Κοντεύει μεσάνυχτα και είμαστε στο αμάξι, οδηγώντας στον Ι-40 και μόλις περάσαμε τα σύνορα Αριζόνας – Καλιφόρν ιας. Το LA είναι κάπου 280 μίλια μακριά, ελπίζουμε να φτάσουμε εκεί κατά τις 3 το πρωί. Και επειδή όταν θα φτάσουμε να είμαι κομμάτια, είπα να μπογκάρω λίγο από το δρόμο. Στα αριστερά μας υπάρχει μια λαμπρή πανσέληνος η οποία φωτίζει φοβερά την απέραντη έρημο γύρω μας – η όλη αίσθηση είναι γλυκά μυστικιστική και αιθέρια.
Το Grand Canyon ήταν εκπληκτικό. Όχι όσο ωραία όσο το Yosemite το Μάιο με τους καταρράκτες, αλλά είναι με διαφορά το μεγαλύτερο πράγμα που μπορεί να δει κανείς – αδυνατεί να συλλάβει ο νους το μέγεθος και την έκταση. Δεν ειμαστε συνηθισμένοι σε αυτά. Από την άλλη είχαμε την φαεινή ιδέα να κάνουμε hike μια διαδρομή που κατέβαινε κάτω μέχρι τον ποταμό Κολοράντο – τι το θέλαμε? Το Grand Canyon πραγματικά μας γονάτισε, δεν έχω κουραστεί ποτέ τόσο πολύ για περπάτημα. Κατεβήκαμε 5 χιλιόμετρα και ύψος 600μέτρα (το οποίο είναι ΠΟΛΥ) , μια διαδρομή με πολύ χώμα, ελάχιστο ίσκιο και 42 βαθμούς κελσίου στο καταμεσήμερο (2 το μεσημέρι). Πολύ απότομο και δύσκολο μονοπάτι, και μας έφυγε ο πάτος να το κατεβούμε.
Η επιστροφή και το ανέβασμα ήταν από τα πιο εξουθενωτικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Αν είναι μία φορά δύσκολο να κατέβεις τόσο κλίση, το ανέβεις είναι 10 φορές δύσκολο. Σύντομα καταλάβαμε ότι δεν είναι όπως στα άλλα πάρκα όπου κάνουμε ψιλο-χαλαρά hikes: το Grand Canyon είναι τέρας και δεν συγχωρεί. Σταματούσαμε κάθε 10 λεπτά περίπου στους λιγοστούς ίσκιους για να πάρουμε μερικές ανάσες και να βάλουμε λίγο νερό στο ξεραμένο στόμα μας. Όποτε φύσαγε ερχόταν κύματα κόκκινου χώματος πάνω μας. Επειδή λαχανιάζαμε αναπνέαμε από το στόμα, και άρα αναπνεάμε πολύ χώμα και ξεραινόταν πολύ γρήγορα. Αυτό που με κράταγε ζωντανό ήταν η σκέψη ότι πρέπει να δω το Transformers την Τρίτη στο Arclight… Μετά από 2.5 ώρες ανάβαση καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή με τα χίλια ζόρια. Δεν νομίζω να ξατακατέβω ποτέ. Ειναι σαν να κατέβεις δύο φορές το ύψος του Empire State Building, και αφού το κάνεις αυτό να το ανέβεις 2 φορές! Και δεν φτάσαμε καν κοντά στον ποταμό, ο οποίος είναι 10 χιλιόμετρα από την κορυφή του φαραγγιού. Αυτή τη στιγμή που φαίνεται σχεδόν αδύνατο όχι να κατέβει κανείς, αλλά να επιστρέψει. 250 άτομα κάθε χρόνο σώζονται επειδή λυποθυμούνε στις διαδρομές του Grand Canyon.
Μετά από αυτό, οι 8 ώρες οδήγηση πίσω στο LA έμοιαζε παιχνιδάκι.Η φάση αυτή τη στιγμή είναι από το Cars της Pixar, όπου είναι στο φορτηγό και οδηγούνε στο freeway νυχτιάτικα παρέα με τις νταλίκες. Ακούμε βραδυνή μουσικούλα και προχωράμε αργά αλλά σταθερά. See you in LA.
