Είναι μεσάνυχτα και κάτι, κλεισμένος (και πάλι) στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου, περιμένοντας την πτήση των 6:30 το πρωί για επιστροφή στο LA. Η καλύτερη στιγμή για λίγο καθαρόαιμο blogging (hail to the free wifi!). Ήθελα να γράψω για το iPhone 2.0 (που το βρίσκω πιο σημαντικό από το ίδιο το iPhone) αλλά αυτό θα πρέπει περιμένει.
Οι επομένοι 6 μήνες θα είναι ίσως οι πιο σημαντικοί της ζωής μου. Πρέπει να πάω σε 2 συνέδρια, να αποφοιτήσω από το PhD, να γράψω το διδακτορικό, να έρθω 1 φορά ακόμα max για μετρήσεις, και να βρω δουλειά. Πάνω από όλα όμως, πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου από εδώ και πέρα. (Μόλις έμαθα ότι ο advisor μου εκλέχθηκε Dean σε άλλο πανεπιστήμιο και θα φύγει μόνιμα το καλοκαίρι).
Όσο σπουδάζεις είναι όλα εύκολα (και ας μη φαίνεται). Έχεις ένα ξεκάθαρο στόχο, που είναι να πάρεις το (όποιο) δίπλωμα/πτυχίο έχεις βάλει στο νου. Πας στα μαθήματα, κάνεις εργασίες, κάνεις φίλους, περνάς καλά, δίνεις εξετάσεις, κάνεις έρευνα.
Μετά όμως τι? Οι σπουδές, είναι από μόνες τους αυτό-δικαιολογημένες, δηλ. δεν πρόκειται να σου πει ποτέ κανείς ότι δε κάνεις καλά που σπουδάζεις (ίσως να υπάρξει πρόβλημα για το τί ακριβώς σπουδάζεις, αλλά όχι για το concept των σπουδών αυτό καθε αυτό). Μετά την αποφοίτηση όμως είσαι μόνος σου. Δεν είσαι σίγουρος τι είναι σωστό και τι όχι, σε ποια δουλειά θα πρέπει να δεσμευτείς, που θα πρέπει να ζήσεις, πότε θα θέλεις να κάνεις οικογένεια.
Ειδικά για άτομα σαν και εμένα που έχουν έρθει για διδακτορικό στην Αμερική, οι επιλογές σε τρομάζουν. Αμερική ή Ελλάδα? Βιομηχανία ή έρευνα? Τι αντικείμενο? Σε ποια περιοχή? Πόσα λεφτά? Σπίτι στην πόλη ή στα προάστια? Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου, αλλά δεν είναι της στιγμής.
Αυτό μας που μας προσδιορίζει σαν άτομα είναι οι επιλογές μας. Και κάποιες έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από άλλες.
