Αμερική, Αγγλία, Ελλάδα: Πηγαίνοντας Σινεμά

Στα προηγούμενα posts της σειράς αυτής, σύγκρινα τις εμπειρίες μου από το online banking και την απόκτηση σύνδεσης ίντερνετ. Για σήμερα θα ασχοληθώ με την εμπειρία (και το κόστος) του να πηγαίνεις σινεμά.

Η αφορμή ήτανε κάποια posts και σχόλια για την τιμή του Avatar 3D στην Ελλάδα, στα €12. Αρχικά η τιμή μου φάνηκε μικρή, αλλά μια και έχουμε το ίντερνετ δε χρειάζεται να μένουμε στις εντυπώσεις αφού μπορούμε να συγκρίνουμε εύκολα online τις τιμές σε διάφορες χώρες.


(Αν βαριέστε να διαβάσετε: για κεντρικά σινεμά, Λονδίνο €25, Los Angeles €12 με μη αριθμημένες θέσεις)


Ελλάδα

Πάνε 7 χρόνια από τότε που πήγαινα τακτικά σινεμά στην Ελλάδα. Λάτρευα το Village στο Μαρούσι, διότι ήταν σχεδόν καθαρό σινεμά, χωρίς εμπορικά κέντρα, εστιατόρια και άλλες ενοχλήσεις. Αυτό κάνει τεράστια διαφορά μια και ο κόσμος που πήγαινε εκεί, πήγαινε καθαρά για να δει ταινίες (έτσι δεν είχες και άσχετους που έτυχε να βγούνε βόλτα και είπαν να δούνε και μια ταινία έτσι αναπάντεχα). Το πώς συμπεριφέρεται το κοινό στο σινεμά (οι αντιδράσεις, αν μιλάνε, αν χτυπάνε τηλέφωνα, πότε γελάνε κτλ) κάνει για μένα όλη τη διαφορά στο πώς θα παρακολουθήσω και εγώ την ταινία.

Το άλλο καλό στην Ελλάδα είναι πως λόγω της ελλιπούς παραγωγής ελληνικών ταινιών, φέρνουν πολλές καλές ξένες παραγωγές, ειδικά τα ανεξάρτητα σινεμά. Στην Αμερική και την Αγγλία έχουν μεγάλες βιομηχανίες θεάματος και, παρότι υπάρχουν μερικά ανεξάρτητα σινεμά, δυσκολεύονται πιο πολύ να φέρουν ξένες ταινίες και έτσι (λογικό άλλωστε) προτιμούν να προωθούν τις δικές τους.

Τώρα για την αγορά των εισιτηρίων, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Γίνεται online με πιστωτική, και μπορώ να διαλέξω ακριβώς τη θέση που θέλω να κάτσω. Το τέλειο θα ήταν αν μπορούσες να τυπώσεις στο σπίτι τα εισιτήρια ώστε να μη χρειάζεται να περιμένεις σε καμία ουρά.


Το κόστος ήταν όντως €12, όταν μια "απλή" ταινία έχει €9.5 από το ίδιο site. Άρα το premium για το 3D είναι €2.5. Πάντως για Village δεν έχω τόσο πρόβλημα να δώσω αυτά τα χρήματα μια και είναι εξαιρετικές οι αίθουσές του και το περιβάλλον.



Αγγλία

Όταν ήρθα στην Αγγλία απογοητεύτηκα λίγο από το σινεμά. Αρκετά πιο ακριβό από την Αμερική, και οι αίθουσες είναι σπάνια γεμάτες, με τον κόσμο να μένει κρύος και να μην αντιδρά όπως θα ήθελα, ακόμα και στις πρεμιέρες.


Τι εννοώ ότι είναι ακριβό?

Καταρχάς, εδώ έχουν το πολύ ενοχλητικό να χωρίζουν σε τμήματα την αίθουσα, βάζοντας άλλες τιμές για πιο premium θέσεις. Το απεχθάνομαι γιατί θυμίζει εποχές segregation στην Αμερική του 1950 όπου οι "κατώτεροι" νέγροι έπρεπε να κάτσουν σε άλλες θέσεις από τους "ανώτερους" λευκούς.

Από το site του Odeon, της μεγαλύτερης εταιρίας με σινεμά στην Αγγλία, έχω πάρει το παραπάνω screenshot. Όπως φαίνεται, για να δεις το Avatar 3D σε κεντρική αίθουσα (Odeon Leicester Square), και σε καλές θέσεις, ζητάνε £22.50 (€25). Οι φτηνότερες θέσεις (που είναι και συνήθως μη αριθμημένες, άρα πρέπει να σταθείς σε ουρά αρκετή ώρα πριν για να βρεις καλή θέση), είναι £16.50 (€18). Σε όλα αυτά τα κόστη, online επιπλέον χρεώνουν το απαράδεκτο £0.75 (€0.83) ανά εισιτήριο για "card handling fee".

Και αυτό για αίθουσες όπου είναι σχετικά παλιές και οι θέσεις δεν είναι καν stadium seating - βλέπεις καθαρά το κεφάλι του μπροστινού σε πολύ ωραίο... 3D.




Το δεύτερο ενοχλητικό είναι πως οι τιμές εξαρτώνται από την περιοχή και το σινεμά. Στη γειτονιά μου, που βρίσκεται 20 km μακριά από το κέντρο, πάλι σε αίθουσα Odeon το Avatar 3D κοστίζει £10 (€11) ενώ μια απλή non-3D ταινία £7.80 (€9). Το card handling fee προστίθεται επιπλέον σε όλες αυτές τις τιμές για να κλείσεις εισιτήρια online. Αλλά φυσικά η ποιότητα και το περιβάλλον του σινεμά δε συγκρίνεται με τις πολύ όμορφες αίθουσες του κέντρου.

Οπότε ένα οικογενειάρχης με 2 παιδιά που θα θελήσει να πάει τα παιδιά του στο Avatar 3D σε καλή αίθουσα, θα σκάσει €100 μόνο για τα εισιτήρια. Για να μην προσθέσω πως με αναψυκτικά, φαγητό, μεταφορικά (στο κέντρο το πάρκινγκ είναι από £10-15 και πάνω για μερικές ώρες), φτάνεις εύκολα τα €200. Πόσες φορές θα το κάνεις? Για αυτό και έχουν τόσο πρόβλημα με την πειρατεία εδώ.

To θετικό όχι στην Αγγλία, αλλά στο Λονδίνο ειδικά είναι οι πρεμιέρες. Εννοώ τις red carpet πρεμιέρες με τους ηθοποιούς, συντελεστές κτλ. Νομίζω έχει πάρει τα σκήπτρα από το Hollywood, όπου εκεί στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού δεν μπορείς σαν κοινό καν να πλησιάσεις στους διάσημους - σε κρατάνε με μπαριέρες στην αντίθετη μεριά του δρόμου.

Εδώ οι πρεμιέρες γίνονται στη Leicester Square, όπου η διάταξή της είναι τέτοια με 3 σινεμά στις 3 από τις 4 πλευρές της τετράγωνης πλατείας που βολεύει απίστευτα, και ο κόσμος "περικυκλώνει" το κόκκινο χαλί, και μπορείς να δεις όλους τους διάσημους από πολύ κοντά. Μόνο τους τελευταίους μήνες έγιναν εδώ οι παγκόσμιες πρεμιέρες του Christmas Carol, Sherlock Holmes, Avatar, και άλλες. Μπορεί η ποσότητα να είναι ακόμα στο Hollywood, αλλά η ποιότητα έχει μεταφερθεί από εδώ μεριά.



Αμερική

Όταν περιγράφω εδώ για Αμερική εννοώ Los Angeles, και εκεί είχα την καλύτερη κινηματογραφική εμπειρία.

Πολλά και καλά σινεμά, με σωστές αίθουσες, καλό ήχο, και προπαντός καλό κόσμο. Δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά, αλλά επειδή ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού (ίσως και πάνω από τους μισούς) που πάνε στις ταινίες ασχολούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη βιομηχανία του θεάματος, υπάρχει ένας διάχυτος "σεβασμός" στις αίθουσες. Ο κόσμος ξέρει πως να παρακολουθήσει, πώς να αντιδράσει, πότε να χειροκροτήσει και πότε να γελάσει.

Ούτε μία φορά δεν είχα πρόβλημα με κινητό να χτυπήσει κατά τη διάρκεια της ταινίας, ή συνομιλία που να με ενοχλήσει. Στις πρεμιέρες γινόταν χαμός - οι πωρωμένοι του κάθε franchise (είτε είναι Star Wars, είτε Indiana Jones, είτε Superman κτλ) παίρνουν τα πρωτεία και δημιουργούν ένα φοβερό κλίμα "γηπέδου", με το κοινό να είναι φοβερά ζεστό και να φωνάζει, να γελάει και να γιουχάρει αναλόγως τη σκηνή. Η όλη εμπειρία ήταν πολύ πιο interactive.

Μου έχουν λείψει αυτές οι midnight premieres.

Από την άλλη, εκεί έχουν άλλα περίεργα.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν μπορείς να κλείσεις συγκεκριμένη θέση. Ο μόνος τρόπος για να δεις καινούργια δημοφιλή ταινία τις πρώτες μέρες είναι να σταθείς σε ουρά για 1-2 ώρες, αν δε θες να είσαι δίπλα στον τοίχο. Το hype με τις ταινίες εκεί είναι τόσο μεγάλο όπου πάντα θα υπάρχει νεαρόκοσμος που δεν θα έχει πρόβλημα να περιμένει μερικές ώρες στο κρύο για να δει την αγαπημένη ταινία του.

Έχει και αυτό το σκοπό του: μια και σχεδόν όλα τα πολυσινεμά είναι μέσα σε εμπορικά κέντρα, με την αναμονή αυξάνονται εύκολα οι πωλήσεις και η κίνηση στα γύρω καταστήματα και εστιατόρια (αν είναι να έχεις 2 ώρες αναμονή, 2 ώρες ταινία, και καμιά ώρα commuting, μάλλον θα θες να φας κάτι κάποια στιγμή).

Άλλο ενοχλητικό: οι τιμές είναι μεταβλητές αναλόγως τη μέρα και ώρα της εβδομάδας. Σαββατοκύριακά, αργίες και βράδια μια ταινία σε καλό κεντρικό σινεμά (πχ το Grove) κοστίζει $12.75 (€9), ενώ καθημερινές και νωρίς $10.50 (€7). Για το Avatar 3D Σαββατόβραδο το κόστος είναι $15.75, συν $1 για booking fee, σύνολο $16.75 (€12) το άτομο.



Και αυτό για μη αριθμημένες θέσεις!


Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω το Arclight, το καλύτερο σινεμά που υπάρχει, και βρίσκεται στην καρδιά του Hollywood. Εδώ και χρόνια έχουν πάρει τα καλύτερα στοιχεία από κάθε σινεμά και τα έχουν συνδυάσει για την τέλεια εμπειρία.

Δεν υπάρχει εμπορικό κέντρο στην περιοχή. Κλείνεις εισιτήρια online. Αριθμημένες θέσεις. Δεν έχουν booking fee. Σου στέλνουν τα εισιτήρια με pdf (και άρα μπορείς να τα στείλεις και στους άλλους της παρέας). $1 πάρκινγκ. Εξαιρετικό, χλιδάτο περιβάλλον. Φοβερές αίθουσες. ΜΗΔΕΝ διαφημίσεις. Ποιότητα εικόνας και ήχου ανώτερη από ΤΗΧ. Το καλύτερο popcorn.

Τι άλλο να θέλει κανείς?

Τεχνολογία το 1989

Έπεσε το μάτι μου σε ένα περιοδικό από το 1989 (κόστος: 300 δραχμές). Είναι ένα άρθρο του περιοδικού Διατροφή & Υγεία σχετικά με τους φούρνους μικροκυμάτων.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, οι πιο προχωρημένες mainstream τεχνολογίες στα σπίτια των Ελλήνων τότε πρέπει να ήταν κάτι τέτοιες οικιακές συσκευές όπως φούρνοι και τηλεοράσεις. Δε χρειάζεται να δει κανείς τα - χομπίστικα τότε - περιοδικά τεχνολογίας.

Αντιγράφω τις 2 τελευταίες παραγράφους του άρθρου. Είναι γραφή που δύσκολα να τη βρει κανείς σήμερα:

Στο άρθρο του Δελτίου που μνημονεύσαμε παραπάνω, υπάρχει μία σημαντική φράση, με την οποία θα θέλαμε να κλείσουμε τη μικρή αυτή έρευνά μας στο μαγικό, αλλά επικίνδυνο χώρο των μικροκυμάτων. "... Το γεγονός που μας κάνει επιφυλακτικούς για την ασφάλεια αυτών των ορίων είναι ότι οι Σοβιετικοί έχουν υιοθετήσει όρια χίλιες φορές χαμηλότερα! Πιθανώς να έχουν μελετήσει περισσότερο τις επιπτώσεις των μικροκυμάτατων στο νευρικό σύστημα".

Έχουμε που έχουμε την τηλεόραση στο σπίτι να βομβαρδίζει με ακτινοβολία ακτίνων Χ, ώρες ατελείωτες, τα σώματα μικρών και μεγάλων... Ας μη βάλουμε κι άλλον ύπουλο, αόρατο και σιωπηλό εχθρό στο σπίτι μας!

Φοβού, αγαπητέ αναγνώστη, τους Δαναούς της τεχνολογίας, και δώρα φέροντας!

Σύγκλιση Συσκευών

Αυτή είναι η εικόνα από το ράφι του σαλονιού μου που έχει τις συσκευές αναπαραγωγής πολυμέσων (προτζέκτορας, ενισχυτής κτλ δεν μας ενδιαφέρουν για την ώρα).

Γιατί τόσες πολλές? Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μία συσκευή να τα κάνει όλα?



Στην εικόνα αυτή κάθε συσκευή έχει το δικό της ρόλο.

• PS3: Blu-ray & DVD player (είναι και παιχνιδομηχανή - πάλι καλά γιατί αλλιώς θα ήθελα συν άλλο ένα μηχάνημα). Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί, τώρα που τέλειωσα να παίζω όχι τόσο: δεν γίνεται region-free (και έχω νόμιμα DVD από Αμερική και Ευρώπη), δεν κάνει browse αρχεία από το δίκτυο (θέλει media server στην άλλη άκρη), και έχει μικρό compatibility - τα περισσότερα video θέλουν transcoding, έστω και real time.
  
  
• TV Digital Box: Είναι το κάτω αριστερά κουτί της Tiscali που παίρνει τα κανάλια της TV από το δίκτυο (dsl) και τα μετατρέπει σε εικόνα.
  
  
• Western Digital TV Live: Αυτή η εκπληκτική συσκευούλα (πάνω δεξιά) έχει (εκτός από ρεύμα) πρακτικά 2 θύρες: ένα ethernet jack (μπαίνει και wireless) και ένα hdmi out. Την πήρα τα Χριστούγεννα και παίζει ότι αρχείο ήχου, εικόνας και (κυρίως!) βίντεο υπάρχει στο δίκτυο shared σε άλλους υπολογιστές. Υποστηρίζει άπειρα φορμά, και κυρίως τα HD (mkv, mp4 κτλ με ανάλυση 720p/1080p χωρίς πρόβλημα). Επιτέλους σταμάτησα να μετατρέπω αρχεία μπας και τα παίξει το πολύ περιορισμένο (ακόμα και με Boxee/XBMC) Apple TV.
  
  
• Apple TV: Αρχικά το είχα για αναπαραγωγή πολυμέσων, αλλά τώρα πια μόνο για ήχο (σαν remote speaker από το iTunes). Επιπλέον, μου δίνει πρόσβαση στο online κατάστημα ταινιών για ενοικίαση από την Apple. Έχει σχεδόν όλες τις νέες ταινίες, και από το 2007 που το πήρα δεν έχω ξαναπάει σε video club (γιατί άλλωστε, όταν όλα κατεβαίνουν από το ίντερνετ?).
  
  
• Εκεί πιο δίπλα υπάρχει και ένας σχετικά παλιός υπολογιστής. Η χρησιμότητά του είναι για online videos κυρίως, τα οποία δε μπορούν να αντληθούν με τις άλλες μεθόδους.
  
  

Ακόμα θυμάμαι το 2000, που έπαιρνα το πρώτο DVD player. Πού να ήξερα ότι τώρα θα χρειάζομαι ότι ένα μηχάνημα αλλά 5?

Το θέμα μου τώρα είναι πως δεν υπάρχει λόγος για τόσα πολλά μηχανήματα. Έχουν όλα την ίδια αρχή: ίσως ένα optical drive, μια σύνδεση στο ίντερνετ, έναν multimedia επεξεργαστή για να αποκωδικοποιεί τα αρχεία, και μια έξοδο εικόνας ήχου. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει μόνο μία συσκευή που να τα κάνει όλα αυτά, εφόσον όλο το υλικό είναι πια σε ψηφιακή μορφή.

Όμως αντί αυτού, η κάθε συσκευή κάνει τη δική της δουλειά αντί να τις κάνει όλες μία. Θα ήθελα το Apple TV και το PS3 να έχουν καλύτερο compatibility αρχείων και να μη χρειάζονται server για να κάνουν stream. Θα ήθελα το PS3 και το WDTV να μου δίνει τη δυνατότητα να ενοικιάσω ταινίες. Ή ένα Apple TV με blu-ray για να μη χρειάζομαι το PS3. Και όμως, μας βασανίζουν με διακριτές ανεξάρτητες συσκευές.

Το πρόβλημα δεν είναι τεχνολογικό (αφού έχει γίνει σε κάθε συσκευή τη τεχνολογία χωριστά). Το πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό: έχω δώσει $700+ για αυτές τις συσκευές (χωρίς το PC), είμαι σίγουρος ότι κάποιος θα μπορούσε να το κάνει με αυτά τα χρήματα.

To Boxee Box προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά είναι σχεδιασμένο για streaming internet content περισσότερο, και δεν έχει blu-ray, online movie store κτλ. Αλλά είναι μια αρχή.

Το WDTV είναι μάλλον το πιο καλό μηχάνημα από τα παραπάνω, αφού παίζει όλα τα ψηφιακά αρχεία από το δίκτυο (ακόμα και iso dvd).

Είναι θέμα χρόνου μέχρι να παίρνουμε όλα μας τα αρχεία βίντεο/ήχου στο ίντερνετ σε μερικά χρόνια. Τα δισκάκια θα είναι τόσο παλιά όσο είναι τώρα κουραστικό να πηγαίνεις να πληρώνεις λογαριασμό ρεύματος σε κατάστημα αντί online. Είναι μονόδρομος τόσο από πλευράς ευκολίας όσο και από θέμα προστασίας του περιβάλλοντος (όχι φορτηγά, ρύποι, συσκευασίες κτλ).

Και εκεί κατέληξα ότι το πρόβλημα για τη σύγκλιση των συσκευών είναι πολιτικό.

Η Sony, πουλάει το hardware, αλλά κυρίως την ενδιαφέρει να πουλήσει το υλικό της, τα παιχνίδια και τις ταινίες. Για αυτό και έχει το blu ray drive αλλά πολύ μικρό compatibility με άλλα αρχεία.

Η Apple πουλάει το hardware, αλλά κυρίως της ενδιαφέρει να πουλήσει τις ταινίες της. Για αυτό έχουν ένα εξαιρετικό online movie store, αλλά δύσκολα παίζει άλλα αρχεία.

Αντίθετα, η Boxee και η Western Digital δεν είναι δημιουργοί περιεχομένου. Δεν πουλάνε ταινίες ή μουσική. Δεν τους νοιάζει το software, αλλά το hardware. Για αυτό και έχουν όλα τα ανοιχτά πρότυπα μαζί τους και παίζουν τα πάντα οι συσκευές τους.

Τη Sony και την Apple δε τους συμφέρει να βάλουν extra features και καλό compatibility στις συσκευές τους, γιατί (υπολογίζουν) ότι θα χάσουν έσοδα - οι χρήστες θα προτιμούν τα δικά τους σπασμένα ίσως αρχεία από το να αγοράζουν από τα online καταστήματά τους.

Από την άλλη, πιστεύω πως αν έβγαζε κάποιος μια full-featured συσκευή που να κάνει τα πάντα θα έκανε πάταγο, απλώς και μόνο λόγω της ευκολίας να έχεις όλο το υλικό (τηλεόραση, online videos, movie store, network αρχεία, blu ray) σε ένα κεντρικό. Και κάτι τέτοιο, όπως έχει δείξει στο παρελθόν η Apple, θα ωθούσε και περισσότερο κόσμο να αγοράσει υλικό μέσα από τη συσκευή.