Pages

Sunday, April 29, 2007

T minus 10 days

Τελειώνω σήμερα με το formatting και τα references... ελπίζω! Παράλληλα βλέπω Suns-Lakers στην TV για τα playoff του NBA. Είναι τόσο όμορφα ώρες ώρες... πραγματικά ευχαριστιέμαι το μπάσκετ εδώ, καμία σχέση με το ευρωπαϊκό στυλ. Από τη μία ο Nash ο φοβερός, από την άλλη ο Kobe με τις 45άρες του (έχει βάλει πάνω από 40 πόντους σε 85 ματς!) - είναι πραγματικά απόλαυση να παρακολουθείς.

Thursday, April 26, 2007

T minus 13 days

Μηδέν δουλειά (για το proposal) αυτές τις 2 μέρες. Αρρώστησα λίγο και έμεινα σπίτι την τρίτη όπου είδαμε με τον Σταύρο το εκπληκτικό Μάντσεστερ-Μίλαν 3-2 - είχα να δω μπάλλα από το τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου! Την τετάρτη ήμουν λίγ καλύτερα, έγραψα λίγο αλλά με πρήξανε με υτα δεδομένα που ήθελαν να επεξεργαστώ από το Brookhaven. Και η πέμπτη κάπως έτσι χάθηκε.

Αύριο βγαίνει μια πολυαναμενόμενη ταινία για μένα το NEXT, με Nicolas cage κτλ. Ούτε presales έχει για αυτό ούτε τίποτα, οπότε μυρίζει πατάτα η ταινία. Όμως προσωπικά μου φαίνεται φοβερή ιδέα και από το τρέηλερ φαίνεται πολύ πρωτότυπο. Είδωμεν...

Monday, April 23, 2007

T minus 15 days

65 σελίδες μέχρι τώρα... Νομίζω ότι αυτό το proposal θα βγει τελικά ένα αυτόνομο thesis από μόνο του. Και δεν είναι καν το βασικό μου αντικείμενο!

Παρόλο το πήξιμο κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να δω το Heroes. Παρότι αυτή η σειρά ξεκίνησε πολύ χλιαρά και άτσαλα, τώρα που έχει και λίγο ιστορία που τελειώνει ο πρώτος κύκλος είναι αρκετά καλή. Βασικά αρχικά δεν ήξεραν ακριβώς πως να γράψουν τους ρόλους και υπήρχαν πάμπολλες αμήχανες και άσχημες από πλευράς ηθοποιίας σκηνές. Αυτό οφειλόταν στο πρωτότυπο σενάριο της σειράς, ασυνήθιστο για τηλεοπτικη παραγωγή. Μόλις όμως ο Tim Kring πήρε λίγο θάρρος τώρα γράφουνε τα επεισόδια πολύ καλά. Τα τελευταία 4 επεισόδια αναμένονται με πολύ ενδιαφέρον.

Φυσικά μπροστά στην ιστορία του Lost το Heroes είναι παραμύθι για παιδιά. Δεν το παίρνω εξίσου σοβαρά, όμως για να σκοτώνεις λίγο χρόνο ενώ τακτοποιείς τα ρούχα σου μετά την μπουγάδα, μια χαρά είναι.

Sunday, April 22, 2007

T minus 17 days

Έφτασα τις 30 σελίδες στο proposal, και είμαι περίπου στα μισά από πλευρά θεματολογίας που θέλω να συμπεριλάβω. Πρέπει να το τελειώσω μέσα σε μια εβδομάδα για να έχω χρόνο να το κάνω review και στη συνέχεια να ετοιμάσω παρουσίαση για τις 9 Μαϊου. Την ακριβώς επόμενη μέρα φεύγουμε για Maui!

Ήθελα όμως να γράψω για αυτόν τον φίλο του συγκάτοικού μου του Andrew που ήρθε από τον Καναδά. Βασικά ανήκει σε μια περίεργη κοινότητα ανθρώπων που ζούνε για να ταξιδεύουν και να μαζεύουν μίλια. Είναι να πάει στο Orlando μετά από εδώ, και αντί να πετάξει κατευθείαν κάτω δεξιά, πάει στο Σαν Φρασίσκο πάνω, μετά Washington State (ακόμα πιο πάνω), μετά κάπου στο Dallas και μετά στο Orlando! Ενώ ο νορμάλ κόσμος θα πήγαινε κατευθείαν. Γιατί όμως?

Λέει ότι θέλει να μεγιστοποιήσει τα μίλια του με τις εταιρίες. Βασικά δεν τον πειράζει καθόλου η πτήση, και αφού είναι σε διακοπές δεν βιάζεται. Επίσης, η πτήση από εδώ στο SF είναι κάπου 350 μίλια αλλά το ελάχιστο step μιλίων που σου χρεώνουν είναι 500, οπότε λέει κερδίζει από εκεί. Όταν τον ρώτησα ότι θα χάνονται οι βαλίτσες του συνέχεια, απάντησε ότι αυτός είναι ο σκοπός του! Και εξήγησε:

Λέει έχει μια travel πιστωτική κάρτα (με ετήσιο fee) όπου έχει baggage insurance. Αυτό σημαίνει πως αν για λόγους της εταιρίας αργήσει η βαλίτσα του για πάνω από 6 ώρες, τότε μπορεί να πάει σε διάφορα καταστήματα ρούχων και να ψωνίσει μέχρι $1,000 σε ρούχα για κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, με μέγιστο $60,000 εφ'όρου ζωής! Το είδα με τα μάτια μου τώρα που ήρθε γιατί όντως η βαλίτσα του είχε χαθεί (αφού έκανε πάλι 100 στάσεις πριν έρθει εδώ). Πήγε στο Beverly Center, και αγόρασε μια τέλεια κουστουμιά και παπούτσια και κάτι άλλα ψηλά. Τώρα λέει που θα γυρίσει πίσω θα τους στείλει ένα fax με το αίτημά του (για να αρχίσουν να το επεξεργάζονται) και παράλληλα θα στείλει με ταχυδρομείο τις αποδείξεις και το baggage tag από τη βαλίτσα που αποδεικνύει ότι άργησε να φτάσει. Αυτοί θα του κάνουν πίστωση στην κάρτα τα χρήματα που ξόδεψε.

Κοινώς, ο τύπος παρακαλά να χαθούν οι βαλίτσες του!

Tuesday, April 17, 2007

Firmware

Αυτό είναι το ρουτεράκι που έχουμε σπίτι, και είναι μάλλον το πιο δημοφιλές wireless router που υπάρχει. Είχαμε πολλά προβλήματα με αυτό, ειδικά όταν κατεβάζαμε torrents: επειδή το bittorent ανοίγει πολλές συνδέσεις, πολύ συχνά γέμιζε ο πίνακας ΝΑΤ και παγώνανε οι web και http συνδέσεις, με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνουμε reboot τον router για να αδειάσει ο πίνακας και να επανέλθει στα φυσιολογικά.

Μετά από πρόταση του gandr, μου συνέστησε να δοκιμάσω κάποιο άλλο firmware εκτός από αυτό το default της Linksys, το οποίο λέει είναι αρκετά άσχημο. Πράγματι, βάλαμε το tomato firmware και είδαμε άσπρη μέρα! Εκτός του ότι τώρα ανοίγουμε όσα torrent θέλουμε και είμαστε μια χαρά, το γραφικό περιβάλλον είναι πιο εύχρηστο και λειτουργικό και όμορφο και κρατάει πολλά και καλά στατιστικά.

Τώρα το ρουτεράκι αυτό "σερβίρει" τον desktop μου, το laptop μου, τον desktop του συγκάτοικου Rajay, το tablet PC του rajay, το laptop του συγκάτοικου Andrew, το X-Box, τον wireless media player συν όποιο καλεσμένο έχουμε και έρθει με την απαίτηση να συνδεθεί ασύρματα! Και πάει σφαίρα.

Monday, April 16, 2007

Ξεκινώ...

... να γράφω το proposal για το qualifying exam μου. Η εξέταση είναι σε 23 μέρες, 9 Μαϊου.

Sunday, April 15, 2007

Επιτέλους, My Maps!

Πριν μερικές μέρες το google έκανε μια αναβάθμιση στην υπηρεσία των google maps την οποία περίμενα αρκετό καιρό: είναι η δυνατότητα να φτιάξεις δικού σου χάρτες, με επιλεγμένα από εσένα spots, road trips, ή περιοχές. Σε κάθε σημείο μπορείς να ανεβάσεις τώρα δικό σου html κώδικα, όπως για παράδειγμα τα thumbnails από άλμπουμ που βρόσκονται online! Έτσι μπορεί κάποιος να δει τις περιοχές που έχεις επισκεφτεί και κάνοντας κλικ στα διάφορα σημεία να βλέπει φωτογραφίες από εκεί.

Το flickr το έχει κάνει ήδη αυτό, και γενικά είναι καλύτεροι για online hosting φωτογραφιών, αλλά προτίμησα το integrated interface του google με google maps, picasa, picasa web albums και φυσικά gmail. Θα ήθελα να έχω το flickr αλλά το google είναι πανεύκολο να το κάνεις πια και να γίνει embed στο ήδη χρηστικό περιβάλλον του.


Για παράδειγμα, μερικές τοποθεσίες από περιοχές στο LA:




Γενικότερα από Καλιφόρνια:





Νέα Υόρκη και Μανχάτταν:




...αλλά και αμερική γενικότερα:





Από εδώ και πέρα θα προσθέτω εδώ τις φωτογραφίες... καλό ψάξιμο!


Saturday, April 14, 2007

emails...

Πρέπει να έχω γύρω στα 20000 email από τότε που έβγαλα την πρώτη μου email διεύθυνση, πίσω με το yahoo και αργότερα με το ΕΜΠ. Από αυτά τα μισά περίπου είναι από την περίοδο 1998-2005, και τα άλλα μισά τα τελευταία 2 χρόνια. Πριν 1.5 χρόνο ήταν που έκανα το switch σε gmail και δεν το μετάνοιωσα ποτέ (πρόσβαση από παντού, spam filers, φοβερό search). Όμως μέχρι τότε όλα μου τα email ήταν σε Outlook Express όλα μαζί. Και ακόμα είναι εκεί.

Γενικά είμαι τύπος που κρατάει πράγματα. Έτσι θέλω να έχω searchable αρχείο όλων των email μου. Ε λέω, θα χρησιμοποιήσω κάτι σαν το Gmail Uploader ώστε να ανεβάσω όλα μου τα email στο gmail και να τα βλέπω από εκεί. Αλλά υπάρχουν 2 προβλήματα.

Το ένα είναι προσωρινό: είναι χρονοβόρο και κοπιώδες να ανεβάσω 10,000 emails στο gmail, διότι πρέπει πρακτικά να τα στείλω ένα ένα, κάτι το οποίο δεν δουλεύει πάντα καλά. Το δεύτερο όμως είναι πιο βασικό: τι γίνεται αν φαληρίσει το google σε 5-10 χρόνια? Τι γίνεται αν τα πουλήσει όλα και πάνε τα αρχειάκια μου? Ίσως να έχω εκατοντάδες χιλιάδων emails μέχρι τότε, πώς θα τα ανακτήσω?

Όπως μας έλεγε και ένας καθηγητής μας εδώ για να χρησιμοποιούμε fortran αντί για matlab (διότι η matlab είναι εταιρία και αν φαληρίσει πάνε όλοι οι κώδικες που έχει γράψει όλος ο κόσμος, ενώ η fortran θα είναι πάντα fortran), έτσι αναγκάστηκα να επιλέξω κάποιο open format που να αποθηκεύει locally τα αρχεία στον υπολογιστή μου. Πρέπει να έχω μια κόπια πάντα μαζί μου. Καλύτερα mbox αρχεία (όπως αυτά του thunderbird) ή έστω και των windows. Δεν πιστεύω η microsoft να κλείσει μέσα σε μία μέρα, αν τύχει κάτι τα μετατρέπω αργότερα.

Tuesday, April 10, 2007

Πασχαλινά

Μερικές φορές η αμερική είναι άψογη. Είχαμε ψωνίσει για το πάσχα διάφορα πράγματα, όπως κρέατα, ποτά, ψυγειάκια κτλ. Είχαμε πάρει αρκετά παραπάνω πράγματα, και είπαμε να τα επιστρέψουμε για να πάρουμε αν γίνεται πίσω τα λεφτά μας. Είναι κάτι που στην Ελλάδα είναι μάλλον αδιανόητο.

Ξεκινήσαμε με το boom box στερεοφωνικό και τις μπαταρίες. Το ανοίξαμε, το χρησιμοποιήσαμε την κυριακή, και το επιστρέψαμε στο κουτί του. Δεν μας ρώτησαν τίποτα, ούτε καν είδαν αν το στέρεο ήταν μέσα στο (ανοιχτό) κουτί! Όλα τα λεφτά μπήκαν αυτόματα πίσω στην κάρτα με την οποία το είχαμε αγοράσει.

Μετά στο Target επιστρέψαμε 2 ψυγειάκια τα οποία τα είχαμε γεμίσει πάγο και μπύρες, αλλά φυσικά τα καθαρίσαμε πρώτα. Το ένα ήτανε θερμός και το είχαμε γεμίσει μπύρα, αλλά ευτυχώς δε βρώμαγε σχεδόν καθόλου. Του είπαμε ότι ήταν πολύ μικρά για αυτά που θέλαμε, και έτσι τα γυρίζουμε. Ο τύπος τα σκάναρε, και αυτόματα ότι σκάναρε προστέθηκε στην κάρτα μου σαν credit. Η όλη διαδικασία πήρε περίπου 4 λεπτά!

Το πιο δύσκολο ήταν τα ψώνια από το Ralphs. Είχαμε ένα 5λιτρο μπύρα και κάτι σακούλες κάρβουνα, εκ των οποίων η μία ήταν σακούλα από σετ με 2 σακούλες μαζί (και είχαμε χρησιμοποιήσει μόνο την μία). Δεν περίμενα να μας τη δεχθούνε. Τελικά την μπύρα την πήρανε μια χαρά πίσω, και όσο για την μονή σακούλα κάρβουνα μας δώσανε πίσω το 50% της τιμής που είχαμε πληρώσει για το σετ των 2! Μέσα σε 5 λεπτά είχανε χρεώσει τα λεφτά πίσω στην κάρτα μου.

Τελικώς επιστρέψαμε επιτυχώς όλα τα πράγματα, και πήραμε πίσω γύρω στα $100. Έτσι το κόστος μας βγήκε μόνο $29 το άτομο. Σε κάτι τέτοια customer service η αμερική είναι άψογη!

Saturday, April 07, 2007

Αεροπλανικά

Για να δούμε. Έχω καιρό να γράψω blog στο αεροπλάνο. Αλλά τώρα βαρέθηκα κάπως. Αυτά τα post δεν μου αρέσουν τόσο γιατί είναι ασυνάρτητα και δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά αν δεν έχεις internet δίπλα πώς να κάνεις ένα σωστό post?

Ας αρχίσουμε με τα πρακτικά. Είμαι στην πτήση ΑΑ117 από JFK για LAX, αφού τελειώσαμε τη δουλειά στο Brookhaven. Το JFK είναι γενικά για τον πούλο αεροδρόμιο, και ποτέ πια δεν περνάω από εκεί εκτός αν δεν έχω καμιά άλλη επιλογή. Τεράστια terminals, μεγάλες ουρές, δεν είναι και πολύ στυλάτο, και έχει πάντα μα πάντα κίνηση τις φυσιολογικές ώρες (βράδυ και πρωί). Στον ερχομό εδώ κάναμε βόλτες για καμιά ώρα από πάνω πριν προσγειωθούμε (πολλά αεροπλάνα), και τώρα περιμέναμε 45 λεπτά μέχρι να απογειωθούμε γιατί δεν υπήρχε ομάδα να ρυμουλκήσει το αεροπλάνο έξω! Πραγματικά οι πιλότοι πρέπει να το βρίζουν το JFK πολύ περισσότερο και από εμάς τους επιβάτες.

Joost! Επιτέλους, με κάνανε approve σαν beta tester χθες το βράδυ (και δεν είμαι ο μόνος). Το Joost είναι μια ιδέα την οποία πραγματικά βρίσκω καταπληκτική, και είναι βασικά P2P bittorent style τηλεόραση. Παλιότερα είχα δουλέψει με το πρωτοποριακό sopcast, αλλά το Joost κάνει την ίδια δουλειά 10 φορές καλύτερα. Έχει απίθανο apple-like interface, πάρα πολλά κανάλια, και απίστευτη ποιότητα εικόνας για streaming video. Κάποια κανάλια βέβαια ψιλοκολλάγανε μάλλον επειδή δεν τα έβλεπαν αρκετοί, αλλά μπορεί να είναι και η μάπα dsl σύνδεση στο εργαστήριο, οπότε τώρα στο LA που έχουμε καλές συνδέσεις (6Mbps) θα το κοιτάξω καλύτερα. Εξηγούσα και στον Patric τις προάλλες πως στο μέλλον θα έχουμε όλοι μεγάλες (broad) συνδέσεις online, και όλα τα media θα έρχονται από εκεί: τηλέφωνο, τηλεόραση, data και ότι άλλο θα έχει βγει μέχρι τότε. Όχι όπως τώρα που θέλουμε 3 διαφορετικές συνδέσεις και καλώδια για το καθένα. Πχ στο σπίτι στο LA δεν έχω τηλέφωνο σταθερό. Έχουμε το Skype με το οποίο καλώ τα πάντα (από παντού), και έχω πάρει και αυτό το πλάνο που κάνει assign κανονικό νούμερο στο λογαριασμό μου και έτσι όταν καλεί κάποιος αυτό το νούμερο χτυπάει ο υπολογιστής και αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα! Παράλληλα, το Amazon και η Apple έχουν μεγάλα online μαγαζιά πια που μπορείς να κατεβάσεις απευθείας ταινίες, και όταν το Netflix βγάλει (ελπίζουμε!) το κουτί που θα είναι always online και θα κατεβάζει τις ταινίες που νοικιάζουμε (αντί για πηγαίνεις στο μαγαζί να τις πάρεις ή να τις περιμένεις στο ταχυδρομείο) αυτόματα για ένα flat fee, θα αλλάξουν τα πάντα. Προσθέστε σε αυτό πως πια όλα τα μεγάλα κανάλια εδώ έχουν τις περισσότερες σειρές τους διαθέσιμες online νόμιμα (πχ το NBC έχει στο site του όλα τα φετινά επεισόδια του Lost), τότε είναι προφανές πως κάτι σαν το Joost, όταν ωριμάσει και αρχίσει να δουλεύει καλά θα είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Προς τα εκεί πάνε τα πράγματα, και ζω για την ώρα και την στιγμή που θα βγει ένα κουτάκι που θα τρέχει Joost, θα έχει μία σύνδεση στο δίκτυο και ένα hdmi video out για την TV.

Τις τελευταίες 3 μέρες στο Brookhaven είχανε κάτι σαν Workshop για το εργαστήριο που δουλεύουμε, το ATF (Accelerator Test Facility). Κάθε 2 χρόνια περίπου πρέπει να παρουσιάσουν σε ένα πάνελ από reviewers τα πειράματα που γίνανε σε αυτό το διάστημα και τα πειράματα που τρέχουνε τώρα για να ελεγχθεί η πρόοδος. Επίσης όποιος θέλει κάνει submit προτάσεις για νέα πειράματα, και η επιτροπή τα εγκρίνει ή όχι. Από τα 7 πειράματα που προτάθηκαν φέτος το ένα είχε και εμάς μέσα και είναι απευθείας εξέλιξη σε αυτό που άρχισα να δουλεύω όταν ξεκίνησα το PhD. Βασικά είναι καλύτερο, πιο ενδιαφέρον και πιο εύκολο από αυτό που προσπαθούσαμε μέχρι τώρα. Φυσικά εγκρίθηκε (μαζί με άλλα δύο) αν και δεν περιμέναμε το αντίθετο αφού είχαμε ήδη το unofficial πράσινο φως. Ο Κατσουλέας ανέφερε για πρώτη φορά πως μπορώ να κάνω graduate αν το καταφέρουμε. Η επίσημη πρόταση είναι βέβαια για 3 χρόνια δουλειάς, αλλά εκτιμώ πως χρειάζονται απλώς μερικοί μήνες για το πρώτο σετ δεδομένων και μετά θα είναι κυρίως έξτρα τελειοποιήσεις. Βέβαια δεν θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε σε αυτά μέχρι το τέλος του 2007, αλλά θα δούμε...

Spiderman 3. Είχα στο μυαλό μου να πάω να το δω στην πρεμιέρα διότι τέτοιες ταινίες έχουν τρελλό γέλιο στην πρώτη προβολή, με τους πορωμένους φανατικούς να ντύνονται αράχνες, να φοράνε στις στολές του Spidy και άλλα τέτοια καλούδια. Οι πρώτες 2 ταινίες δεν μου πολυάρεσαν, αλλά για το χαβαλέ πάμε άλλωστε. Μου ήρθε λοιπόν email το πρωί στις 8 που ξύπνησα (το οποίο είναι 5πμ ώρα LA #@%$%^&**&*^&) ότι ξεκίνησαν οι προπωλήσεις στην πιο διάσημη αίθουσα που θα παίξει η ταινία, το Dome του Arclight. Μπαίνω με την μία να κλείσω εισητήρια και τι να δω: ήτανε σχεδόν sold out! Το 80% των θέσεων (και είναι ΜΕΓΑΛΗ αίθουσα) ήταν κλεισμένο ήδη, και βρήκα άρων άρων να κλείσω 2 θέσεις ψιλοπλάι. Αυτό για την πρώτη προβολή που είναι στις 00:01 την Παρασκευή της πρεμιέρας (Πέμπτη βράδυ κοινώς). Believe it or not, είχε και άλλες προβολές αργότερα εκείνο το βράδυ, μέχρι και μία που ξεκίναγε στις 3:20 τα ξημερώματα! Κοιτάω μετά να δω πότε στάλθηκε το email και βλέπω 4 το πρωί (δηλαδή 1πμ ώρα LA). Και σκέφτομαι πως υπάρχουν τόοοοοοοσοι τρελλοί που να μένουν ξάγρυπνοι για να κλείσουν για την τανία? Ήμαρτον!

Τα οικονομικά δεν ήταν και τόσο καλά αυτό το μήνα. Βασικά δε μου βάλανε τον μισθό στο τέλος μαρτίου λόγω κάποιου (δικού τους) λάθους, και επίσης περίμενα τα $1500 επιστροφή από την εφορία τα οποία ποτέ δεν φτάσανε διότι τους είχα βάλει λάθος αριθμό λογαριασμού (θα στείλουν επιταγή τώρα)... Επομένως ήμουνα $3000 μείον. Επιπλέον, χρωστάω κάπου $3000 σε κάρτες: Εισητήρια για το Wicked που κλείσαμε 7 μήνες (!) νωρίτερα για να έχουμε καλές θέσεις, για 4 άτομα ($400), αεροπορικά έξοδα για NY και πίσω $500, housing στο campus $1000, αμάξι ενοικιαζόμενο $600, συν τα καθημερινά έξοδα εκεί κάπου $400 για 3 εβδομάδες. Αλλά αυτά θα μου τα δώσει πίσω σύντομα (ελπίζω!) το USC γιατί είναι για ερευνιτική δουλειά. Με απλά λόγια, θα εισρεύσουν στον τραπεζικό μου λογαριασμό κάπου 2 εκατομμύρια (σε παλιές καλές δραχμές) τις επόμενες 2 εβδομάδες. Αλλιώς βλέπω να γίνομαι deported

Μια που είναι και άγιες μέρες είπα επιτέλους να πάρω αυτό το βιβλίο του Richard Dawkins που είχα βάλει στο μάτι εδώ και καιρό, το God Delusion - αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της ειρωνίας τότε τι είναι? Έχω διαβάσει και το Blind Watchmaker από αυτόν, είναι αρκετά καλός και ξέρει τι λέει.

Κλείνοντας, είπα να αναφέρω λίγο για μια σειρά που είδα για πρώτη φορά (τυχαία) όσο έμενα στο BNL, το House, MD. Είδα ένα μόνο επεισόδιο και μου φάνηκε φοβερή – είναι μια ιατρική ομάδα που έρχεται αντιμέτωπη με περίεργες και extreme ιατρικές περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει στάνταρ λύση και πρέπει να σκεφτούνε τι λύση να βρούνε. Πολλές σκηνές μου θύμισαν τις συζητήσεις που γίνονται στα δικά μας research meetings όπου και εμείς έχουμε άλυτα (προσωρινά) προβλήματα και ο καθένας προτείνει λύσεις και προσπαθούμε με τα πειράματα να δούμε τι είναι σωστό και τι όχι. Θα παρακολουθήσω μερικά επεισόδια ακόμα και θα επανέλθω.

Από τα 34000 πόδια, κάπου πάνω από το Las Vegas μάλλον, Over and out.

Tuesday, April 03, 2007

Broadway Cubed

Την περασμένη εβδομάδα που κατέβηκα στο Μανχάτταν είχα την ευκαιρία να πάω σε 3 Broadway σόου - ευτυχώς υπάρχουν αυτά τα same-day εισητήρια για μισή τιμή. Σιγά σιγά τέτοιου τύπου σόου αρχίζουν να γίνονται η αγαπημένη μου ενασχόληση... Έχω δει αρκετά σημαντικό αριθμό μέχρι τώρα ώστε να μπορώ να κάνω rankings (προσεχώς).




Το πρώτο ήτανε το Rent. Ο τίτλος που του έχουνε αποδώσει είναι Rock Opera, διότι σε αντίθεση με άλλα μιούζικαλ ή όπερες οι καλλιτέχνες τραγουδάνε rock τραγούδια αντί τα κλασσικά. Είναι η ιστορία για μια ομάδα νέων που ζούνε στη Νέα Υόρκη αλλά είναι φτωχοί και δεν έχουν να πληρώσουνε το νοίκι ή κάτι άλλο. Ζούνε σε ένα μισοχτισμένο διαμέρισμα χωρίς θέρμανση και με χίλια-δυο προβλήματα.

Είχε πάρει Tony Award (τα Oscar του θεάτρου) πριν 10 χρόνια όταν είχε βγει στα 90s, διότι ήταν το πρώτο μιούζικαλ που δεν είχε ανάλαφρο θέμα αλλά αντίθετα στην ιστορία υπάρχουν διάφορα σοβαρά θέματα, όπως ένας από αυτούς να πεθαίνει από AIDS, ναρκωτικά, φτώχεια, σχέσεις κτλ. Επίσης υπάρχουνε λεσβίες, gay, τραβεστί κτλ, χαρακτήρες που ποτέ δε βλέπεις σε άλλα θεατρικά έργα.

Παρόλα αυτά δεν μου άρεσε τόσο. Βασικά δεν καταλάβαινα τι λέγανε και πολύ καλά, και τα σκηνικά ήταν αρκετά στατικά, και τα τραγούδια δεν μου φάνηκαν φοβερά. Ίσως πριν 10 χρόνια όταν βγήκε να ήταν πρωτοποριακό, αλλά μου φάνηκε κάπως ξεπερασμένο και όχι ιδιαίτερο.





Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα άρων άρων για να πάω να προλάβω τα πρωινά discounts (ανοίγουν στις 11 το πρωί για τις παραστάσεις στις 2). Αρχικά ζήτησα για το Pirate Queen, το οποίο είναι φτιαγμένο από τους παραγωγούς του απίθανου Riverdance και έτσι μου κέντρισε το ενδιαφέρον αμέσως. Όμως είχαν μόνο limited view θέσεις (κοινώς βλέπεις καμιά κολώνα αντί για τη σκηνή) και είπα να το αφήσω. Αμέσως έπεσε στο μάτι μου το Drowsy Chaperon. Ο τίτλος είναι πραγματικά χάλια αλλά η παράσταση ήταν φοβερή! Ήταν η απόλυτη meta-theatrical εμπειρία.

Σβήνουν τα φώτα, και αντί να ξεκινήσει η παράσταση ακούμε μια φωνή: " I hate theater". Η φωνή συνεχίζει να μιλάει για το θέατρο και πως όταν σβήνουν τα φώτα και περιμένουν όλοι να ξεκινήσει η παράσταση αυτός προσεύχεται... Συνεχίζει να λέει έτσι διάφορα ωραία θεατρικά για 4-5 λεπτά (στα σκοτάδια) πριν ανοίξουν τα φώτα για να δούμε έναν τυπά καθισμένο στην καρέκλα του.

Το θέμα του έργου είναι απίστευτα πρωτότυπο: βάζει αυτός ένα δίσκο βινυλίου με μια παλιά θεατρική παράσταση ονόματι "drowsy chaperon" να ακούσουμε, αλλά ότι συμβαίνει στην παράσταση εμείς το βλέπουμε live μπροστά μας από πραγματικούς ηθοποιούς! Έτσι υπάρχουν μόνιμα 2 επίπεδα στο έργο, η παράσταση του drowsy chaperon με κανονικά τραγούδια, πλοκή κτλ αλλά την ίδια στιγμή έχουμε τον τύπο αυτό (narrator) να διακόπτει, να κάνει narrate και να σχολιάζει. Αλλά αυτό είναι μέσα σε μία παράσταση την οποία παρακολουθούμε εμείς και την οποία μπορούμε εξίσου να σχολιάσουμε και να εξηγήσουμε! Είναι μια παράσταση μέσα σε μια άλλη παράσταση, ή αλλιώς μια μέτα-παράσταση, και είναι το θεατρικό αντίστοιχο των πινάκων ζωγραφικής του Escher ή του θεωρήματος της μη πληρότητας του Godel ή της μουσικής του Bach , για τα οποία έγραφα και παλαιότερα.



Για παράδειγμα, πολύ συχνά ο αφηγητής κάνει πάυση, για να μας πει κάτι, οπότε όλοι οι ηθοποιοί του μιούζικαλ παγώνουν και τα φώτα χαμηλώνουν και αυτός αρχίζει να κινείται. Βασικά και όσο το έργο παίζει αυτός κινείται ανάμεσα στους ηθοποιούς και τους χορευτές (χωρίς αυτοί να επηρεάζονται βέβαια) και να συνεχίζει να μιλάει. Έχουμε δεν κάτι τέτοιο σε ταινίες, αλλά το να το βλέπεις live με αληθινούς ανθρώπους ήταν άλλη εμπειρία.

Κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού, οι περίπου 10 ηθοποιοί που χορεύανε αρχίζουν να επαναλαμβάνουν σπασμωδικά τις κινήσεις και τα λόγια τους με μια περίοδο περίπου 3 δευτερόλεπτα. Ήταν σαν να είχαν κολλήσει! Φυσικά, αυτό που είχε συμβεί είναι ότι είχε κολλήσει η βελόνα στο πικάπ! Μόνο όταν πήγε ο αφηγητής μας να την ξεκολλήσει συνέχισαν την κανονική ροή του σόου...!

Κατά τη διάρκεια του τελικού χορευτικού, όλοι οι ηθοποιοί είναι πάνω σε ένα αεροπλάνο που έχει ανέβει στη σκηνή (μη ρωτάτε πως και γιατί) και ετοιμάζονται για την κορύφωση... εκείνη την στιγμή ακριβώς πέφτει το ρεύμα στο σπίτι του αφηγητή, επομένως όλοι αυτοί παγώνουν, με εξαίρεση τον αφηγητή που κόβει βόλτες προσπαθώντας να βρει τι φταίει. Τελικά μπαίνει μέσα ο επιστάτης για να σηκώσει το διακόπτη, και τότε βλέπουμε τους ηθοποιούς με ένα να επανέρχονται για την τελική σκηνή από εκεί που είχαν διακοπεί. Και ο αφηγητής μας να λέει πως κάτι τέτοιο πάντα καταστρέφει την παράσταση γιατί κόβει τον ειρμό.



Η κορυφαία στιγμή βέβαια του έργου είναι όταν κάνει διάλειμμα το drowsy chaperon (όχι το δικό μας έργο, αλλά το έργο μέσα στο έργο). Ο αφηγητής βάζει το δίσκο με το δεύτερο μισό και πάει την τουαλέτα. Ανοίγει η αυλαία και αρχίζουμε να βλέπουμε ένα κινέζικο παλάτι, δράκους και κάτι που έμοιαζε με κινέζικη όπερα (άσχετο δηλαδή με το προγούμενο έργο). Αρχίζουν να τραγουδάνε διάφορα πράγματα, και εμείς ξυνόμασταν λίγο και προσπαθούσαμε να βγάλουμε νόημα του τι έχει γίνει. Φυσικά, ο αφηγητής μπαίνει τρέχοντας μέσα λέγοντας μας πως καταλάθος έβαλε λάθος δίσκο να παίζει! Και εμείς βλέπαμε ότι υπήρχε στο δίσκο! ήταν άψογη εμπειρία πραγματικά και είχαμε λυθεί όλοι στα γέλια για αρκετή ώρα.

Overall το έργο ήταν πανέξυπνο και μοναδικό στο είδος του. Ήταν βασικά 2 παραστάσεις, η μία μέσα στην άλλη. Είναι κάτι που υπάρχει μερικώς σε ταινίες, αλλά πρώτη φορά το είδα σε θέατρο. Και είναι εντελώς νέα εμπειρία να το ζεις ζωντανά.





Όπως έφευγα από το έργο έτυχε να βρω μπροστά μου πάλι τον πάγκο με τα discount tickets. Βλέπω ότι έχει ακόμα για το Avenue Q, το οποίο είχε βγει καλύτερο μιούζικαλ πριν 3 χρόνια. Ε λέω, μια ζωή την έχουμε ας πάω να το δω και αυτό.

Και πάλι, το έργο ήταν άψογα πρωτότυπο και είναι μάλλον η πιο αστεία παράσταση που έχω δει. Υπάρχουν 4 άνθρωποι ηθοποιοί και επίσης παίζουν 4 κούκλες puppets (σε στυλ muppet show), τις οποίες χειρίζονται και μιλάνε για αυτές 4 puppeteers. Και αυτά τα δύο γκρουπ κάνουνε interaction κανονικά (κορυφαίος χαρακτήρας η Lucy the Slut). Έχουν άψογα τραγούδια, όπως το κλασσικό πια "The Internet is for Porn" και το "It sucks to be Me".



Η υπόθεση έχει να κάνει με ένα απόφοιτο πανεπιστημίου ο οποίος μόλις προσλήφθηκε στην πρώτη του δουλειά, οπότε άρχισε να ψάχνει για σπίτια. Ξεκινά από την Avenue A, αλλά οι τιμές είναι πολύ ακριβές οπότε έπρεπε να φτάσει μέχρι την Avenue Q για να βρει ένα φτηνό νοίκι. Αμέσως μαθαίνει ότι απολύεται ("How can I get fired before I even start working?!", και κάπου εκεί ξεκινά η συνειδητοποίηση ότι στη ζωή αρχίζουν τα δύσκολα μετά την αποφοίτηση ("I want to go back to college", είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού).

Γενικά το έργο αυτό είχε άψογους και πραγματικά αξέχαστους χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου ενός υπαλλήλου γραφείου που ανακαλύπτει ότι είναι gay, έναν γαμάτο μαύρο επιστάτη και έναν χαλαρό αμερικάνο με σορτσάκια (και την oriental γιαπωνέζα γυναίκα του).

Monday, April 02, 2007

Επιτέλους ευθεία!

Ο πιο πολύς κοσμός δεν φαντάζεται ούτε κατά διάνοια πόσο δύσκολο είναι να πάρεις σωστές μετρήσεις (ειδικά σε μια πολύπλοκη συσκευή και διάταξη όπως το πλάσμα) και να καταφέρεις με πολύ κόπο να τις κάνεις να έχουν νόημα (για παράδειγμα με το να εξαλείψεις όλους τους παράγοντες λάθους, να έχεις κάθε φορά τις ίδιες συνθήκες κτλ). Ε λοιπόν σήμερα είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που μέτρησα κάτι και έβγαλα ευθεία γραμμή! Είναι απίστευτα τέλεια εμπειρία να βγαίνει κάτι τόσο απλό...

Τελευταία φορά που μέτρησα ευθεία γραμμή πρέπει να ήταν στην πρώτη πολυτεχνείου στα εργαστήρια φυσικής όπου μετράγαμε την επιτάχυνση της βαρύτητας g περίπου 9.81m/s^2. Μετράγαμε το χρόνο που κάνει να πέσει ένα αντικείμενο από μεταβλητό ύψος - προφανώς ο χρόνος πτώσης πρέπει να είναι ευθέως ανάλογως της τετραγωνικής ρίζας του ύψους (h=1/2*g*t^2).

Categories