Στη Γένοβα, όπου και είχαμε το συνέδριο για τους επιταχυντές, πήγα με πολύ χαμηλές προσδοκίες. Κάτι η γνώμη από μερικά άτομα ότι πρόκειται για άσχημη πόλη, κάτι ο τουριστικός οδηγός που έλεγε ότι 1-2 μέρες είναι αρκετές στην πόλη, είχα προετοιμαστεί για μια βαρετή εβδομάδα.
Ο καθεδρικός ναός της πόλης:
Ένα τυπικό μανάβικο στα σοκάκια:
Τώρα, 1 εβδομάδα μετά, έχω κάνει όχι απλώς ένα από τα καλύτερα ταξίδια μου, αλλά ένα hall-of-fame (top 3-5). Όχι τόσο γιατί η πόλη βρίθει από πράγματα να δεις και να κάνεις (είναι σχετικά μικρή), αλλά γιατί είναι αυθεντική. Λίγοι τουρίστες, πολύς ντόπιος κόσμος και πολλά γραφικά μικρά μαγαζάκια (για αγορές και φαΐ) δίνουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ζήσεις για μερικές μέρες σαν Ιταλός και να γνωρίσεις τον κόσμο.
San Lorenzo, μάλλον ο πιο κεντρικός πεζόδρομος:
Via Garibaldi, ο δρόμος με τα Γενοβέζικα παλάτια:
Και άλλα σοκάκια:
Ειδικά αν υπάρχει και καλή παρέα, η Γένοβα προσφέρεται για αξέχαστες στιγμές. Μικρά πεζοδρομημένα σοκάκια, παλιά ιστορικά κτίρια, παλάτια, πιτσερίες, gelaterίες, και άπειρα χωμένα μπαράκια γεμίζουν το ιστορικό κέντρο. Το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου είναι πεζοδρομημένο με αποτέλεσμα να γίνεται χαμός τα βράδια από κόσμο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πιει ποτό σε πλατεία με κοντομάνυκο μετά τις 1 το πρωί (όχι στην Αμερική πάντως!). Επιπλέον υπάρχει το λιμάνι, που προσφέρεται για περατζάδα (μου θύμισε πολύ τη δική μας Καβάλα), αν και με χάλασαν λίγο μερικές μοντέρνες προσθήκες.
Piazza di ferrari, η κεντρική πλατεία της πόλης:
Το πιο εντυπωσιακό και καινούργιο για εμένα ήταν τα μικρά στενά σοκάκια που δημιουργούν ένα λαβύρινθο στο κέντρο της πόλης. Η εμπειρία του να περπατάς εκεί ήταν μοναδική, ειδικά όταν εκεί που δε το περιμένεις εμφανίζεται ένα εστιατόριο ή ένα μπαράκι, κυριολεκτικά hole-in-the-wall. Μόνο καμιά λιτή ταμπέλα προδίδει την ύπαρξή τους. Η πόλη φωνάζει μεσαίωνα!
Ναι, μου άρεσουν πολύ τα σοκάκια:
To μονοπάτι στο Cinque Terre.
2 ώρες βόρεια είναι το Μιλάνο (που εκτός από τον Καθεδρικό ναό και τα μαγαζιά εκεί γύρω δε με εντυπωσίασε τόσο τελικά), και 2 ώρες νότια είναι η Πίζα (με έναν εκπληκτικά διατηρημένο κεκλιμένο Πύργο!). Λίγο πριν την Πίζα όμως, βρίσκεται ένα από τα πιο κακά κρυμένα μυστικά στην Ιταλία, τα χωριά του Cinque Terre.
Είναι μια σειρά από 5 γραφικά χωριά, χτισμένα πάνω στους γκρεμούς δίπλα στη θάλασσα, που ενώνονται με ένα μονοπάτι συνολικού μήκους 10 χιλιομέτρων (αλλά και με τρένο για τους... αργούς). Ειδικά η διαδρομή μεταξύ των πρώτων 3 χωριών (που είναι αρκετά σύντομη και ευκολη) είναι γεμάτη από προκλητικά τοπία. Η φίλη μου από τη Βραζιλία που ήτανε μαζί είπε ότι είναι το πιο ωραίο μέρος που έχει δει στη ζωή της. Για εμάς που είμαστε από την Ελλάδα βέβαια δεν είναι και τόσο τρομερό, αλλά και πάλι αξίζει μια επίσκεψη.
Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψα και το site του Couch Surfing. Είναι μια υπηρεσία όπου σε φέρνει σε επαφή με ντόπια άτομα από διάφορες πόλεις στον κόσμο. Έτσι, όταν πας σε μια πόλη βγαίνετε έξω μαζί, τρώτε, πάτε βόλτες κτλ. Αυτό δίνει μια άλλη πιο αυθεντική χροιά στο ταξίδι. Εμείς πχ πήγαμε για δείπνο σε ένα σπίτι Ιταλών στη Γένοβα όπου μαζί με κάτι φίλους τους συζητάγαμε με τις ώρες για τις διάφορες εμπειρίες μας. Μας ετοιμάσανε δείπνο και μας προτείνανε διάφορα σημεία για να δούμε. Πολύ καλή εμπειρία, γιατί προσωπικά προτιμώ να είμαι traveler παρά tourist.
Hints: Εδώ δοκιμάσαμε το καλύτερο παγωτό στην πόλη (και δοκιμάζαμε κάθε μέρα!). Δεν έχει καν όνομα, είναι μια τρύπα στον τοίχο. Και όμως, το melone του ήταν καλύτερο από το αληθινό φρούτο! Επίσης, πολύ καλά φάγαμε στο Osteria di Vico Palla, ένα μέρος χωμένο επίσης που αν δε μας το λέγανε οι ντόπιοι δεν υπήρχε περίπτωση να το βρούμε ποτέ! Τέλος, εδώ υπάρχει μια επίσης κρυμμένη πλατειούλα με πολλά μπαράκια ανοχτά μέχρι αργά.
Φινάλε με πανέμορφες μέδουσες από το ενυδρίο στην παραλία:
