Αν δει κάποιος που δεν γνωρίζει την Αθήνα την παραπάνω φωτογραφία, θα νομίσει ότι οι φλόγες έχουν φτάσει στο κέντρο της Αθήνας. Αυτός ήταν προφανώς και ο σκοπός της φωτογράφου, να μεγιστοποιήσει την απειλή της φωτιάς. Μακάρι να υπήρχαν πνεύμονες πρασίνου τόσο κοντά στο κέντρο, οι γνωρίζοντες όμως ξέρουμε πως η Ακρόπολη περικυκλώνεται από πολλά χιλιόμετρα τσιμεντούπολης. Πώς λοιπόν βγήκε η φωτογραφία?
Δεν είναι ψεύτικη - απλώς είναι μια έξυπνη τεχνική που ονομάζεται perspective distortion (παραμόρφωση προοπτικής), και βασικά φέρνει αντικείμενα να φαίνονται πιο κοντά από όσο είναι στην πραγματικότητα.
Ιδού ένα απλό παράδειγμα από την wikipedia:
Στις φωτογραφίες αυτές η απόσταση μεταξύ της κίτρινης κατασκευής και της μάντρας με τα δέντρα από πίσω είναι ακριβώς η ίδια. Και όμως, στην πρώτη περίπτωση τα δύο αντικείμενα φαίνονται να είναι δίπλα, ενώ στη δεύτερη φαίνονται να έχουν απόσταση.
Η τεχνική είναι εξαιρετικά απλή: ο φωτογράφος στην πρώτη περίπτωση βρίσκεται περίπου 3.5 φορές πιο μακριά από την κίτρινη κατασκευή, και χρησιμοποιεί 3.5 μεγαλύτερο ζουμ στο φακό του, σε σχέση με την δεύτερη φώτο. Έτσι, η κίτρινη κατασκευή φαίνεται να έχει το ίδιο μέγεθος, αλλά όλες οι (φαινόμενες) αποστάσεις έχουν μεταβληθεί.
Το ίδιο συμβαίνει όταν βλέπουμε 2 άτομα να περπατάνε ο ένας πίσω από τον άλλο, σε απόσταση 2 m. Αν βρίσκονται μακριά από εμάς (πχ 100 m), τότε μας φαίνεται ότι η απόσταση μεταξύ τους είναι μικρότερη (2/100=2%). Αντίθετα, αν περπατάνε κοντά σε μας (πχ 10 m) η σχετική απόστασή τους θα μας φαίνεται μεγαλύτερη ( 2/10 = 20%).
Έτσι και στη φώτο με τον Παρθενώνα, η φωτογράφος δεν βρίσκεται καθόλου κοντά στην Ακρόπολη. Έχει πάει πάρα πολύ μακριά, με μεγάλο ζουμ, και έτσι μικραίνει η σχετική απόσταση Παρθενώνα-φωτιάς. Εξ΄ού και η φωτογραφία.
Η τεχνική αυτή έχει ένα πολύ γνωστό ανάλογο σε ταινίες, που όλοι έχουμε δει. Φαίνεται καλά στο παρακάτω animation από τη wikipedia:
Είναι οι σκηνές όπου η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή (οι κύβοι στην παραπάνω απεικόνιση), και όλο το δωμάτιο γύρω φαίνεται σαν να έρχεται προς τα πάνω του. Ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε ήταν ο Χίτσκοκ στο Vertigo.
Είναι μια προσεκτική, συνεχής εκδοχή του perspective distortion, ονόματι dolly zoom. Αντί να έχουμε μόνο 2 φώτο σε διαφορετικές αποστάσεις με ανάλογο ζουμ, ο σκηνοθέτης απομακρύνεται συνεχώς από το πρόσωπο, ενώ ταυτόχρονα αλλάζει συνεχώς το ζουμ στην κάμερά του. Είναι δύσκολο, αλλά αν γίνει σωστά, τότε το πρόσωπο του πρωταγωνιστή θα φαίνεται το ίδιο μέγεθος, αλλά όλες οι αποστάσεις γύρω του θα αλλάζουν.
Μετά ξανασυζητάμε το seeing is believing.
