Είναι αδύνατο να περιγράψεις τη Φλωρεντία (Firenze), τη γεννέτηρα της Αναγέννησης στην ευρώπη. Είναι η Αθήνα του μεσαίωνα: ένα ζωντανό υπαίθριο μουσείο, με τα περισσότερα κτίρια να είναι 500+ ετών παλιά. Διαθέτει έναν εκπληκτικά περίτεχνο καθεδρικό ναό (δεν έχω ξαναδεί τέτοια λεπτομέρεια - βλ. πάνω εικόνα), ένα μουσείο παγκόσμιας κλάσης (Uffizi - κλείστε θέσεις online για να μην περιμένετε 2+ ώρες στην ουρά), και (δυστυχώς) πάρα πολλούς τουρίστες. Φοβερή πόλη, αλλά η Γένοβα ήταν πιο αυθεντική από πλευράς κόσμου, αν και η Φλωρεντία σκιάζει όποια άλλη πόλη έχω δει από πλευράς εικόνων και ιστορίας.
Στο Uffizi υπάρχει ο πίνακας του Boticelli, Birth of Venus, ένα από τα πιο κλασσικά έργα της Αναγέννησης (όπου σταματά η ζωγραφική να ασχολείται με θρησκεία και αρχίζουν να ξανα-αποτυπώνουν θέματα από την αρχαιότητα).
Λίγο παραπέρα, στο Academia, στέκεται περίφανο το πιο διάσημο άγαλμα του κόσμου, ο Δαυίδ του Michelangelo με ανατριχιατικές λεπτομέρειες ανατομίας παντού στο σώμα του.
Με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα μαχαιροθήκη που έχω δει τον τελευταίο καιρό:
Μία από τις ιστορικές γέφυρες της πόλης:
Όπου το βράδυ παίζουν μουσική και η θέα είναι αξίσου εντυπωσιακή:
Οι πλατείες στολίζονται από σύνολα αγαλμάτων που όμοια δεν υπάρχουν πουθενά:
Η θέα από την κορυφή του θόλου σου κόβει την ανάσα.
Για τους λάτρεις της φωτογραφίας: το παραπάνω τοπίο είναι μια κλασσική χρήση του κανόνα των τρίτων: χωρίζουμε το κάδρο σε 3 μέρη, και τοποθετούμε το κυρίως θέμα σε ένα από τα ακριανά (εδώ το καμπαναριό του ναού είναι δεξιά). Τα αποτελέσματα είναι (συνήθως) πιο ενδιαφέροντα από το να βάζαμε το θέμα στο κέντρο του κάδρου!
