Τηλεοπτικές Σειρές '07 - '08

Ξεκίνησε και η φετινή τηλεοπτική χρονιά στην Αμερική, με αρκετά νέα σόου και πολλές επιστροφές. Φέτος είναι η πρώτη φορά που τόσα πολλά σόου έχουν να κάνουν με geek και sci-fi και επιστημονικά themes. Οι ειδικοί λένε ότι το 15% των σειρών φέτος έχουν τέτοιο θέμα, και ότι ήταν καιρός να γίνει αυτό καθώς αντικατοπτρίζει καλύτερα την σύσταση του λαού. Ας αναφέρω μερικές από τις σειρές που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία: Lost, Heroes, Chuck, Big Bang Theory, Battlestar Galactica, House, CSI, Numbers, Bionic Woman, Journeyman και άλλα ίσως που δεν μου έρχονται τώρα. Ας τα δούμε λίγο αναλυτικά.

Τα House και CSI δεν είναι αμιγώς geek shows αλλά χρησιμοποιούν την επιστημονική μέθοδο σαν θέμα τους. Τα CSI δεν τα βλέπω πια παρότι είναι σταθερά στα Top 20 της θεαματικότητας διότι είναι αρκετά επαναλαμβανόμενα μετά από λίγο, αλλά είναι πάντα δυνατά και στοιβαρά με πολύ καλά production standards. Το House από την άλλη συνεχίζω να το βλέπω φανατικά για 4η χρονιά αφού εκτός του ότι έχουν τον καλύτερο ηθοποιό από όλα τα σόου (Hugh Laurie), η διαλεκτική και επιστημονική μέθοδος που χρησιμοποιείται για την επίλυση των ιατρικών μυστηρίων είναι μοναδική. Άσε που ο House έχει πάντα γαμώ τα γέλια.

Φυσικά το Lost παραμένει Νο1 επιλογή μου αλλά δυστυχώς δεν ξεκινά μέχρι Φλεβάρη. Πάντως έχει βγει ένα νέο Podcast με αφορμή τα 3 χρόνια από την πρεμιέρα της σειράς το Σεπτέμβρη του 2004.


Το Big Bang Theory είναι το αγαπημένο μου νέο σόου - είναι μία sitcom κωμωδία στυλ Friends μόνο που οι 2 πρωταγωνιστές είναι τα απόλυτα geeks. Βασικά σε καμία άλλη σειρά ή ταινία δεν έχω δει τόσα πολλά τεχνικά references. Φανταστείτε πως η σειρά ξεκινάει στα βαθιά και ο πρώτος πρώτος διάλογος είναι το double slit experiment του Young από την κβαντομηχανική! Αργότερα διαπιστώνουνε πως απέναντί τους μένει μια αρκετά hot ξανθιά.

- Hey man, should we invite her over for lunch?
- But dude, we have to watch season 2 of Battlestar Galactica!

Εγώ γέλαγα αρκετά με τα αστεία, αν και δε ξέρω κατά πόσο η σειρά θα έχει επιτυχία στο ευρύ κοινό. Οι περισσότεροι διάλογοι είναι αρκετά τεχνικοί. Εύχομαι να συνεχίσει.



Άλλη geek σειρά είναι το Chuck, όπου ένας τεχνικός computers κάνει download στον εγκέφαλό του (οκ είναι λίγο loose τα πράγματα) απόρρητα μυστικά της CIA και τον έχουν στο κυνηγητό. Η σειρά έχει στοιχεία action/sci-fi/comedy και είναι ενδιαφέρουσα.


Επίσης καινούργια είναι και τα Bionic Woman και Journeyman. Το πρώτο είναι για μια κοπέλα όπου μετά από ένα ατύχημα αντικαθιστούν ένα χέρι, 2 πόδια, ένα μάτι και ένα αυτί με "βιονικά" εξελιγμένα κομμάτια, και έτσι αποκτά "σούπερ" δυνατότητες (τρέξιμο, ακοή κτλ). Είναι remake μιας παλιότερης εκδοχής της ίδιας σειράς αν και δεν φαίνεται να έχει κάτι το πολύ πρωτότυπο. Πάντως έχει πολύ δράση και εφφέ και βλέπεται ευχάριστα. Το δε Journeyman είναι για ένα τύπο που κάνει time-travel σχετικά random ώστε να βοηθήσει άτομα στο παρελθόν. Μου φαίνεται λίγο κουλή ιδέα καθώς αυτός δεν ελέγχει το πότε θα γυρίσει πίσω, απλώς εξαφανίζεται. Επίσης, το Pilot σίγουρα ήταν αρκετά βιαστικό και εσπευσμένο.


Τέλος, το Heroes ήταν για μία ακόμα φορά απαράδεκτο. Νομίζω το Tim Kring πρέπει να αφήσει τους διαλόγους σε κάποιον πιο ειδικό, και να μείνει μόνο πίσω από το story. Έχω το ίδιο πρόβλημα που είχα και πέρυσι με τη σειρά: ενώ φαίνεται ενδιαφέρουσα ιστορία, την εξελίσσουν πολύ βαρετά χωρίς πρωτοτυπία και σπιρτάδα. Επίσης, στο τέλος της περασμένης χρονιάς οι 2 Petrelli και ο Sylar υποτίθεται πεθαίνουν. Και τώρα τους φέρνουν πίσω, χωρίς μάλιστα να εξηγούν το πώς και γιατί. Αυτό είναι σκέτη εξαπάτηση του κοινού και υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Δε νομίζω να το ξαναδώ.


Επομένως θα τη βγάλουμε με λίγο House και Big Bang Theory μέχρι να ξεκινήσει το Lost το νέο έτος... καλή θέαση!

"I'm just a driver"

I'm just a driver. I go left, I go right, I go straight; that's all I know.



Με τα παραπάνω λόγια περιγράφει τον ευατό του ο χαρακτήρας του Viggo Mortensen (Nikolai) στην ταινία Eastern Promises. Τώρα που έχει πιάσει Σεπτέμβριος αρχίζουν επιτέλους να βγαίνουν οι πιο ποιοτικές ταινίες της χρονιάς, μερικές από τις οποίες θα πάνε μέχρι τα Όσκαρ. Σίγουρα το Eastern Promises, το οποίο δείχνει τη ζωή της ρωσικής μαφίας στο σύγχρονο Λονδίνο θα είναι μία από αυτές.

Μερικές φορές ένας ηθοποιός μπαίνει πραγματικά στο πετσί ενός ρόλου και ξεχνάς ότι είναι ηθοποιός και πιστεύεις στον χαρακτήρα. Τέτοιοι ρόλοι εμφανίζονται μια φορά στα 1-2 χρόνια. Για παράδειγμα, ο Daniel Day Louis στο Gangs of New York, ο Jamie Foxx στο Ray, και ο Forest Whitaker στο Last King of Scotland. Πιστεύω ότι το Eastern Promises θα καταταχθεί στις κλασικές ταινίες του είδους (θρίλερ/μαφία) και ο ρώσος σωφέρ Nikolai στους πιο memorable χαρακτήρες από όλες τις ταινίες του είδους. Το κάθε βλέμμα, τα χαμόγελα, ο διάλογος, η προφορά του, είναι όλα άψογα.



Η ταινία δεν είναι για τους ευαίσθητους. Παρότι είναι σχετικά αργή έχει πολύ καλή υπόθεση και θίγει πολλά λεπτά ζητήματα. Υπάρχει μια σκηνή στο δεύτερο μισό όπου ο Nikolai, περιμένωντας σε κάποια δημόσια χαμάμ δέχεται επίθεση από 2 εκπαιδευμένους δολοφόνους, και προσπαθεί άοπλος και γυμνός να τους νικήσει. Τα 3-4 αυτά λεπτά, γυμνά από μουσική και ειδικά εφφέ, είναι πολύ πιο ωμά και συγκλονιστικά από οποιαδήποτε άλλη σκηνή που έχω δει τον τελευταίο καιρό - δεν μπορείς με τίποτα να κάτσεις ύσυχος στην καρέκλα σου. Εξαιρετική δουλειά.

Touching my Touch

Έφτασε τη δευτέρα το iPod Touch που είχα παραγγείλει τη μέρα της αναγγελίας του από τον Jobs, και αφού το έχω χρησιμοποιήσει για μερικές μέρες είμαι έτοιμος να γράψω τις πρώτες εντυπώσεις.


Ας ξεκινήσουμε από τα αρνητικά.


Βασικά τα όποια προβλήματα έχω δεν έχουν να κάνουν με το Touch το ίδιο αλλά με το iTunes καθώς μόνο έτσι μπορείς να περάσεις δεδομένα στο Touch. Δεν έχω χρησιμοποιήσει άλλο iPod πιο πριν εκτός από το μικρό Shuffle αλλά δεν μετράει τόσο αυτή η εμπειρία διότι απλώς κάνεις drop τραγούδια και δεν έχει σημασία να έχεις covers ή να είναι με σειρά. Από την άλλη το μεγάλο πλεονέκτημα του Touch στα τραγούδια, το Coverflow, λειτουργεί καλά μόνο αν έχει κανείς τις εικόνες και είναι λίγο ξενέρωμα με σκέτα τραγούδια. Γενικά όμως στη μουσική δεν υπάρχει πρόβλημα.

Πάμε στα βίντεο. Δυστυχώς το iPod και το iTunes δέχονται πρακτικά μόνο αρχεία quicktime (mov, mp4, h264 κτλ). Θα έπρεπε το iTunes να είναι συμβατό με άλλα codecs και να γράφει τα βίντεο στο Touch αυτόματα στο κατάλληλο φορμά. Έτσι για να δω ένα αρχείο divx (ταινία ή σειρά) στο Touch πρέπει να κάνω εξωτερικά convert σε mp4, στη συνέχεια import στο iTunes (ή drag and drop μέσα στο Touch), και μεταφορά στο Touch. Ευτυχώς υπάρχουν converters που κάνουν αυτόματα μετατροπή οποιουδήποτε βίντεο σε h264 codec mp4 στην ανάλυση του Touch/iPhone (480x320) και το κάνουν και import στο iTunes. Το αγαπημένο μου πρόγραμμα είναι το Videora για αυτή τη δουλειά. Είναι λίγο hassle η όλη υπόθεση αλλά είναι εκπληκτική εμπειρία να βλέπεις τα φρεσκο-κατεβασμένα divx στην εξαιρετική οθόνη του Touch.

Το χειρότερο όμως είναι οι φωτογραφίες. Δεν γίνεται να κάνεις import manually όποιες φωτογραφίες θες. Γϊνεται μόνο synchronize άλμπουμ από το iPhoto (που δεν έχω, PC γαρ) ή το Adobe κάτι (σιγά ποιός το έχει αυτό), ή τελικά από συγκεκριμένα folder στο σκληρό. Όμως, αντιγράφονται όλα τα αρχεία στο folder χωρίς να έχεις έλεγχο πια, είτε μέχρι να γεμίσει ο χώρος του Touch είτε μέχρι να τελειώσουν να αρχεία. Αρκετά lame.

Γενικά, το Touch (και όλα τα iPod φαντάζομαι) φορτώνουν αρχεία optimally όταν τα αγοράζεις μέσα από το iTunes. Τότε τα MP3 κατεβαίνουν με όλο το artwork, οι ταινίες γίνονται sync αυτόματα, κτλ κτλ. Είναι φτιαγμένο για να ξοδεύεις όσο περισσότερα γίνεται.




Από τη στιγμή όμως που μπουν όλα τα αρχεία και το Touch γίνει disconnect από το PC και αρχίσεις να το χρησιμοποιείς, αρχίζει η μαγία της Apple. Όλα δουλεύουν στην εντέλεια και πραγματικά χαίρεσαι να το κρατάς στα χέρια σου και να το παίζεις. Το Coverflow που κάνεις browse τα εξώφυλλα είναι απίστευτο, είναι ακριβώς η αίσθηση που είχα πριν από χρόνια (όταν ακόμα αγόραζα CD) που έψαχνα CD στη βιβλιοθήκη μου. Και το να ψάχνεις με το δάχτυλο είναι φοβερή εμπειρία. Τα βίντεο παίζουν καταπληκτικά, skip σε άλλα χρονικά σημεία γίνεται πολύ γρήγορα και το double-tap κάνει expand την εικόνα ώστε να γεμίζει την οθόνη χωρίς να αλλάζει το aspect ratio.

Οι φωτογραφίες επίσης είναι απόλαυση να τις αγγίζεις και να κάνεις ζουμ με τα δάχτυλα, ενώ μπορείς να τις ξεπετάς με τα χέρια αριστερά και δεξιά. Το portrait σε landscape mode και αυτό είναι ταχύτατο. Κανένα μα κανένα παράπονο εδώ.

Και φυσικά υπάρχει το wireless. Δούλεψε αμέσως και στο σπίτι και στο γραφείο, και το browsing με τον Safari είναι πανομοιότυπο με το iPhone. Σχεδόν όλες οι σελίδες δουλεύουν άψογα λες και είμαι στον desktop, με το double-tap να κάνει zoom-in και zoom-out, ενώ "γλύφοντας" με το δάχτυλο την οθόνη αριστερά-δεξιά αλλάζουν τα tabs. Πραγματικά εξαιρετική εμπειρία.

Way thumbs up το Touch παίδες. Τα διάφορα sites προσπαθούν να βρουν ότι αρνητικό μπορούν, όπως ότι το calendar δεν έχει να βάλεις ραντεβού (λες και είμαι ο Trump), ή ότι δεν υπάρχει Bluetooth, και κάτι άλλα ψιλά. Αλλά συνολικά το να χειρίζεσαι μια touchscreen οθόνη με το interface της Apple είναι συγκλονιστική εμπειρία. Και αυτό διαπιστώνω όσο περναέι ο καιρός και συνεχίζω να το χρησιμοποιώ: δεν υπάρχουν άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά, μόνο θετικά. Οτιδήποτε μετά το Touch μοιάζει παλαιολιθική τεχνολογία.

Triumph of the Nerds

Το Triumph of the Nerds είναι ενα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για την ιστορία της επανάστασης των υπολογιστών, περιγράφοντας με πολύ ωραίο τρόπο τα γεγονότα στη Silicon Valley από τις αρχές του 1970 μέχρι και το 1996. Έχουν συνεντεύξεις με όλους τους μεγάλους της επανάστασης (Jobs, Gates, Wozniak etc etc), και πολλά "κρυφά" βιντεάκια από την εποχή. Παρότι ήξερα αρκετά από την ιστορία, ο τρόπος που τα περιγράφουν είναι ότι καλύτερο έχω δει σχετικά με το θέμα και το συνιστώ 100% σε όποιον θέλει να δει λίγο από μέσα πως πήγαν τα πράγματα.

Το μόνο ξενερωτικό στην όλη υπόθεση είναι ότι σταματά σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο στο χρόνο, ακριβώς πριν το dot com boom με το Ίντερνετ, το google, την επιστροφή του Jobs στην Apple, τα iPods κτλ.

Θέλω να κρατήσω δύο αποσπάσματα από συνεντεύξεις που είχαν στη σειρά. Το πρώτο είναι του Steve Jobs, CEO της Apple , μιλώντας για την επανάσταση των υπολογιστών:

So I saw a lot in this [the computer revolution], and to me the spark was that there was something beyond sort of what you see every day. It's the same thing that causes people to want to be poets instead of bankers, and I think that's a wonderful thing. And I think that that same spirit can be put into products, and those products can be manufactured and be given to people and they can sense that spirit.

Κάθε φορά που πιάνω ένα προϊόν της Apple στα χέρια μου αυτά τα λόγια αντηχούν στο μυαλό μου. Διότι αυτή είναι η εμπειρία που έχει κανείς όταν χρησιμοποιεί ένα iPod ή έναν iMac: 'οτι έχει κάτι παραπάνω από ένα μηχάνημα στα χέρια του, νοιώθεις μια περίεργη σύνδεση με κάτι ανώτερο από εσένα. Αυτό είναι νομίζω το πνεύμα για το οποίο μιλάει ο Jobs στην παραπάνω πρόταση, και το έχει πετύχει να το περάσει στα προϊόντα του.

Το δεύτερο σχόλιο είναι από τον πρόεδρο της Oracle, Larry Ellison (μαζί με τον Gates και τον Jobs είναι οι 3 μεγάλοι college dropouts της Silicon Valley). Μιλάει για την εγκατάσταση software:

Me going to the store and buying windows: Gotta get in my car to drive down to a store, buy a cardboard box full of bits, encoded in a piece of plastic, bring it home, read a manual, and install this thing? You must be kidding!
Put the stuff on the net. It's bits! Don't put bits in cardboard, cardboard in trucks, trucks into stores, me go to the store, pick the stuff out. It's insane! If I want information, it should flow across the wire.

Να θυμίσω ότι το σχόλιο αυτό έγινε το 1995, όπου το ίντερνετ δεν είχε ούτε το 1% των δυνατοτήτων που έχει σήμερα. Ο άνθρωπος αυτός είναι έτη φωτός μπροστά από την εποχή του για να κάνει αυτό το σχόλιο πριν 12 χρόνια, και μόλις σήμερα να αρχίζουμε να βλέπουμε τέτοιο είδους επιδράσεις (με online storage, flickr, youtube κτλ). Πώς να μην πάνε μπροστά αυτοί οι άνθρωποι.

Περίεργο είναι...

... να πηγαίνεις στο μπακάλικο της γειτονιάς να ψωνίσεις μακαρόνια και μπαίνοντας να σου κράταει την πόρτα ο Tom Hanks ο οποίος βγαίνει εκείνη την ώρα.

Ελλάς - Σλοβενία

Απλά εκπληκτικό. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται υπό φυσιολογικές συνθήκες. Στους μείον 16 πόντους 5 λεπτά πριν το τέλος είχα ήδη βάλει τα παπούτσια μου για να φύγω από το σπίτι, και ξαφνικά ήρθανε τα πάνω κάτω. Η ομάδα αυτή έχει κάνει ανατροπές και ανατροπές, άλλα τέτοιο πράγμα ποτέ πριν δεν θυμάμαι στην ιστορία. Ειδικά όταν η διαφορά μειώθηκε από τους 7 στον 1 με το κουλό τρίποντο του Παπαλουκά, το κλέψιμο του ίδιου και το τρίποντο του Ζήση στο καπάκι είχαμε φτάσει σε πολλαπλά επίπεδα οργασμών. Οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν με το τελευταίο καλάθι του Παπαλουκά (και μόνο για αυτές τις ενέργειες πρέπει να βγει MVP τώρα) και το χαμένο τελευταίο σουτ του Λάκοβιτς. Αυτό κυρίες και κύριοι είναι το μπάσκετ στα καλύτερά του.

Οι αντιδράσεις μας κατά τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα του αγώνα (ή αλλιώς επιστροφή στις ρίζες μας, aka πίθηκοι):

The new computer

Κάπως έτσι είναι η εικόνα από το καινούργιο PC που "έχτισα" τις περασμένες μέρες. Ξεκίνησε σαν ένα απλό upgrade επεξεργαστή/μνήμη/μητρική των $300 και κατέληξε ως ένα πρακτικά καινούργιο PC με κόστος λίγο πάνω από $1000 (για το κουτί μόνο).

Η CPU είναι άψογη. Ο Core 2 Duo E6750 στα 2.68GHz πουλά σαν τρελλός και με το δίκιο του. Τον έκανα άμεσα οverclocking στα 3.0GHz απλώς ανεβάζοντας το FSB και τρέχει μια χαρά! Ο Ε6850 στα 2.93GHz κοστίζει $100 παραπάνω, τα οποία ουσιαστικά γλύτωσα (τα benchmarks δείχνουν ότι είναι ισοδύναμοι). Και δεν άλλαξα καν την ψύκτρα της μαμάς του, απλώς έχει θερμοκρασία 2-3 βαθμούς υψηλότερη όταν είναι σε full load, το οποίο είναι αδιάφορο αφού δεν ξεπερνά ποτέ τους 45-50 βαθμούς.

Το ρυθμιστικό ανεμιστήρων της Zalman (η οθόνη στο πάνω μέρος) δουλεύει θαυμάσια αφού δείχνει τη θερμοκρασία σε 4 διαφορετικά σημεία μέσα στο κουτί. Τοποθέτησα τους σένσορες (θερμοζεύγη) ως εξής. Έναν πάνω στη ψύκτρα του επεξεργαστή (δείχνει 35 βαθμούς), έναν ψηλά στο bay πίσω από το DVD (δείχνει 28 βαθμούς), έναν ανάμεσα στους σκληρούς δίσκους (δείχνει 58 βαθμούς) και έναν κοντά στις PCI θύρες (δείχνει 41 βαθμούς).

Οι μετρήσεις έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πρώτον, δείχνουν ότι μεταβάλλονται πάρα πολύ οι θερμοκρασίες από μέρος σε μέρος στο κουτί. Δεύτερον, οι σκληροί δίσκοι είναι το πιο θερμό component (οι 2 είναι 10,000rpm και οι άλλοι 2 7,200rpm). Τρίτον, τις μέρες που είχε καύσωνα με 10 βαθμούς πάνω από το κανονικό (γύρω στους 35 έξω) αυτές οι θερμοκρασίες είχαν αυξηθεί όλες κατά 10 βαθμούς! Επομένως η ψύξη είναι τόσο καλή όσο η περιβάλλουσα θερμοκρασία.

Το άλλο πολύ καλό χαρακτηριστικό του Zalman είναι η ένδειξη κατανάλωσης ισχύος. Ο P4 στα 3GHz που είχε πριν έκαιγε γύρω στα $200W, και φοβούμενος από τα νέα components (ειδικά όσα γράφονται για τις καταναλώσεις των καρτών γραφικών) είπα να αλλάξω το 300W τροφοδοτικό και να πάρω ένα 500W. Τι το ήθελα? Το νέο PC με παρόμοια components καίει μονάχα 125W σε νορμάλ συνθήκες χρήσης (πχ web browsing). Η απόδοση ανά μονάδα ισχύος των σύγχρονων υπολογιστών είναι εκπληκτική.

Αγόρασα και 2 έξτρα fans, ένα κόκκινο και ένα πράσινο ώστε να έχω όλο το χρωματικό φάσμα. Τελικά αποφάσισα ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει η ψύξη είναι να υπάρχει ροή αέρα μέσα και έξω από το κουτί, έτσι τοποθέτησα το fan στο πλάι σαν intake και 2 fans κοντά στη CPU και το τροφοδοτικό σαν exhaust. Οι ταχύτητες των ανεμιστήρων ρυθμίζονται από το Zalman, και για την ώρα οι 2 exhaust είναι ρυθμισμένοι στο μισό της ταχύτητας του intake, ώστε η ροή αέρα να είναι σταθερή.

Αφού άλλαξα και το τροφοδοτικό είπα να πάρω κάτι όσο πιο αθόρυβο γίνεται. Έτσι, πήρα το Phantom της Antec το οποίο δεν χρησιμοποιεί καθόλου ανεμιστήρα! Είναι εκπληκτικό γιατί ανοίγοντας το PC δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα (ο επεξεργαστής και η κάρτα γραφικών έχουν fans). Είναι μεγαλύτερο στην εσωτερική διάσταση και αρκετά βαρύτερο από τα τυπικά τροφοδορικά, αλλά δεν έχει εσωτερικό σύστημα ψύξης και δεν χρειάζεται fan. Ο ανεμιστήρας ανάβει μόνο αν η θερμοκρασία ξεπεράσει μια τιμή που θέτεται από το χρήστη, για την ώρα το έβαλα στους 50 βαθμούς την οποία και δεν φτάνει ποτέ και άρα είναι 100% αθόρυβο!

Πέρασα πολλές ώρες στο να τυλίγω καλώδια. Ήθελα το air path να είναι ανοιχτό, έτσι χρησιμοποίησα μπόλικη μονωτική ταινία και κόλλησα όλα τα καλώδια στα τοιχώματα του κουτιού, ενώ τα υπόλοιπα (Πχ από σκληρούς) είναι δεμένα μεταξύ τους και δεν πιάνουν καθόλου χώρο. Είναι με διαφορά το πιο προσεγμένο κουτί που έχω ετοιμάσει ποτέ.

Από μνήμη αποφάσισα ότι η 1066MHz FSB δεν αξίζουν τα παραπάνω χρήματα, και καλύτερα να έχεις ποσότητα παρά ποιότητα στις μνήμες. Έτσι έσωσα $60 και πήρα τις 800MHz Corsair Dominator 2GB.

Αναγκαστικά το απλό DVD player το ξεφορτώθηκα και κράτησα το DVD-R, αφού μόνο δύο PATA συσκευές μπορούν να μπουν στις νέες μητρικές (η άλλη είναι ο σκληρός δίσκος).

To RAID δουλεύει άψογα και αυτό. Οι δύο 10,000rpm Raptors δουλεύουν αρμονικά κάτω από το ICH9R σαν ένας σκληρός με διπλάσια χωριτικότητα. Η αύξηση στις επιδόσεις δεν είναι διπλάσια, αλλά σίγουρα πιο καλά από έναν τέτοιο σκληρό μόνο του.

Τα Vista φυσικά φυσάνε στο νέο σύστημα, και τα HD video παίζουν (επιτέλους) άψογα. (Thanks στον Ηλία από την MS που μπορεί και τα παίρνει με 90% έκπτωση!). Βέβαια τρώνε πάνω από 1GB μνήμης για την πλάκα τους, αλλά τι να κάνεις. Περισσότερα για τα Vista σε επόμενο ποστ!

3:10 to Yuma

Είχα αρκετά χαμηλές απαιτήσεις από αυτή την ταινία, καθώς τα γουέστερν είναι ένα αδιάφορο για μένα είδος. Λίγα λεπτά μέσα στην ταινία την αντιπάθησα πιο πολύ, καθώς δεν καταλάβαινα τι λέγανε, δεν μπορούσα να ακολουθήσω την ιστορία και επιπλέον έχουν αρκετά αντιπαθητικούς χαρακτήρες.

Σιγά σιγά όμως όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν. Η ταινία απέκτησε στόχο και νόημα, οι χαρακτήρες έγιναν πιο ενδιαφέροντες καθώς τους γνωρίζουμε καλύτερα, και η δράση είναι πάρα πολύ καλοφτιαγμένη. O Rusell Crowe είναι για μία ακόμα φορά εκπληκτικός (τον θεωρώ ίσως τον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του), ενώ εξαιρετική δουλειά κάνει και ο Christian Bale. Περίπου στα 2/3 μέσα στην ταινία είχα πορωθεί και δεν μπορούσα να περιμένω για το τι θα συμβεί στη συνέχεια - η πλοκή είναι εξαιρετική και η ταινία αποπνέει από παντού τον αέρα της Άγριας Δύσης. Απίστευτα καλογυρισμένη, είναι τελικά ίσως η καλύτερη ταινία που έχω δει τους τελευταίους 2 μήνες και σίγουρα θα είναι μία από τις καλύτερες της χρονιάς - υποψιάζομαι ότι θα την δούμε και στα Όσκαρ αφού έχουν ανάγκη από τέτοιες φρέσκες και διαφορετικού τύπου καλές ταινίες.

Λίγο από Νέα Υόρκη

Γυρίσαμε από Νέα Υόρκη όπου "πεταχτήκαμε" για το σ/κ. Μια και έχω περάσει αρκετές μέρες πια σε αυτή την πόλη ώστε να μην θεωρώ τον ευατό μου πια τουρίστα σε αυτή, θα γράψω τις επόμενες μέρες ένα top 10 δραστηριοτήτων που είναι must αν την επισκευτεί κανείς. Για την ώρα, απλώς μερικές φώτο.



Ο Περσέας και η Μέδουσα στο Metropolitan museum.





Το άγαλμα της Ελευθερίας από τη γέφυρα του Brooklyn.





O Federer σηκώνει το 12ο του Grand Slam τίτλο στο Arthur Ashe stadium.





Θέα προς το Μανχάταν από την κορυφή του γηπέδου.





Το Empire State Building σχεδόν αγγίζει τα σύννεφα. Δεξιά το κυκλικό κτίριο είναι το Madison Square Garden.

iPod Touch

Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία η χθεσινή, με την ανακοίνωση από την Apple της νέας γενιάς iPods. Γνωρίζοντας για την επεκείμενη ανακοίνωση στο Apple Event, ήθελα να περιμένω να δω το βιντεάκι του Steve Jobs κατευθείαν στο site της Apple (το ανεβάζουν την ίδια μέρα το βράδυ) για να μάθω τις ακριβείς λεπτομέρειες. Είχα ακούσει αριστερά και δεξιά για touchscreen iPod και iPhone price cuts αλλά δεν είχα ψάξει ακριβώς τι θα γινόταν: ήθελα να αφεθώ στο reality distortion field του μάγου.

Φυσικά ήξερα ότι δεν θα ήταν έυκολο να αποσπαστώ από τον υπόλοιπο κόσμο για τις λίγες αυτές ώρες μέχρι να βγει το βιντεάκι. Ξύπνησα το πρωί (πριν το event) και έβγαλα από το google homepage μου όλα τα rss feeds (slashdot, wired κτλ). Διάβασα τα blogs και έκλεισα τον google reader μόνιμα, με σκοπό να μην τον ανοίξω μέχρι αφού δω την παρουσίαση (τυπικά διαβάζω τα feeds 5-10 φορές την ημέρα). Φυσικά έπρεπε να ελέγχω τα emails, και λίγο μετά την παρουσίαση άρχισαν να καταφτάνουν από τις διάφορες λίστες :" H Apple έκανε πάλι το θαύμα της" κτλ κτλ, τα οποία δεν άνοιξα μέχρι αργά το βράδυ. Τέλος, προσπάθησα να είμαι ακοινώνητος για μερικές ώρες και να μην μιλήσω σε κόσμο - είναι δύσκολο σε ένα engineering school να μην συζητάς για αυτά τα πράγματα, δεν είναι ακριβώς επαρχία εδώ.


Με αυτά και αυτά γύρισα από το γραφείο κατά τις 10 το βράδυ στο σπίτι, μαγειρέψαμε μακαρονάδα και στρωθήκαμε με τους συγκατοίκους στον καναπέ μπροστά στον προτζέκτορα, ενώ εγώ σύνδεσα το laptop και έβαλα το stream της παρουσίασης να παίζει (υπάρχει εδώ).

Στo shuffle δεν αλλάξανε τίποτε εκτός από τα χρώματα, κάτι που δεν με εξέπληξε αφού δεν νομίζω πως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, εκτός ίσως από το να βάλουν μεγαλύτερη χωριτικότητα.



Το nano έγινε κοντόχοντρο από μακρόστενο, κάτι αναγκαίο για να παίζει βίντεο. Με αφήνει αδιάφορο όμως αφού είναι πολύ μικρή η οθόνη για να απολαύσεις οτιδήποτε. Το ενδιαφέρον είναι πως κοστίζει μόλις $150 πια! Δεν υπάρχει καλύτερο και φθηνότερο βίντεο player αυτή τη στιγμή.

Το iPod έγινε iPod classic, με τιμές στα $250 και $350 για 80GB και 160GB αντίστοιχα. Αλλά εκτός από αυτό, την λίγο καλύτερη μπαταρία και το ελαφρώς φρεσκαρισμένο design δεν άλλαξε κάτι άλλο.

Και φτάνουμε στο iPod Touch, όπου ο Jobs έμελλε να κάνει μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις του στην ιστορία της εταιρίας.

Ανακοίνωσε ότι το καινούργιο προϊόν θα έκανε touchscreen video από την αρχή. Όταν το παρουσίασε εμφανισιακά εξεπλάγην από το πόσο έμοιζε με το iPhone. Φυσικά όσο πέρναγαν τα λεπτά καταλάβαμε γιατί: είναι βασικά ένα iPhone χωρίς το cell phone μέρος.

Από την αρχική εικόνα του iPod touch λείπανε 2 κουμπάκια στο πάνω αριστερό μέρος της οθόνης. Ο Jobs άρχισε να εξηγεί πως λειτουργούν τα touchscreen controls για τη μουσική, τις φωτογραφίες και τα βίντεο, πως συνδέεται με το iTunes κτλ. Και έλεγε συνέχεια "this is the best way to share your music".



Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι δεν θα ήταν απλώς ένα νέο iPod. Διότι για να κάνεις share μουσική πρέπει να έχεις connectivity, το οποίο σήμαινε πως θα έπρεπε να υποστηρίζει WiFi.

Πραγματικά, μερικά λεπτά αργότερα ο Jobs παρουσίασε την άλλη πλευρά της συσκευής όπου φαίνεται η WiFi κεραία. Με το που το είδαμε αυτό βέβαια ξέραμε ότι δεν θα σταματούσε εκεί: αφού έχει την υποστήριξη για WiFi, το μόνο που του λείπει είναι ένας browser για να σερφάρεις στο ίντερνετ.

Μόλις ο Jobs ανακοίνωσε ότι το ένα κουμπί που έλειπε από την οθόνη του iPod touch ήταν όντως ο Safari (το άλλο το youtube) ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα! Επιτέλους, μια φορητή συσκευή που να σερφάρει το ίντερνετ σωστά! Και φυσικά τα touchscreen controls είναι εκπληκτικά, έχει google search, και όλο το πληκτρολόγιο που εμφανίζεται όταν χρειαστείς να κάνεις type κάτι. Μόνο και μόνο σαν internet communicator, η συσκευή αξίζει διθυράμβους. Για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό από το iPod functionality αυτό καθεαυτό.



Εκεί καταλάβαμε πως δεν πρόκειται για ένα νέο iPod, αλλά για μια Lite έκδοση του iPhone. Έχει σχεδόν τα πάντα που έχει και αυτό εκτός από τα τσιπάκια GSM, την κεραία και την κάμερα. Δεν είναι τυχαίο πως εμφανισιακά είναι iPhone.

Κάπου εκεί αρχίσαμε να συζητάμε για την τιμή. Πόσο θα το πουλήσουν άραγε? Σκεφτόμασταν πως λογικά θα έχει τιμή μεταξύ του μεγάλου iPod classic (στα $349) και του iPhone (στα $499). Διότι αν ήταν φθηνότερο από το κλασσικό iPod ουσιαστικά το σκοτώνουν αφού δεν πρόκειται κανείς να μην αγοράσει το Touch με τα ίδια χρήματα. Έτσι ποντάραμε για τιμές γύρω στα $400-$450. Εκεί (δυστυχώς ή ευτυχώς) έκανα και τη μοιραία δήλωση: "Αν έχει $399 θα το αγοράσω".


Και εκεί που περιμέναμε μια 4GB έκδοση στα $399, ο Jobs ανακοινώνει 8GB στα $299! Το τι έγινε εκείνη τη στιγμή στο σαλόνι δεν περιγράφεται: μαζί με τον Andrew αρχίσαμε να βγάζουμε επιφωνήματα και άναρθρες κραυγές, δεν είχαμε συναίσθηση του χώρου γύρω μας, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα βρήκα τον ευατό μου να στριφογυρίζει πάνω στη μοκέτα χτυπώντας ότι βρω μπροστά μου. Τραυμάτισα λίγο και τη Ντόρα κατά τη διάρκεια αυτού του τεχνολογικού οργασμού.


Η Apple παραδοσιακά κάνει upgrade τα iPods κάθε Σεμπέμβρη για να χτυπήσει την χριστουγεννιάτικη αγορά. Με το iPod Touch στα $299 και το iPhone τώρα στα $399, θα κάνουν τρελλές πωλήσεις σύντομα. Ταυτόχρονα, το παλιό καλό iPod πεθαίνει. Ο μόνος λόγος να το αγοράσει κανείς είναι η μεγάλη χωρητικότητα στα 160GB (με κλασικό σκληρό δίσκο - όλα τα άλλα iPods έχουν flash), αλλιώς ωχριά μπροστά στο Touch.

Το iPhone με αφήνει αδιάφορο ακόμα για πολλούς λόγους. Πρώτον, (όπως όλα τα κινητά του είδους του) είναι παντόφλα. Το Motorola L2 που έχω είναι το 1/3 από το iPhone και χωράει παντού και πάντα, το οποίο είναι μεγάλο συν για μένα. Δεύτερον, μπορεί να ξεκλειδώνει πια αλλά για να πάρεις iPhone γράφεσαι για 2 χρόνια συμβόλαιο και υποχρεωτικά στο $60 το μήνα unlimited data plan. Αυτό είναι πάνω από $1000 συνολικά για να χρησιμοποιήσω το αργό EDGE το οποίο δε θα μου χρειαστεί το 90% του χρόνου αφού τα WiFi είναι άπλετα εδώ. Τρίτον, το Touch δεν πρόκειται να το κουβαλώ συνέχεια μαζί: το θέλω για λίγο browsing στο σπίτι, για τραγούδια στο αυτοκίνητο, για βίντεο στις ουρές αναμονής και τα ταξίδια. Κοινώς, το περισσότερο χρόνο θα το χρησιμοποιώ σαν κινητό παρά σαν multimedia device και για αυτό θα ήθελα τα 2 αυτά features να είναι ανεξάρτητα αν μπορώ να κερδίσω σε ευκολία και portability. Φυσικά αυτό είναι υποκειμενικό για τον καθένα διότι άλλη χρήση κάνει ο κάθε χρήστης. Για παράδειγμα στο γυμναστήριο θα συνεχίσω να παίρνω μαζί μου μόνο το shuffle αφού το μικροσκοπικό του μέγεθος είναι εκπληκτικό για τέτοιες δουλειές.


PS: Δεν ξέρω αν θα βγει στην Ελλάδα μέχρι τα Χριστούγεννα, αλλά είναι worldwide προϊον και θα παίζει παντού στον κόσμο. Προβλέπω να έρχομαι με 4-5 παραγγελίες Touch πίσω το χειμώνα :-)

Ήταν πολύ καλό για να το άφηνα να περάσει έτσι.

Μια μοντέρνα Σταχτοπούτα

Είχαμε πει χθες να βγούμε έξω οι 3 συγκάτοικοι εδώ στο σπίτι για να γιορτάσουμε που και οι 3 περάσαμε τα qualifying exams μας, την ενδιάμεση κρίση πριν το defense. Και είπαμε να παμε έξω να ακούσουμε την Marie Digby, μια νεαρή τραγουδίστρια με ιδιαίτερη ιστορία.




Η Marie είναι μια αμερικανό-γιαπωνέζα μόλις 23 ετών, η οποία έπαιζε ατομικά και ερασιτεχνικά κιθάρα. Ένα ωραίο απόγευμα λοιπόν άκουσε στο ράδιο το πιο γνωστό ίσως τραγούδι των τελευταίων μηνών, το Umbrella της Rihanna. Γοητεύτηκε από το ρυθμό και σκέφτηκε ότι θα είχε πλάκα να παίξει μια stripped-down, lite έκδοση του τραγουδιού με σκέτη κιθάρα. Έτσι ένοιξε το iMovie της και άρχισε να γράφει την εκτέλεσή της, την οποία αμέσως ανέβασε στο youtube. Αυτό είναι το video που έφτιαξε:





Το βίντεο αυτό έγινε μεγάλη επιτυχία στο youtube και έφτασε σύντομα τα εκατοντάδες χιλιάδες views. Πολύ σύντομα έπαιξε το κομμάτι αυτό στο ράδιο, και την προσκάλεσαν στην βραδυνή εκπομπή του Carson Daly. Μόλις υπέγραψε συμβόλαιο με με δισκογραφική εταιρία για να κυκλοφορήσει το πρώτο της εππαγελματικό άλμπουμ.

Ένα από τα καλά του LA είναι πως είναι σπίτι για πάρα πολλούς καλλιτέχνες και μουσικούς. Έτσι μάθαμε ότι εμφανίζεται σε ένα μικρό music venue ονόματι Hotel Cafe, το οποίο έχει καθημερινά διάφορους τραγουδιστές της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής. Έτσι πήγαμε εκεί και την θαυμάσαμε από κοντά, μαζί με κάτι άλλους τύπους που τραγουδάγανε την ίδια ημέρα.

Μια άλλη εποχη τα παραμύθια ήτανε στο στυλ της Σταχτοπούτας. Τα σύγχρονα παραμύθια όμως περνάνε από το youtube και το ίντερνετ. Αυτές είναι ιστορίες που χαρακτηρίζουν την εποχή μας.

The kavli prize

Ήταν πολύ καλό για να μην το ανεβάσω στο blog: