Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την ευκαιρία να δούμε 2 εξαιρετικές παραστάσεις τις οποίες θα ήθελα να σχολιάσω, το musical Wicked και τους ακροβάτες του Circue du Soleil στο πανέμορφο Corteo.
Το Wicked είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο σόου στην Αμερική αυτή τη στιγμή. Έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 2003, και από τότε ο ντόρος συνεχώς αυξάνεται. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γύρω στις 5 παραγωγές για το σόου, είτε μόνιμες (New York, Los Angeles, London) είτε περιοδεύουσες.
Είχαμε πάρει εισητήρια για την παράσταση στο LA πριν 7 μήνες(!). Είχα βρει μια προσφορά την περασμένη άνοιξη για presale της 2007-08 season, όπου δίνανε πολύ καλά orchestra seats με κάτω από $100 (τυπικές τιμές θα ήταν γύρω στο διπλάσιο). Είμασταν 10η σειρά από την πίστα, και βλέπαμε τα πάντα από κοντά.
Είχαμε αρκετό γέλιο με τον Φραγκίσκο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Επειδή φτάσαμε 45 λεπτά νωρίτερα, είπαμε να κάνουμε καμιά βόλτα στην Hollywood Boulevard να δούμε κανένα αστέρι για να περάσει η ώρα. Περπατήσαμε για κάπου 35 λεπτά συνολικά, και στη συνέχεια είπαμε να πάμε καμιά τουαλέτα. Αφήσαμε σαν καλοί gentlemen να πάνε πρώτα οι κοπέλες (Ντόρα+Μελανία), αλλά φυσικά η ουρά για την τουαλέτα των γυναικών ήταν αρκετά μεγάλη. Έτσι μπορέσαμε να πάμε εμείς στην τουαλέτα μόλις 3-4 λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση, και για αυτό είχε αρχίσει να με πιάνει κρύος ιδρώτας μη τυχόν και δε προλάβουμε.
Πάμε λοιπόν στα (όρθια) ουρητήρια με τον Φραγκίσκο, και εκεί που τις είχαμε βγάλει έξω όπως είμασταν δίπλα δίπλα και γελάγαμε έτοιμοι να κατουρήσουμε, ακούγεται από τα μεγάφωνα μια σχεδόν βιβλική φωνή:
"The show will start soon. If someone is not seated before the beginning of the show, the doors will close and there will be a 25 minute interval before seating will be available again. Please proceed to the doors immediately."
Κοινώς δεν αφήνουν κάποιον να μπει στη μέση της παράστασης ενόσω τρέχει κάποιο act, αλλά μόνο στις σκηνές μετάβασης. Εκεί κοιτιόμαστε με τον Φραγκίσκο και γελώντας μου λέει: "Έχει γούστο ρε συ να περιμέναμε 7 μήνες και να χάσουμε την πρώτη μισή ώρα της παραστασης!"
Αμέσως τα χαμόγελα φύγανε από τα πρόσωπά μας, συνειδητοποιώντας πως αυτό έχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα. Μην έχοντας προλάβει να κατουρήσω, τις μαζεύουμε, πλενόμαστε στα γρήγορα και πάμε τρέχοντας προς την αίθουσα. Όλοι σχεδόν είχανε κάτσει στις θέσεις τους εκτός από εμάς, και οριακά προλάβαμε! Έτσι αποφύγαμε την μεγαλύτερη ατυχία που θα μπορούσε να μας τύχει (δεν μπορώ να περιγράψω το τι έγινε μόλις ανακοίνωσαν το διάλειμμα).
Η παράσταση αυτή καθε αυτή είναι πάρα πολύ καλή. Τα τραγούδια όχι τόσο, καθώς δεν σου μένει κάτι στη μνήμη. Όμως τα σκηνικά ήτανε φανταστικά, από τα καλύτερα που έχω δει σε οποιαδήποτε παράσταση. Οι ερμηνείες ήτανε και αυτές φοβερές ανεξαιρέτως (ε, αν δεν έχει και στο LA καλούς performers όταν υπάρχει τόσο availability από up and coming ηθοποιούς-χορευτές, πού θα βρούνε?). Αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα όμως την παράσταση είναι το στόρυ.
Είναι βασικά η ιστορία των μαγισσών από το Μάγο του Οζ, από πώς ξεκίνησαν μέχρι που μεγαλώνουν. Το πρώτο μισό είναι λίγο βαρετό, θυμίζει κάπως "Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς" (ή νάιν-όου-τού-ουάν-όου όπως το λένε εδώ - 90210), αλλά με theme το βασίλειο του Οζ. Υπάρχει όμως ένα εκπληκτικά φοβερό φινάλε στο πρώτο μέρος, ονόματι Defying Gravity, όπου η "κακιά" μάγισσα μαθαίνει να πετάει και ίπταται στον αέρα με ένα τεράστιο ρούχο από πίσω της. Η σκηνή είναι τρομακτική και σε υποβάλλει, βλεποντάς την να αιωρείται 10-15 μέτρα στον αέρα, παρέα με απίστευτα φωτιστικά εφφέ.
Το δεύτερο μέρος έχει πολύ πιο ενδιαφέρον καθώς εξελίσσεται παράλληλα με τον ερχομό της Ντόροθυ στο βασίλειο. Δεν βλέπουμε ποτέ άμεσα την Ντόροθυ, αλλά βλέπουμε το backstory και τι κάνανε οι μάγισσες και οι λοιποί χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της παρουσίας της εκεί. Το θέμα του έργου είναι ότι τα φαινόμενα απατούν, και ότι γνωρίζοντας τη ζωή των μαγισσών μια εντελώς διαφορετική εικόνα από την απλή παραμυθένια ιστορία της ταινίας ξεδιπλώνεται. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω άλλα για να μην κάνω spoil την εμπειρία, αλλά το έργο δίνει ανατρεπτική δομή στον όλο μύθο. Εκεί είναι που το Wicked πραγματικά αριστεύει.
Ακόμα και για κάποιον που δεν είναι φαν του Μάγου του Οζ, δεν έχει τόσο σημασία όσο ο τρόπος που ξεσκεπάζονται οι εκπλήξεις, η μια μετά την άλλη. Θα συνιστούσα οπωσδήποτε σε κάποιον να δει την ταινία (από το 1939 παρακαλώ) πριν δει την παράσταση, καθώς υπάρχουν συνεχώς references στην ιστορία.
To Corteo από την άλλη είναι κλασικό Cirque du Soleil παράσταση, δηλαδή ένα high-tech εντυπωσιακό τσίρκο. Οπτικά, είναι ίσως από τα πιο πρωτότυπα σόου που μπορεί να παρατηρήσει κανείς. Τα ακροβατικά είναι πρωτότυπα και συνοδέυονται από πομπώδη μουσική και αρκετά ενδιαφέρουσες ιστορίες. Τo Vegas έχει πήξει από αυτά τα σόου (έχουν κάπου στα 5) και είναι όλα επιτυχημένα, με αποκορύφωμα το μνημειώδες "Ο".
Δύο σκηνές ξεχωρίζουνε ιδιαίτερα, η πρώτη είναι η εισαγωγή στο σόου όπου 3 πολυέλαιοι ανεβοκατεβαίνουν στην σκηνή ταυτόχρονα με τους ακροβάτες που επιδεικνύουν διάφορα χορευτικά πάνω σε αυτούς. Η δεύτερη είανι όταν μια μικροσκοπική κοπέλα-νάνος δένεται από 6 μπαλόνια με κάποιο ελαφρύ αέριο, έτσι ώστε να μπορεί ίσα-ίσα να ισορροπεί στον αέρα χωρίς σχοινιά! Στη συνέχεια ο παρουσιαστής την πετάει πάνω στον κόσμο, όπου μπορούσαμε να την σπρώξουμε πάλι στον αέρα, και έτσι η κοπέλα πέταγε από το ένα σημείο της αίθουσας στο άλλο. Ήταν αρκούντως πρωτότυπο ώστε να αξίζει να δει κανείς την παράσταση.
