House MD, Lost & X-Files

Τέλειωσα να βλέπω το House, MD. Είχα κατεβάσει όλα τα επεισόδια που έχουν παίξει μέχρι τώρα (3 χρονιές επί 24 επεισόδια έκαστος = 72) και τα είδα σιγά σιγά τις περασμένες 3 εβδομάδες. Είναι πια από τις αγαπημένες μου σειρές, για πολλούς λόγους. Το πρώτο πράγμα που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον όταν τυχαία είδα ένα επεισόδιο από την 3^η χρονιά νωρίτερα την άνοιξη φέτος είναι ότι χρησιμοποιούν την επιστημονική μέθοδο για να λύσουν ιατρικά προβλήματα. Η σειρά είναι μία μίξη CSI με X-Files, όπου μια φαινομενικά άλυτη υπόθεση λύνεται με αστυνομικό όμως ύφος. Λαμβάνει χώρα σε ένα νοσοκομείο σχετικά με μια ομάδα diagnosticians με ηγέτη τον genius μισάνθρωπο Dr House όπου προσπαθεί λύσει ανεξήγητες ιατρικές υποθέσεις. Είχα εντυπωσιαστεί από τις συζητήσεις του House με την ομάδα του, διότι μου θύμησαν σε μεγάλο βαθμό τις συζητήσεις που κάνουμε στα group meetings μας για να λύσουμε διάφορα προβλήματα φυσικής. Κάποιος ρωτάει κάτι ή ρίχνει μια ιδέα, και αρχίζουμε να προτείνουμε διάφορες λύσεις μπας και βγάλουμε καμιά άκρη. Σχεδόν όλα τα φυσιολογικά επιστημονικά γκρουπ έχουν παρόμοια τακτική, και η σειρά το προβάλλει στην περίπτωση της ιατρικής. Ο House έχει εκπληκτικές ατάκες από ώρα σε ώρα. Είναι υπερβολικός, αλλά τουλάχιστον ο τύπος έχει στυλ! O Hugh Laurie κάνει πραγματικά εκπληκτική δουλειά στην ερμηνεία του House – είναι από τις περιπτώσεις που σου είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τον ηθοποιό από τον χαρακτήρα. Δίκαια πήρε και για τις 2 πρώτες χρονιές χρυσή σφαίρα για τις ερμηνείες του, και πολύ πιθανό είναι να συνεχίσει και φέτος.

Είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν η επιστήμη που αναφέρεται στη σειρά έχει βάση ή αν είναι μπαρούφες για τηλεοπτική κατανάλωση, καθώς δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να μπορώ να κρίνω από μόνος μου αυτά που συμβαίνουν. Τελικά διαβάζοντας διάφορα μπλογκς αριστερά και δεξιά από γιατρούς φαίνεται ότι κάνουν καλή δουλειά και όλα σχεδόν όσα αναφέρονται στο σόου μπορούν όντως να γίνουν στην πραγματικότητα. Φυσικά υπάρχουν στοιχεία υπερβολής για να προωθηθεί το δράμα (τα τεστ βγαίνουν γρήγορα, κάποιες αρρώστιες είναι πολύ σπάνιες ή έχουν κάπως διαφορετικά συμπτώματα, ή κάτι προφανές δεν το συζητάνε από την αρχή), αλλά αυτό δε με ενοχλεί καθώς είναι σειρά και όχι ντοκυμαντέρ και έχω την απαίτηση να υπάρχει αλήθεια αλλά ας μην είναι και 100% πιστή στην πραγματικότητα για χάρη της δράσης. Το House τελικά κρατά καλή ισορροπία (αν και οι hardcore γιατροί μάλλον θα διαφωνήσουν).

Όπως και οι άλλες 2 αγαπημένες μου σειρές,τα X-Files και το Lost, όλες έχουν ένα κοινό παρονομαστή: υπάρχει στην σειρά ένα τουλάχιστον επεισόδιο όπου οι σεναριογράφοι ξεπερνούν τον ευατό τους, όπου δίνουν ένα 45λεπτο μαγείας και καινοτόμων ιδεών. Ένα τουλάχιστον επεισόδιο που μένει αξέχαστο στη μνήμη.

Τα X-Files είχαν αρκετά τέτοια «διαφορετικά» επεισόδια γιατί ήταν και τέτοιο το στυλ της σειράς: το ύφος άλλαζε από επεισόδιο σε επεισόδιο, ώστε κάποια ήταν τρομακτικά, κάποια δραματικά, κάποια αστεία και κάποια μυστήρια. Η σειρά είχε εκπληκτική ποικιλία, για αυτό και κράτησε 9 χρόνια, και έδωσε πολλά ξεχωριστά επεισόδια. Το προσωπικό αγαπημένο μου είναι το “Triangle” από την 6^η χρονιά. Αν κάποιος είχε παρακολουθήσει την σειρά το επεισόδιο αυτό είναι απίστευτα πρωτότυπο – ο Μώλντερ παγιδεύεται στο τρίγωνο των Βερμούδων μέσα σε ένα πλοίο που είναι στο 1939! Δύο ιστορίες τρέχουν παράλληλα: στη μία του 1939 ο Μώλντερ βρίσκει όλους τους κλασικούς χαρακτήρες της σειράς να έχουν θέσεις εκείνης τη εποχής: στρατηγοί, επιστήμονες, χορεύτριες. Ταυτόχρονα στο 1999 η Σκάλλυ ψάχνει στο ίδιο (άδειο τώρα) πλοίο τον Μώλντερ! Κινηματογραφικά το επεισόδιο είναι χρόνια μπροστά καθώς περιέχει τεχνικές που βρίσκει κανείς μόνο σε ταινίες: πολλά μονόπλανα (όπου η κάμερα για αρκετά λεπτά δεν έχει καθόλου μοντάζ), split screens στο παρελθόν και το μέλλον και μια φοβερή αναπαράσταση της εποχής. Η κορυφαία στιγμή είναι όταν σε ένα split screen στα αριστερά βρίσκεται η Σκάλλυ του 1999 και στα δεξιά ή Σκάλλυ του 1939 και κινούνται στο ίδιο διάδρομο του πλοίου. Όταν διασχίζουν το ίδιο σημείο, σταματάνε για 1-2 δευτερόλεπτα να κινούνται και οι 2 τους, σαν να «ένοιωσαν» κάτι!

Το Lost από τη μεριά του έχει να δείξει το απίστευτο τελευταίο επεισόδιο του 3^ου κύκλου, όπου για κάποιον που παρακολουθεί το σόου τακτικά απλώς αποδεινκύει το ταλέντο ιδεών των σεναριογράφων όπου έσπασαν τους καθιερωμένους τρόπους αφήγησης. Δίκαια έχει προταθεί για Emmy το συγκεκριμένο επεισόδιο. Αν και γενικά η δύναμη του σόου είναι τα αδιανόητα cliffhangers που σε αφήνουν κάγκελο για μέρες!

Το House με τη σειρά του έχει ένα αδιαμφισβήτητο εκπληκτικό επεισόδιο που ξεχωρίζει: Είναι φυσικά το «3 stories», το προτελευταίο επεισόδιο της πρώτης χρονιάς. Εκεί ο House παρά τη θέλησή του κάνει διάλεξη σε μια ομάδα φοιτητών και περιγράφει 3 ιστορίες αρρώστων και πως τους διαγνώσανε έναν έναν. Είναι εκπληκτικά δωσμένο, και δεν υπάρχει δευτερόλεπτο σε αυτό το επεισόδιο που να μην είναι άψογο. Αξίζει να δει κανείς μόνο το συγκεκριμένο επεισόδιο και ας μην έχει δει καθόλου τη σειρά, για να θαυμάσει κανείς το πως γίνεται καλή τηλεόραση. Το έχω δει 3 φορές μέχρι τώρα. Είχε κερδίσει πανάξια το Emmy εκείνη τη χρονιά για το καλύτερο σεναριακά επεισόδιο της χρονιάς (από όλες τις σειρές!). Μερικές λεπτομέρειες στο διάλογο τις πιάνεις με τη 2^η και 3^η θέαση:

- Three guys walk into a clinic. Their legs hurt. What's wrong with them?

- What were they doing when pain presented?

- I have no idea.

- You didn't ask? You didn't take a history?

- Of course. But all that told us is what they said happened.

Κάτι τέτοιες ουσιώδεις διαφορές κάνουν την διαφορά στην επιστήμη. Το τι νομίζουμε ότι έχει γίνει πραγματικά δεν έχει καμία σχέση απαραίτητα με το τι έχει γίνει στην πράξη. Για αυτό και ο House πολύ σωστά απαντά ότι δεν έχει ιδέα για το τι κάνανε οι ασθενείς όταν παρουσιάστηκε ο πόνος – το μόνο που μπορούμε να ξέρουμε είναι το τι αυτοί λένε πως έγινε, και αυτό δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια.

Το τέλος της 3^ης χρονιάς αφήνει το House σε μια περίεργη θέση όπου και τα 3 μέλη της ομάδας του έχουν φύγει από το γκρουπ του! Δεν ξέρω τι θα γίνει στην 4^η χρονιά (ξεκινά τέλη Σεπτέμβρη) αλλά λογικά θα επιστρέψουνε οι ίδιοι, αν και θα έχει ενδιαφέρον το πώς ακριβώς. Θα μας κρατήσει καλή παρέα μέχρι να ξεκινήσει το Lost το Φεβρουάριο.

Μικρά Μικρά από Ελλάδα

Για λίγες μέρες Ελλάδα. Νομίζω ότι η ιδανική λύση είναι να δουλεύεις στο εξωτερικό σε ένα ανθρώπινο και λογικό περιβάλλον που δεν σε ωθεί να σιχτιρίζεις και να έρχεσαι Ελλάδα για τις διακοπούλες σου τα καλοκαίρια (μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη). Όμως δεν είναι και πολύ εύκολο να επιτευχθεί αυτό - πολλοί λίγοι έχουν δουλειά που να τους επιτρέπει να λείπουν σεβαστά χρονικά διαστήματα. Τέσπα.



ΕΜΠ

Πίσω στα ιερά εδάφη του ΕΜΠ για μία ημέρα. Ελάχιστες γνωστές φάτσες πια. Έχοντας συνηθίσει στα κυριλέ campus των αμερικάνικων πανεπιστημίων, η θέα των Γενικών Εδρών με τις χιλιάδες αφίσες, τα συνθήματα και τις άθλιες τουαλέτες μου προκάλεσε θλίψη. Είναι σχεδόν 10 χρόνια από τότε που πρωτοπάτησα στο ΕΜΠ και δεν έχει αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο. Κρίμα. Όσο είσαι εκεί μόνιμα εξοικειώνεσαι στο θέαμα και μετά από λίγο χρόνο δεν σε πειράζει - εστιάζεις στους φίλους και τα συμβάντα. Αλλά τώρα είχα 2 χρόνια να έρθω και με πείραξε η απότομη αλλαγή - η διαφορά είναι χαώδης. Όποτε με ρωτάνε πως συγκρίνονται τα ελληνικά με τα ξένα πανεπιστήμια τους απαντάω: "Για τζάμπα μια χαρά είναι". Στην Αμερική για να σπουδάσεις σε ένα καλό ιδιωτικό 4 χρόνια θες $200,000. Εδώ με $1,000 το μήνα είσαι μέσα στη χλίδα (για Αθήνα - φθηνότερα αλλού). Ότι πληρώνεις παίρνεις. Τελικά τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι μικρογραφία της χώρας: Έξυπνος κόσμος, άθλιο περιβάλλον.


Ηλιοβασίλεμα στο Καραβόμυλο Φθιώτιδας.

Blue-Ray VS HD-DVD

Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν από την τελευταία ανάλυση για τον πόλεμο για το επόμενο φορμά υψηλής ευκρίνειας (HD). Που είμαστε τώρα?

Αυτή τη στιγμή έχει μετατραπεί σε μάχη software vs hardware. Το Blue-Ray έχει άπειρους δίσκους και ταινίες, αλλά τα player του είναι ακόμα πανάκριβα. Το HD-DVD δεν βγάζει πολλούς τίτλους (διότι κινηματογραφικά το υποστηρίζει η Universal μόνο), αλλά το player της είναι πάμφθηνο ($250 και πέφτει) με αποτέλεσμα να πουλάει σαν τρελλό. Δεν έχω ιδέα ποιος θα νικήσει. Αν σύντομα τα Blue-Ray πέσουν κάτω από το ψυχολογικό όριο των $300, θα νικήσει αυτό. Δεν έχουμε ιδέα όμως πότε θα γίνει αυτό.

Πίστευα τότε πως ένας σημαντικός παράγοντας θα ήταν τα PC, διότι ο κόσμος θέλει να καίει μεγάλα backups αφού να DVD δεν φτάνουν πια από χωρητικότητα. Όμως, τα φορμά αργήσανε υπερβολικά και τώρα έχουμε τεράστιους σκληρούς δίσκους, μέχρι και 1ΤΒ. Τί να πιάσουν μπροστά στο 1TB τα 50GB τωn HD δίσκων? Επίσης, αμφιβάλλω ότι ο κόσμος θα τα αγοράσει για να βλέπει HD ταινίες στο PC του - η επιπλέον ποιότητα δεν είναι εμφανής στις μικρές οθόνες, έτσι αρκεί απλώς να είναι σε ψηφιακή μορφή οι ταινίες, και το DVD αρκεί. Finally, δεν νομίζω ότι θα υπάρξουν software που θα χρειάζονται HD δίσκους για να αποθηκευτούν - εδώ ελάχιστα είναι σε DVD, και τα περισσότερα σε CD. Επομένως, γιατί να αγοράσει κάποιος HD player για το PC του? Θα το πάρει για το σαλόνι μόνο.



Από το σπίτι μας έξω από τη Λαμία.

Αθήνα

Τα ίδια πράγματα που λέει ο κόσμος εδώ για την Αθήνα λένε αντίστοιχα στο LA. Όλοι μισούν την πόλη, αλλά αναγκάζονται όλοι να μείνουν λόγω δουλειάς. Και μετά απλώς συνηθίζεις τη ζωή και δεν σε ενοχλεί πια. Μέχρι να δεις κάτι παραέξω.

Είδα με ευχαρίστηση ότι έρχονται 2 μεγάλα Broadway σόου στην Αθήνα τους επόμενους μήνες. Το Νοέμβριο το πανέμορφο Beauty and the Beast, και την Άνοιξη το Mamma Mia. Και τα δύο είναι must αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από Broadway και υπερπαραγωγές σε θέατρο. Λογικά θα είναι στα αγγλικά, και αν δεν έχουν δεν έχουν κόψει σκηνικά και τραγούδια, είναι πραγματικά φοβερές παραγωγές. Το Beauty and the Beast δεν είναι πολύ παιδικό (έχουν προσθέσει ώριμα ενήλικα αστεία), και έχει τα καλύτερα σκηνικά που έχω δει σε θέατρο (έχω ένα μίνι-review εδώ). Ειδικά το φινάλε είναι αξέχαστο και δεν χρειάζεται καν να μιλάς τη γλώσσα. Η παράσταση σταματά να παίζεται στη Νέα Υόρκη την άλλη εβδομάδα μετά από 15 χρόνια περίπου.

Το Mamma Mia είναι ένα κλασικο feel-good σόου, με ευχάριστα τραγούδια και νόστιμη ιστορία (σε ένα ελληνικό νησί). Είναι δύσκολο να μην αρέσει σε κάποιον, εδώ άντέχει με πάνω από 1,000 σόου στο Vegas που άλλα σόου κόβονται μετά από μερικούς μήνες.







Μαλιακός κόλπος. Μπροστά οι Ράχες, απέναντι τα Καμμένα Βούρλα, και στη μέση μια λωρίδα από την Εύβοια.

Lost in Arizona

Ένας κινέζος, ένας τούρκος, ένας πέρσης και ένας έλληνας, μέσα Ιουνίου, προσπαθώντας να φτάσουμε στο συνέδριο, 11 το βράδυ αποφασίσαμε να "κόψουμε δρόμο" μέσα από μια επαρχιακή οδό. Φώτα πουθενά, η μπαταρία στο GPS να έχει τελειώσει, και να ελπίζουμε ότι δεν έχουμε στρίψει πουθενά λάθος. Ξαφνικά ο δρόμος είναι κλειστός, και μας οδηγούν σε μία παράκαμψη - η οποία είναι ένας χωμάτινος δρόμος. Τα έχουμε παίξει λίγο καθώς το μόνο που είναι ορατό είναι μερικά αμάξια - ούτε φώτα, ούτε διαγράμμιση, ούτε τίποτα άλλο.

Inside Joke 1: Είμαστε σε φάση από Hills have eyes ή Texas Chainsaw Massacre και μας οδηγούνε σε ένα χωριό καννιβάλλων όπου θα μας καθαρίσουνε.

Inside Joke 2: Σε στιγμές όπου νοιώθεις απόλυτα ένστικτα (φόβο, ηδονή κτλ) ο καθένας μιλάει την μητρική του γλώσσα (βλ. Nicolas Cage στο Lord of War).

Λονδίνο, iPhone, και άλλα

Αφίχθη στο Heathrow, στο πανέμορφο terminal 1. Έχω 4 ώρες κενό μέχρι την επόμενη πτήση για Αθήνα, οπότε τι καλύτερο από λίγο σερφάρισμα.

Όλη την εβδομάδα σιχτίριζα γιατί οι πτήσεις μου επεσαν ακριβώς πάνω στον τελικό του Wimbledon. Και τι τελικός! Federer vs Nadal, σε rematch του τελικού του Roland Garros. Τελικά τον πρόλαβα τον τελικό, αρκετές οθόνες εδώ στο αεροδρόμιο τον δείχνουν live (τι ωραία να είσαι στην ευρώπη πάλι!). Πολύς κόσμος παρακολουθεί με χειροκροτήματα και επιφωνήματα, καθώς αυτή τη στιγμή είναι στο 5ο σετ και το σκορ 3-2! Το τέννις που παίζεται είναι εκπληκτικό. Υπόψιν ότι ο Federer είναι ανίκητος σε μη χωμάτινες επιφάνειες εδώ και 4 χρόνια, και έχει πάρει το Wimbledon τα τελευταία 4.

Παραδίπλα κάθεται ένας νεαρός γερμανός με τον οποίο σχολιάζουμε τον φοβερό αυτό αγώνα. Ήρθε και μας έκανε join και ένας ινδός (?) καθαριστής από το staff του αεροδρομίου.

5-2 για τον Federer... θεϊκό παιχνίδι, έκανε break σε έναν πολύ δύσκολο πόντο.

Wow! 6-2! Με σταθερά φοβερούς πόντους στο φινάλε. Ζορίστηκε πάρα πολύ ο καημένος ο Federer. 5 συνεχόμενα Wimbledons! Αυτό είναι σερί, όχι αστεία. Αν κερδίσει ξανά και το US Open το σεπτέμβρη, θα είναι μόνος δεύτερος στη λίστα με τα περισσότερα grand slam (12, μετά τα 15 του Sampras). Έχω 2 υπερπολύτιμα εισητήρια για εκείνον τον τελικό (βασικά διοργάνωσα ταξίδι στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή ειδικά γύρω από τον τελικό του US Open - ήταν όνειρό μου από καιρό να δω έναν τελικό grand slam από κοντά).


Αλλαγή θέματος. Είχα την ευκαιρία να παίξω αρκετά με το iPhone τις τελευταίες μέρες. Αν μπεις σε κατάστημα της Apple αυτή την εποχή το μόνο που θα δεις είναι άδειοι πάγκοι με iPod και δεκάδες άτομα γύρω από τους πάγκους με τα iPhones. Make no mistake, είναι το πιο εξελιγμένο gadget που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Το hype καλά κάνει και κρατεί. Ξεκινάς με την οθόνη που είναι απλώς τέλεια - κρατάς τη συσκευή σε απόσταση 10cm από το πρόσωπο και δεν φαίνονται καν τα pixels, τέτοιο είναι το resolution. Το touchscreen δουλεύει άψογα, και η εμπειρία του να κάνεις browsing με τα δάχτυλα είναι πρωτοποριακή. Μάλιστα, βλέποντας και άλλες παρόμοιες συσκεύες να κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους (όπως το Microsoft Surface και το HP Touchsmart), νομίζω ότι σύντομα η επόμενη γενιά iMac (ή μία από τις επόμενες) θα είναι εντελώς touchscreen. Για να κάνεις browse τα ανοιχτά tabs στον Safari απλά σπρώχνεις με τα δάχτυλα το παράθυρο να πάει παραδίπλα. Μαζί με τα πανέμορφα animation που έχει συμπεριλάβει η Apple το αποτέλεσμα είναι άψογο. Παρόμοια αίσθηση και στο Google Maps όπου με τα 2 δάχτυλα κάνεις zoom in και zoom out. Φοβερή επαφή. Και φυσικά το να κλικάρεις στα λίνκ με το δάχτυλο δίνει άλλη διάσταση στο web! Δε θα σταθώ στα άλλα τεχνικά ζητήματα διότι είναι γραμμένα παντού. Α, και η καμερα βγάζει πολύ καλές φωτογραφίες ακόμα και σε λίγο φως.

Με χάλασε κάπως όμως ότι τα tabs στο browser δεν κρατώνται στη μνήμη. Αυτό που μένει είναι τα λινκς, τα οποίο απλώς γίνονται refresh όταν επιστρέψει κανείς στο tab. Αυτό είναι μια χαρά για τις περισσότερες σελίδες, όμως αν γράφεις ένα ποστ (καλή ώρα) και πας σε μια άλλη σελίδα για να δεις ένα στοιχείο, τότε με το που επιστρέψεις στο ποστ έχει χαθεί το κείμενο και γίνεται refresh. Επίσης, το πληκτρολόγιο θέλει λίγο συνήθεια μέχρι να μάθει κανείς να το χρησιμοποιεί σωστά, στην αρχή αναπόφευκτα γίνονται πολλά λάθη.

Ο Jobs ξέρει καλύτερα από όλους τις ελλείψεις του iPhone. Αλλά το θέμα δεν είναι να βγάλουμε μια σούπερ-ντούπερ συσκευή που να κάνει τα πάντα, αλλά να συμπυκνώσουμε το μέγιστο δυνατό αριθμό χαρακτηριστικών στο μικρότερο συνατό μέγεθος και με το μικρότερο δυνατό κόστος. Τα $500 που κοστίζει αυτή τη στιγμή το iPhone είναι οριακά για μείνει ως mass product. Σιγά σιγά με τα χρόνια θα γίνουν φθηνότερα τα εξαρτήματα και θα αυξηθούν τα features, μέχρι να πέσει και η τιμή σιγά σιγά (άλλωστε και το πρώτο iPod κόστιζε κοντά στα $500). Το ερώτημα δεν είναι αν το iPhone είναι το καλύτερο κινητό/media player/wifi browser out there, αλλά πώς και πότε θα είναι αρκετά φθηνό ώστε να το πάρουν όλοι.

Λιώσιμο...

...πετάω σε 2 ώρες για Ελλάδα, και αντί να ετοιμάσω καμιά βαλίτσα έχω τσακίσει το bloxorz... εθιστικότατο!

Έφτασα στο Q:

Τα drive letters μου στον desktop έχουν ξεφύγει πια από κάθε έλεγχο. Αυτή την στιγμή υπάρχει drive που είναι assigned το γράμμα Q. Έχουμε και λέμε:

Α-Β: Για τις δισκέττες, αν και δεν έχω εγκατεστημένο floppy εδώ και 5 χρόνια. Κρατάω ακόμα το πρώτο μου floppy από το 1996 - δουλεύει μια χαρά.

C: Ο κυρίως σκληρός, 36GB, είναι 10,000rpm SATA και έχει πάνω τα windows.

D: Ο μεσάζων mid-term σκληρός, 80GB. Εκεί πάνε τα downloads, τα mail, wallpapers, και γενικά ότι πρωτοκατεβαίνει από το ίντερνετ.

Ε: Ο Big Guy. Είναι 250GB, και έχει όλα τα long-term storage, όπως ταινίες, MP3, photos και προγράμματα.

F-G: Τα 2 DVD rom drives, ένα read only και ένα RW.

H-I: Η τελευταία προθήκη στο σύστημα, ένας 400GB σε 2 partitions των 200GB για να κάνει παρέα στον Big Guy ο οποίος εξάντλησε την χωρητικότητά του (κυρίως λόγω των πολλών βίντεο από την κάμερα).

J-K: USB card readers για CF και SD μνήμες.

L: To virtual drive από το VirtualCloneDrive για να γίνονται mount τα διάφορα images.

M-N: Δύο ακόμα card reader slots, xD και MS.

O: Εξωτερικός σκληρός 500GB συνδεδεμένος σε usb για backups.

P: Δεύτερος εξωτερικός σκληρός 300GB για άλλα backups - αυτόν παίρνω μαζί στο γραφείο, στην ελλάδα, στα ταξίδια, κτλ.

Q: Το 1GB usb στικάκι για τις καθημερινές απαιτήσεις ενός σύγχρονου ηλεκτρολόγου - φυσικά είναι δεμένο πάνω στο μπρελόκ με τα κλειδιά.


Αναρωτιέμαι τι γίνεται αν εξαντληθούν τα γράμματα. Πάει μετά στο AA?

first iPhone post-just for fun

(Photo taken from the phone inside the apple store at the grove in los angeles)

Transformers & Το Μυστηριώδες Τρέηλερ

Αυτό μάλιστα! Η ταινία του Michael Bay είναι καλή. Δεν μιλάμε για σενάριο και χαρακτήρες, αλλά για δράση, εφέ και πλάκα η ταινία είναι φοβερή. Είναι πολύ πιο αστεία από όσο την παρουσιάζουνε (ειδικά το πρώτο μισό), και έχουνε κάνει εκληκτική δουλειά με τα ρομπότ. Ίσως είναι η καλύτερη μίξη live action και CGI που έχει υπάρξει μέχρι τώρα. Τo μόνo προβλήμα είναι ότι στο τελευταίο μισάωρο ειδικά δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, απλά διάφορα πράγματα ανατινάζονται αριστερά και δεξιά καθώς τα autobots, τα decepticons, μερικά τανκ, καμιά 20αριά F22 και κάμποσοι στρατιώτες κάνουν λίμπα το καημένο downtown του LA. Α, και ο διάλογος των ρομπότ είναι ενοχλητικά παιδικός (ε, από καρτούν είναι η ταινία): "It's just you and me, Megatron!" - "No, it's just me Optimus Prime!" χαχαχαχααααααχ.

Κινηματογραφικά ήταν η καλύτερη εμπειρία φέτος. Στο Arclight που το είδαμε είχαν φέρει props από την ταινία. Για την ακρίβεια, τα αμάξια από διάφορα ρομπότ της ταινίας, σε φυσικό μέγεθος! Πχ ο Optimus Prime:



Αλλά και ο Bumblebee:


To κοινό στην ταινία ήταν επίσης πάρα πολύ ζεστό, με χειροκροτήματα καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας - όποτε για παράδειγμα γινόταν ένα καλό transformation, ή όποτε εμφανιζόταν καινούργιος χαρακτήρας, ή όποτε η Megan Fox είχε close ups. Η κοπέλα έκλεβε την παράσταση όποτε η κάμερα ήταν πάνω της:


Υπήρχε ένα πορωμένο γκρουπ ατόμων που όποτε ο Optimums Prime έλεγε καλή ατάκα ή νίκαγε κάποιον, πεταγόντουσαν όλοι όρθιοι και πανυγηρίζανε, σαν να είχε μπει γκολ! Είχε αρκετό γέλιο η όλη φάση.


Το πιο ενδιαφέρον όμως της όλης βραδιάς ήταν πριν την ταινία. Ένα μυστηριώδες τρέηλερ μιας "μυστικής" ταινίας έκανε την εμφάνισή του. Ξεκινά με ένα πάρτυ στην Νέα Υόρκη, από μια home camera, και ξαφνικά διάφορα περίεργα αρχίζουν να συμβαίνουνε. Εκκωφαντικοί ήχοι, ανατινάξεις, και ένας γενικός πανικός. Ο κόσμος αρχίζει να τρέχει αριστερά και δεξιά ενώ τα κτίρια διαλύονται. Ξαφνικά, ένας τεράστιος βράχος έρχεται από το πουθενά, χτυπάει σε μερικά κτίρια και προσγειώνεται δίπλα στον ερασιτέχνη καμεραμάν. Το close up δείχνει ότι αυτό το αντικείμενο ήταν αποκομμένο κεφάλι από το άγαλμα της ελευθερίας!

Εκεί ακριβώς εμφανίζονται τα πρώτα γράμματα: "From J.J. Abrams" . Αυτός είναι φυσικά ο δημιουργός του Lost, οπότε εξηγείται η όλη πρωτοτυπία του τρέηλερ. Το μόνο πράγμα που εμφανίτηκε μετά είναι μια ημερομηνία: 1.18.08 . Τίποτε άλλο. Ούτε τίτλος, ούτε καστ, τίποτα. Τέλειωσε η σκηνή και είχαμε μείνει όλοι κάγκελο: WTF??

Λίγο ψάξιμο στο ίντερνετ αποκαλύπτει ότι τα μπλογκς και τα news sites βρίθουν από αναφορές στο μυστηριώδες τρέηλερ. Δεν υπάρχει πουθενά στο ίντερνετ, και παρότι είχε ανεβεί στο youtube για λίγο τώρα το έχουν κατεβάσει. Κάποια sites έχουν ακόμα και γραφήματα από αναπάντεχη αύξηση της ιντερνετικής κίνησης κατά τις 8 το απόγευμα της δευτέρας. Ήταν τότε που τέλειωναν οι πρώτες προβολές των 8 στο east coast (συν 3 ώρες διαφορά) και ο κόσμος μπήκε online να δει τι στο διάολο ήταν αυτό το τρέηλερ.

To επίσημο site του πρότζεκτ (κωδική ονομασία cloverfield) έχει μόνο την ακόλουθη φωτογραφία για την ώρα:


Tο imdb δεν έχει τίποτα χρήσιμο στο entry της ταινίας, λίγο καλύτερο ίσως είναι το entry της wikipedia. Δείτε και αυτό το ποστ.

Anyway, ήτανε πολύ πρωτότυπο promotion τρυκ από τον J.J.Abrams. Θα αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Ratatuille

Η Pixar το έκανε πάλι το θαύμα της. Μα καλά, πότε θα βγάλουνε μια άσχημη ταινία? Έχουν 8 στα 8 μέχρι τώρα (Toy Story 1+2, Bug's Life, Monsters Inc, Finding Nemo, Cars, Incredibles, Ratatouille). Όταν έβλεπα το Cars πέρυσι τέτοια εποχή ευχόμουνα να συνεχίσουν την εξαιρετική δουλειά, και ο Brad Bird τα κατάφερε για ακόμα μια φορά. Η ταινία έχει εντυπωσιακή αρχή και τέλος, και μπορεί στη μέση να κάνει λίγο κοιλιά αλλά υπάρχουν τόσα side stories, τόσα αστεία, τόσες φιλοσοφίες γύρω από το φαγητό, τόσο καλό animation, που πάντα υπάρχει κάτι να ασχολείσαι. Δεν έχει τους χαρακτήρες των Incredibles ούτε το action του Cars αλλά σαν το Παρίσι, είναι πολύ ζεστή και οικεία. Δεν θα ήταν ποτέ αλλιώς δυνατό μια σκηνή με εκατοντάδες ποντικούς στην κουζίνα να είναι πειστική και αποδεκτή. Ο Peter o' Toole δίνει ρέστα σαν ο mega-κριτικός φαγητού, και όπου εμφανίζεται είναι απολαυστικότατος χαρακτήρας. Keep up the good work, Pixar.

Plasma Road Trip, Day 9

Κοντεύει μεσάνυχτα και είμαστε στο αμάξι, οδηγώντας στον Ι-40 και μόλις περάσαμε τα σύνορα Αριζόνας – Καλιφόρν ιας. Το LA είναι κάπου 280 μίλια μακριά, ελπίζουμε να φτάσουμε εκεί κατά τις 3 το πρωί. Και επειδή όταν θα φτάσουμε να είμαι κομμάτια, είπα να μπογκάρω λίγο από το δρόμο. Στα αριστερά μας υπάρχει μια λαμπρή πανσέληνος η οποία φωτίζει φοβερά την απέραντη έρημο γύρω μας – η όλη αίσθηση είναι γλυκά μυστικιστική και αιθέρια.

Το Grand Canyon ήταν εκπληκτικό. Όχι όσο ωραία όσο το Yosemite το Μάιο με τους καταρράκτες, αλλά είναι με διαφορά το μεγαλύτερο πράγμα που μπορεί να δει κανείς – αδυνατεί να συλλάβει ο νους το μέγεθος και την έκταση. Δεν ειμαστε συνηθισμένοι σε αυτά. Από την άλλη είχαμε την φαεινή ιδέα να κάνουμε hike μια διαδρομή που κατέβαινε κάτω μέχρι τον ποταμό Κολοράντο – τι το θέλαμε? Το Grand Canyon πραγματικά μας γονάτισε, δεν έχω κουραστεί ποτέ τόσο πολύ για περπάτημα. Κατεβήκαμε 5 χιλιόμετρα και ύψος 600μέτρα (το οποίο είναι ΠΟΛΥ) , μια διαδρομή με πολύ χώμα, ελάχιστο ίσκιο και 42 βαθμούς κελσίου στο καταμεσήμερο (2 το μεσημέρι). Πολύ απότομο και δύσκολο μονοπάτι, και μας έφυγε ο πάτος να το κατεβούμε.

Η επιστροφή και το ανέβασμα ήταν από τα πιο εξουθενωτικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Αν είναι μία φορά δύσκολο να κατέβεις τόσο κλίση, το ανέβεις είναι 10 φορές δύσκολο. Σύντομα καταλάβαμε ότι δεν είναι όπως στα άλλα πάρκα όπου κάνουμε ψιλο-χαλαρά hikes: το Grand Canyon είναι τέρας και δεν συγχωρεί. Σταματούσαμε κάθε 10 λεπτά περίπου στους λιγοστούς ίσκιους για να πάρουμε μερικές ανάσες και να βάλουμε λίγο νερό στο ξεραμένο στόμα μας. Όποτε φύσαγε ερχόταν κύματα κόκκινου χώματος πάνω μας. Επειδή λαχανιάζαμε αναπνέαμε από το στόμα, και άρα αναπνεάμε πολύ χώμα και ξεραινόταν πολύ γρήγορα. Αυτό που με κράταγε ζωντανό ήταν η σκέψη ότι πρέπει να δω το Transformers την Τρίτη στο Arclight… Μετά από 2.5 ώρες ανάβαση καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή με τα χίλια ζόρια. Δεν νομίζω να ξατακατέβω ποτέ. Ειναι σαν να κατέβεις δύο φορές το ύψος του Empire State Building, και αφού το κάνεις αυτό να το ανέβεις 2 φορές! Και δεν φτάσαμε καν κοντά στον ποταμό, ο οποίος είναι 10 χιλιόμετρα από την κορυφή του φαραγγιού. Αυτή τη στιγμή που φαίνεται σχεδόν αδύνατο όχι να κατέβει κανείς, αλλά να επιστρέψει. 250 άτομα κάθε χρόνο σώζονται επειδή λυποθυμούνε στις διαδρομές του Grand Canyon.

Μετά από αυτό, οι 8 ώρες οδήγηση πίσω στο LA έμοιαζε παιχνιδάκι.Η φάση αυτή τη στιγμή είναι από το Cars της Pixar, όπου είναι στο φορτηγό και οδηγούνε στο freeway νυχτιάτικα παρέα με τις νταλίκες. Ακούμε βραδυνή μουσικούλα και προχωράμε αργά αλλά σταθερά. See you in LA.