυτόματα και τον κάνει sign in.

Συνολικά, έχουμε μια κατάσταση παρόμοια με το πρώτο iPhone. Οι τεχνολογίες του Kinect δεν είναι καινούργιες, αλλά, όπως και το iPhone το 2007, ενοποίησε πολλές τεχνολογίες μαζί κάτω από ένα φιλικό interface όπου παρέχει μεγάλες δυνατότητες για επέκταση. Το συνολικό αποτέλεσμα φαντάζει φουτουριστικό και πολύ μπροστά από την εποχή του, και είναι σίγουρα μια μεγάλη έκπληξη από τη Microsoft που μας έχει συνηθίσει σε περισσότερο «συμβατικά» προϊόντα. Τo Wii φαντάζει πια προϊστορικό.

Το μέλλον του Kinect είναι λαμπρό, τόσο για τα παιχνίδια (που δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα), όσο και για 3rd party εφαρμογές, όπως έλεγχο ρομπότ και πλοήγηση σε υπολογιστή (μια λειτουργία alt-tab, αλλάζοντας προγράμματα ή κανάλια κουνώντας στον αέρα το χέρι, δε με χάλαγε). Ή πχ έλεγχο αυτοματισμών, όπως φώτα, θερμοστάτες κτλ, με τις κατάλληλες ακολουθίες κινήσεων των χεριών.

Ευτυχώς, η Microsoft έχει επιτρέψει ημι-επίσημα σε άλλους developers να αναπτύξουν τέτοιες εφαρμογές, οπότε θα δούμε πολύ γρήγορα εξαιρετικές υλοποιήσεις.

Sunday, November 28, 2010

Η εικόνα μιας χώρας

Στο στρατό όπου υπηρετώ εδώ και 3 μήνες, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω άτομα από όλες τις πλευρές της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν μια ενδιαφέρουσα αλλαγή, καθώς έσπασε ο κύκλος γνωριμιών των τελευταίων ετών που ήταν σχεδόν αποκλειστικά διδακτορικοί, καθηγητές, ή τουλάχιστον πτυχιούχοι. Γνωρίζω σχεδόν καθημερινά άτομα που έχουν βγάλει μόνο δημοτικό, που δουλεύουν από τα 16 τους, που είναι 21 χρονών και έχουν δικά τους μαγαζιά και δουλειές. Που δεν είναι πλούσιοι ούτε μορφωμένοι, αλλά έχουν σχηματίσει τις προσωπικότητές τους μέσα από την πραγματική ζωή.

Και άρχισα να σκέφτομαι την ιστορία του Richard Feynman, όπου όταν επισκέφτηκε τη Βραζιλία (το Ρίο αν θυμάμαι καλά), μετά τις διαλέξεις του μπήκε σε ένα ταξί για να γυρίσει την πόλη. Όταν τον ρώτησε ο ταξιτζής που θέλει να τον πάει, δεν του είπε καμιά από τις κοσμοπολίτικες, τουριστικές περιοχές της πόλης. "Θέλω να δω τις φτωχογειτονιές", απάντησε. "Να δω πώς ζει ο απλός κόσμος".

Τώρα, 7 χρόνια αφού έχω διαβάσει το συγκεκριμένο κομμάτι, και έχοντας πια ζήσει καλά σε 3 χώρες, διαπιστώνω πόσο δίκιο είχε ο Feynman. Διότι αυτό που χαρακτηρίζει τη διαφορετικότητα μιας χώρας δεν είναι οι πλούσιοί της, αλλά οι φτωχοί της.

Οι πλούσιοι έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά ανεξαρτήτως σε ποια χώρα βρίσκονται. Θα έχουν iPhone, θα οδηγούν Mercedes, θα μένουν σε ένα μεγάλο μοντέρνο σπίτι, θα πηγαίνουν διακοπές σε εξωτικές παραλίες. Θέλουν να έχουν έλεγχο, να επηρεάζουν, να τους αντιγράφουν.

Παρόμοια, όσο πιο μορφωμένος είναι κάποιος, τόσο πιο ανεξάρτητος γίνεται από το παρελθόν του. Οι καθηγητές για παράδειγμα, που θεωρούνται η "απόλυτη" μορφή μόρφωσης, δεν έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των χωρών. Λίγο πολύ, όλοι θέλουν να προωθήσουν την επιστήμη, να δημιουργήσουν κάτι σημαντικό, να κερδίσουν μεγάλα grants, να βγάλουν φοιτητές, να καταλάβουν τον κόσμο.

Με άλλα λόγια, το χρήμα και η μόρφωση "εξισώνουν" την κουλτούρα και το παρελθόν των ανθρώπων (τουλάχιστον σε σύγκριση με κάποιον που δε διαθέτει αυτά). Τους "εκπαιδεύουν".

Πχ ένας πλούσιος Έλληνας και ένας πλούσιος Άγγλος δεν έχουν και τόση μεγάλη διαφορά στον τρόπο ζωής τους. Αλλά αν συγκρίνεις έναν φτωχό Έλληνα και έναν φτωχό Άγγλο, η διαφορά στην κουλτούρα είναι χαώδης.

Για αυτό το λόγο, αν θες να δεις πραγματικά το χαρακτήρα μιας χώρας, το τι σόι άτομα κουβαλάει, δε μπορείς να κρίνεις ούτε από τους πλούσιους, ούτε από τους διάσημους, ούτε από τους διακεκριμένους. Πρέπει να δεις τους φτωχούς, τον απλό λαό. Διότι αυτοί έχουν παραμείνει "αγνοί", καθαροί από τις επιρροές του χρήματος και της μόρφωσης, και έχουν διαμορφωθεί μόνο από την κοινωνία και τους γύρω τους.

Είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά.




Wednesday, November 17, 2010

10 ακόμα ωραίες ομιλίες στο TED

To TED μετράει αισίως 822 ομιλίες στο site του. Λογικό είναι κάποιος που μόλις έχει ξεκινήσει να παρακολουθεί, να είναι χαμένος στο πλήθος των επιλογών.

Είχα την τύχη να αρχίσω να βλέπω τις ομιλίες από πολύ νωρίς (11 Δεκεμβρίου 2007 για την ακρίβεια έφτασε σε ένα email η ομιλία του Jeff Hawkins). Για το μεγαλύτερο διάστημα του 2010 τις είχα αφήσει, αλλά τώρα με το στρατό όπου ξεκίνησα πάλι το commute, παρέα με το iPhone βλέπω αρκετές ομιλίες κάθε μέρα. Τώρα πια τις έχω δει όλες μέχρι τώρα.

Κάθε φορά που βλέπω μια ομιλία, την μαρκάρω στο iTunes με 1-5 αστεράκια. Έτσι, πριν 2 χρόνια, δημοσίευσα ένα post σε αυτό το blog με τις 10 αγαπημένες ομιλίες μου μέχρι τότε.

Από τότε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι. Το TED έχει πια παγκόσμια φήμη, ειδικά μεταξύ ακαδημαϊκών. Έχει εξαπλωθεί σε διάφορα παρακλάδια διοργανώνοντας επιπλέον συνέδρια στην Αγγλία και τουλάχιστον άλλο ένα μέρος κάθε χρόνο (φέτος ήταν η Ινδία). Είναι πια το #1 non-profit subscribed channel του youtube. Ταυτόχρονα ξεπήδησαν τα TEDx, "συνέδρια" που δεν οργανώνονται κεντρικά από το TED αλλά από ανεξάρτητους διοργανωτές όπου προσπαθούν να ακολουθήσουν το ύφος του.

Οπότε ήρθε η ώρα να μοιραστώ ποιες θεωρώ τις 10 καλύτερες ομιλίες των τελευταίων 2 ετών (η προηγούμενη λίστα βέβαια παραμένει φοβερή). Αυτές τις επέλεξα από τη λίστα μου με τις 65 περίπου ομιλίες που έχω βαθμολογήσει με 4 ή 5 αστεράκια. Οι ομιλίες είναι με σειρά από την πιο παλιά στην πιο πρόσφατη.



Michael Shermer - Why people believe strange things
Δίνει απλές εξηγήσεις γιατί έχουμε την τάση να πιστεύουμε σε UFOs, ψευδοεπιστήμες, κτλ, παρά το ότι γνωρίζουμε ότι λογικά δεν πρέπει να ισχύουν.




Mike Rowe - Celebrating work - all kinds of work
Γλαφυρές ιστορίες από την αναζήτηση της ιδανικής δουλειάς, και με τι κριτήρια θα πρέπει να διαλέγουμε.




Sean Gourley - The mathematics of war
Εξαιρετικά πρωτότυπη ομιλία για μαθηματικά μοντέλα πολέμων.




Parag Khanna - Mapping the future of countries
Εξετάζει και επεξηγεί την γεωπολιτική διαφόρων μερών στον κόσμο -και για το πως παίρνονται οι διάφορες αποφάσεις σε επίπεδο χωρών.




Julian Treasure - the 4 ways sound affects us
Μια ανάλαφρη αλλά φοβερά πρωτότυπη ομιλία για το πώς μας επηρεάζουν οι ήχοι.




Dan Buettner - How to live to be 100+
Εξετάζει τις διάφορες περιοχές του κόσμου (μεταξύ των οποίων και η δική μας Ικαρία) όπου ζούνε υπεραιωνόβιοι, και αναζητά - φυσικά - τις αιτίες.




David Agus - A new strategy in the war on cancer
Ίσως η καλύτερη ιατρική ομιλία που έχω δει, σχετικά με την καταπολέμηση του καρκίνου.




Sebastian Wernicke - Lies, damned lies and statistics
Άλλη μία ανάλαφρη meta-ομιλία σχετικά με... στατιστικά σε ομιλίες του TED :-)




Michael Sandel - The lost art of democratic debate
Από τους αγαπημένους μου καθηγητές. Διδάσκει Δικαιοσύνη στο Harvard, και έχοντας παρακολουθήσει όλα του τα μαθήματα online, αυτή είναι η mini έκδοση. Την περασμένη εβδομάδα μόλις, έκανε live μάθημα που μεταδόθηκε ζωντανά online!




Matt Ridley - When ideas have sex
Η πιο πρόσφατη αγαπημένη μου ομιλία, δίνει μια εξήγηση για το πώς φτάσαμε στο σημερινό πολύπλοκο ανθρώπινο πολιτισμό.




Dan Barber - A surprising parable of foie gras
ΟΚ, και μια ακόμα ανάλαφρη ομιλία δώρο. Η αναζήτηση του - ίσως - πιο νόστιμου φαγητού στον κόσμο.

Saturday, October 02, 2010

Enjoying the Acropolis

O Michael Lewis, στο τεύχος Οκτωβρίου του Vanity Fair περιγράφει εκτενώς την κατάσταση στην Ελλάδα με μάλλον το καλύτερο και πιο πλήρες άρθρο που έχει γραφτεί για τη χώρα μας. Είναι τόσο καλό το άρθρο όπου αν ήταν στο χέρι μου όχι μόνο θα το δίδασκα στα σχολεία, αλλά θα το έδινα σε όλους τους μετανάστες που συχνάζουν στα φανάρια τον μεγάλων πόλεων για να το μοιράζουν στους οδηγούς.


Πέρα από αυτό, σε μια συνέντευξή του σχολιάζει για την Ακρόπολη (εμφάσεις δικές μου):

The problem with the Acropolis is that they don’t manage the flow of people onto it. You get up there and the only thing you can see is the back of the head of the person who is taking the picture in front of you. And you can’t hear anything but the person behind you screaming to get out of the way because you’re standing in the way of their picture. There is no enjoying the Acropolis. It’s horrible.

Και συνεχίζει για το πώς θα έπρεπε να είναι:

I would start by rationing access to it and charging higher prices. I would also have an affirmative-action program where Greeks get in cheaply. I would make it more of a special event to get to the top of the Acropolis and wander around. I would have up-market tour guides, people who were experts in ancient Greece and in that site. It would be a privilege to go to the Acropolis rather than a right. I’m not sure I would make it a money thing. I want people to be able to earn their way up there. If they could demonstrate a proven interest.

Monday, July 19, 2010

Εξωτερικό ή Ελλάδα

Μέχρι και το Μάρτιο που ήμουν στο εξωτερικό για 7 χρόνια, πολλοί από εμάς τους "έξω" συζητάγαμε για την επιστροφή στην Ελλάδα.

Γνωρίζοντας τα μειονεκτήματα (λίγα χρήματα, αναξιοκρατία, διαφορά, λίγες ευκαιρίες, ακρίβεια κτλ) και τα πλεονεκτήματα (καλοκαίρι, χαλαρή δουλειά, κοντά σε οικογένεια, φτηνά σπίτια κτλ) πολλοί επιστρέψαμε. Δύσκολη βλέπετε η ξενιτιά.

Τους τελευταίους 4 μήνες που είμαι στην Ελλάδα, πάρα πολλοί, και ειδικά φίλοι της ηλικίας μου (~30), που δεν το τολμήσανε όταν το έκανα εγώ στα 22, σκέφτονται αν πρέπει να πάνε έξω τώρα. Ειδικά από άτομα που έχουν ελάχιστη επαφή με το εξωτερικό.

Υπάρχει επίσης μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που γκρινιάζει. Για τα λεφτά, για τη ζωή, για την κίνηση, για το κράτος, κτλ. Μερικοί από αυτούς ανήκουν και στην παραπάνω κατηγορία που σκέφτονται να πάνε έξω.

Οπότε είπα να μαζέψω εδώ μερικές από τις συμβουλές που τους προτείνω κατά καιρούς, ως και πιο έμπειρος έχοντας ζήσει και πληρώσει φόρους σε 2 χώρες του εξωτερικού (Αγγλία & Αμερική).


- Δεν υπάρχει σωστή και λάθος λύση. Στον καθένα ταιριάζει άλλος τρόπος ζωής.

- Υπάρχει ένας απλός λόγος που οι έξω θέλουν να γυρίσουν και οι μέσα να φύγουν: "The grass is always greener on the other side of the fence" που λένε και οι Αμερικάνοι. Το μυαλό τείνει να προσέχει τα πράγματα που το ενοχλούν και άρα η αλλαγή θεωρείται by default πιο ενδιαφέρουσα λύση - δεν φταίμε εμείς για αυτό, είναι θέμα επιβίωσης όπως ορίζει ο Δαρβίνος.

- Για μένα δεν υπάρχει νόημα στο να γκρινιάζει κάποιος. Αν δε σου αρέσει κάτι, δοκιμάζεις να το αλλάξεις. Αν δεν νομίζεις ότι αλλάζει, και δε σου αρέσει η ζωή εδώ, be my guest και πήγαινε έξω. Αλλά η σκέτη γκρίνια χωρίς πράξεις, απλώς δεν αλλάζει τίποτα!

- "Μα είμαι πια 30, έχω υποχρεώσεις κτλ". Η δυσκολία της αλλαγής είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ψευδαίσθηση, απόρροια της ελληνικής νοοτροπίας του δημοσίου όπου έχεις μια δουλειά και δε το κουνάς ποτέ από εκεί. Στο εξωτερικό ο κόσμος μετακομίζει πολύ συχνότερα, αλλάζοντας συνεχώς δουλειές, σπίτια, παρέες, συνήθειες. (Εγώ: 5 σπίτια σε 7 χρόνια).

- "Μα είμαι κοντά στα 40 και έχω ήδη αγοράσει σπίτι και έχω 2 παιδιά, πώς να τα παρατήσω όλα να πάω έξω?" Ακριβώς - άρα έχεις ήδη κάνει την επιλογή που πιστεύεις ότι είναι καλύτερη για σένα, να μείνεις στην Ελλάδα. Οπότε προς τι η γκρίνια?

- Στο παραπάνω παράδειγμα η επιλογή Ελλάδας ίσως είναι σωστή: Αυτός που έχει πχ σπίτι από τους γονείς και τα πεθερικά μπορεί να προσέχουν τα παιδιά στην Ελλάδα, θα πλήρωνε αν έμενε στο Λονδίνο £2,000 για καλό daycare/nursery για τα παιδιά (διότι θα πρέπει να δουλεύει) και άλλα τόσα για ενοίκιο. Επομένως ακόμα και £6,000 καθαρά να βγάζει το μήνα (£100Κ+ το χρόνο μισθό) ίσως να ζει μόνο οριακά καλύτερα από ότι σαν δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα.

- Το μεγαλύτερο λάθος (misconception) αυτών που θέλουν να πάνε έξω είναι πως πιστεύουν ότι πηγαίνοντας έξω, θα αλλάξουν μόνο τα πράγματα που εκείνοι θέλουν να αλλάξουν. Μέγα σφάλμα - αλλάζουν σχεδόν τα πάντα, και είναι λίγο hit or miss αν θα σου αρέσει το νέο περιβάλλον ή όχι.

- Παράδειγμα: Φίλος στο LA έμαθε ότι ο πατέρας του μπήκε στο νοσοκομείο. Πήρε το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα αλλά ο πατέρας του πέθανε όσο ήταν στον αέρα (20+ ώρες ταξίδι) και δεν τον πρόλαβε. Τέτοια ενδεχόμενα δεν τα σκέφτεσαι όταν ξεκινάς για να μετακομίσεις στο εξωτερικό, αλλά σε βρίσκουν αργά ή γρήγορα.

- Πριν από 10-20 χρόνια, θα δεχόμουν ότι υπήρχαν πρακτικές δυσκολίες να βρει κανείς δουλειά έξω, χωρίς ίντερνετ γαρ. Σήμερα όμως όλες οι μεγάλες (και ειδικά οι μικρές...) εταιρίες και πανεπιστήμια προβάλλουν τις θέσεις στα sites τους, και είναι πολύ εύκολο να ανεβάσεις ένα CV για να δεις τι ψάρια πιάνεις.

- Έχει νόημα να πας έξω (και ειδικά Αμερική) όταν νομίζεις ότι είσαι πολύ καλός σε κάτι, σου αρέσει, και είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις τη ζωή σου και να κάνεις θυσίες και αυτό. Γιατί εκεί θα σε αναγνωρίσουν, θα σε αναδείξουν, και θα πληρωθείς καλά για κάτι που σου αρέσει.

- Αλλά αυτό θα έρθει με το τίμημα της πολύ δουλειάς, με μειωμένο ελεύθερο χρόνο, πολύ άγχος, 10 μέρες διακοπών το χρόνο στις ΗΠΑ (άρα μία εβδομάδα τα Χριστούγεννα και μία το καλοκαίρι και that's it), και κοινωνική απομόνωση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό (αναμενόμενο όταν πας σε νέο περιβάλλον).

- Από την άλλη αν η λογική σου είναι "θέλω να δουλεύω, αλλά φυσιολογικές ώρες και να μπορώ να χαλαρώνω συχνά" τότε καλύτερα στην Ελλάδα. Θα είσαι κοντά με οικογένεια και φίλους, αλλά θα πρέπει να έχεις ελάχιστες απαιτήσεις εργασιακά.

- Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι μένουν Ελλάδα είναι χαμένοι και όσοι πάνε έξω γίνονται φοβεροί - απλώς αυξάνουν οι πιθανότητες.

- Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραματικά στην Ελλάδα μέσα σε 5-10-20 χρόνια. Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι κατά βάση προβλήματα νοοτροπίας, και τα πράγματα που θέλουν αλλαγή νοοτροπίας γίνονται πολύ αργά και σταδιακά, από γενιά σε γενιά. Οπότε είναι αρκετά ασφαλές ότι αν πας έξω για μερικά χρονάκια δε θα χάσεις και πολλά πράγματα μέχρι να επιστρέψεις.

Thursday, June 17, 2010

Letting Go

Απόσπασμα από ένα εξαιρετικό κείμενο του Sean Caroll περί θρησκείας, ψευδοεπιστήμης και "letting go":

Everything we see in our everyday lives is simply a combination of three particles — protons, neutrons, and electrons — interacting through three forces — gravity, electromagnetism, and the strong nuclear force. That is it; there are no other forms of matter needed to describe what we see, and no other forces that affect how they interact in any noticeable way.

As far as our immediate world is concerned, we know what the rules are.

Astrology does not work; there is no such thing as telekinesis; quantum mechanics does not tell you that you can change reality just by thinking about it. There is no life after death; there’s no spiritual essence that can preserve a human consciousness outside its physical body. Life is a chemical reaction; there is no moment at conception or otherwise when a soul is implanted in a body. We evolved as a result of natural processes over the history of the Earth; there is no supernatural intelligence that created us and maintains an interest in our behavior. There is no Natural Law that specifies how human beings should live, including who they should marry. There is no strong conception of free will, in the sense that we are laws unto ourselves over and above the laws of nature.

The world follows rules, and we are part of the world.


Thursday, June 10, 2010

Resolution, Retina Display & HDTV


Με αφορμή το νέο iPhone και την υψηλής ανάλυσης οθόνη του, ένα ποστάκι για τα πολύ βασικά της ευκρίνειας και του τι μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Πόσο καλή είναι η οθόνη του iPhone 4? Πόσο μεγάλη τηλεόραση χρειάζεται και σε τι απόσταση?



Το παραπάνω είναι το βασικό σχήμα για να βοηθήσει τη συζήτηση. Έχουμε το μάτι στο αριστερό μέρος στην κορυφή του τριγώνου και σε απόσταση L μακριά 2 σημεία στις κορυφές του τριγώνου. Τα δύο αυτά σημεία είναι σε απόσταση d μεταξύ τους, και άρα φαίνονται από μια γωνία φ.

Από απλή τριγωνομετρία, οι 3 αυτές παράμετροι συνδέονται με τη σχέση

tan(φ/2) = d/(2L)


iPhone 4 Retina Display

Ο Steve Jobs με περηφάνια δήλωσε στην παρουσίαση του νέου iPhone πως η ανάλυση της οθόνης (326 pixels per inch) είναι τέτοια που όταν βρίσκεται σε φυσιολογική απόσταση από το μάτι, δεν διαχωρίζονται τα pixels στην οθόνη.

Η διακριτική ικανότητα του ματιού είναι περίπου 1 λεπτό της μοίρας (1/60 μοίρες). Αυτό σημαίνει πως το μάτι δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ τους 2 διαφορετικά σημεία που φαίνονται να είναι πιο κοντά από φ=1/60 μοίρες (γωνιακή απόσταση πάντα).

(Η τιμή αυτή για το 1 λεπτό της μοίρας προκύπτει είτε εμπειρικά, είτε από το ότι τα κονία στη ρέτινα του ανθρώπινου ματιού είναι μεταξύ τους σε απόσταση περίπου 1 μm μεταξύ τους τοποθετημένα, όπως μπορεί να δει κανείς με μικροσκόπιο. Γνωρίζοντας την απόσταση της ρέτινας από το φακό του ματιού (μερικά χιλιοστά), μπορεί κανείς να έλθει εύκολα στο παραπάνω νούμερο. Δείτε πχ εδώ για πληροφορίες).

Άρα αν οι κορυφές του παραπάνω τριγώνου είναι τα pixels στην οθόνη του iPhone, μπορούμε εύκολα να λύσουμε τον τύπο ως προς d ώστε να βρούμε τη απόσταση που πρέπει να έχουν μεταξύ τους ώστε να μη διακρίνονται από το μάτι και να φαίνονται σαν 1.

Βάζουμε λοιπόν φ=1/60 μοίρες και L=30cm μια φυσιολογική απόσταση που κρατάμε ένα τηλέφωνο, βρίσκουμε d=2L*tan(φ/2) = 87μm.

Άρα οτιδήποτε αντικείμενα βρίσκονται σε απόσταση 30cm από το μάτι μας και είναι πιο κοντά από 87μm μεταξύ τους δε θα διαχωρίζονται.

Η ανάλυση του iPhone 4 είναι 326 pixels per inch ή 326 pixels ανά 2.54cm, και άρα η μέση απόσταση των pixels μεταξύ τους είναι 2.54cm/326 = 78μm. Άρα όντως ο Steve είχε δίκιο και τα pixels του iPhone 4 δε θα διακρίνονται εκτός και αν φέρει κάποιος τη συσκευή πολύ κοντά στο μάτι του.


Τηλεοράσεις

Από τα παραπάνω ίσως γίνεται εμφανές πώς οτιδήποτε θα φαίνεται "ευκρινές" (δηλ. δε ξεχωρίζουν τα pixels) αν το πάμε αρκετά μακριά. Το ίδιο ισχύει και για τις τηλεοράσεις, με τον ερχομό αναλύσεων HD 1920x1080 pixels, όταν η απλή αναλογική τηλεόραση έχει μόνο 480 pixels (η κατακόρυφη ανάλυση, δηλαδή το αντίστοιχο του 1080).

Άρα πολύ απλά ένα σήμα 480p αν το απομακρύνουμε από το μάτι μας 1080/480 = 2.25 φορές πιο μακριά, θα δούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα με μια τηλεόραση 1080p. Έτσι μια 1080p τηλεόραση στο ένα μέτρο και μια αναλογική 480p τηλεόραση στα 2.25 μέτρα έχουν την ίδια ευκρίνεια. Ή, όπως λέω συνήθως σε φίλους:

From a distance, anything looks HD

Το όλο θέμα με τις HD τηλεοράσεις είναι πως μπορούμε να τις φέρουμε πιο κοντά μας και να γεμίσουμε μεγαλύτερο τμήμα του οπτικού μας πεδίου (και άρα μεγαλύτερη απόλαυση) χωρίς να θυσιάσουμε σε ευκρίνεια. Ή, ισοδύναμα, μας επιτρέπει να έχουμε μεγαλύτερη τηλεόραση.

Από την παραπάνω απλή αναλογία προκύπτει πως μια αναλογική CRT τηλεόραση 480p μπορεί να αντικατασταθεί με μια 1080p τηλεόραση 2.25 φορές μεγαλύτερη στην ίδια θέση και απόσταση από τον καναπέ. Πχ μια 480p 28" θα έχει την ίδια ευκρίνεια με μια 1080p 28*2.25=63". Σε μικρότερη οθόνη χάνεται πληροφορία.

Τι απόσταση d έχουν τα pixels των τηλεοράσεων? Πάνω στη διαγώνιο μιας 1920x1080 τηλεόρασης υπάρχουν περίπου sqrt(1920^2+1080^2) = 2203 pixels. Άρα μια οθόνη πχ 50" θα έχει pixels σε απόσταση (50*2.54cm)/2203 = 576μm μεταξύ τους.

Χρησιμοποιώντας πάλι τον παραπάνω τύπο, μπορούμε να δούμε σε ποια απόσταση πρέπει να τοποθετηθεί μια συγκεκριμένης διάστασης τηλεόραση ώστε να μην διακρίνει το μάτι μας τα pixel.

Πχ για την παραπάνω οθόνη των 50", θέτουμε d=576μm και άρα για φ=1/60 μοίρες λύνουμε ως προς L = d/(2*tan(φ/2)) = 2 μέτρα.

Μια πολύ γενική προσεγγιστική σχέση για 1080p τηλεοράσεις με διαγώνιο Δ ίντσες προκύπτει εύκολα από τον παραπάνω τύπο, ότι πρέπει να τοποθετούνται σε απόσταση

L = Δ/25 μέτρα

ή μεγαλύτερη, ώστε να μη διακρίνονται τα pixels.


Sunday, June 06, 2010

Trip to LA



Τις περασμένες 2 εβδομάδες μας έφερε η τύχη πίσω στο Λος Άντζελες. Όχι για μόνιμα όπως πριν 7 χρόνια, αλλά για 2 εβδομάδες διακοπών. Βέβαια έχοντας ζήσει 5 χρόνια στο LA δεν ήταν ανάγκη να περάσω πάλι από όλες τις τουτιστικές τοποθεσίες. Αντίθετα, ήταν ένα βιωματικό ταξίδι βλέποντας φίλους, δοκιμάζοντας εστιατόρια, και με αρκετά ψώνια.



Έπαιξα αρκετά με το iPad. Ίσως και πάνω από 2 ώρες αθροιστικά, σκοτώνοντας χρόνο στα διάφορα malls. Τελικά αποφάσισα ότι δεν ήταν για μένα, μια και είναι μια συσκευή - κυρίως - κατανάλωσης και όχι τόσο δημιουργίας. Όταν έχω στο σπίτι desktop+laptop+netbook+iPhone, απλώς δεν υπάρχει χώρος. Ίσως αν γίνει πιο compatible με αρχεία video, ή αν μπει μια μπροστινή κάμερα για video chat.

Βέβαια η συσκευή είναι απίστευτα γρήγορη - το πιο γρήγορο browsing που έχω κάνει σε οποιοδήποτε σύστημα ever, και είναι τέλεια για να σερφάρεις. Αλλά δε το βλέπω σαν κάτι που θα το χρησιμοποιώ σε μόνιμη βάση - θα ήθελα απλώς να παίξω για κανένα μήνα έτσι για την εμπειρία. θα τα ξαναπούμε σε 1 ή 2 χρόνια όταν θα υπάρχουν περισσότερα apps και θα είναι πιο ξεκάθαρο το τοπίο.


H παραπάνω φώτο είναι από την 6218 Mullholland Hwy. Είναι σχετικά μακριά από το κέντρο του Hollywood, όπου πέρα από 1-2 δρόμους δεν έχει τίποτε ιδιαίτερο. Εκεί υπάρχει ειδική θέση για να βγεις φωτογραφία με το Hollywood sign, αλλά είναι τόσο μακριά που αν δεν είσαι επαγγελματίας φωτογράφος είναι σχεδόν αδύνατο να την βγάλεις να φαίνεται σωστά. Με τη βοήθεια του GPS όμως και λίγου common sense, πιστεύω πως αυτό το σημείο είναι το κοντινότερο στην πινακίδα που μπορεί να φτάσει κανείς σε δημόσιο χώρο. θα ξέρετε ότι φτάσατε εκεί όταν βρεθείτε μπροστά σε αυτή την φοβερή εικόνα πόρτας γκαράζ:




Ένας από τους λόγους που πήγαμε σε αυτή τη χρονική περίοδο ήταν για να δούμε το φινάλε του Lost στις 23 Μαϊου παρέα με τα παιδιά που το βλέπαμε όλα τα χρόνια στο USC. Ετοιμάσαμε και κατά παράδοση με τον - κουμπάρο πια - Andrew ένα ενδιαφέρον Lost Series Finale Reactions Video, ανεβασμένο εδώ.





Επίσης ανεβήκαμε μια βόλτα στην κεντρική Καλιφόρνια στο Wine Country του Paso Robles. Παρότι η Napa Valley είναι περισσότερο γνωστή για τα κρασιά (είναι η Νο.2 τουριστική attraction στην Πολιτεία μετά τη Disneyland), για κάποιον σαν και μένα που δεν είμαι και ο καλύτερος γευσιγνώστης το βρήκα πιο ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί έχει λιγότερο κόσμο και είναι πιο φτηνά. Η διαδικασία είναι πως διαλέγεις μερικά από τα 250 wineries της περιοχής και πας για να δοκιμάσεις κρασιά. Σε μια τυπική μέρα, μπορείς να δοκιμάσεις 20-30 διαφορετικά κρασιά εξαιρετικής ποιότητας.





Η παραπάνω φωτογραφία είναι χαρακτηριστική για μένα για τα wine countries της Καλιφόρνια: λοφάκια με αμπέλια, σε συνδυασμό με τον φοίνικα μπροστά που είναι σήμα κατετεθέν της πολιτείας.



Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Hearst Castle - μια έπαυλη σε ένα φοβερό σημείο πάνω στον Ειρηνικό χτισμένη από έναν μεγιστάνα του 1920 (Ο Hearst έλεγχε το 30% του τύπου στην Αμερική τότε). Εκφράζει την Αμερικανική έκφραση πλουτισμού της εποχής, όπου οι πλούσιοι πηγαίνανε στην Ευρώπη και φέρνανε πίσω έργα τέχνης, αγάλματα κτλ. Έτσι και αυτός έφτιαξε ένα κάστρο-έκτρωμα όπου το διακόσμησε με κάθε λογής έργα, από αρχαίους αιγυπτιακούς κίονες και ελληνικά αγάλματα μέχρι αναγεννησιακούς πίνακες και ταπετσαρίες. Εντυπωσιακό, αλλά χωρίς γούστο.

Το κυρίως σπίτι:




Neptune's pool:



Η υπόγεια πισίνα (ότι είναι κίτρινο είναι χρυσός):





Πίσω στο LA, την τελευταία μέρα ανεβήκαμε στη Mulholland Drive όπου μπορεί να δει κανείς το downtown με θέα, και αναλωθήκαμε στο light painting, δηλαδή το "ζωγράφισμα" φωτογραφιών με φως αφήνοντας μεγάλο χρόνο έκθεσης. Η πιο ενδιαφέρουσα φωτογραφία ήταν η παρακάτω, όπου τη σκηνοθετήσαμε σαν "μάχη θεών":



Τέλος, το downtown LA μέσα από μια Canon 5D με 105mm φακό και 5sec exposure.

Thursday, May 06, 2010

On the science of Lost

Spoiler disclaimer: The article discusses information about the show up to the middle of Season 6 - you've been warned.


Lost wasn't initially branded as a pure sci-fi show, unlike 'The X-files; or more recently 'Fringe'. I was lucky to have started watching the show from day 1, and as the first 2-3 seasons progressed, in the back of my mind I was hoping that there would be a rational, scientific explanation about the weird happenings on the island. I myself was trying to come up with explanations on what the smoke monster is, what was the pocket of energy in the hatch, or how did the 'Black Rock' end up in the middle of the jungle.

There are cases where the story balances between science and science fiction, without violating any scientific laws per se. For example, in season 2, we find that Desmond's failure to push the button in the hatch on time caused a spike of electromagnetic energy that brought down the plane of Oceanic 815. Even though the amount of energy required to affect a plane flying 30,000 feet away is extremely unrealistic (it would have much worse and obvious effects on the island first), the scientific principle that electromagnetic pulses can affect electronics, is correct. I am willing within the realm of a fictional piece of work not to demand strict scientific accuracy in such cases.

Another such example of 'stretching' the scientific realism in the show is how the Black Rock ended up in the middle of the jungle, as we found out in season 6. While it might seem unrealistic that an ocean wave can push a ship deep inland, it's something we cannot forbid based on the laws of physics. It's extremely improbable, yet not impossible.

However as the show progressed it became clear that a lot of elements could only be explained using science fiction. This started happening especially on the second half of the show (seasons 4-6) where I gave up on expecting everything to be explained scientifically. When the island suddenly dissapears, or when the characters time-travel, or when dead people show up, there isn't much room for rational thinking. My attitude after that point was 'OK, let's accept that the island can somehow allow these things and see how the story progresses'. It is important that the writers did not introduce the heavy sci-fi elements until much later in the series, where the audience's mind had adjusted to the reality presented to them, and accepted those elements smoothly.

I am happy to see that the producers have been consulting with real scientists for the more science-heavy parts of the show. As a result, most of the weird happenings on the island can be traced back to actual elements of physics. Faraday's experiment with the rockets back in season 4 showed that time flows differently on and off the island. In reality it would probably never have manifested like that, but it is true in general relativity that time can indeed flow differently for different observers that have different speeds or are near areas with high energy density. Similarly, in theory there can be wormholes in spacetime that connect two distinct regions - and when you entered one side you would end up on the other side at a different place and time. It would never happen like Ben did it when he turned the frozen donkey wheel (it required immense amounts of negative energy density sustained over prolonged periods of time), but the underlying principle does exist.

Finally, even if I can accept the show having science fiction elements, I could not accept it being inconsistent. And by inconsistent I mean the various stories and elements presented to us contradicting eachother. If you ever watched the X-Files closely, you would know what I am talking about - by the time the final season aired they had put together so many elements that it was impossible to explain everything consistently under one roof. In Lost, on the other hand, the writers seem to have planned ahead at least the main ingredients of the storyline and as a result there have been no significant missteps along the way.

For such a complicated and heavily serialized story, where anything that is shown on screen at any given point in the series could affect the understanding of something else at another point, it is a truly remarkable feat.

Friday, April 16, 2010

Η Απορία μου: Γιατί δεν έχουν πολλοί iPhone στην Ελλάδα

Η μεγαλύτερη απορία μου όταν έφτασα στην Αθήνα ήταν γιατί δεν έβλεπα τόσα πολλά iPhone. Σίγουρα, μερικοί είχανε, αλλά δεν έχει σχέση με αυτό που βλέπεις στο Λονδίνο όπου ανά πάσα στιγμή θα υπάρχουν 2-3 iPhone γύρω σου.

Τελικά, φταίει ότι είναι εξαιρετικά ακριβό εδώ - πωλείται σαν προϊόν πολυτελείας, σε αντίθεση με την Αγγλία όπου είναι για τον "απλό" κόσμο.

Να μια ματιά στις τιμές από τα αντίστοιχα site της Vodafone Greece και Ο2 UK, οι πρώτες εταιρίες που άρχισαν να διανέμουν το iPhone στην εκάστοτε χώρα.

Προσπάθησα να βρω σχετικά φτηνά και κοντινά σε τιμές πλάνα στις 2 χώρες για το πάγιο ανά μήνα, €40 το μήνα εδώ και £35 το μήνα στην Αγγλία, για το 16GB iPhone.

Να σημειώσω εδώ ότι οι τιμές που γράφουν οι αγγλικές εταιρίες κινητής είναι τελικές με φόρους - ο λογαριασμός έρχεται ακριβώς τόσο (πλην τηλεφωνημάτων όπως εξωτερικό κτλ).







Η σύνοψη, του τι παίρνεις με αυτά τα χρήματα σε κάθε χώρα.

Αγγλία : Συσκευή £149 (€170), 300 λεπτά ομιλία, απεριόριστα δεδομένα
Ελλάδα: Συσκευή €404 (£354), 100 λεπτά ομιλία, 750MB δεδομένα


Οπότε ήταν πολύ απλό - πληρώνεις υπερδιπλάσια τιμή εδώ στην αρχή και έχεις πολύ χειρότερο πλάνο.


Και έτσι λύθηκε η απορία μου.

Monday, March 08, 2010

The Gordon Ramsay Experience

Τι εμπειρία και αυτή! Είναι αυτό το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο?



Τη τελευταία μέρα πριν φύγουμε από το Λονδίνο αποφασίσαμε να πάμε στο εστιατόριο του Gordon Ramsay, το οποίο έχει το όνομά του και 3 αστεράκια Michelin.

Όπως είχα γράψει και παλιότερα, τα αστεράκια της Michelin είναι τμήμα των ταξιδιωτικών οδηγών της εταιρίας όπου βαθμολογούν εστιατόρια για την ποιότητά τους από μια μυστική ομάδα ανώνυμων reviewers (σε αντίθεση με άλλα έντυπα όπου οι κριτικοί είναι επώνυμοι ή όπως το Zagat όπου είναι το ευρύ κοινό).

Τα αστεράκια Michelin έχουν γίνει τα τελευταία 50 χρόνια το defacto στάνταρ με βάση το οποίο κρίνονται οι σεφ. Ένα αστεράκι έχουν εστιατόρια "πολύ καλά στην κατηγορία τους", και πρόκειται για εστιατόρια στο top 1% περίπου. Για να πάει ένας σεφ στα δύο αστεράκια, χρειάζεται πολύ κόπος, χρόνος, και φαντασία. Πρέπει να είναι φαγητά μοναδικά στον κόσμο που να προκαλούν τις αισθήσεις και να ξεχωρίζουν πολύ πάνω από το μέσο όρο.

Τα τρία αστεράκια είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Απαιτείται ιδιοφυής εκτέλεση, μοναδική φαντασία, αλλά και η συνολική εμπειρία να είναι το απόλυτο μέγιστο που μπορεί να πετύχει κανείς. Είναι εκατοντάδες σεφ που έχουν 2 αστεράκια, αλλά για να πάει ένας σεφ από τα 2 στα 3 αστεράκια είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι η απόλυτη τιμή για έναν σεφ να κατέχει τρία αστέρια Michelin. Η λίστα με τα εστιατόρια με τρία αστέρια ανανεώνεται κάθε χρόνο, και αποτελείται περίπου από 50 εστιατόρια σε όλον τον κόσμο, τα οποία μάλιστα δεν αλλάζουν και δραματικά κάθε χρονιά.

Από αυτά τα 50 εστιατόρια, το Λονδίνο έχει μόλις 2, ολόκληρη η Αγγλία 4, η Νέα Υόρκη 5, και το Παρίσι 12. Είναι εξαιρετική τύχη να είσαι σε χώρα με 3-star εστιατόριο, πόσο μάλλον στην πόλη που ζεις. Έτσι, είπαμε να κάνουμε οικονομία και να μαζέψουμε τις £110 κατ' άτομο που απαιτούνταν για το εστιατόριο του Gordon Ramsay. (Παρότι έχει πολλά εστιατόρια με αστεράκια ανά τον κόσμο, μόνο το ομώνυμο εστιατόριό του στο Λονδίνο έχει και τα 3 αστεράκια). Ο ίδιος δεν μαγειρεύει πια εκεί μέσα, αλλά δεν έχει διαφορά μια και τα πιάτα φέρουν τη σφραγίδα του και τους έχει διδάξει όλους άψογα.

Περιττό να πω πως αν έχετε ένα κάποιο ενδιαφέρον για τη γαστρονομία, ένα ταξίδι για μια επίσκεψη σε ένα 3-star εστιατόριο είναι εμπειρία ζωής. Δυστυχώς στην Ελλάδα μόνο η Σπονδή στην Αθήνα έχει 2 αστεράκια. Το υπόλοιπο post θα είναι η περιγραφή για την εμπειρία μου στο εστιατόριο του Gordon.





Οι κρατήσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες, διότι το εστιατόριο έχει μονάχα 14 τραπέζια, και είναι ανοιχτό μόνο καθημερινές. Ανοίγουν 3 μήνες νωρίτερα και γίνονται αρχικά τηλεφωνικά (για δείπνο). Στη συνέχεια σου στέλνουν με email μια φόρμα όπου συμπληρώνεις την πιστωτική κάρτα και μερικά ακόμα στοιχεία. Ακύρωση λιγότερο από 48 ώρες πριν την κράτηση κοστίζει £150 το άτομο(!). Εμείς είχαμε κλείσει 2 μήνες νωρίτερα, και είχαν μόνο τραπέζι για τις 10 το βράδυ. Η φόρμα επιστρέφεται με ταχυδρομείο ή φαξ στη διεύθυνση του εστιατορίου (δεν είναι ότι δε θα γινόταν ηλεκτρονικά, αλλά έτσι φιλτράρουν έξω όσους δεν είναι αποφασισμένοι).


Το εστιατόριο είναι σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά στο Chelsea. Περνώντας από έξω τίποτα δεν προδίδει ότι αυτό πρόκειται για ένα από τα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο. Καθόλου βιτρίνα, μόλις μια απλή είσοδος και μια μικρή επιγραφή.

Είχα πάει μέχρι εκείνη τη στιγμή σε άλλα "ακριβά" εστιατόρια με τιμές κοντά στα $100 και ένα αστεράκι Michelin. Αλλά η εμπειρία στον Gordon ήταν πολλαπλάσια καλύτερη, για λίγο παραπάνω κόστος. Η βασική διαφορά είναι πως σε αυτά τα εστιατόρια η εμπειρία είναι παρόμοια, απλώς τα πιάτα είναι πιο ακριβά. Στον Gordon μπορεί να παραγγείλαμε 3 πιάτα άλλα ήρθαν πάνω από 10 συνολικά, με αναπάντεχες εκπλήξεις στη διαδρομή.

Μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, μας κάθησαν στο τραπέζι, και σύντομα είχαμε ποτήρια γεμάτα νερό και τα πρώτα προ-ορεκτικά από τον σεφ (ένα μικρό κώνο με αστακό και αβοκάντο και μερικά περίεργα τσιπς). Ίσα ίσα για να ανοίξει το στομάχι.

Το μενού έχει λίγα πιάτα (6 ορεκτικά, 3 ψαρικά και 4 κρεατικά). Υπάρχει σταθερή τιμή για 3 πιάτα (ορεκτικό, κυρίως, επιδόρπιο), £90, ανεξάρτητα του τι παραγγέλνεις. Υπάρχουν και άλλα 2 μενού με 5 πιάτα (£105) και 7 πιάτα (£120). Στο τελευταίο μενού διαλέγεις από 2 ορεκτικά, 2 κυρίως (ψάρι + κρέας), και 3 επιδόρπια, αλλά είναι εξοντωτικό.

Αφού παραγγείλαμε ήρθαν ζεστά ψωμάκια με βούτυρο, και λίγο αργότερα ένα μικρό ορεκτικό-έκπληξη από την σεφ (ναι, o head σεφ που έβαλε ο Gordon είναι μια 29χρονη παθιασμένη γυναίκα - φυσιολογικά ταμπού για την ανδροκρατούμενη υψηλή κουζίνα). Ο σκοπός αυτού του μικρού ορεκτικού είναι να αναδείξει τις ικανότητες και ιδέες του εκάστοτε σεφ. Στην περίπτωσή μας ήταν ένα μικρό τορτελίνι με πάπια και μανιτάρι - κυριολεκτικά μια πεντανόστιμη μπουκιά.

Μετά τα ψωμιά, τα προ-ορεκτικά και το ορεκτικό-έκπληξη, ήρθαν τα κανονικά ορεκτικά. Και εκεί πραγματικά η βραδιά απογειώθηκε.

Η Ντόρα είχε πάρει το signature dish του Gordon, το ραβιόλι αστακού. Μετά την πρώτη μπουκιά, αφήνει το μαχαίρι στην άκρη και μου λέει: "Μου έρχεται να κλάψω".



Τα ίδια συναισθήματα διαπερνούσαν και μένα όπως δοκίμαζα τα χοιρινά ποδαράκια. Ήταν ίσως το πιο νόστιμο πράγμα που είχα δοκιμάσει μέχρι τότε. Πριν πάμε, είχα την απορία για το αν θα άξιζε τα παραπάνω λεφτά το εστιατόριο, για το αν θα είχα την απαραίτητη "εκπαίδευση" για να εκτιμήσω την κουζίνα. Τελικά, δεν χρειάζεται καμία προετοιμασία! Είναι σαν ένα έργο τέχνης-αριστούργημα: όταν δεις το μυστικό δείπνο του Ντα Βίντσι, ή τον Δαυίδ του Μικελάντζελο, δεν χρειάζεται να σου πει κανείς τίποτε για να το εκτιμήσεις - η ομορφιά και η τελειότητα είναι εμφανείς. Έτσι και με την καλή μαγειρική.



Τα κυρίως, φιλετάκια ζαρκαδιού και περιστέρι, ήταν αποθέωση. Πολλά υλικά, φρέσκα, σάλτσες, και πρωτόγνωρη νοστιμιά. Πραγματικά δεν ήθελα να καταπιώ το φαγητό, ήθελα να το γυρίζω και να το ξαναμασάω μέσα στο στόμα μέχρι να το ξεζουμίσω. Ειδικά με το φουα-γκρα, το οποίο ήταν συνοδευτικό σε ένα από τα πιάτα, ο χρόνος για μένα σταμάτησε. Είναι με διαφορά το πιο νόστιμο πράγμα που έχω δοκιμάσει. Μια απίστευτη βελούδινη υφή, που μοιάζει στη γεύση σαν καθαρό λίπος αλλά χωρίς να προκαλεί αυτή την αηδία και αναγούλα - ήταν η γεύση του παραδείσου. Το κόβαμε σε όλο και μικρότερα κομματάκια γιατί δε θέλαμε να τελειώσει.



Στη συνέχεια, και με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας, παραγγείλαμε τα γλυκά. Επιλέξαμε ένα assortment επιδορπίων, το οποίο είχε και τα έξι (!) γλυκά του μενού, σε λίγο πιο μικρές ποσότητες. Στα γλυκά είναι που δεν υπάρχουν περιορισμοί για τον σεφ, και χωρίς κανόνες αφήνει τη φαντασία του/της να δουλέψει.


Εκεί είναι η αποθέωση της ετοιμασίας και της παρουσίασης. Από θέμα γεύσης όλα ήταν εξαιρετικά, αν και μετά τα κυρίως είναι δύσκολο να εκπλαγείς πια. Ή έτσι νομίζαμε.

Πρώτα ήρθε ένα προ-επιδόρπιο από τον σεφ πάλι. Ήταν ένα ποτό σε ψηλό ποτήρι με ανανά και ρούμι. Και όπως το πίναμε, διαπιστώσαμε πως είχε βάλει κάτι σαν αυτά τα μικρά μπαλάκια που τρώγαμε μικροί και "εκρήγνυνται" μέσα στο στόμα. Σαν να έχεις μυγάκια να πετάνε στο ουρανίσκο σου. Και αυτό σου ανοίξει την όρεξη για τη συνέχεια.




Τα 6 γλυκά ήταν πολλά. Μετά βίας καταφέραμε να τα τελειώσουμε (προς στιγμήν είπαμε να τα αφήσουμε μια και είχαμε σκάσει - αλλά γρήγορα αλλάξαμε γνώμη για να μην χάσουμε την ευκαιρία).

Και εκεί που μόλις είχαμε ακουμπήσει στις πλάτες από τις καρέκλες, να και άλλη έκπληξη. Ένα μικρό δέντρο με 8 κλαδιά, και σε κάθε κλαδί από μια μικρή στρογγυλή τρούφα σοκολάτας. Τα παίρνεις και τα βάζεις στο στόμα σου όπως θα έκανες για το μήλο από μια μηλιά - απαγορευμένος καρπός.



Και εκεί που είχαμε διπλο-σκάσει, να και το τελειωτικό χτύπημα. Έρχεται ένα δοχείο το οποίο έβγαζε... καπνούς! Ανοίγοντας το μεταλλικό καπάκι, βλέπεις κάτι μπαλάκια παγωτού φράουλας, μέσα σε έναν πίδακα καπνού. Αυτό που έχουν κάνει (υποθέτω) είναι να ρίξουν υγρό άζωτο στη βάση του δοχείου, το οποίο εξατμίζεται αμέσως και σηκώνεται μέσα από ένα διαχωριστικό με τρύπες, πάνω στο οποίο κάθονται και ψύχονται τα παγωτίνια. Είναι δύσκολο να περιγραφεί, αλλά όταν φύγει ο καπνός εμφανίζονται τα παγωτίνια τα οποία... τα καταβροχθίσαμε.




Συνολικά η εμπειρία διάρκεσε 3 ώρες. Ήμασταν από τα τελευταία τραπέζια που φύγανε, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τους συντελεστές του μαγαζιού. Οι σεφ δουλεύουνε από τις 07:30 το πρωί έως τις 01:30 την επόμενη μέρα. Το πρωί γίνεται το 90% της δουλειάς όπου ετοιμάζονται όλες οι σάλτσες και τα διάφορα πρώτα υλικά. Στις 12 ανοίγουν για γεύμα, μέχρις τις 14:30, και μετά οι σεφ ξεκουράζονται για καμιά ώρα πριν αρχίζουν να δουλεύουν για το δείπνο. Τις καθημερινές ζήτημα είναι αν έχουν 4-5 ώρες ύπνου.

Το ωράρια είναι εξοντωτικά, αλλά όλοι είναι τελειομανείς και εργασιομανείς. Αυτό είναι το τίμημα για την τελειότητα. Άλλωστε αυτοί οι λίγοι που έχουν την τύχη να δουλεύουν σε 3-star εστιατόριο σαν σεφ, ανοίγουν μετά από λίγα χρόνια δικά τους μαγαζιά. Συνολικά μας σέρβιραν γύρω στα 12 άτομα: άλλος για να μας καθήσει, άλλος να μας καλωσορίσει, άλλος να φέρει να μενού, άλλος τα νερά, άλλος να πάρει παραγγελία, άλλος για να μας ενημερώσει για το κρασιά, άλλος να σερβίρει τα φαγητά (ή μάλλον 3: ο ένας κρατά το δίσκο, και 2 τα σερβίρουν στο τραπέζι ταυτόχρονα!), κοκ.


Καλή όρεξη!



Η φώτο του Gordon Ramsay είναι από τη wikipedia.

Tuesday, January 19, 2010

Αμερική, Αγγλία, Ελλάδα: Πηγαίνοντας Σινεμά

Στα προηγούμενα posts της σειράς αυτής, σύγκρινα τις εμπειρίες μου από το online banking και την απόκτηση σύνδεσης ίντερνετ. Για σήμερα θα ασχοληθώ με την εμπειρία (και το κόστος) του να πηγαίνεις σινεμά.

Η αφορμή ήτανε κάποια posts και σχόλια για την τιμή του Avatar 3D στην Ελλάδα, στα €12. Αρχικά η τιμή μου φάνηκε μικρή, αλλά μια και έχουμε το ίντερνετ δε χρειάζεται να μένουμε στις εντυπώσεις αφού μπορούμε να συγκρίνουμε εύκολα online τις τιμές σε διάφορες χώρες.


(Αν βαριέστε να διαβάσετε: για κεντρικά σινεμά, Λονδίνο €25, Los Angeles €12 με μη αριθμημένες θέσεις)


Ελλάδα

Πάνε 7 χρόνια από τότε που πήγαινα τακτικά σινεμά στην Ελλάδα. Λάτρευα το Village στο Μαρούσι, διότι ήταν σχεδόν καθαρό σινεμά, χωρίς εμπορικά κέντρα, εστιατόρια και άλλες ενοχλήσεις. Αυτό κάνει τεράστια διαφορά μια και ο κόσμος που πήγαινε εκεί, πήγαινε καθαρά για να δει ταινίες (έτσι δεν είχες και άσχετους που έτυχε να βγούνε βόλτα και είπαν να δούνε και μια ταινία έτσι αναπάντεχα). Το πώς συμπεριφέρεται το κοινό στο σινεμά (οι αντιδράσεις, αν μιλάνε, αν χτυπάνε τηλέφωνα, πότε γελάνε κτλ) κάνει για μένα όλη τη διαφορά στο πώς θα παρακολουθήσω και εγώ την ταινία.

Το άλλο καλό στην Ελλάδα είναι πως λόγω της ελλιπούς παραγωγής ελληνικών ταινιών, φέρνουν πολλές καλές ξένες παραγωγές, ειδικά τα ανεξάρτητα σινεμά. Στην Αμερική και την Αγγλία έχουν μεγάλες βιομηχανίες θεάματος και, παρότι υπάρχουν μερικά ανεξάρτητα σινεμά, δυσκολεύονται πιο πολύ να φέρουν ξένες ταινίες και έτσι (λογικό άλλωστε) προτιμούν να προωθούν τις δικές τους.

Τώρα για την αγορά των εισιτηρίων, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Γίνεται online με πιστωτική, και μπορώ να διαλέξω ακριβώς τη θέση που θέλω να κάτσω. Το τέλειο θα ήταν αν μπορούσες να τυπώσεις στο σπίτι τα εισιτήρια ώστε να μη χρειάζεται να περιμένεις σε καμία ουρά.


Το κόστος ήταν όντως €12, όταν μια "απλή" ταινία έχει €9.5 από το ίδιο site. Άρα το premium για το 3D είναι €2.5. Πάντως για Village δεν έχω τόσο πρόβλημα να δώσω αυτά τα χρήματα μια και είναι εξαιρετικές οι αίθουσές του και το περιβάλλον.



Αγγλία

Όταν ήρθα στην Αγγλία απογοητεύτηκα λίγο από το σινεμά. Αρκετά πιο ακριβό από την Αμερική, και οι αίθουσες είναι σπάνια γεμάτες, με τον κόσμο να μένει κρύος και να μην αντιδρά όπως θα ήθελα, ακόμα και στις πρεμιέρες.


Τι εννοώ ότι είναι ακριβό?

Καταρχάς, εδώ έχουν το πολύ ενοχλητικό να χωρίζουν σε τμήματα την αίθουσα, βάζοντας άλλες τιμές για πιο premium θέσεις. Το απεχθάνομαι γιατί θυμίζει εποχές segregation στην Αμερική του 1950 όπου οι "κατώτεροι" νέγροι έπρεπε να κάτσουν σε άλλες θέσεις από τους "ανώτερους" λευκούς.

Από το site του Odeon, της μεγαλύτερης εταιρίας με σινεμά στην Αγγλία, έχω πάρει το παραπάνω screenshot. Όπως φαίνεται, για να δεις το Avatar 3D σε κεντρική αίθουσα (Odeon Leicester Square), και σε καλές θέσεις, ζητάνε £22.50 (€25). Οι φτηνότερες θέσεις (που είναι και συνήθως μη αριθμημένες, άρα πρέπει να σταθείς σε ουρά αρκετή ώρα πριν για να βρεις καλή θέση), είναι £16.50 (€18). Σε όλα αυτά τα κόστη, online επιπλέον χρεώνουν το απαράδεκτο £0.75 (€0.83) ανά εισιτήριο για "card handling fee".

Και αυτό για αίθουσες όπου είναι σχετικά παλιές και οι θέσεις δεν είναι καν stadium seating - βλέπεις καθαρά το κεφάλι του μπροστινού σε πολύ ωραίο... 3D.




Το δεύτερο ενοχλητικό είναι πως οι τιμές εξαρτώνται από την περιοχή και το σινεμά. Στη γειτονιά μου, που βρίσκεται 20 km μακριά από το κέντρο, πάλι σε αίθουσα Odeon το Avatar 3D κοστίζει £10 (€11) ενώ μια απλή non-3D ταινία £7.80 (€9). Το card handling fee προστίθεται επιπλέον σε όλες αυτές τις τιμές για να κλείσεις εισιτήρια online. Αλλά φυσικά η ποιότητα και το περιβάλλον του σινεμά δε συγκρίνεται με τις πολύ όμορφες αίθουσες του κέντρου.

Οπότε ένα οικογενειάρχης με 2 παιδιά που θα θελήσει να πάει τα παιδιά του στο Avatar 3D σε καλή αίθουσα, θα σκάσει €100 μόνο για τα εισιτήρια. Για να μην προσθέσω πως με αναψυκτικά, φαγητό, μεταφορικά (στο κέντρο το πάρκινγκ είναι από £10-15 και πάνω για μερικές ώρες), φτάνεις εύκολα τα €200. Πόσες φορές θα το κάνεις? Για αυτό και έχουν τόσο πρόβλημα με την πειρατεία εδώ.

To θετικό όχι στην Αγγλία, αλλά στο Λονδίνο ειδικά είναι οι πρεμιέρες. Εννοώ τις red carpet πρεμιέρες με τους ηθοποιούς, συντελεστές κτλ. Νομίζω έχει πάρει τα σκήπτρα από το Hollywood, όπου εκεί στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού δεν μπορείς σαν κοινό καν να πλησιάσεις στους διάσημους - σε κρατάνε με μπαριέρες στην αντίθετη μεριά του δρόμου.

Εδώ οι πρεμιέρες γίνονται στη Leicester Square, όπου η διάταξή της είναι τέτοια με 3 σινεμά στις 3 από τις 4 πλευρές της τετράγωνης πλατείας που βολεύει απίστευτα, και ο κόσμος "περικυκλώνει" το κόκκινο χαλί, και μπορείς να δεις όλους τους διάσημους από πολύ κοντά. Μόνο τους τελευταίους μήνες έγιναν εδώ οι παγκόσμιες πρεμιέρες του Christmas Carol, Sherlock Holmes, Avatar, και άλλες. Μπορεί η ποσότητα να είναι ακόμα στο Hollywood, αλλά η ποιότητα έχει μεταφερθεί από εδώ μεριά.



Αμερική

Όταν περιγράφω εδώ για Αμερική εννοώ Los Angeles, και εκεί είχα την καλύτερη κινηματογραφική εμπειρία.

Πολλά και καλά σινεμά, με σωστές αίθουσες, καλό ήχο, και προπαντός καλό κόσμο. Δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά, αλλά επειδή ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού (ίσως και πάνω από τους μισούς) που πάνε στις ταινίες ασχολούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη βιομηχανία του θεάματος, υπάρχει ένας διάχυτος "σεβασμός" στις αίθουσες. Ο κόσμος ξέρει πως να παρακολουθήσει, πώς να αντιδράσει, πότε να χειροκροτήσει και πότε να γελάσει.

Ούτε μία φορά δεν είχα πρόβλημα με κινητό να χτυπήσει κατά τη διάρκεια της ταινίας, ή συνομιλία που να με ενοχλήσει. Στις πρεμιέρες γινόταν χαμός - οι πωρωμένοι του κάθε franchise (είτε είναι Star Wars, είτε Indiana Jones, είτε Superman κτλ) παίρνουν τα πρωτεία και δημιουργούν ένα φοβερό κλίμα "γηπέδου", με το κοινό να είναι φοβερά ζεστό και να φωνάζει, να γελάει και να γιουχάρει αναλόγως τη σκηνή. Η όλη εμπειρία ήταν πολύ πιο interactive.

Μου έχουν λείψει αυτές οι midnight premieres.

Από την άλλη, εκεί έχουν άλλα περίεργα.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν μπορείς να κλείσεις συγκεκριμένη θέση. Ο μόνος τρόπος για να δεις καινούργια δημοφιλή ταινία τις πρώτες μέρες είναι να σταθείς σε ουρά για 1-2 ώρες, αν δε θες να είσαι δίπλα στον τοίχο. Το hype με τις ταινίες εκεί είναι τόσο μεγάλο όπου πάντα θα υπάρχει νεαρόκοσμος που δεν θα έχει πρόβλημα να περιμένει μερικές ώρες στο κρύο για να δει την αγαπημένη ταινία του.

Έχει και αυτό το σκοπό του: μια και σχεδόν όλα τα πολυσινεμά είναι μέσα σε εμπορικά κέντρα, με την αναμονή αυξάνονται εύκολα οι πωλήσεις και η κίνηση στα γύρω καταστήματα και εστιατόρια (αν είναι να έχεις 2 ώρες αναμονή, 2 ώρες ταινία, και καμιά ώρα commuting, μάλλον θα θες να φας κάτι κάποια στιγμή).

Άλλο ενοχλητικό: οι τιμές είναι μεταβλητές αναλόγως τη μέρα και ώρα της εβδομάδας. Σαββατοκύριακά, αργίες και βράδια μια ταινία σε καλό κεντρικό σινεμά (πχ το Grove) κοστίζει $12.75 (€9), ενώ καθημερινές και νωρίς $10.50 (€7). Για το Avatar 3D Σαββατόβραδο το κόστος είναι $15.75, συν $1 για booking fee, σύνολο $16.75 (€12) το άτομο.



Και αυτό για μη αριθμημένες θέσεις!


Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω το Arclight, το καλύτερο σινεμά που υπάρχει, και βρίσκεται στην καρδιά του Hollywood. Εδώ και χρόνια έχουν πάρει τα καλύτερα στοιχεία από κάθε σινεμά και τα έχουν συνδυάσει για την τέλεια εμπειρία.

Δεν υπάρχει εμπορικό κέντρο στην περιοχή. Κλείνεις εισιτήρια online. Αριθμημένες θέσεις. Δεν έχουν booking fee. Σου στέλνουν τα εισιτήρια με pdf (και άρα μπορείς να τα στείλεις και στους άλλους της παρέας). $1 πάρκινγκ. Εξαιρετικό, χλιδάτο περιβάλλον. Φοβερές αίθουσες. ΜΗΔΕΝ διαφημίσεις. Ποιότητα εικόνας και ήχου ανώτερη από ΤΗΧ. Το καλύτερο popcorn.

Τι άλλο να θέλει κανείς?

Sunday, January 10, 2010

Τεχνολογία το 1989

Έπεσε το μάτι μου σε ένα περιοδικό από το 1989 (κόστος: 300 δραχμές). Είναι ένα άρθρο του περιοδικού Διατροφή & Υγεία σχετικά με τους φούρνους μικροκυμάτων.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, οι πιο προχωρημένες mainstream τεχνολογίες στα σπίτια των Ελλήνων τότε πρέπει να ήταν κάτι τέτοιες οικιακές συσκευές όπως φούρνοι και τηλεοράσεις. Δε χρειάζεται να δει κανείς τα - χομπίστικα τότε - περιοδικά τεχνολογίας.

Αντιγράφω τις 2 τελευταίες παραγράφους του άρθρου. Είναι γραφή που δύσκολα να τη βρει κανείς σήμερα:


Στο άρθρο του Δελτίου που μνημονεύσαμε παραπάνω, υπάρχει μία σημαντική φράση, με την οποία θα θέλαμε να κλείσουμε τη μικρή αυτή έρευνά μας στο μαγικό, αλλά επικίνδυνο χώρο των μικροκυμάτων. "... Το γεγονός που μας κάνει επιφυλακτικούς για την ασφάλεια αυτών των ορίων είναι ότι οι Σοβιετικοί έχουν υιοθετήσει όρια χίλιες φορές χαμηλότερα! Πιθανώς να έχουν μελετήσει περισσότερο τις επιπτώσεις των μικροκυμάτατων στο νευρικό σύστημα".

Έχουμε που έχουμε την τηλεόραση στο σπίτι να βομβαρδίζει με ακτινοβολία ακτίνων Χ, ώρες ατελείωτες, τα σώματα μικρών και μεγάλων... Ας μη βάλουμε κι άλλον ύπουλο, αόρατο και σιωπηλό εχθρό στο σπίτι μας!

Φοβού, αγαπητέ αναγνώστη, τους Δαναούς της τεχνολογίας, και δώρα φέροντας!

Monday, January 04, 2010

Σύγκλιση Συσκευών


Αυτή είναι η εικόνα από το ράφι του σαλονιού μου που έχει τις συσκευές αναπαραγωγής πολυμέσων (προτζέκτορας, ενισχυτής κτλ δεν μας ενδιαφέρουν για την ώρα).

Γιατί τόσες πολλές? Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μία συσκευή να τα κάνει όλα?



Στην εικόνα αυτή κάθε συσκευή έχει το δικό της ρόλο.

  • PS3: Blu-ray & DVD player (είναι και παιχνιδομηχανή - πάλι καλά γιατί αλλιώς θα ήθελα συν άλλο ένα μηχάνημα). Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί, τώρα που τέλειωσα να παίζω όχι τόσο: δεν γίνεται region-free (και έχω νόμιμα DVD από Αμερική και Ευρώπη), δεν κάνει browse αρχεία από το δίκτυο (θέλει media server στην άλλη άκρη), και έχει μικρό compatibility - τα περισσότερα video θέλουν transcoding, έστω και real time.

  • TV Digital Box: Είναι το κάτω αριστερά κουτί της Tiscali που παίρνει τα κανάλια της TV από το δίκτυο (dsl) και τα μετατρέπει σε εικόνα.

  • Western Digital TV Live: Αυτή η εκπληκτική συσκευούλα (πάνω δεξιά) έχει (εκτός από ρεύμα) πρακτικά 2 θύρες: ένα ethernet jack (μπαίνει και wireless) και ένα hdmi out. Την πήρα τα Χριστούγεννα και παίζει ότι αρχείο ήχου, εικόνας και (κυρίως!) βίντεο υπάρχει στο δίκτυο shared σε άλλους υπολογιστές. Υποστηρίζει άπειρα φορμά, και κυρίως τα HD (mkv, mp4 κτλ με ανάλυση 720p/1080p χωρίς πρόβλημα). Επιτέλους σταμάτησα να μετατρέπω αρχεία μπας και τα παίξει το πολύ περιορισμένο (ακόμα και με Boxee/XBMC) Apple TV.

  • Apple TV: Αρχικά το είχα για αναπαραγωγή πολυμέσων, αλλά τώρα πια μόνο για ήχο (σαν remote speaker από το iTunes). Επιπλέον, μου δίνει πρόσβαση στο online κατάστημα ταινιών για ενοικίαση από την Apple. Έχει σχεδόν όλες τις νέες ταινίες, και από το 2007 που το πήρα δεν έχω ξαναπάει σε video club (γιατί άλλωστε, όταν όλα κατεβαίνουν από το ίντερνετ?).

  • Εκεί πιο δίπλα υπάρχει και ένας σχετικά παλιός υπολογιστής. Η χρησιμότητά του είναι για online videos κυρίως, τα οποία δε μπορούν να αντληθούν με τις άλλες μεθόδους.


Ακόμα θυμάμαι το 2000, που έπαιρνα το πρώτο DVD player. Πού να ήξερα ότι τώρα θα χρειάζομαι ότι ένα μηχάνημα αλλά 5?

Το θέμα μου τώρα είναι πως δεν υπάρχει λόγος για τόσα πολλά μηχανήματα. Έχουν όλα την ίδια αρχή: ίσως ένα optical drive, μια σύνδεση στο ίντερνετ, έναν multimedia επεξεργαστή για να αποκωδικοποιεί τα αρχεία, και μια έξοδο εικόνας ήχου. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει μόνο μία συσκευή που να τα κάνει όλα αυτά, εφόσον όλο το υλικό είναι πια σε ψηφιακή μορφή.

Όμως αντί αυτού, η κάθε συσκευή κάνει τη δική της δουλειά αντί να τις κάνει όλες μία. Θα ήθελα το Apple TV και το PS3 να έχουν καλύτερο compatibility αρχείων και να μη χρειάζονται server για να κάνουν stream. Θα ήθελα το PS3 και το WDTV να μου δίνει τη δυνατότητα να ενοικιάσω ταινίες. Ή ένα Apple TV με blu-ray για να μη χρειάζομαι το PS3. Και όμως, μας βασανίζουν με διακριτές ανεξάρτητες συσκευές.

Το πρόβλημα δεν είναι τεχνολογικό (αφού έχει γίνει σε κάθε συσκευή τη τεχνολογία χωριστά). Το πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό: έχω δώσει $700+ για αυτές τις συσκευές (χωρίς το PC), είμαι σίγουρος ότι κάποιος θα μπορούσε να το κάνει με αυτά τα χρήματα.

To Boxee Box προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά είναι σχεδιασμένο για streaming internet content περισσότερο, και δεν έχει blu-ray, online movie store κτλ. Αλλά είναι μια αρχή.

Το WDTV είναι μάλλον το πιο καλό μηχάνημα από τα παραπάνω, αφού παίζει όλα τα ψηφιακά αρχεία από το δίκτυο (ακόμα και iso dvd).

Είναι θέμα χρόνου μέχρι να παίρνουμε όλα μας τα αρχεία βίντεο/ήχου στο ίντερνετ σε μερικά χρόνια. Τα δισκάκια θα είναι τόσο παλιά όσο είναι τώρα κουραστικό να πηγαίνεις να πληρώνεις λογαριασμό ρεύματος σε κατάστημα αντί online. Είναι μονόδρομος τόσο από πλευράς ευκολίας όσο και από θέμα προστασίας του περιβάλλοντος (όχι φορτηγά, ρύποι, συσκευασίες κτλ).

Και εκεί κατέληξα ότι το πρόβλημα για τη σύγκλιση των συσκευών είναι πολιτικό.

Η Sony, πουλάει το hardware, αλλά κυρίως την ενδιαφέρει να πουλήσει το υλικό της, τα παιχνίδια και τις ταινίες. Για αυτό και έχει το blu ray drive αλλά πολύ μικρό compatibility με άλλα αρχεία.

Η Apple πουλάει το hardware, αλλά κυρίως της ενδιαφέρει να πουλήσει τις ταινίες της. Για αυτό έχουν ένα εξαιρετικό online movie store, αλλά δύσκολα παίζει άλλα αρχεία.

Αντίθετα, η Boxee και η Western Digital δεν είναι δημιουργοί περιεχομένου. Δεν πουλάνε ταινίες ή μουσική. Δεν τους νοιάζει το software, αλλά το hardware. Για αυτό και έχουν όλα τα ανοιχτά πρότυπα μαζί τους και παίζουν τα πάντα οι συσκευές τους.

Τη Sony και την Apple δε τους συμφέρει να βάλουν extra features και καλό compatibility στις συσκευές τους, γιατί (υπολογίζουν) ότι θα χάσουν έσοδα - οι χρήστες θα προτιμούν τα δικά τους σπασμένα ίσως αρχεία από το να αγοράζουν από τα online καταστήματά τους.

Από την άλλη, πιστεύω πως αν έβγαζε κάποιος μια full-featured συσκευή που να κάνει τα πάντα θα έκανε πάταγο, απλώς και μόνο λόγω της ευκολίας να έχεις όλο το υλικό (τηλεόραση, online videos, movie store, network αρχεία, blu ray) σε ένα κεντρικό. Και κάτι τέτοιο, όπως έχει δείξει στο παρελθόν η Apple, θα ωθούσε και περισσότερο κόσμο να αγοράσει υλικό μέσα από τη συσκευή.

Categories