Avatar

Στον κορεσμένο σημερινό κόσμο, είναι σπάνιο να βρει κανείς wow factors - στιγμές τόσο μοναδικές που να μην έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο προηγούμενα. Ίσως για αυτό δεν γράφω τελευταία τόσο για νέες ταινίες (παρότι βλέπω αρκετές).

Το Avatar το περίμενα να το δω αρκετό καιρό - κοντά στα 2 χρόνια για την ακρίβεια.

Ένα απόγευμα άνοιξης του 2007, πίσω στο USC, είχα δει μια ανακοίνωση για μια ομιλία από έναν τύπο που ήταν υπεύθυνος για τα εφέ της επερχόμενης ταινίας του James Cameron. Σε μια μικρή αίθουσα μαζευτήκαμε 20-25 άτομα, όπου μας έδειξε μερικά demo από τη δουλειά που ετοιμάζανε για το Avatar.

Τότε δεν είχαν περαστεί ακόμα με motion capture τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, ούτε η βλάστηση του πλανήτη Pandora, ούτε τα κάθε λογής ζωάκια και οπτικά εφέ -βλέπαμε κινούμενα άσπρα πολύγωνα.

Το σπουδαίο, μας είπε τότε, είναι πως δεν χρειαζόταν ο σκηνοθέτης να περιμένει το post-processing της ταινίας για να δει το αποτέλεσμα μετά από μήνες. Σε ένα άδειο στούντιο, κινηματογραφώντας τους ηθοποιούς να τρέχουνε, μέσα από την κάμερά του δεν έβλεπε τους αληθινούς ανθρώπους, αλλά απευθείας του ψηφιακούς, τρίμετρους εαυτούς τους - μαζί με κάποιο σχετικό background, ακριβώς όπως θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα στην ταινία. Κινώντας την κάμερα αυτή σε 3 διαστάσεις στο άδειο στούντιο, το αποτέλεσμα φαινόταν απευθείας στην οθόνη. Έτσι οι τελικές σκηνές βγαίνουν ακριβώς όπως τις βλέπει στην οθόνη και όχι όπως υποθετικά τις προβλέπει ότι θα βγουν.

Ίσως το παραπάνω να μην ακούγεται εντυπωσιακό τεχνολογικά - κάνει όμως όλη τη διαφορά στο storytelling της ταινίας. Φέτος, 2 χρόνια μετά, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας απόλυτος οπτικός οργασμός. Η κίνηση της κάμερας είναι οικεία και ακριβώς εκεί που πρέπει - βάζοντάς σε στην ταινία.

Σε 3D (και μάλιστα IMAX) οπτικά δεν υπάρχει προηγούμενο - το Avatar θα είναι η ταινία με την οποία όλες οι επόμενες θα συγκρίνονται. Η τρίτη διάσταση είναι φυσική και δεν σε ενοχλεί (πχ με το να πετάγονται αντικείμενα προς το θεατή). Οι live action σκηνές (δηλ. με πραγματικούς ηθοποιούς) φαίνονται πολύ καλές, αλλά οτιδήποτε ψηφιακό όπου υπάρχει και αυτή η ελευθερία στην κάμερα για να κινηθεί όπως νομίζει, είναι απλώς αξεπέραστο. Για πρώτη φορά σε 3D ταινία, ξεχνάς ότι βλέπεις 3D - είναι σχεδόν αληθινό.

Αξεπέραστη είναι και η δουλειά με το motion capture - τα πρόσωπα των Na'vi είναι ψηφιακές απεικονίσεις των πραγματικών εκφράσεων των ηθοποιών. Για πρώτη φορά η ψηφιακή τεχνολογία αγγίζει το άγιο δισκοπότηρο- την πειστική ψηφιακή απεικόνιση του ανθρώπινου προσώπου. Το Christmas Carol του Zemeckis μοιάζει ήδη παρωχημένο.

To Avatar είναι το Jurassic Park της δεκαετίας αυτής: Η πρώτη ταινία όπου 100% ψηφιακοί χαρακτήρες είναι απόλυτα αληθινοί και πειστικοί. History in the making.

Την πειστικότητα των ψηφιακών εφέ βοηθάει το ότι η ταινία είναι τοποθετημένη σε έναν ξένο, μαγευτικό, σχεδόν παραμυθένιο κόσμο και όχι στον δικό μας. Οι όποιες ατέλειες δεν ενοχλούν γιατί έχεις αφεθεί σε αυτό τον κόσμο που δεν ξέρεις πώς πρέπει να φαίνονται τα πράγματα ούτως ή άλλως.

Το πρώτο τραίηλερ ήταν κάπως απογοητευτικό. Το δεύτερο, μεγάλο τραίηλερ, φάνηκε ενδιαφέρον αλλά όλοι αυτοί οι ψηφιακοί Na'vi και τα ζώα φάνηκαν χαζά, και είχα αφήσει και το ενδεχόμενο για μεγάλη πατάτα.

Τελικά, η ταινία είναι άψογη. Η ιστορία δεν είναι και φοβερά πρωτότυπη - σχεδόν στα όρια του προβλέψιμου (όπως και το αρχικό Star Wars). Αλλά εκτελεστικά είναι αψεγάδιαστη και επική, στα πλαίσια του Lord of the Rings, του Τιτανικού και του Matrix.

Όσο για τις σκηνές δράσης, κάθε δευτερόλεπτο σφύζει από πρωτοτυπία. Όταν βλέπεις εκατοντάδες ιπτάμενα δρακοειδή πουλιά να επιτίθενται σε επίσης εκατοντάδες ιπτάμενα σκάφη, ανάμεσα σε νησιά που αιωρούνται στον αέρα, ξέρεις ότι βλέπεις κάτι που δεν αποτυπωθεί ξανά στην κάμερα.

Βασικά μου είναι δύσκολο να περιγράψω το τι γίνεται στην ταινία με λόγια - είναι από τις εμπειρίες που πρέπει να έχει κανείς προσωπικά στο σινεμά (θα χάσει πολύ στο σπίτι). Πάντως αξίζει το χρόνο και το χρήμα για να βιώσει κανείς μια εμπειρία που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να προσφέρει.



ΥΓ1: to James Cameron: Respect

ΥΓ2: Καλή τύχη για να βρείτε εισιτήρια - δεν προβλέπονται και πολλά διαθέσιμα στις επόμενες εβδομάδες.

Βαθμολογίες Εστιατορίων

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βαθμολογήσεις ένα εστιατόριο? Είναι ένα ζήτημα που με ταλανίζει πάνω από 5 χρόνια τώρα. Και νομίζω πως έχω βρει την απάντηση.

Όσο ήμουνα στην Ελλάδα, και φοιτητής (μέχρι το 2003), δε με ένοιαζε. Τα εστιατόρια στην Αθήνα ήταν αρκετά φτηνά, και κυρίως την έβγαζα με τα εξαίσια delivery (πρέπει να έχουμε τα καλύτερα παγκοσμίως). Έτσι τις περισσότερες φορές δεν έβγαινα καν έξω για φαγητό.

Με το που πήγα στην Αμερική άλλαξε η υπόθεση. Εκτός του ότι το καλό φαΐ ήταν δυσεύρετο, ήταν και ακριβό (με $10 μόνο fast food burger παίρνεις). Άρχισα να βγαίνω πιο συχνά για φαγητό έξω, 2-3 φορές την εβδομάδα. Ταυτόχρονα μετακόμισα και σε broadband και με το άνοιγμα στο ίντερνετ μπήκα σε όλο αυτό το κόσμο των online reviews. Αυτό σε συνδυασμό με την εκπληκτική ποικιλία επιλογών και κουζίνες που δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα δοκίμαζα, μετέτρεψαν το φαγητό έξω, σε μία από τις top ασχολίες μου.

Έτσι, με το συγκάτοικό μου, ανοίξαμε ένα blog όπου γράφαμε συνοπτικά σχόλια και βαθμολογίες για κάθε εστιατόριο που πηγαίναμε, το LAFoodPlaces. Εκεί ανεβάσαμε πάνω από 200 αναρτήσεις σε 5 χρόνια. (Το έχω συνεχίσει μόνος, σε πιο φτωχή έκδοση, με το LondonFoodPlaces τον τελευταίο 1.5 χρόνο εδώ στο Λoνδίνο).

Για online reviews υπάρχουν πάμπολλα πια sites, όπως πχ το yelp. Τα περισσότερα είναι δωρεάν, αλλά έχω επιλέξει αντίθετα δύο επί πληρωμή sites, το Michelin και το Zagat.

Το πρώτο είναι από τη γνωστή εταιρία με τα ελαστικά που βγάζει και χάρτες οδήγησης. Ξεκίνησε σαν προτάσεις προς τους οδηγούς όπου ταξίδευαν σε νέα μέρη, για να ξέρουν που να φάνε, που να κοιμηθούνε κτλ. Σήμερα, έχουν ειδικούς μυστικούς κριτικούς που πάνε στα διάφορα εστιατόρια, και τα βαθμολογούν με κανένα, ένα, δύο ή τρία αστεράκια. Για την ποιότητα φαγητού, είναι το de facto στάνταρ όπου συναγωνίζονται όλοι οι μεγάλοι σεφ, διότι είναι σπάνια.

Το Παρίσι για παράδειγμα, η πρωτεύουσα του φαγητού, που έχει πάνω από 10.000 εστιατόρια, περίπου 60-80 έχουν αστεράκι. Από αυτά 3 αστεράκια έχουν μόνο 10-12. Η Αγγλία έχει 3-4 με 3 αστεράκια, ενώ οι περισσότερες χώρες δεν έχουν εστιατόριο με 3 αστεράκια. Εκεί είναι και η Ελλάδα, όπου έχει μόνο τη Σπονδή με 2 αστεράκια.

To πρόβλημα όμως με το Michelin είναι ότι δεν είναι για τον πολύ κόσμο, μια και τα εστιατόρια που κερδίζουν αυτή τη διάκριση είναι πανάκριβα. Στο Παρίσι εστιατόρια με 1 αστεράκι σπάνια έχουν κάτω από €100, ενώ τα καλύτερα έχουν €150-200.


Και ερχόμαστε στο Zagat. Αυτό που όλο το ίντερνετ κάνει πια με τα reviews προϊόντων από τον κόσμο για τον κόσμο (χωρίς να είναι απαραίτητα κριτικοί), το έχει κάνει πράξη εδώ και 30 χρόνια. Η ιστορία ξεκίνησε από μια παρέα φίλων στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970 όπου αποφασίσανε να σχολιάζουν και να γράφουνε για τα μέρη που τρώνε, και στη συνέχεια βγάλανε τα σχόλια σε έντυπο βιβλίο.

Η βασική διαφορά εδώ είναι πως δεν είναι κριτικοί που βαθμολογούν, αλλά απλός κόσμος. Έστελνες τη βαθμολογία σου στο Zagat, και αυτοί τη μέτραγαν στο μέσο όρο, και αν ήταν τα σχόλια επιτυχή τα δημοσιεύανε κιόλας στο βιβλίο. Από τον κόσμο, για τον κόσμο.

Σήμερα το Zagat καλύπτει και άλλα πράγματα εκτός από εστιατόρια (πχ θέατρα, ξενοδοχεία, bars κτλ). Και η έλευση του ίντερνετ απλώς απελευθέρωσε αυτή τη διαδικασία καθώς ο οποιοσδήποτε μπορεί να γραφτεί στο site (για $25 το χρόνο) και να αρχίζει να τοποθετεί reviews και σχόλια. Το ποσό είναι ελάχιστο αν αναλογιστείς ότι είναι λιγότερα από ένα γεύμα σε ένα κακό εστιατόριο (που αν δε το ξέρεις θα την πατήσεις), δηλ. βγάζει τα λεφτά του από την πρώτη μέρα. Συν ότι για όποια κατηγορία κάνεις review, σου στέλνουν δωρεάν (κανονικά έχει $15) το αντίστοιχο έντυπο οδηγό. Πέρυσι που έκανα review LA, ΝΥ και Λονδίνο, πήρα και τους τρεις!

Το Zagat δημοσιεύει τις βαθμολογίες του με άριστα το 30. Γενικά πάνω από 20 είναι καλό εστιατόριο, πάνω από 25 must (και πιο ακριβά), και 30 δεν έχω δει πουθενά. Αλλά έχει επιπλέον μέσα πολλά εστιατόρια ευκαιρίες, και δημοσιεύουν στο site τους ανά περιοχή, τύπο φαγητού αλλά και features (πχ καλή θέα, καλό value, celebrity sightings κτλ).


Με όλη αυτή την εμπειρία των εκατοντάδων εστιατορίων έχω καλή άποψη για το πως πρέπει να βαθμολογούνται τα εστιατόρια, την οποία έχω τελειοποιήσει με τα χρόνια και την παραθέτω εδώ.

Καταρχάς, η βαθμολογία είναι από 1 μέχρι μέγιστο το 5 (επιτρέπονται λίγες φορές και μισά). Μεγαλύτερες κλίμακες (όπως πχ η 1-10 που έχει το imdb) πολώνουν τον κόσμο, αφού όλοι συνωστίζονται είτε από 5 και πάνω είτε στο 1. Και παρότι χρησιμοποιώντας και μισά (0.5) στη κλίμακα 1-5 είναι ισοδύναμο (θεωρητικά) με την κλίμακα 1-10, στην πράξη η ιδέα και μόνο ότι πρέπει να σκεφτείς με μικρότερη κλίμακα έχει ευεργετικά αποτελέσματα.

Όσον αφορά τις τιμές: οι βαθμολογίες 1-5 δεν είναι εντελώς ανεξάρτητες των τιμών, δηλαδή δεν βαθμολογώ μόνο το φαγητό. Το βασικό είναι αν νιώθεις αφού φύγεις από το μαγαζί ότι άξιζε τα λεφτά του, αλλά με μέτρο. Για παράδειγμα, αν ένα εστιατόριο έχει φαΐ που αξίζει 2, αλλά είναι απίστευτα φτηνό, ίσως ανέβει στο 2.5-3 αλλά ποτέ σε 4-5. Αντίστοιχα, ένα εστιατόριο που έχει φαΐ για 4, αλλά είναι ακριβό, ίσως και να πέσει στο 3. Υπάρχει δηλαδή ευελιξία.


Ιδού οι κανόνες για να συμπεριληφθεί κάποιο εστιατόριο στην ανάλογη βαθμολογία, από 1-5.


Ένα - 1
Εδώ ανήκουν εστιατόρια με φαγητό κάτω του μέσου όρου. Είναι μέρη όπου δεν θα ξαναπάς, ακόμα και αν είσαι απ' έξω και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη γειτονιά, ακόμα και να έχει προσφορές.


Δύο - 2
Ένα μεγάλο ποσοστό εστιατορίων είναι στην κατηγορία αυτή. Είναι μέρη συνήθως σχετικά φτηνά, όπου το φαγητό είναι ΟΚ αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν θα το πρότεινες ειδικά σε άλλον να ταξιδέψει για να πάει σε ένα τέτοιο μέρος, αλλά αν ήταν στην περιοχή όπου είσαι, και δεν είναι ακριβό, μπορείς να ξαναφας εκεί χωρίς πολλούς ενδοιασμούς.


Τρία - 3
Άλλο ένα μεγάλο ποσοστό εστιατορίων ανήκει εδώ. Στην κατηγορία αυτή το φαγητό αξίζει αρκετά, ειδικά αν δεν είναι πολύ ακριβό. Εδώ επίσης βρίσκονται μέρη όπου αξίζει να ταξιδέψεις μισή ώρα για να τα επισκεφτείς. Είναι μέρη όπου σχετικά εύκολα θα φέρεις για να φάει ένα επισκέπτη από άλλη πόλη ή άλλη χώρα, και θέλει να δοκιμάσει κάτι καλό.


Τέσσερα - 4
Βαθμολογία 4 μπορείς να βάλεις σε μερικά μόνο εστιατόρια κάθε χρόνο (ίσως 10-15). Έχουν πολύ καλό φαγητό και αξίζει ακόμα και να κάνεις ταξίδι σε άλλη πόλη για να το δοκιμάσεις. Η διαφορά σε σχέση με το 3 είναι πως εδώ το 4, ξέρεις από την πρώτη μπουκιά ότι θα είναι 4. Είναι η στιγμή που δοκιμάζεις κάτι και αμέσως λες "wow", αυτό είναι τέλειο. Ένα εστιατόριο 3 είναι μεν καλό αλλά δεν έχει ποτέ wow factor.


Πέντε - 5
Βαθμολογία 5 έχουν ελάχιστα εστιατόρια, και μπορείς να βάλεις μόνο μερικά 5 (ίσως κάτω από δέκα σε αριθμό) σε όλη σου τη ζωή. Είναι μέρη μοναδικά που έχουν φαγητό όπου δεν μπορείς να το βρεις πουθενά άλλου, και το κάνουν στην τελειότητα. Είναι μέρη όπου αξίζει να μπεις στο αεροπλάνο και να οργανώσεις ταξίδι γύρω από αυτή την εμπειρία. Σε αντίθεση με το 4, 5 δεν βάζεις ποτέ άμεσα την ώρα που τρως, ούτε αφού τελειώσεις. Πρέπει να περάσουν μερικές μέρες, να χωνέψεις την ιδέα, να δεις τι εντύπωση σου έχει αφήσει σε σχέση και με άλλα παρόμοια μέρη. Αν έχει περάσει αυτός ο χρόνος και συνεχίσει να παραμένει κορυφαίο στο μυαλό, τότε παίρνει το 5 δικαιωματικά. Τέλος στο 5, το φαγητό είναι τόσο καλό που δεν σου έχει αφήσει ποτέ τύψεις για το πόσο ήταν ο λογαριασμός.


Η παραπάνω κλίμακα, παρότι μπορεί να φαίνεται απλοϊκή, δουλεύει εξαιρετικά καλά όσο μεγαλώνει ο αριθμός των εστιατορίων (κάτι σαν το google για το search). Βασίζεται όχι απευθείας στο πόσο καλό είναι το φαγητό, αλλά πιο έμμεσα στο κατά πόσο θα πρότεινες το εκάστοτε μέρος σε φίλους και πόσο είσαι διατεθειμένος να ταλαιπωρηθείς για να το δοκιμάσεις.


Υστερόγραφο: Υπάρχει το δικαίωμα, για οποιαδήποτε λόγο (όχι μόνο ποιότητα φαγητού) να βάλει κάποιος ΕΝΑ εξαράκι (6) σε όλη του τη ζωή. Το ποιο μέρος θα έχει το 6 ίσως αλλάξει, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι μόνο ένα. Το δικό μου πάει εδώ.

Paris, France

Τις εκδρομές στην Ευρώπη δεν τις κυνηγάω αυτόν τον καιρό. Σκέφτομαι ότι όταν με το καλό εγκατασταθώ κάπου μόνιμα και γεράσω και δεν είμαι για πολλά πολλά, θα πηγαίνω τις βόλτες στην Ευρώπη που γίνονται και σε ένα σαββατοκύριακο οι περισσότερες. Αλλά για την ώρα όπου τα πόδια με βαστάνε καλά προτιμώ γενικά πιο ριψοκίνδυνους προορισμούς.

Αλλά υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις: μια που μένω τώρα στο Λονδίνο, ήθελα να πάω στο Παρίσι με το τρένο του Eurostar, περνώντας κάτω από τη Μάγχη, σε 2 ώρες και 15 λεπτά.



Η παραπάνω φώτο είναι από το σταθμό του St. Pancras όπου ξεκινάνε τα τρένα, και στις 6 το πρωί έχει ελάχιστη κίνηση. Απίστευτη κυρίλα μια που ο σταθμός μόλις πρόπερσι άνοιξε εκεί, σε αντίθεση με τον αντίστοιχο σταθμό του Παρισιού όπου είναι χειρότερος και από ελληνικά ΚΤΕΛ. Όπως και να έχει όμως, μέσα σε 3.5 ώρες από την πόρτα του σπιτιού βρίσκεσαι στο κέντρο του Παρισιού με το τρένο, όταν από οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη της Ευρώπης χρειάζεσαι πόρτα-πόρτα τουλάχιστον το διπλάσιο χρόνο.


Η πόλη με εξέπληξε ευχάριστα - καμία σχέση με το "σκληρό" Λονδίνο. Παντού καφέ, φαγητά, ψωμιά (ναι στην Αγγλία δύσκολο να βρεις καλό ψωμί), κόσμος χαλαρός, στενά δρομάκια, μεγάλες λεωφόροι, ωραία μαγαζιά, όμορφα κτίρια. Φτάνοντας με τη μία κατάλαβα γιατί είναι ο Νο1 ευρωπαϊκός προορισμός των Αμερικάνων: το Παρίσι είναι ο ορισμός της Ευρώπης.


Αρχίζουμε από το φαγητό. Ζεστή σοκολάτα παγκόσμιας κλάσης (από αυτές τις πηχτές με λιωμένη αληθινή σοκολάτα) στο Angelina:


Όλα πανάκριβα όμως τα εστιατόρια (τουλάχιστον στο κέντρο). Καφέδες πάνω από €5, και απλά πιάτα €20-25, με αποτέλεσμα να κάνεις δύσκολα λογαριασμό κάτω από €40 το άτομο. Υποθέτω ότι είναι και τα νοίκια ανάλογα, και άρα δεν ξέρω πώς τη βγάζει ο κόσμος εκεί. Το Λονδίνο για πρώτη φορά μου φάνηκε φτηνό :-)


Επόμενη στάση, Λούβρο. Έχοντας πάει σε πολλά μουσεία ανά τον κόσμο, δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Και όμως το Λούβρο είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Αν μπορούσες να το απλώσεις από τη μία άκρη στην άλλη το κτίριο που στεγάζεται, θα έφτανε 1.5km σε μήκος, επί 100m πλάτος, επί 4 ορόφους. Το Βρεταννικό Μουσείο μου φαίνεται παιχνιδάκι πια για μικρά παιδιά.



H παραπάνω είναι μια πανοραμική, σχεδόν 360 μοίρες φωτογραφία από το προαύλιο του Λούβρου (ήταν κάποτε βασιλικό ανάκτορο). Το κτίριο είναι σε σχήμα Π. Τα σημεία που είναι πιο κοντά στην κάμερα είναι πιο καμπυλωτά. Χρειάστηκαν περίπου 8 φωτογραφίες stitching για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.


Ενδιαφέροντα στιγμιότυπα μέσα στο μουσείο:



Δε θυμάμαι το όνομα του αγάλματος (το διαφημίζουν πάντως αρκετά στους χάρτες τους), είναι από ένα νεολιθικό πολιτισμό στο Ισραήλ από το... 7500πΧ. Γκλούπ. Το ότι έχει διατηρηθεί τόσο καλά μετά από σχεδόν 10,000 χρόνια μου είναι αδιανόητο.


Ένας ζωγράφος αντιγράφει έναν από τους πίνακες του μουσείου, βάζοντας τα δικά του, έντονα χρώματα.




Μία πανοραμική φωτογραφία από την αίθουσα του Rubens, η οποίο κοσμείται με τεράστιους δικούς του πίνακες.




Και φυσικά σε περίοπτη θέση η Νίκη της Σαμοθράκης:


Το άγαλμα αυτό είναι η θεά Νίκη, όπου κατεβαίνει από τους ουρανούς να φωνάξει τη νίκη μετά από μια ναυμαχία. Τα χέρια της θα ήταν τοποθετημένα κυκλικά γύρω από το στόμα (σαν κούπα) για να δείχνει ότι φωνάζει. Το φόρεμα είναι το πιο εντυπωσιακό όμως, όπου υποτίθεται ότι το φυσά ο άνεμος όπως αυτή κατεβαίνει από τα σύννεφα και για αυτό είναι κολλημένο πάνω της και προς τα πίσω. Ειδικά στο σημείο γύρω από την κοιλιά, όπου "βλέπεις" μέσα από το φόρεμα το σώμα, ξεχνάς ότι κοιτάς πέτρα.

Τέλος, να και μια νυχτερινή άποψη από την αυλή και την πυραμίδα του Λούβρου:




Γενικά το Παρίσι είναι φοβερό για νυχτερινές λήψεις. Να η Notre Dame by night:






Να και η Αψίδα του Θριάμβου by night:




Να και ο πύργος του Άιφελ by night, από την κορυφή της Αψίδας:


Το φως δεν είναι τόσο πλατύ στην πραγματικότητα, αλλά φαίνεται έτσι επειδή έχω αφήσει το shutter ανοιχτό για αρκετή ώρα (~2 sec) και έχει καταγράψει όλη την τροχιά του.



Επίσης, να και η Sacre Coeur by night:





Άλλα ενδιαφέροντα σημεία: τα high-tech εξομολογητήρια της Notre Dame. Πλήρη, με γυάλινες βιτρίνες, εκτυπωτές, γραφεία κτλ.





Η θέα προς τον πύργο του Άιφελ από την κορυφή της Notre Dame, παρέα με τα gargoyles.





O κόκκινος πύργος του Moulin Rouge.



Ε, άντε να βάλουμε και μια κλασική φώτο του Άιφελ:




Φινάλε με την εντυπωσιακή Όπερα του Παρισιού. Η φώτο ΔΕΝ είναι photoshop, είναι το πρώτο πράγμα που αντίκρισα από Παρίσι μόλις βγήκα από το μετρό.

Youtube & Copyright

Την περασμένη Τετάρτη είχα πάει στο ματς του Champions League Chelsea vs. Atletico Madrid. Χρησιμοποίησα την φωτογραφική μου για να τραβήξω κάποια βίντεο του αγώνα από την κερκίδα, τα οποία αργότερα ανέβασα στο youtube, όπως για παράδειγμα το παρακάτω:



Πριν 2 μέρες έλαβα μια ειδοποίηση από το youtube ότι λόγω copyrights η UEFA ζήτησε να κατέβει ένα από τα βίντεο που είχα ανεβάσει (πολύ παρόμοιο με το παραπάνω), και έτσι το διαγράψανε από τον λογαριασμό μου.


Έμεινα έκπληκτος. Είχα την εντύπωση πως το τηλεοπτικό σήμα είναι copyrighted, και όχι ο ίδιος ο αγώνας και οι ποδοσφαιριστές! (εκτός και αν το claim γίνεται αυτόματα συγκρίνοντας τα βίντεο με το τηλεοπτικό σήμα). Με την ίδια λογική δε θα πρέπει να επιτρέπονται ούτε φωτογραφίες στα γήπεδα.

Έχει κανείς ιδέα τι παίζει με τα copyrights σε αυτή την περίπτωση? Έχει η UEFA δικαιώματα για το παιχνίδι και όχι απλώς για το τηλεοπτικό σήμα?

Pink Floyd's Album Cover...

Ίσως το πιο διάσημο εξώφυλλο δίσκου στην ιστορία, έγινε πραγματικότητα χθες στο Λονδίνο (από την Sky Arts):




via

Αμερική, Αγγλία, Ελλάδα: Online Banking

Online banking δεν είχα πριν πάω στην Αμερική το 2003. Εκεί ξεκίνησα με τη Bofa (Bank of America), λογαριασμό τον οποίο έχω ακόμη. Το 2008 που ήρθα στην Αγγλία άνοιξα λογαριασμό στην HSBC, και τον περασμένο μήνα στην Ελλάδα στην Πειραιώς. Αυτές οι 3 εταιρίες είναι υποτίθεται οι καλύτερες στην εκάστοτε χώρα για online banking.

Τι θέλω από το online banking? Όχι πολύπλοκα πράγματα. Να μπορώ να τσεκάρω τα υπόλοιπα και την κίνηση online. Να μπορώ να μεταφέρω χρήματα σε τρίτους. Να πληρώνω λογαριασμούς. Οτιδήποτε άλλο είναι καλοδεχούμενο, αλλά αυτά είναι το 90% των συναλλαγών μου.


Ελλάδα - Τράπεζα Πειραιώς

Διάλεξα αυτή την τράπεζα ακριβώς επειδή είχε καλές κριτικές για τις online υπηρεσίες της. Όντως, έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. Υπόλοιπα, μεταφορές κτλ γίνονται εύκολα. Επιπλέον, διάφορες άλλες ρυθμίσεις μπορούν να γίνουν μέσω του site, όπως να έρχεται email/sms με κάθε συναλλαγή της πιστωτικής (το οποίο μου αρέσει πολύ). Επίσης δίνουν κάποια αρχικά username/password, αλλά μπορείς να βάλεις εντελώς δικά σου.

Όμως, μας τα χαλάει λίγο με το security. Είναι ασφαλές, αλλά πολύ ενοχλητικό. Όποτε γίνεται μια συναλλαγή με αλλαγή χρημάτων, πρέπει να περιμένω έναν κωδικό μέσω sms(!) για να τον βάλω στο site και να ολοκληρωθεί.

Αυτό δε μου αρέσει γιατί είναι πολύ περιοριστικό, καθώς πρέπει 1) Να έχω κινητό 2) Να το έχω μαζί μου και 3) Να έχω σήμα. Και το χειρότερο όλων, από το εξωτερικό δεν είναι καθόλου βολικό να το χρησιμοποιώ, καθώς πρέπει να αλλάζω sim κάρτες για να παίρνω αυτά τα μηνύματα. Τεράστιο μείον. Σούπερ ασφαλές, αλλά κουραστικό.

(Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν, όπου η μητέρα μου στην Εθνική είχε μια τυπωμένη λίστα με κωδικούς και έπρεπε σε κάθε online συναλλαγή να βάζει από έναν. Όταν τελειώνανε, έπρεπε να πάρει τηλέφωνο (!) να τις στείλουν καινούργια λίστα. Όσο το σκέφτομαι αναγουλιάζω - ελπίζω να μη γίνεται ακόμα έτσι. Αυτό το σύστημα με μια μικρή συσκευή που δίνει τους κωδικούς ηλεκτρονικά (αντί για χαρτί) το έχουν στην Αμερική μόνο οι στρατιωτικές εταιρίες όπως Boeing, Raytheon κτλ. Τρελή κούραση. ).


Αγγλία - HSBC

Από την αρχή είχα πρόβλημα εδώ γιατί το username είναι ένας άσχετος κωδικός που τον αποφασίζουν αυτοί - πρέπει να μάθεις απ' έξω ένα τεράστιο νούμερο από την αρχή.

Για security έχουν υλοποιήσει μια καλύτερη λύση: αντί να ζητάνε όλα τα ψηφία του password, ζητάνε κάθε φορά πριν μπεις 3 τυχαία. Πχ σου λέει "βάλτε το πρώτο, το τέταρτο, και το τελευταίο ψηφίο του κωδικού". Έτσι εξασφαλίζεται ότι αν κάποιος πχ υποκλέπτει τα ψηφία, δεν θα ξέρει ποτέ όλο των κωδικό. Καλό.

Το site τους είναι λίγο αρχαίο σχεδιαστικά, αλλά τουλάχιστον λειτουργικό. Οι μεταφορές κτλ συμβαίνουν εύκολα, όπως και η κίνηση. Ενοχλητικό είναι όμως που δεν ανανεώνεται real time η κίνηση, αλλά παίρνει 1-2 μέρες (ειδικά τα Σαββατοκύριακα).


Αμερική - Bank of America

By far η καλύτερη εμπειρία, ακόμα και όταν ξεκίνησε το 2003. Το λογαριασμό τον έχω ακόμα για να αγοράζω από sites που θέλουν US διεύθυνση (φίλου), και για διάφορα μικροέξοδα που προκύπτουν.

Φυσικά όλα τα απλά που ανέφερα πάνω δουλεύουν τέλεια. Επιπλέον:

- Εξαιρετικό iPhone App, βλέπεις λογαριασμούς, κίνηση, μεταφέρεις χρήματα, άψογα όλα.

- Real time κίνηση. Με το που χτυπήσεις την κάρτα, εμφανίζεται ΑΜΕΣΩΣ στο site σαν pending, και ξέρεις ακριβώς ποιός και τι σε έχει χρεώσει.

- Το πιο εύκολο login. Στην κεντρική σελίδα της bofa, εμφανίζεται πεδίο όπου βάζεις το (επιλεγμένο από σένα) username και password. Τίποτε άλλο! Έτσι σε 5 δευτερόλεπτα από τότε που το αποφασίζεις βλέπεις κατευθείαν την κίνησή σου. Φοβερό.


Με το security τι γίνεται όμως? Τι έχει κάνει η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο με 50Μ+ πελάτες?

Έχουν υλοποιήσει την κατά τη γνώμη μου καλύτερη και πιο εύκολη λύση. Όταν είσαι στην τράπεζα για να ανοίξεις το λογαριασμό, θέτεις μερικές ερωτήσεις ασφαλείας (τόπος γέννησης, χόμπυ, όνομα μητέρας κτλ). Όταν λοιπόν κάνεις login από έναν υπολογιστή, την πρώτη φορά θα σε ρωτήσει επιπλέον αυτές τις ερωτήσεις που μόνο εσύ μπορεί να ξέρεις. Έτσι, κάποιος που έχει υποκλέψει τα στοιχεία του login δεν έχει τύχη. Από τον δικό σου υπολογιστή όμως, κάθε επόμενη φορά χρειάζεσαι μόνο το username/password. Και ασφάλεια, και ταχύτητα.



Bottom line: Δεν καταλαβαίνω γιατί στην Ελλάδα όπου οι users online banking είναι ελάχιστοι έχουν τόσο σκληρά μέτρα security, όταν η μεγαλύτερη τράπεζα στην Αμερική με 100 φορές παραπάνω online πελάτες, και πολύ πιο μεγάλους κινδύνους ασφαλείας, έχει ένα πολύ πιο απλό (και λειτουργικό) σύστημα security. Η αντιγραφή δεν είναι ντροπή όταν είναι λειτουργική (βλέπε Vista και MacOS).

Matlab hacks

If you are interested in exporting a matlab figure to put it into a paper at high resolution, you may find the following commands useful (once the figure is open on the screen):

set(gcf,'PaperPositionMode','auto');
print -depsc -r200 myfig

This will save into a eps file with 200dpi resolution.

More here.

Φωτογραφική Γεύση από Ελλάδα

Αρχές Σεπτεμβρίου που βρέθηκα στην Ελλάδα για διακοπές και το γάμο μου, είχα την ευκαιρία να τεστάρω καλά την νέα dSLR, Canon 500D. Καλό και το Λονδίνο, αλλά για να βγάλεις καλές φώτο χρειάζεσαι καλό φως και όχι συννεφιά.


Ένας νέος φακός που δοκίμασα είναι ο super-wide 10-22mm. Γνωρίζοντας ότι το ανθρώπινο μάτι "βλέπει" περίπου 50mm (αυτή είναι η εστιακή απόσταση), 10mm φακός σημαίνει πως το οπτικό πεδίο ανοίγει 5 περίπου φορές για να χωρέσουν περισσότερα πράγματα.



Ιδού πως φαίνεται το Mamma-Mia εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη στη Σκόπελο στα 22mm (εκεί περίπου φτάνει ο kit φακός 18-55mm που δίνει η Canon default με τη μηχανή):





Και ιδού πως φαίνεται το τοπίο ρυθμίζοντας το φακό στα 10mm, βγάζοντας τη φωτογραφία από το ίδιο ακριβώς σημείο:


Περίπου η διπλάσια πληροφορία εικόνας τώρα αποθηκεύεται, δημιουργώντας ένα πολύ πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα!


Άλλη μια φώτο τραβηγμένη από το εκκλησάκι προς τα βράχια:




Για πορτραίτα, αντί για wide φακός χρησιμοποιείται τηλεφακός. Η παρακάτω φώτο είναι τραβηγμένη από εμένα, από απόσταση περίπου 30m μακριά, σε 250mm φακό (άρα βλέπει 5 φορές πιο μικρό πεδίο από το ανθρώπινο μάτι):


Με τέτοιους τηλεφακούς μπορεί να δημιουργήσει κανείς αυτό το φοβερό εφέ όπου το πρόσωπο εστιάζεται τέλεια, αλλά το φόντο θολώνει, όπως στην παραπάνω φώτο.




Στο wide φακό πρόσθεσα στη συνέχεια ένα πολωτή. Αυτό το φίλτρο βασικά απορροφά μία από τις 2 πολώσεις του φωτός (πόλωση είναι η διεύθυνση όπου ταλαντούται το ηλεκτρικό πεδίο του φωτός, πάντα κάθετα στη διεύθυνση διάδοσης). Επειδή οι ανακλάσεις από νερά, υδρατμούς κτλ αποτελούνται κυρίως από τη μία από τις 2 πολώσεις, κόβοντας αυτή την πόλωση μπορεί να δει κανείς μέσα στο βυθό!

Ιδού ένα απλό (αλλά και κακό) παράδειγμα. Η πρώτη φώτο είναι με όλες τις ανακλάσεις μέσα:




Στην επόμενη φώτο έχω γυρίσει το φίλτρο ώστε να κόβει την κυρίως πόλωση που έχουν οι ανακλάσεις:


Τώρα ο βυθός φαίνεται πολύ καλύτερα, και ο ήλιος ενοχλεί λιγότερο. Επιπλέον, αναλόγως τη θέση του ήλιου, τέτοια πολωτικά φίλτρα τονίζουν το πράσινο και βαθαίνουν το μπλε του ουρανού διότι κόβουν τις ανακλάσεις από τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας. Δείτε απλώς τον βαθύ μπλε ουρανό στην επόμενη φώτο με τον Παρθενώνα. Είναι ένα από τα ελάχιστα πια φίλτρα που δεν μπορεί να γίνει ψηφιακά.






Φυσικά το πολωτικό φίλτρο αποδίδει τα μέγιστα σε καταγάλανες θάλασσες και ουρανούς, όχι τόσο στη θάλασσα του Μαλιακού που έδειξα παραπάνω :-) Ιδού η φώτο από τη νυφική σουίτα μας στο ξενοδοχείο Αντρίνα στη Σκόπελο (με τον 10mm φακό):


Βλέπει κανείς το βυθό τόσο της πισίνας όσο και της γαλανής θάλασσας. Τα τραπέζια γύρω από την πισίνα είναι αυτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δεξίωση μετά το γάμο.


Και μια που είπα για το γάμο, η αγαπημένη μου φωτογραφία από την τελετή είναι η παρακάτω, με τον παπά να δίνει στον Καναδό κουμπάρο μας (από Κινέζους γονείς) σκοπελίτικο μέλι και καρύδια:


Η έκφραση στο πρόσωπό του είναι όλα τα λεφτά: βλέπετε σιχαινόταν όπου από το ίδιο κουτάλι είχαν φάει δευτερόλεπτα πριν εγώ, η Ντόρα, και η άλλη κουμπάρα μας. (Όταν του είπαμε αργότερα πως όταν πάει ο κόσμος να μεταλάβει τρώνε από το ίδιο κουτάλι 200-300 ατόμα, με τις γιαγιάδες και τους παππούδες πρώτους πρώτους, του ήρθε κάπως!)



Η πισίνα του ξενοδοχείου τη νύχτα (το νυφικό τραπέζι στα αριστερά):




Ιδού και η θέα από το δωμάτιο το βράδυ:













Πανοραμική φωτογραφία της Σκοπέλου, ενώνοντας 4 φωτογραφίες μαζί:




Μετά το γάμο, η βόλτα μας έφερε βόρεια (είχαμε πει για Σαντορίνη αλλά το καιρός μας τα είχε χαλάσει). Επειδή τα νορμάλ ταξίδια μας είναι συνήθως στο εξωτερικό, είπαμε για μήνα του μέλιτος να πάμε για αλλαγή στην... Ελλάδα (είχα να κάνω διακοπές στην Ελλάδα από το 2000).

Στο Μηλοπόταμο Πηλίου βρήκα καταγάλανα νερά και βράχια, όπου με το wide φακό και τον πολωτή μπόρεσα και τράβηξα το εξής αποτέλεσμα:



Όπου εδώ φαίνεται πεντακάθαρα και πάλι ο βυθός χωρίς ανακλάσεις.


Το σκηνικό λίγο πιο πέρα είναι κάπως έτσι:


Με το που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το δρομάκι, αμέσως κατάλαβα ότι από εδώ μάλλον πήραν οι δημιουργοί του Riven ιδέες για τα γραφικά του παιχνιδιού. Το Riven είναι το αγαπημένο μου adventure game όλων των εποχών (circa 1990's).

Ιδού μια φωτογραφία από μια περιοχή που θυμήθηκα στο παιχνίδι, όπου είναι στο στυλ του Μηλοπόταμου παραπάνω:





Η αγαπημένη μου παραλία που πήγαμε ήταν η Φακίστρα, παρακάτω σε μια panoramic φώτο:




Ο Βόλος τη νύχτα, από το ύψος της Πορταριάς:




Η παρακάτω φώτο του φεγγαριού δεν είναι από τηλεσκόπιο, αλλά από την ίδιο 250mm τηλεφακό, με τη κάμερα στημένη πάνω σε τρίποδο και εξωτερικό κουμπί για να τραβηχτεί η φωτογραφία σταθερή χωρίς κραδασμούς:





Όσο για το επόμενο πρωί, η θέα από το δωμάτιό μας στο Πήλιο (Έλντα στον Αγ. Ιωάννη) ήταν η εξής:





Και τέλος, μερικές φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη, όπου περάσαμε μία μέρα:

Good Artists Copy, Great Artists steal

Τάδε έφη Πικάσο.

Στο γάμο μας ήθελα να ετοιμάσω ένα βιντεάκι για να παίξει πριν την είσοδό μας στο τραπέζι. Η έμπνευση ήρθε από το σούπερ δημοφιλές (20Μ+ views) βιντεάκι του Where the Hell is Matt. Είναι ένας τυπάς που πάει σε διάφορες χώρες του κόσμου και κάνει μπροστά στην κάμερα ένα συγκεκριμένο χορό. Στη συνέχεια ενώνει τα διάφορα κλιπάκια σε ένα βιντεάκι στο youtube.

Η τελευταία του περιπέτεια ήταν από το 2008, σε ένα από τα πρώτα HD video που ανέβηκαν στο youtube. Είναι ίσως το πιο feel-good βίντεο που έχω δει:








Με έμπνευση αυτό λοιπόν, αγόρασα το τραγούδι (Praan - από amazon mp3) και το ένωσα με παρόμοιο τρόπο για να φτιάξω με δικές μας φωτογραφίες από διάφορα μέρη το βιντεάκι που έπαιξε στο γάμο μας. Φυσικά ήταν διαφορετικού ύφους, γιατί προσπαθούσα να πω μια ιστορία, παρά απλώς να παραθέσω μια σειρά τοποθεσιών και φωτογραφιών. Χρησιμοποίησα μετά από αρκετό πειραματισμό το Proshow Producer για να το ετοιμάσω.







Όσο για το τραγούδι εισόδου, που έπαιξε καπάκι μετά το βίντεο, ήταν από το Star Wars - μια και το theme του γάμου ήταν κινηματογραφικό και έχω τεράστια αγάπη για τις ταινίες. Τι καλύτερο από την πιο διάσημη μουσική σε ταινία? Ξεκινά με το main theme για ένα λεπτό περίπου, και στη συνέχεια αλλάζει στο Throne Room (η μουσική στο τέλος του episode IV). Με λίγο κόψε-ράψε βγήκε ένα συνεχές κομμάτι 6 λεπτών (δυστυχώς δε μπορώ να το ανεβάσω, αλλά θα έχω συνολικά βίντεο από την είσοδο αργότερα).



PS: Το πιο δύσκολο σημείο στο βίντεο ήταν οι φώτο στο Paradise Island, Βahamas (λίγο μετά το 2:10). Πρόκειται για 2 διαφορετικές φωτογραφίες, τραβηγμένες από κάμερα στην ίδια θέση και με ίδιες ρυθμίσεις, όπου η μία κάνει fade in και η άλλη fade out. Το αποτέλεσμα είναι να φαίνεται πως μεταφερόμαστε από το ένα σημείο στο άλλο. Το ελαφρό ζοομ που κάνει η φωτογραφία ήταν ακόμα πιο δύσκολο, καθώς όπως ζοομάρει η μία φώτο, έπρεπε και η δεύτερη να ζουμάρει από εκεί που σταματά σχεδόν η πρώτη, για να φαίνεται συνεχόμενο το εφέ.

Γαμήλια Tweets

Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να παντρευτώ, στη Σκόπελο. Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να κάνω κάτι πρωτότυπο, social-networking-wise, και έτσι αποφάσισα να κάνω τακτικά updates εκείνης της ημέρας από το κινητό, ενίοτε και με φωτογραφίες, μέσα από το twitter account μου, @timaras. Έψησα και τον κουμπάρο μας (Καναδός) να το κάνει και ο ίδιος παράλληλα από το twitter account του, @mapleleafnomad. Σαν μπόνους για όσους παρακολουθούσαν τα updates, έδωσα εκεί πρώτα links για το βιντεάκι που είχαμε εισαγωγικά πριν μπούμε, αλλά και έκανα spoil την μουσική εισόδου.

Παρακάτω μάζεψα τα updates που κάναμε εκείνο το Σάββατο 5/9 σε χρονολογική σειρά, ώστε να προκύψει μια μικρή ιστορία. Τα δικά μου updates είναι σκέτα, ενώ στου κουμπάρου προηγείται το @mapleleafnomad.


04:36
Tomorrow I'll be tweeting live from my wedding. My best man @mapleleafnomad will also be tweeting his point of view.

10:37
You get to see before the guests here our introductory video that will play before our entrance: http://www.youtube.com/watch?v=npqLRBR7OF0

12:41
Picking up flowers from the boat. We barely made it on time. http://twitpic.com/gjs3s

12:44
5 min to unload. Go! http://twitpic.com/gjsav

13:47
Seating preparations in place. http://twitpic.com/gjw8l

15:06
Bride is under construction.

16:02
@mapleleafnomad: The wedding decorations are out. 3hrs to the ceremony. It's as hot as hell.. We're going to melt in black tuxes.

16:42
@mapleleafnomad: Can safely walk the stairs with my violin. The presentation is uploaded. Timaras will soon be at my AC blasted room for the final countdown.

17:06
90min to go. Should we be better prepared than this at this stage? http://twitpic.com/gkch1

17:17
Took shower and put on the groom underwear. I have no clue on the procedure in the church.

17:32
Shaved.

18:07
Bowtie ready! http://twitpic.com/gkjqc

18:13
@mapleleafnomad: All showered, shaved, dressed and ready to go. Almost had a mishap with the bow tie but all is a go now! Pame marriage.

19:41
@mapleleafnomad: They're married!!!! Beautiful ceremony... Didn't understand a word. Now it's time to party!

19:50
We are married!

20:17
Photoshoot over. Time for entrance. We'll enter with a modified Star Wars theme.

20:49
@mapleleafnomad: Where are the bride and groom? We're hungry! Comsummate the marriage later!

21:02
@mapleleafnomad: Dudes, seriously? Star Wars theme and fireworks... Arrival on a boat???

21:30
We finally sat down. Time to eat. http://twitpic.com/glgdu

22:45
We opened the dance with Σάλα Σάλα. I'm now sweating like crazy. http://twitpic.com/gm5d3

00:07
Me and my best man @mapleleafnomad http://twitpic.com/gmkj8

01:07
Our younger brother and sister will have a hard time to top our wedding. http://twitpic.com/gmlcm

02:34
@mapleleafnomad: The party is still rocking! Greek weddings are the best.

05:53
The morning light is almost up. We are done after a quick night swim.

Obama & Youtube

Είμαι ο μόνος που έχω εντυπωσιαστεί από την δραματική αλλαγή του Λευκού Οίκου σε λιγότερο από ένα χρόνο, όσον αφορά τη δικτυακή παρουσία?

Σε ένα μόνο από τα δεκάδες χρήσιμα link από τη κεντρική σελίδα, υπάρχει το media center. Μία από τις επιλογές εκεί είναι το video.


Έχουν μεταξύ άλλων (όλα σε ποιότητα high-def):

- Open for questions: Ο κόσμος κάνει submit ερωτήσεις online, και κάθε εβδομάδα ειδικοί από την κυβέρνηση στήνονται μπροστά στην κάμερα και απαντάνε τις ερωτήσεις δημόσια.

- Press briefings: όλες οι συνεντεύξεις τύπου online (υπάρχει και επιλογή για live stream).

- Speeches and events: Σχεδόν όλες από τις δημόσιες εμφανίσεις του Obama.

- Weekly addresses: Κάθε Σάββατο, ο Obama δημοσιεύει βίντεο με updates της πολιτικής του για τρέχοντα ζητήματα. Τώρα με το debate για τις αλλαγές στην υγεία στις ΗΠΑ, βγαίνει κάθε φορά και διαλύει όλες τις φήμες για το τι θα ισχύσει και τι όχι. Δεν αφήνει χώρο για φήμες.


Γιατί εγώ για την Ελλάδα να πρέπει να ενημερώνομαι(?) από site που δεν ξεχωρίζουν τις φήμες από την είδηση (τρωκτικό κτλ)?

iPhone Charging Pattern

Theory:




Experiment:

1 χρόνος Λονδίνο - μέσα από φωτογραφίες

Πριν ένα χρόνο ακριβώς έφτανα με one way πτήση της Virgin από το Los Angeles στο Λονδίνο. Απλώς με 2 βαλίτσες ρούχα και γκάτζετς, και τα υπόλοιπα πράγματα να έχουν πάει με το πλοίο (έφτασαν 1 μήνα αργότερα).

Λίγες μέρες αργότερα πήρα και το iPhone. Για πρώτη φορά θα είχα συνεχώς μαζί μου μια φωτογραφική μηχανή (όχι τρομερή, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα). Έτσι, συχνά πυκνά έβγαζα φωτογραφίες που υπό άλλες συνθήκες δε θα το έκανα γιατί δε θα είχα σκεφτεί να πάρω φωτογραφική μαζί. Έτσι, γεννήθηκε μια νέα γενιά φωτογραφιών: οι φωτογραφίες δρόμου.

Το υπόλοιπο post είναι μια φωτογραφική ξενάγηση στην περασμένη χρονιά, μέσα από το φακό του iPhone.




Το πρώτο μου κρεβάτι στην Αγγλία - ένα φουσκωτό στρώμα στο πάτωμα σε σπίτι φίλου, καλυμμένο με τα σεντόνια που είχα στη βαλίτσα.





Το πρώτο μου σπίτι - Dean Court ονομάζεται. Είμαι ακόμα εδώ.





Το πολιτιστικό μεγαλείο του Λονδίνου: top θεατρικά σόου (wicked), να διαφημίζονται δίπλα-δίπλα με εκθέσεις του Βρεταννικού Μουσείου.





Η πρώτη μουντίλα - κάπου το Σεπτέμβρη, από το παράθυρο του σπιτιού.





Σύντομα βγήκε και το πρώτο podcast από το Λονδίνο (εδώ), με το ανάλογο background.





Και αρχίσαμε τις πλάκες με τις τιμές, με αυτό το τυρί στο αγγλικό Whole Foods: £2.29 για... 100gr!





Μερικές μέρες αργότερα, περνώντας από το Canary Wharf, ιδού μια... βάρκα να βουλιάζει!





Και όσο πλησιάζανε οι γιορτές, οι προσφορές στα μαγαζιά αυξανόντουσαν. Όπως το εκπληκτικό παρακάτω - wow - deal.





Η παρακάτω φώτο είναι από την επίσκεψη στα Bodyworlds, στο φουτουριστικό Ο2. Ο πλαστικοποιημένος άνθρωπος κρατάει το... δέρμα του.






Επίσκεψη στο ΙΚΕΑ. Αντί να κρατάμε σημειώσεις με μολύβι και χαρτί τις τοποθεσίες που βρίσκονται τα έπιπλα στο τέλος του μαγαζιού, απλώς τράβαγα φώτο το καρτελάκι.





Δύο χειροποίητες πίτσες, για βραδινό.






Στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, το παρακάτω μαγαζί είχε την πιο πρωτότυπη διακόσμηση. Δέντρο από... τζιν.





Στο Harrods, το πιο ακριβό κομμάτι κρέας που έχω δει. £175 το κιλό!





Γιατί να προσπαθώ να θυμηθώ που πάρκαρα στο Mall. Απλώς, τραβάω μια φώτο με τη θέση και είμαι ξέγνοιαστος.





Το παρακάτω μαγαζί ήλπιζα να είναι σχολή γραφιστών και photoshop. Τελικά, όπως υποπτεύτηκα, ήταν - και καλά - για προσθήκη μαλλιών. Yeah, right.





Ο Rowan Atkinson να υπογράφει αυτόγραφα μετά την παράσταση του Oliver.





Ιανουάριος: Το Lost ξεκινάει, με την ανάλογη διαφήμιση στο tube.





Τέλη Ιανουαρίου είχαμε αυτές τις εκπληκτικές χιονοπτώσεις. Σε διασταυρώσεις που φυσιολογικά σφύζουν από κίνηση, όπως η Tottenham Court Road παρακάτω, δεν υπήρχε ψυχή.





Και άλλες τιμές: Ο καφές από τη Χαβάη, £14.88. Τα 250gr.





Το παιχνιδάδικο Hamleys, κοκορεύεται πως είναι το παλιότερο στον κόσμο, και το δείχνουν.





Μια τυπική μέρα στο super marker, με τα ανάλογα ψώνια.





Σε μια έκθεση, το πρώτο walkman της Sony!





Μάρτιος: Άνοιξη.





Σκεφτόμουνα πολύ σοβαρά να πάρω ένα από αυτά. Είναι ατομικές προπέλες για τη θάλασσα.





Επίσκεψη στον τάφο του Karl Marx, ο οποίος είχε γίνει και αντικείμενο βομβιστικής επίθεσης πρόσφατα. Είχε πάει στο Λονδίνο για να μελετήσει τον... καπιταλισμό.







Στο Waterloo, έχει αναρτηθεί λίστα με μερικά από τα θύματα του "Great War". Έτσι ονομαζόταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος πριν γίνει ο δεύτερος.





Ένα βιβλιοπωλείο που δεν μπορούσα να μην αντισταθώ στο όνομά του.





Στην καρδιά του recession, ο Άγλλος βρίσκει πάντα λίγο χιούμορ.





Αρχές Ιουνίου στην Αμερική. Εκμεταλλευόμενος τις καλές τιμές, την πτώση του δολαρίου, και το free shipping του Amazon, το ξενοδοχείο είχε γεμίσει κούτες.





Η πιο effective πινακίδα απαγόρευσης πάρκινγκ που έχω δει, από την 5th Ave στη ΝΥ.





Πίσω στο Λονδίνο. Έψαχνα για καιρό την τοποθεσία του τάφου του Νεύτωνα στο Westminster Abbey, και τελικά το βρήκα.





Εξαιρετικά φτηνό σπίτι να νοικιάσεις στο κεντρικό Λονδίνο. Μόνο £9750 ενοίκιο. Την εβδομάδα!





Ο τοπικός μας Τούρκος κεμπαμπτζής στο South Woodford, δε μας αφήνει παραπονεμένους.





Επανερχόμαστε στα ονόματα: bar όνομα και πράγμα στο Shepherd's Bush.





Το αγαπημένο μου γκάτζετ. Λάμπα αφής, χωρίς κουμπιά, χωρίς τίποτα. Απλώς αγγίζεις οπουδήποτε τη βάση.





Επιστροφή στην Ελλάδα για μερικές μέρες. Ιδού ο υπερσύγχρονος πίνακας ανακοινώσεων δρομολογίων του ΚΤΕΛ Λαμίας.





Ελληνικοί δρόμοι. Δε νομίζω να είναι νόμιμο αυτό.





Διαλέγοντας παπούτσι για το γάμο μου. €450 στον Καλογήρου (και καλά νέα collection), €180 στο Liberty του Λονδίνου σε έκπτωση θεωρούμενο ξεπερασμένο. Τελικά διάλεξα το δεξί.





Πάρκινγκ στο κέντρο του Λονδίνου. Αυτό είναι επιπλέον από τις €8 που κοστίζει για να μπεις στο κέντρο.





Εκπληκτικό διπλό ουράνιο τόξο τον Ιούλιο.





Έξω από το Harrods, διαμαρτυρία για τα ζώα που σκοτώνονται για να πουλάνε ωραίες γούνες.





Μαγαζιά στο Camden. Όχι δεν είναι απόκριες, απλώς εδώ γεννήθηκε το punk.





Χωρίς σχόλια...





Όπως έλεγα και στο περασμένο ποστ, όταν κάτι δε πάει καλά και έχει διακοπή στο μετρό και φταίει η εταιρία, δημοσιεύουν ανακοινώσεις σαν την παρακάτω αργότερα την ίδια μέρα.






Συναυλία στο Royal Albert Hall. Γιατί να αγοράσω το πρόγραμμα όταν μπορώ να το έχω online?





Υπαίθριος Σαίξπηρ - και δωρεάν.





Η φέτα έχει προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, άρα δε μπορεί να τη χρησιμοποιήσει εταιρία εκτός Ελλάδας. Βέβαια συνεχίζουν να βγάζουν κανονικά φέτα, απλώς την βαφτίζουν αλλιώς, πχ "soft cheese".





Με διαφορά το φτηνότερο αφρόλουτρο που έχω βρει. Μόλις £0.08!






Τέλος, η καριέρα του Μπέκαμ δεν πρέπει να πηγαίνει και πολύ καλά όταν διαφημίζει... sharpie!