Τον Ιούνιο επισκέφτηκα τη Σκοτία. Αφορμή ο γάμος μιας κινέζας φίλης από την Αμερική που ήθελαν να κάνουν το γάμο τους σε κάστρο. Στην Αμερική χρεώνανε $10,000 για να κλείσεις απλώς ένα ψεύτικο κάστρο, ενώ για το real deal σε αυθεντικό κάστρο 13ου αιώνα στη Σκωτία το κλείνανε μόνο με £1,000. Άρα, με τα ίδια λεφτά ερχόταν όλη η οικογένεια εδώ, για την αυθεντική εμπειρία, και κάνανε και ταξίδι του μέλιτος στο καπάκι.
Χωρίσαμε το ταξίδι σε δύο μέρη: δύο μέρες στο Εδιμβούργο πρώτα, και 3 μέρες στα Highlands και τα κάστρα. Φτάσαμε στο Εδιμβούργο με 5h τρένο από το Λονδίνο (£80 round-trip).
Το Εδιμβούργο είναι η απόλυτη μεσαιωνική πόλη. Κάστρα, σοκάκια, παλιά κτίρια, ναοί, πλακόστρωτοι δρόμοι, ομίχλη. Βέβαια όταν φτάσαμε πετύχαμε την μία από τις 3 μέρες του χρόνου που έχει τέλεια λιακάδα - άλλωστε το όνομα Σκοτία προέρχεται από το Ελληνικό σκότος, λόγο της μόνιμης συννεφιάς.
Στο κέντρο της πόλης δεσπόζει ένα τεράστιο κάστρο πάνω στο βράχο. Δεν πήγαμε μέσα γιατί δεν έλεγε και πολλά, αλλά είναι ο Παρθενώνας τους όπως το βλέπεις από έξω.
Εντυπωσιακό ήταν το φως που επικρατούσε τη νύχτα. Ήταν ανήμερα στο θερινό ηλιοστάσιο, και ιδού η εικόνα του ουρανού στις 23:30 - μια πρωτότυπη σουρεάλ εμπειρία που δεν είχα ξαναζήσει.
Το Εδιμβούργο φιλοξενεί και ένα μισοτελειωμένο... Παρθενώνα. Ξεκίνησαν να τον χτίζουν για ένα fair στις αρχές του 1900, αλλά ξεμείνανε από λεφτά και έτσι έμεινε ατελής.
Ένας μοναχικός Σκοτσέζος απολαμβάνει την λιακάδα με φόντο τη θάλασσα.
Το Εδιμβούργο είναι η γενέτειρα του James Clerk Maxwell, πατέρα του ηλεκτρομαγνητισμού, της αγαπημένης μου θεωρίας. Εδώ, του αποδίδω φόρο τιμής προσκυνώντας το άγαλμά του :-)
Στο κέντρο της πόλης υπάρχει εκτός από ένα αρκετά άσχημο σιδηροδρομικό σταθμό, ένα πανέμορφο πάρκο για να χαλαρώνει ο κόσμος.
Φυσικά οι άνθρωποι έχουν κάνει επιστήμη και το ουίσκι. Στο παρακάτω μαγαζάκι βαρέλια με single malt ουίσκι (δηλ. δεν είναι αναμεμειγμένο με άλλα όπως τα περισσότερα εμπορικά) εμφιαλώνονται live κατά ζήτηση από τον πελάτη.
Από φαγητό, προτιμήσαμε το Witchery, χτισμένο δίπλα στο κάστρο, τίγκα στα κεριά, ξύλινα ταβάνια κτλ. Καλό και ακριβό (£45 το άτομο).
Το βράδυ έπεσε αυτή η φοβερή ομίχλη, που σε συνδυασμό με τα ατμοσφαιρικά παλιά κτίρια και κάστρα έδωσε μια πολύ τρομαχτική χροιά στην πόλη.
Και φύγαμε για τα Highlands, με αυτοκίνητο που νοικιάσαμε από το Εδιμβούργο. Παρότι οι περισσότεροι επισκέπτονται το Inverness, όπου είναι και η λίμνη του Ness (aka Loch Ness) , είπαμε να πάμε off the beaten path και κατευθυνθήκαμε προς τη δυτική μεριά της Σκοτίας, στον Ατλαντικό. Ήταν άλλες 5 ώρες δρόμου βόρεια, κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο, οπότε είχε μόνο 2 ώρες καθαρού σκότους το βράδυ (αντίστοιχα, το χειμώνα έχει φώς μόνο μεταξύ 11-15 το μεσημέρι).
Εκεί είδαμε την πιο πραγματική Σκοτία. Η αρχική γλώσσα τους δεν είναι τα Αγγλικά αλλά τα Gael, προερχόμενοι από τη Βόρειο Ιρλανδία. Χρόνια πολέμων με τους Άγγλους του ανάγκασαν να αλλάξουν σε αγγλικά. Στην παρακάτω πινακίδα φαίνεται πως η αρχικές ονομασίες μεταφράστηκαν στα Αγγλικά:
Η επιλογή για τη Δυτική πλευρά της Σκοτίας δεν μας απογοήτευσε - ήταν εκπληκτικά, ειδικά με αυτόν τον καιρό. Η οδήγηση στα Highlands ήταν ατμοσφαιρική, με στενούς, ωραίους δρόμους, καταπράσινες πλαγιές και διάσπαρτες λίμνες και κάστρα σε κάθε γωνιά.
Ειδικά η θέα των καταπράσινων πλαγιών μου έκανε φοβερή εντύπωση - είναι σε πλήρη αντίθεση με τις άγονες πλαγιές των Κυκλάδων ή τις ερήμους της Καλιφόρνια όπου ήμουνα συνηθισμένος.
Ο γάμος έγινε στο Eilean Donan Castle, ένα αρκετά μικρό κάστρο φτιαγμένο σε ένα νησάκι και ενωμένο με μια γέφυρα με την κύρια γη. Είναι το κάστρο όπου γίνονται πάνω από 60 γάμοι το χρόνο (είχε χρησιμοποιηθεί και στο Braveheart).
Το εσωτερικό, ανακατασκευασμένο αλλά πιστό στην αρχική σχεδίαση.
Όσο για τη νύφη, είχε την ευκαιρία να τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με τον ήλιο και τα σύννεφα. Από ότι μας είπαν οι ντόπιοι, στο 95% των περιπτώσεων οι νύφες είναι με τα σεντόνια και τα καλύμματα ψάχνοντας τρέχοντας να κρυφτούν από την οριζόντια βροχή.
Και μετά συνεχίσαμε. Συνεχίσαμε να οδηγούμε μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου, στο Isle of Skye. Όσο προχωρούσαμε προς την άκρη, οι δρόμοι μίκραιναν. Στο μεγαλύτερο τμήμα τους, ήταν μία μόνο λωρίδα κυκλοφορίας, με μερικές εσοχές για να κάνουν στην άκρη όταν συναντούνται αντίθετα κινούμενα οχήματα.
Συνεχίζοντας, βλέπαμε συνεχώς λίμνες περιτυλιγμένες στο πράσινο. Εντυπωσιακότατο.
Φτάνοντας προς την ακτή, το μόνο που έβλεπες ήταν πρόβατα. Χιλιάδες σπαρμένα στις πλαγιές και τους δρόμους, να βόσκουν ελεύθερα και όχι κλεισμένα σε μαντριά.
Στο τέρμα, τα βράχια και το πράσινο ενώνονται με τη θάλασσα, όπου ένα απλό δρομάκι οδηγεί σε ένα φάρο χτισμένο στα βράχια.
Και φτάνοντας στο τέρμα του κόσμου, τι καλύτερο από το να τσεκάρουμε τα email με το iPhone? (είχε λίγο gprs σήμα).
Μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις:
- Οι Σκοτσέζοι είναι γαμώ τα άτομα. Πράοι, φιλικοί, δουλευταράδες. Καμία σχέση με του σνομπ Άγγλους.
- Τα Highlands είναι σαν τα ελληνικά νησιά από πολλές απόψεις. Ζούνε από τον τουρισμό, με εκατομμύρια επισκέπτες το καλοκαίρι, και εντελώς άδεια το χειμώνα, όπου ελάχιστα μαγαζιά είναι ανοιχτά. Είναι από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Ευρώπης.
- Ένας ντόπιος νέος (25 ετών) που δούλευε στο ξενοδοχείο στα Highlands, μας έλεγε πως από τα 300 παιδιά στο σχολείο του, είναι ο μόνος που έμεινε πίσω. Οι άλλοι έχουν πάει στις μεγάλες πόλεις και το Λονδίνο, όπου έχει δουλειές και καλύτερη ζωή.
- Μισούν το Braveheart. Έχει αλλοιώσει την ιστορία τους όσο δεν πάει.
- Μισούν τους Άγγλους. Ο βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας ήταν Σκοτσέζος μέχρι το ~1700, μέχρι που πρακτικά τον εξορίσανε οι Άγγλοι για να βάλουν τον δικό τους με το έτσι θέλω από την Γερμανία, αντί για για μπει ο διάδοχός του όπως συμβαίνει συνήθως με τα βασιλικά αξιώματα.
- Μισούν του Άγγλους. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανεξάρτητους από την Αγγλία, έχουν τις δικές τους τράπεζες, χρήματα και φαγητά. Και αυτό γιατί η πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου είναι στο Λονδίνο, και οι περισσότεροι πολιτικοί νοιάζονται για την Αγγλία και ελάχιστα χρήματα και έργα γίνονται στη Σκοτία.
