Ένας νέος φακός που δοκίμασα είναι ο super-wide 10-22mm. Γνωρίζοντας ότι το ανθρώπινο μάτι "βλέπει" περίπου 50mm (αυτή είναι η εστιακή απόσταση), 10mm φακός σημαίνει πως το οπτικό πεδίο ανοίγει 5 περίπου φορές για να χωρέσουν περισσότερα πράγματα.
Ιδού πως φαίνεται το Mamma-Mia εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη στη Σκόπελο στα 22mm (εκεί περίπου φτάνει ο kit φακός 18-55mm που δίνει η Canon default με τη μηχανή):
Και ιδού πως φαίνεται το τοπίο ρυθμίζοντας το φακό στα 10mm, βγάζοντας τη φωτογραφία από το ίδιο ακριβώς σημείο:
Περίπου η διπλάσια πληροφορία εικόνας τώρα αποθηκεύεται, δημιουργώντας ένα πολύ πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα!
Άλλη μια φώτο τραβηγμένη από το εκκλησάκι προς τα βράχια:
Για πορτραίτα, αντί για wide φακός χρησιμοποιείται τηλεφακός. Η παρακάτω φώτο είναι τραβηγμένη από εμένα, από απόσταση περίπου 30m μακριά, σε 250mm φακό (άρα βλέπει 5 φορές πιο μικρό πεδίο από το ανθρώπινο μάτι):
Με τέτοιους τηλεφακούς μπορεί να δημιουργήσει κανείς αυτό το φοβερό εφέ όπου το πρόσωπο εστιάζεται τέλεια, αλλά το φόντο θολώνει, όπως στην παραπάνω φώτο.
Στο wide φακό πρόσθεσα στη συνέχεια ένα πολωτή. Αυτό το φίλτρο βασικά απορροφά μία από τις 2 πολώσεις του φωτός (πόλωση είναι η διεύθυνση όπου ταλαντούται το ηλεκτρικό πεδίο του φωτός, πάντα κάθετα στη διεύθυνση διάδοσης). Επειδή οι ανακλάσεις από νερά, υδρατμούς κτλ αποτελούνται κυρίως από τη μία από τις 2 πολώσεις, κόβοντας αυτή την πόλωση μπορεί να δει κανείς μέσα στο βυθό!
Ιδού ένα απλό (αλλά και κακό) παράδειγμα. Η πρώτη φώτο είναι με όλες τις ανακλάσεις μέσα:
Στην επόμενη φώτο έχω γυρίσει το φίλτρο ώστε να κόβει την κυρίως πόλωση που έχουν οι ανακλάσεις:
Τώρα ο βυθός φαίνεται πολύ καλύτερα, και ο ήλιος ενοχλεί λιγότερο. Επιπλέον, αναλόγως τη θέση του ήλιου, τέτοια πολωτικά φίλτρα τονίζουν το πράσινο και βαθαίνουν το μπλε του ουρανού διότι κόβουν τις ανακλάσεις από τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας. Δείτε απλώς τον βαθύ μπλε ουρανό στην επόμενη φώτο με τον Παρθενώνα. Είναι ένα από τα ελάχιστα πια φίλτρα που δεν μπορεί να γίνει ψηφιακά.
Φυσικά το πολωτικό φίλτρο αποδίδει τα μέγιστα σε καταγάλανες θάλασσες και ουρανούς, όχι τόσο στη θάλασσα του Μαλιακού που έδειξα παραπάνω :-) Ιδού η φώτο από τη νυφική σουίτα μας στο ξενοδοχείο Αντρίνα στη Σκόπελο (με τον 10mm φακό):
Βλέπει κανείς το βυθό τόσο της πισίνας όσο και της γαλανής θάλασσας. Τα τραπέζια γύρω από την πισίνα είναι αυτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δεξίωση μετά το γάμο.
Και μια που είπα για το γάμο, η αγαπημένη μου φωτογραφία από την τελετή είναι η παρακάτω, με τον παπά να δίνει στον Καναδό κουμπάρο μας (από Κινέζους γονείς) σκοπελίτικο μέλι και καρύδια:
Η έκφραση στο πρόσωπό του είναι όλα τα λεφτά: βλέπετε σιχαινόταν όπου από το ίδιο κουτάλι είχαν φάει δευτερόλεπτα πριν εγώ, η Ντόρα, και η άλλη κουμπάρα μας. (Όταν του είπαμε αργότερα πως όταν πάει ο κόσμος να μεταλάβει τρώνε από το ίδιο κουτάλι 200-300 ατόμα, με τις γιαγιάδες και τους παππούδες πρώτους πρώτους, του ήρθε κάπως!)
Η πισίνα του ξενοδοχείου τη νύχτα (το νυφικό τραπέζι στα αριστερά):
Ιδού και η θέα από το δωμάτιο το βράδυ:
Πανοραμική φωτογραφία της Σκοπέλου, ενώνοντας 4 φωτογραφίες μαζί:
Μετά το γάμο, η βόλτα μας έφερε βόρεια (είχαμε πει για Σαντορίνη αλλά το καιρός μας τα είχε χαλάσει). Επειδή τα νορμάλ ταξίδια μας είναι συνήθως στο εξωτερικό, είπαμε για μήνα του μέλιτος να πάμε για αλλαγή στην... Ελλάδα (είχα να κάνω διακοπές στην Ελλάδα από το 2000).
Στο Μηλοπόταμο Πηλίου βρήκα καταγάλανα νερά και βράχια, όπου με το wide φακό και τον πολωτή μπόρεσα και τράβηξα το εξής αποτέλεσμα:
Όπου εδώ φαίνεται πεντακάθαρα και πάλι ο βυθός χωρίς ανακλάσεις.
Το σκηνικό λίγο πιο πέρα είναι κάπως έτσι:
Με το που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το δρομάκι, αμέσως κατάλαβα ότι από εδώ μάλλον πήραν οι δημιουργοί του Riven ιδέες για τα γραφικά του παιχνιδιού. Το Riven είναι το αγαπημένο μου adventure game όλων των εποχών (circa 1990's).
Ιδού μια φωτογραφία από μια περιοχή που θυμήθηκα στο παιχνίδι, όπου είναι στο στυλ του Μηλοπόταμου παραπάνω:
Η αγαπημένη μου παραλία που πήγαμε ήταν η Φακίστρα, παρακάτω σε μια panoramic φώτο:
Ο Βόλος τη νύχτα, από το ύψος της Πορταριάς:
Η παρακάτω φώτο του φεγγαριού δεν είναι από τηλεσκόπιο, αλλά από την ίδιο 250mm τηλεφακό, με τη κάμερα στημένη πάνω σε τρίποδο και εξωτερικό κουμπί για να τραβηχτεί η φωτογραφία σταθερή χωρίς κραδασμούς:
Όσο για το επόμενο πρωί, η θέα από το δωμάτιό μας στο Πήλιο (Έλντα στον Αγ. Ιωάννη) ήταν η εξής:
Και τέλος, μερικές φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη, όπου περάσαμε μία μέρα:
