Πρωτοχρονιά: Η τεχνητή γιορτή

Από όλες τις γιορτές του έτους, η πρωτοχρονιά με εντυπωσιάζει περισσότερο. Είναι μια γιορτή απολύτως τεχνητή. Δεν βασίζεται σε κάποιο ιστορικό γεγονός (όπως η λήξη ενός πολέμου ή μια μάχη) ούτε σε κάποιο πρόσωπο (όπως ένα άγιος). Δεν είναι καν κάποιο αξιοσημείωτο αστρονομικό γεγονός, όπως το ηλιοστάσιο ή η ισημερία, το οποίο να είναι σαφώς καθορισμένο με φυσικό τρόπο.

Η όποια φυσική βάση της γιορτής είναι μια πλήρης περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο: ο πλανήτης μας συμπληρώνει έναν κύκλο γύρω από άστρο που μας φωτίζει καθημερινά. Αλλά και αυτό θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί χρονικά οποτεδήποτε στο έτος, και όχι κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο με τη μεγαλύτερη διάρκεια νύχτας. Άλλωστε, οι διάφορες χώρες γιορτάζουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές την "αλλαγή του χρόνου", παρότι στην πραγματικότητα (αστρονομικά) συμβαίνει μόνο μία στιγμή - αρκεί να έχουμε ορίσει μια αρχική θέση.

Φέτος θα πάμε από το 2008 στο 2009. Τα νούμερα αυτά δείχνουν πόσες φορές έχει γυρίσει η γη μας γύρω από τον ήλιο από κάποια αυθαίρετη χρονική στιγμή στο παρελθόν. Ένας μοναχός αποφάσισε να ονομάσει το δικό του έτος 525 μΧ (μετά τη γέννηση του Χριστού), αρκετά αυθαίρετα βέβαια, καθώς στην πραγματικότητα είχε γεννηθεί μεταξύ 2 πΧ και 6 πΧ (και μάλιστα την άνοιξη). Αυτά για τις δυτικές κουλτούρες, αλλά ταυτόχρονα όλοι οι πολιτισμοί που έχουν ετήσια ημερολόγια γιορτάζουν την αλλαγή του έτους.

Άρα, γιατί ακριβώς γιορτάζουμε την αλλαγή του έτους? Η απάντηση δείχνει ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων: την ανάγκη για αλλαγή, για κάτι καινούργιο. κατασκευάζοντας αυτή την τεχνητή γιορτή πιστεύουμε πως κάτι θα αλλάξει "του χρόνου".

Έχουμε την ανάγκη να οργανώσουμε τη ζωή μας χρονικά για να την καταλάβουμε καλύτερα, όπως ένα βιβλίο οργανώνεται σε κεφάλαια για την καλύτερη ανάγνωση. Είναι μια ανάγκη παγκόσμια, πλανητική, καθολική. Και φυσικά χαιρόμαστε τα μεσάνυχτα της παραμονής: η καλυτερη απόδειξη πως οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε, χωρίς καν να συντρέχει λόγος.

Καλή χρονιά!

Εορταστικές Εικόνες HDR

Στο κλίμα των ημερών, μερικές special φώτο HDR από τη... Λαμία.






















Καλή χρονιά!

Greek vs US TV/blogs

Είχα 2 χρόνια σχεδόν να έρθω στην Ελλάδα, και παρατηρώ ότι η τηλεόραση δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο (εκτός από τις πανέξυπνες διαφημίσεις της Nova).

Ακόμα και στην εποχή τον blogs και alternative media, τους έλληνες τους εξουσιάζει η τηλεόραση (παρότι πολλά ποστ τα γράφω στον πρώτο πληθυντικό, εδώ βγάζω την ουρά μου απ' έξω καθώς απέχω πολύ από το μέσο όρο των 4 ωρών τηλεόρασης τη μέρα του μέσου Έλληνα (και αμερικανού, και ευρωπαίου...) σήμερα).

Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν οι "φωνές" πολλών blogs για διάφορα γεγονότα σχετικά με τα επεισόδια των τελευταίων εβδομάδων που - όπως λένε - καλύφθηκαν ελάχιστα εώς καθόλου από την ελληνική TV. Πχ κάλυψη πορειών στο κέντρο, η ελαφριά καταδίκη του Κεφαλογιάννη. "Γιατί δεν είναι στα κανάλια"? "Δεν μας τα δείχνουν", "Σαπίλα των media" κτλ κτλ.

Τα blogs (ακόμα και τα ενημερωτικά) παραμένουν περιθωριακά. Προσπαθούν να κερδίσουν εντυπώσεις αντί να πληροφορήσουν σοβαρά. Στο μυαλό μου τώρα έχω το τρωκτικό και το πρέζαtv, τους οποίους διαβάζω μόνο μέσα από shared items που μου έχουν στείλει άλλοι. Κεφαλαία γράμματα, χρώματα, επικεφαλίδες για να τραβήξουν προσοχή λες και πουλάνε πραγμάτεια. Δε διαφωνώ με αυτά που παρουσιάζουν απαραίτητα, απλώς με τον τρόπο που τα δείχνουν ο οποίος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και σοβαρότητα. Είναι λίγο... παρακατιανός. (Αντιπαράδειγμα: Τα επίκαιρα του Νίκου Δήμου)

Από την άλλη παρακολουθώ την αμερικάνικη ΤV και μπλογκόσφαιρα (όπως το AC360 του CNN που υπάρχει και σε free video podcast στο iTunes) και όταν υπάρξει κάποιο μεγάλο θέμα, οι τηλεοπτικές ειδήσεις ξεκινάνε κάπως έτσι: "Βούηξε η μπλογκόσφαιρα σήμερα από...". Συχνά θα κάνουν quote από posts στα δελτία και σε εκπομπές, και θα αναφέρουν τις απόψεις των blog γιατί τα σέβονται (είναι και επώνυμα...).

Γενικά η αμερικανική κοινωνία έχει προχωρήσει τα τελευταία 2-4 χρόνια, με τα blogs να έχουν ενεργό χαρακτήρα στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Φυσικά και η τηλεόραση είναι χρήσιμη, κυρίως για live στιγμές τύπου 9/11 ή εκλογών, αλλά πολλές αποκαλύψεις γίνονται πια online (η online αναγνωσιμότητα των NY Times ξεπέρασε την έντυπη πριν 2 χρόνια). Και αυτό γιατί ο μέσος αμερικανός έχει το ίντερνετ σαν τρόπο ζωής, και γιατί τα blogs προσπαθούν να είναι αξιόπιστα και σοβαρά, και όχι περιθωριακά.

Στην Ελλάδα δε νομίζω να αλλάξει κάτι σύντομα. Έχει να κάνει με την νοοτροπία του Έλληνα, που έχει ΠΟΛΥ χρόνο στη διάθεσή του και θα συνεχίζει να βλέπει τηλεόραση για 3-5 ώρες την ημέρα, και άρα θα είναι για αυτόν το πρώτο μέσο ενημέρωσης, και άρα θα θέλει να βγουν οι ειδήσεις στα "κανάλια", και άρα τα blogs θα παραμείνουν στο περιθώριο.

Γενικά έχουμε στην Ελλάδα τα μέσα που μας αξίζουν. Εκτός και αν βγούνε 5-10 γερά δημοσιογραφικά επώνυμα blogs από επαγγελματίες, που θα ενημερώνουν σωστά και με ευθύνη, ώστε να στραφεί προς τα εκεί ο κόσμος που ενδιαφέρεται.

Merry Xmas.

Pound exchange rate

I am testing the direct-to-blogger upload and posting from my iphone.

Η νύχτα των κρυστάλλων

Μερικά αποσπάσματα που βρήκα ενδιαφέροντα, από εδώ και εδώ.

Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».


[...] Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.


Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.


[...] Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.


[...]Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.

Επίσης:

[...] Επί μακρόν η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα στο σύστημα διακυβέρνησης. Οι ψηφοφόροι πείθονται πολύ εύκολα ότι η αλλαγή ηγεσίας θα επιφέρει και τη μεγάλη αλλαγή, την υπέρβαση του «συστήματος». Ο νέος αρχηγός θα μεταρρυθμίσει το κράτος, θα αντικαταστήσει τις πελατειακές σχέσεις με την αξιοκρατία, θα φέρει την κάθαρση στην κομματική πολιτική, όλα αυτά επ’ ονόματι της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού ή και της μεταμόρφωσης. Ταυτόχρονα, όμως, ο νέος αυτός ήρωας θα πρέπει να ικανοποιήσει τουλάχιστον άλλες είκοσι επτά απαιτήσεις.


[...] Η ίδια η φύση της ελληνικής κοινωνίας οξύνει τα προβλήματα του συστήματος. Κάνει τους Ελληνες εγωκεντρικούς. Αναξιοπαθούντες άνεργοι νέοι ζητούν περισσότερη αξιοκρατία, οι οικογένειές τους όμως έρχονται σε πλήρη αντίθεση μαζί τους, καθώς συμβιώνουν καθημερινά με τη διαφθορά ή ζητούν χάρες από τα δικά τους δίκτυα κοινωνικών επαφών. Η επαγγελματική Ελλάδα ποθεί τον εκσυγχρονισμό και τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, ενώ η κοινωνία στο σύνολό της μένει προσηλωμένη σε παραδοσιακές συνήθειες και υπερασπίζεται συντεχνιακά συμφέροντα, που πνίγουν την αλλαγή.


[...] Η μεταρρύθμιση του κράτους και η απελευθέρωση της κοινωνίας –οι δύο παράγοντες από τους οποίους πηγάζει η σημερινή ελληνική καχεξία– δεν είναι εφικτές χωρίς πολιτισμικό άλμα και αλλαγή νοοτροπίας πολιτισμικής εμβέλειας. Η διαδικασία θα είναι αργή και επίπονη. Οι τωρινές ταραχές εμπεριείχαν το στοιχείο της κοινωνικής και οικονομικής απομόνωσης, όμως η οργή που τις συνόδευε δεν στοιχειοθετεί σαφές πολιτικό μήνυμα.

Άρχοντες

ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΡΙΩΝ ΔΕΙ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ

ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΝ ΟΤΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΡΧΕΙ

ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΥΣ ΑΡΧΕΙ

ΤΡΙΤΟΝ ΟΤΙ ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ

ΑΓΑΘΩΝ

Where the hell is Matt?

O Matt (του οποίου το site είναι το πρώτο hit σε ένα google search "Matt") είναι ένας τυπάς που έχει ταξιδέψει σε διάφορες χώρες στον κόσμο και χορεύει. Στη συνέχεια κόβει κλιπάκια 4 δευτερολέπτων περίπου και τα συνδέει μαζί σε ένα μεγάλο video.

Το τελευταίο του video (που έχει 13Μ views) εκτός από την εκπληκτική μουσική είναι ανεβασμένο στο youtube σε HD (και όχι απλώς High Quality) έκδοση - ένα από τα λίγα video αυτή τη στιγμή.

Παραθέτω εδώ το βιντεάκι αυτό, αν και καλύτερα να το δείτε στο site του youtube, και να κάνετε κλικ στη HD version (κάτω δεξιά από το βίντεο).

Snapshots από το Λονδίνο #2

Τα φαντάσματα στην όχθη του Τάμεση, όταν ο καλλιτέχνης μένει ακίνητος (εκτός και αν ακούσει τον ήχου του μετάλλου στο δίσκο του).





Μια βάρκα στον Τάμεση, με φόντο τόσο το καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου όσο και το περίφημο "Αυγό".




Μια ελαφρά χρωματισμένη άποψη ενός κτιρίου στις όχθες.




Η γέφυρα του Blackfriars (από το 1869 παρακαλώ).




Τέλος, άλλη μία pub, με φόντο το ναό στο βάθος αριστερά.

Το δέντρο άναψε

Κάθε χρόνο για τα τελευταία 62 χρόνια, η Νορβηγία προσφέρει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αγγλία επειδή τους βοήθησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Δήμαρχος του Όσλο και ο Δήμαρχος του Λονδίνου (που έχει και γαμώ τα γέλια) άναψαν τα λαμπιόνια για φέτος σήμερα το απόγευμα.

(η φώτο είναι HDR)

Πειραματισμοί με HDR φωτογραφίες

Πρώτη φορά άκουσα για HDR (High Dynamic Range) φωτογραφίες πριν από 2.5 χρόνια περίπου από τον Κωστή στο Σπιτάκι (ασχολείται αρκετά με τη φωτογραφία και το ψάχνει λίγο παραπάνω). Είναι βασικά μία τεχνική που λύνει το πρόβλημα που έχουν σχεδόν όλες οι ψηφιακές φωτογραφικές σήμερα, το ότι δεν μπορούν να καταγράψουν ταυτόχρονα όλες τις διακυμάνσεις φωτεινότητας σε μια σκηνή.

Μπορεί το ανθρώπινο μάτι όταν είμαστε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να βλέπει και το εσωτερικό του δωματίου αλλά και το φωτεινό εξωτερικό (που έχει μέχρι και 100,000 φορές περισσότερο φως), αλλά μια απλή φωτογραφική δεν μπορεί να το κάνει. Αν έχετε δοκιμάσει να τραβήξετε ποτέ τέτοια φωτογραφία (που σίγουρα θα το έχετε κάνει), τότε ή θα βγει το δωμάτιο σωστό και ο εξωτερικός χώρος θα είναι λευκός, ή θα φαίνονται οι λεπτομέρειες έξω αλλά το δωμάτιο θα βγει σκοτεινό. Ή για παράδειγμα ή παρακάτω φώτο, όπου λόγω των σχετικά σκοτεινών θάμνων μπροστά, ο ουρανός έχει βγει λευκός αντί για γαλάζιος!



Το εύρος φωτεινότητας που μπορούν να καλύψουν οι φωτογραφικές είναι το dynamic range, και είναι αρκετά μικρό για τις μοντέρνες μηχανές. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι γιατί συμβαίνει αυτό, όπως για παράδειγμα ότι οι jpeg φωτογραφίες αποθηκεύουν 8 bit φωτεινότητας ανά χρώμα, ή 256 διαφορετικές τιμές μόνο, όταν το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει χιλιάδες.

Αυτό το πρόβλημα λύνεται με το να τραβήξουμε την ίδια ακριβώς φωτογραφία περισσότερες από μία φορές, με διαφορετικά exposures. Δηλαδή τραβάμε μια φωτογραφία όπου να φαίνονται τα σκοτεινά σημεία της εικόνας, μετά μια ακόμα που να φαίνονται τα φωτεινά σημεία της εικόνας, όσες φορές μας αρέσει.

Στη συνέχεια υπάρχουν ειδικά προγράμματα (Photoshop CS2 και μετά, ή το αγαπημένο μου Photomatix), τα οποία παίρνουν όλες τις φωτογραφίες με διαφορετικά exposures και φτιάχνουν μία HDR φώτο. Οι συγκεκριμένες φώτο έχουν βάθος 32bit και χωράνε όλη τη δυνατή πληροφορία για τη φωτεινότητα.

(Δυστυχώς τις αυθεντικές HDR φώτο δεν μπορούμε να τις δούμε σε οθόνες υπολογιστών σωστά μια και αυτές επίσης έχουν πολύ μικρό dynamic range! Για αυτό και γίνεται μια έξτρα επεξεργασία ονόματι tonal mapping που φιλτράρει κατάλληλα την πληροφορία ώστε μα χωρέσει στα 8bit μιας απλής jpeg).

Για παράδειγμα, ιδού μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες με διαφορετικά exposures από μια απλή κάμερα:



Και ιδού το τελικό αποτέλεσμα που συνδιάζει όλες τις πληροφορίες και δημιουργεί μια τέλεια φωτογραφία όπου τόσο τα σκοτεινά σημεία όσο και τα φωτεινά φαίνονται άψογα:



Η τεχνική αυτή κοντεύει να αποκτήσει διαστάσεις τέχνης καθώς αναλόγως πως θα ρυθμίσει κανείς τα φίλτρα επεξεργασίας μπορεί να πάρει πολύ περίεργα αποτελέσματα όπως το παρακάτω (και άλλες εδώ), που αγγίζουν τα όρια του ψεύτικου (αλλά και πανέμορφου):



Μέχρι τώρα δεν είχα μπει στο χορό (δείτε απλώς τα εκατοντάδες group στο Flickr), κυρίως επειδή νόμιζα ότι δεν είχα την γνώση να τα καταφέρω με τη μηχανή μου (Canon S2). Τελικά τα χέρια μου λύθηκαν αφού εγκατέστησα το CHDK.

To CHDK είναι ένα software που έχει γραφτεί για Canon μηχανές και κάθεται πάνω από αυτό της Canon, αυξάνοντας τις δυνατότητες της μηχανής (πχ εμφανίζει % της μπαταρίας που απομένει, ζωντανό ιστόγραμμα, παιχνίδια, τρελλά settings και πάρα πολλά άλλα). Είναι MUST για όσους έχουν Canon, δωρεάν και εντελώς reversable. Ενώ λοιπόν έπαιζα μαζί του σαν μικρό παιδί για να δω τις νέες δυνατότητες (εμφανίζει μέχρι και τη θερμοκρασία στην οθόνη - να μη σχολιάσω για το φακό...), είδα ότι έχει ένα mode που σου επιτρέπει με ένα πάτημα του κουμπιού να τραβήξει αυτόματα πολλές φωτογραφίες με διαφορετικά exposures - ιδανικό για HDR φυσικά, και πανεύκολο στη χρήση.

Για να μην τα πολυλογώ, σας παραθέτω τις πρώτες δοκιμές που έκανα από το μπαλκόνι μου όπου φαίνονται πρώτα μια σκοτεινή φωτογραφία, στη συνέχεια μια φωτεινή, και τέλος η HDR εκδοχή τους.







Τώρα που το έμαθα λίγο θα ασχοληθώ παραπάνω τις επόμενες μέρες. Κλείνοντας, να σημειώσω απλώς πως ο κυρίως αλγόριθμος για το HDR παρουσιάστηκε το 1997 από τον Paul Debevec. Είναι ο ίδιος τύπος του οποίου η δουλειά στο διδακτορικό του ήταν το περίφημο κλιπάκι Campanile, πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι σκηνές "bullet-time" του Matrix (το mov βίντεο απευθείας εδώ).

Snapshots από το Λονδίνο

Μια που έχουμε καιρό να κάνουμε photoblog, να μερικές στιγμές από τις περασμένες εβδομάδες.


Μια γραφική pub κάπου στην Baker Street (περάσαμε 5 ώρες σε ένα τραπέζι - ούτε φραπέ να πίναμε).



Ένα τρίχρωμο πουλί χώνει την μύτη του στο σώμα του



Μαύροι κύκνοι? Τελικά δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του Τσαϊκόφσκι




Ηλιοθεραπεία στο Λονδίνο?? Και όμως! Αν έχει λίγο ήλιο, όλα γίνονται (οκ, η φώτο είναι από τον Σεπτέμβρη)



Αυτό, αν έχετε το θεό σας, είναι βιτρίνα καταστήματος (στην Piccadilly Circus). Είναι απόσπασμα από τη Βασίλισσα του Χιονιού.




Από αυτό το εκπληκτικό μαγαζάκι ψώνισα τα πρώτα γάντια στη ζωή μου




Βολτάροντας στο Hyde Park




Και, τέλος, η στάση του μετρό δίπλα στο σπίτι μας.

10 χρόνια email

Το πρώτο μου email account το άνοιξα λίγο αφότου μπήκα online, το 1995 (πολύ πριν πάρω κινητό). Το άνοιξα στο yahoo, όπως και οι περισσότεροι εκείνη την εποχή, με 5ΜΒ αποθηκευτικού χώρου αν θυμάμαι καλά. Δυστυχώς αργότερα το παράτησα για καιρό, και τα πρώτα εκείνα λιγοστά emails σβήστηκαν (ότι δεν έσβηνα από μόνος μου για να μείνει χώρος).

Από τις αρχές του 1999 όμως, οπότε και πήρα κανονικό email στο ΕΜΠ, το ηρωικό el98047 (el = ηλεκτρολόγοι, 98 = χρονιά εισαγωγής, 047 = σειρά εισαγωγής), άρχιζα να κατεβάζω τα email τοπικά στο Outlook.

Το παλιότερο email που έχω κρατήσει λοιπόν ήταν από τον gandr (ξέρει αυτός), στις 31/1/1999. Εκείνη τη χρονιά έλαβα 111 email συνολικά, με συνολικό μέγεθος 4ΜΒ. Από τότε έχω σώσει όλα τα non-spam emails μου, και αφού σύντομα θα συμπληρωθεί ακριβώς μία δεκαετία από εκείνη την ιστορική μέρα, είπα να μαζέψω μερικά στατιστικά σε δύο γραφήματα.

Το πρώτο, φαίνεται αμέσως από κάτω, είναι ο συνολικός αριθμός email που έχω δεχθεί κάθε χρονιά.


Μέχρι και το 2002, όλοι είχαν dialup, άντε και καμιά ISDN στην καλύτερη περίπτωση. Η κλίση της καμπύλης νομίζω δείχνει πόσο γρήγορα αυξάνόταν ο αριθμός των χρηστών του ίντερνετ στην Ελλάδα.

Από το 2003 πήγα στην Αμερική και είχα πια broadband, οπότε και η κλίση της καμπύλης από εκεί και μετά μεγαλώνει, αυξάνοντας ανάλογα και τον αριθμό των emails. Αυτό πιστεύω δείχνει τη επέκταση των broadband συνδέσεων.

Μέχρι το τέλος του 2008 υπολογίζω να έχω δεχθεί περί τα 8600 για αυτή τη χρονιά, ή αλλιώς περί τα 24 emails τη μέρα κατά μέσο όρο.



Το επόμενο γράφημα δείχνει το μέγεθος σε MB του συνολικού αριθμού των emails σε κάθε χρονιά, και είναι αρκούντως εντυπωσιακό.



Ξανά παρατηρούμε τη μικρή κλίση μεταξύ 1999-2002. Μερικά emails που παίρνω τώρα είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από όλα τα email μιας χρονιάς τότε το 1999-2000! Η κλίση αλλάζει ξανά μεταξύ 2002-2005, ελέω broadband.

Και έρχεται το 2006, όπου η google ανακοινώνει 1GB αποθηκευτικού χώρου για email account, όταν όλοι οι υπόλοιποι δίνανε 25ΜΒ στην καλύτερη. Αρχικά μόνο με πρόσκληση, μετά από μερικούς μήνες άνοιξα και εγώ (όπως και πολλοί άλλοι) gmail λογαριασμό. Μέσα σε μία χρονιά, το μέσο μέγεθος του email σχεδόν τριπλασιάστηκε, και το 2008 το τυπικό email που θα δεχθώ θα είναι περί τα 80ΚΒ. Δηλαδή λαμβάνω καθημερινά 20 φορές περισσότερη πληροφορία σε σχεση με πριν 10 χρόνια.

Συχνά-πυκνά ξεψαχνίζω τα αρχεία μου και ανοίγω αυτό το πρώτο email του gandr. Αθάνατα bits! Το έχω μεταφέρει από σκληρό δίσκο σε σκληρό δίσκο, από υπολογιστή σε υπολογιστή, από πρόγραμμα σε πρόγραμμα, και αυτό παραμένει εκεί αγέρωχο κάθε φορά που θα του κάνω διπλό κλικ για να ανοίξει, ακριβώς ίδιο όπως ήτανε πριν 10 χρόνια όταν πρωτοστάλθηκε.

ε, ε, έρχεται...

60 και σήμερα...

20 Ενοχλήσεις

Από τα πιο επιτυχημένα κείμενα του Νίκου Δήμου. Το παραθέτω αυτούσιο χωρίς λόγο και χωρίς αφορμή γιατί έτσι μου ήρθε, ενώ το αρχικό του post υπάρχει εδώ.


Με ενοχλούν:

1. Οι «επαγγελματίες» στο χώρο της ηθικής (επαγγελματίες φιλάνθρωποι, ειρηνιστές, οικολόγοι, δημοκράτες, χριστιανοί, κτλ.).

2. Οι κυρίες με γούνες - και προπάντων αυτές που κουβαλάνε ολόκληρο γδαρμένο ζώο γύρω στο λαιμό τους (εύχομαι να τις δαγκώσει!).

3. Οι «κοσμικοί καλλιτέχνες». Αντίφασις εν εαυτή: Ή είσαι κοσμικός ή καλλιτέχνης...

4. Οι δημοσιογράφοι που μνημονεύουν (και προβάλλουν) τα δικά τους βιβλία μέσα στις ίδιες τους τις στήλες...

5. Οι απόλυτα συνεπείς στις ιδέες τους, που δεν υποψιάζονται πως η συνέπειά τους δείχνει μόνο ανασφάλεια, έλλειψη φαντασίας ή και βλακεία.

6. Οι άνθρωποι που λένε: «Εγώ βέβαια δεν είμαι ρατσιστής, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι Εβραίοι...»

7. Με ενοχλούν ακόμη: Αυτοί που έρχονται μια ώρα αργότερα σε πρόσκληση για τραπέζι (ναι - και δύο ώρες ενίοτε... ενώ το σουφλέ έγινε πίτσα...).

8. Αυτοί, που νιώθουν σημαντικοί επειδή είναι αριστεροί, ή Ολυμπιακοί, ή χειμερινοί κολυμβητές...

9. Αυτοί που σε φιλάνε σταυρωτά - ενώ προσπαθείς να θυμηθείς ποιοι είναι...

10. Τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει...

11. Οι παλιοί συμμαθητές, που με κάνουν να βλέπω τα χρόνια μου.

12. Οι παρουσιάστριες της τηλεοράσεως που χαμογελάνε χωρίς λόγο.

13. Οι οδηγοί που μπαίνουν στη λωρίδα στροφής για να σου βγούνε μπροστά στο φανάρι...

14. Αυτοί που σε παίρνουν τηλέφωνο και σου διηγούνται την ιστορία της ζωής τους χωρίς να σε ρωτήσουν αν μπορείς να τους ακούσεις (κι εσύ με τα νερά απ' το μπάνιο...).

15. Όλοι οι (παντός είδους) οπαδοί...

16. Αυτοί που καπνίζουν μέσα σε ασανσέρ...

17. Οι άνθρωποι που, ενώ ξέρουν ότι δεν πίνεις, σου ξαναγεμίζουν επίμονα το ποτήρι...

18. Οι άγνωστοι, που σου κάνουνε κουίζ: Δεν με θυμάσαι αλλά θα σου πω κάτι να με θυμηθείς...

19. Ακόμα – οι καχύποπτοι που βγάζουν τον καθένα μασόνο, χουντικό η ομοφυλόφιλο...

20. Και τέλος, όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο, νομίζοντας ότι δεν γράφω γι' αυτούς αλλά για άλλους...



Το είχα γράψει πριν 25 χρόνια. Είναι απίθανο – αλλά έκανα μόνο μία αλλαγή.

Ολογράμματα στο CNN

Για το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ δε χρειάζεται να πω τίποτα εδώ που δεν θα έχει αναφερθεί και αλλού - η μπλογκόσφαιρα βρίθει πληροφοριών σήμερα. Αλλά το φοβερό βίντεο του CNN όπου ο δημοσιογράφος μιλάει με ένα... ολόγραμμα μου έμεινε (το είδα πρώτα digg - όχι το πρώτο στην TV, αλλά το πρώτο mainstream).

Δείτε το παρακάτω, τελειώνει με μια φράση που δεν περίμενε κανείς να ακούσει σύντομα: "Thank you Jessica, you've been a terrific hologram"



Μερικά σχόλια στο Digg είναι θεϊκά:

SOMEBODY GET THIS TO PORN PRODUCERS IMMEDIATELY.

Help me, Obama wan. You're my only hope.

Next, CNN will show their moon base.

Περισσότερα για την τεχνολογία εδώ.

Η Αμερική ψηφίζει (Dear Red States)

Το παρακάτω κείμενο συνοψίζει με πολύ γλαφυρό τρόπο την κατάσταση (πολιτική και μη) στην Αμερική σήμερα. Δυστυχώς είναι από λίστα και δεν αναφερόταν η πηγή. (Για όσους δε ξέρουν: Blue = Obama, Red = McCain, Bush)


Dear Red States:

We've decided we're leaving. We intend to form our own
country, and we're taking the other Blue States with us. In
case you aren't aware, that includes California, Hawaii,
Oregon, Washington, Minnesota, Wisconsin, Michigan, Illinois
and all the Northeast. We believe this split will be
beneficial to the nation, and especially to the people of
the new country of New California. (We will probably have to
work on this name!)

To sum up briefly: You get Texas, Oklahoma and all the slave
states. We get stem cell research and the best beaches. We
get the Statue of Liberty. You get Dollywood. We get Intel
and Microsoft. You get WorldCom. We get Harvard. You get
Ole' Miss. We get 85 percent of America's venture capital
and entrepreneurs. You get Alabama. We get two-thirds of the
tax revenue, you get to make the red states pay their fair
share.

Since our aggregate divorce rate is 22 percent lower than
the Christian Coalition's, we get a bunch of happy families.
You get a bunch of single moms. Please be aware that Nuevo
California will be pro-choice and anti-war, and we're going
to want all our citizens back from Iraq at once. If you need
people to fight, ask your evangelicals. They have kids
they're apparently willing to send to their deaths for no
purpose, and they don't care if you don't show pictures of
their children's caskets coming home. We do wish you success
in Iraq , and hope that the WMDs turn up, but we're not
willing to spend our resources in Bush's Quagmire.

With the Blue States in hand, we will have firm control of
80 percent of the country's fresh water, more than 90
percent of the pineapple and lettuce, 92 percent of the
nation's fresh fruit, 95 percent of America's quality wines,
90 percent of all cheese, 90 percent of the high tech
industry, most of the U.S. low-sulfur coal, all living
redwoods, sequoias and condors, all the Ivy and Seven Sister
schools plus Stanford, Cal Tech and MIT. With the Red
States, on the other hand, you will have to cope with 88
percent of all obese Americans (and their projected health
care costs), 92 percent of all U.S. mosquitoes, nearly 100
percent of the tornadoes, 90 percent of the hurricanes, 99
percent of all Southern Baptists, virtually 100 percent of
all televangelists, Rush Limbaugh, Bob Jones University,
Clemson and the University of Georgia. We get Hollywood and
Yosemite, thank you.

Additionally, 38 percent of those in the Red states believe
Jonah was actually swallowed by a whale, 62 percent believe
life is sacred unless we're discussing the war, the death
penalty or gun laws, 44 percent say that evolution is only a
theory, 53 percent that Saddam was involved in
9/11 and 61 percent of you believe you are
people with higher morals then we lefties.

Finally, we're taking the good pot, too. You can have that
dirt weed they grow in Mexico.

Peace out,

Blue States

Bond

Μπα.





Όσο καλή ήταν η προηγούμενη - reboot - ταινία, τόσο βιαστική μου φάνηκε αυτή. Μεταπήδηση από χώρα σε χώρα σχεδόν χωρίς έλεγχο, και χαρακτήρες που ζουν και πεθαίνουν πριν καλά-καλά μάθουμε τα ονόματά τους. Ο Craig κορυφή για μία ακόμα φορά, κάνει και αυτός ότι μπορεί με το σενάριο, αλλά δε φτάνει. Ήταν σα να είχαν μια λίστα με action scenes που έπρεπε να κάνουνε, και με διαδικαστικούς τρόπους να τις ράβουνε μαζί.

OK η ταινία δεν είναι τόσο χάλια όσο το παραπάνω απόσπασμα την κάνει να φαίνεται, αλλά σίγουρα κατώτερη του Casino Royale.

Lord of the Rings με ορχήστρα?

Φαίνεται (και μάλλον θα ακούγεται επίσης) εντυπωσιακό.

Χιόνι!!!

5 χρόνια είχα να δω τέτοια χιονόπτωση. Χοντρό, παχύ χιόνι, κατευθείαν (ούτε καν βροχή).

(για όσους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα ποστ, έχω ερθει στο Λονδίνο, έτσι?)

Όσο για Οκτώβρη μήνα, μάλλον πρώτη φορά είναι που το βλέπω.

Πάνε οι υπότιτλοι...

Τα ελληνικά site που προσέφεραν ελληνικούς υπότιτλους κλείσανε, όπως μάλλον θα έχετε διαβάσει. Σε ένα forum συγκεκριμένα, to greek-fun.com, κλείσανε και όλο το τμήμα με ταινίες, σειρές κτλ. Το καλύτερο σχόλιο στις συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν το εξής, όπου πέθανα από τα γέλια:

Re paidia **** thn tyxh mou, emena se ena xwrio sthn Katerini kai perimena apo to 2005 kati pio grhgoro apo ISDN 65KBPS alla den eixe sto xwrio mou, twra irtha foithths sthn mythlinh perimena 3 vdomades kai shmera mou evalan thn 24ara, shmera vrhke na ginei afto me tis tainies?, den mporouse na perimenei 4-5 mhnes na xarw kai egw ta polla Mbps??????????????????

Η σχετικότητα των διακοπών

Τελικά όλα στη ζωή είναι σχετικά (σχεδόν - αλλιώς αναιρείται η πρόταση που μόλις έγραψα).

Περνώντας μια βόλτα από το δρόμο ακριβώς πάνω από εκεί που μένω, βλέπω ένα γραφείο ταξιδιών. Περίεργος να δω τι μέρη προτείνουν για διακοπές, βλέπω τις εξής φωτογραφίες στη βιτρίνα τους:






Για όσους δε γνωρίζουν τα μέρη αυτά, από πάνω προς τα κάτω έχουμε και λέμε (από εδώ και κάτω δικές μου φώτο).



Hollywood (φυσικά):




Το στριπ στο Las Vegas:




Monument Valley στη Utah:




Συν το φοβερό Atlantis resort:


(αυτό που έχω πάει στη φώτο βέβαια είναι στις Μπαχάμες, ενώ αυτό που προτείνουν είναι στο Dubai, αλλά είναι πανομοιότυπα κτίρια, συν ότι πολύ πιο καλά είναι σε αυτό της Καραϊβικής)



Αν οι Αγγλοι έχουν όνειρο να φύγουν από τα δικά τους μέρη και να πάνε σε αυτά τα μέρη, τότε γιατί το δικό μου όνειρο είναι να πάω στα δικά τους?

Εssential tech tips you thought everybody knew – but nobody, including you, knows them all

O David Pogue για μία ακόμη φορά έκανε το θαύμα του. Έγινε ένα περιστατικό όπου βλέποντας επί αρκετή ώρα έναν τυπά να προσπαθεί να επιλέξει όλα τα γράμματα μιας λέξης με τον κέρσορα, αγανακτισμένος μετά από λίγο του λέει "Μα καλά ρε άνθρωπέ, δεν ξέρεις ότι αν κάνεις διπλό κλικ πάνω σε μια λέξη θα επιλεχτεί όλη η λέξη αυτόματα?":

“I’ll never forget watching a book editor at a publishing house painstakingly drag across a word in a word processor to select it. After 10 minutes of this, I couldn’t stand it. ‘Why don’t you just double-click the word?’ She had no clue you could do that!”

Έτσι αποφάσισε και έγραψε μια στήλη την επόμενη εβδομάδα με διάφορες πληροφορίες από προφανή (για μερικούς) tips και tricks που κάνουν την χρήση υπολογιστή (και όχι μόνο) ευκολότερη. Τα περισσότερα τα ήξερα (όπως το Windows+D για να εμφανιστεί το desktop, ή ότι το tab προχωρά μεταξύ των διάφορων πεδίων που συμπληρώνουμε πληροφορίες σε web forms), αλλά, όπως μάλλον θα είναι η κατάσταση με τους περισσότερους, υπήρχαν και μερικά που δεν τα ήξερα (όπως το ότι το spacebar σε μια σελίδα στο ίντερνετ κάνει scroll μία σελίδα κάθε φορά...).

Το ενδιαφέρον όμως στην όλη υπόθεση είναι το εξής. Στο πιο προσφατό του post, ο Pogue αναφέρει πως η συγκεκριμένη στήλη έλαβε πάνω από 1200 σχόλια online (!), όπου άλλοι χρήστες πρόσθεσαν τα δικά τους μικρά tips. Ήταν η πιο συχνά σταλμένη με email στήλη όλων των NY Times για δύο μέρες στη σειρά (!), και έλαβε τρεις προτάσεις από εκδότες για να την εκδόσει σε... βιβλίο (!) - όπως και θα γίνει τελικά.

Εικόνες

Χωρίς πολλά σχόλια, διάφορα στιγμιότυπα από τις περιηγήσεις τον τελευταίο καιρό.



Ο καθεδρικός ναός St'Paul's το βράδυ είναι από τις αγαπημένες μου βραδυνές φωτογραφήσεις




Σάββατο πρωί, ο τυπάς τραγουδά όπερα για να βγάλει το ψωμί του




Ένα τμήμα του London Eye μέσα από τα δέντρα





Zoom στο μεγάλο ρολόι της πόλης





Θέα προς τα παλάτια



Άσχετο, αλλά μπορεί να μου πεί κάποιος γιατί, μα γιατί, οι βρύσες είναι χωρισμένες σε ζεστό και κρύο νερό εδώ στο Λονδίνο (με αποτέλεσμα ή να καίγεσαι από το καυτό νερό ή να παγώνεις με το κρύο, αλλά να μη μπορείς να αναμίξεις)???

Street Opera

Δεν μπορώ να περιγράψω κάπως αλλιώς το γεγονός πως ένα τυπάς το περασμένο σάββατο στο Covent Garden έβγαζε το ψωμί του τραγουδώντας... όπερα στους περαστικούς και τους παρευρισκόμενους. Το βίντεο δεν είναι τρομερό αλλά δίνει μια ιδέα.

Hint: η μουσική είναι από ηχεία, αλλά η φωνή όχι.

To podcast είναι εδώ!

Μετά από αρκετή αποχή για διάφορους γραφειοκρατικούς και μή λόγους (η μετακόμιση σε άλλη ήπειρο έχει κάτι να κάνει με αυτό) το νέο επεισόδιο του podcast είναι έτοιμο! Προσδοκώ πως και οι υπόλοιποι έλληνες podcasters θα επανέλθουν σύντομα τώρα που φθινοπώριασε και τα κεφάλια μπήκαν μέσα.

hint: Η special εισαγωγή του τελευταίου επεισοδίου ακούγεται καλύτερα με ακουστικά.

Κόντρες

Εντάξει LA μπορεί να μη γίναμε ακόμα, αλλά τουλάχιστον την Αθήνα (για αυτό το σ/κ) την έχουμε...!

Ξεκινάει...

Στις 9:30 (CET) το πρωί της Τετάρτης, θα εκκινήσει τη λειτουργία του ο επιταχυντής σωματιδίων στο CERN, ονόματι LHC. Είναι η πιο πολύπλοκη κατασκευή που έχει δημιουργήσει ποτέ ο άνθρωπος, 27 χιλιόμετρα από εκπληκτικής ακρίβειας και λεπτομέρειας μηχανήματα όπου θα επιταχύνουν πρωτόνια κοντά στην ταχύτητα του φωτός (7 TeV) και στη συνέχεια θα τα συγκρούσουν μεταξύ τους, ώστε από τα νέα σωματίδια που θα παραχθούν να αναλυθούν οι δυνάμεις της φύσης.

Η ιδέα χρειάστηκε 25 χρόνια από τη σύλληψη μέχρι την αυριανή μέρα, απασχολώντας πάνω από 10,000 επιστήμονες και δεκάδες χώρες παγκοσμίως. Ότι ήταν η πυραμίδα του Χέοπα για τους αιγυπτίους είναι ο LHC για εμάς σήμερα. Οι καριέρες πολλών επιστημόνων και φοιτητών βασίζονται πάνω στα αποτελέσματα που θα φέρει το πείραμα (περιμένουν εκατοντάδες δημοσιεύσεις κάθε χρόνο)

Αύριο λοιπόν θα είναι η πρώτη μέρα που θα κυκλοφορήσουν τα πρωτόνια στο δακτύλιο.

Και, φυσικά, όλα θα είναι live στο webcast του CERN.

(δείτε και προηγούμενο ποστ με το τι έχουν να τραβήξουν με τον απίστευτο όγκο δεδομένων που θα συλλεχτεί)

Δύο εικόνες

Ζώντας στο Λονδίνο, οι εικόνες που σου μένουν στο μυαλό είναι διαφορετικές από αυτές που μένουν όταν είσαι επισκέπτης. Πιστεύω όταν φύγω από εδώ κάποια στιγμή στο μέλλον, δύο εικόνες θα έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη περισσότερο από όλες τις άλλες.

Η μία είναι αυτή:




Και η άλλη αυτή:

Πρεμιέρες στο Λονδίνο (aka Keira Knightley's Duchess)

Το πρώτο ποστ από το Λονδίνο δε θα έχει ούτε το Big Ben, ούτε τον Τάμεση, ούτε κανένα αξιοθέατο. Ούτε καν σχόλια για τη ζωή εδώ. Εν μέσω αναζήτησης κατοικίας όμως, έκλεψα λίγο χρόνο για να κατέβω στο κέντρο και να είμαι στην πρεμιέρα της νέας ταινίας της αγαπημένης μου Keira Knightley, The Duchess.

(Σόρρυ αλλά τα γονίδια που απέκτησα από το LA δεν αποχωρίζονται εύκολα...)




Έχοντας μια κάποια εμπειρία από διάφορες πρεμιέρες που έτυχα να βρεθώ στο LA τα περασμένα χρόνια, ήθελα να δω τις διαφορές με τις ευρωπαϊκές πρεμιέρες. Οι διαφορές είναι χαώδεις! Στην αμερική δεν αφήνουν τον κόσμο να πλησιάσει στους ηθοποιούς για αυτόγραφα κτλ, αλλά φροντίζουν να σε έχουν στην απέναντι μεριά του δρόμου να κοιτάς (αν δεν είναι όλα καλυμμένα). Τα events αυτά ήταν περισσότερο για τους δημοσιογράφους και λιγότερο για το κοινό.




Αντίθετα εδώ ο κόσμος είναι κύριο κομμάτι της παράστασης, και περικλύει το κόκκινο χαλί. Έχεις ευκαιρίες για αυτόγραφα, ή για ένα σύντομο chat με τους ηθοποιούς. Πολύ χαλαρά τα πράγματα γενικά.




Κόσμος είχε στηθεί από τις 10 το πρωί, αρκετοί από τις 1-2, και όταν πήγα εγώ στις 4 είχε καμιά 100 άτομα. Στις 5:45 (sharp) που έφτασε η Keira, υπήρχαν κάπου 1000.







Φυσικά η καλύτερη στιγμη ήταν όταν μας πλησίασε (πολύ κοντά) για να υπογράψει αυτόγραφα. Την είδα καλά, και εισέπραξα ένα πλουσιοπάροχο καλλιγραφικό "Κ" πάνω στη σελίδα που κρατούσα. Πάει για κορνίζα στο τοίχο :-)









Κουίζ: Βρείτε την μοναδική φώτο σε αυτό το ποστ που ΔΕΝ είναι τραβηγμένη από μένα.


Και φυσικά, για τους φανατικούς (ή απλώς περίεργους) υπάρχει και το σχετικό βιντεάκι που τράβηξα και ανέβασα στο youtube, που θα το βρείτε εδώ (δοκιμάστε την High Quality έκδοση αν έχει βγει). Έχουν αρκετό γέλιο τα σχόλια των παρευρισκόμενων...!