Αρχές του μήνα είχα πάει ένα μικρό ταξιδάκι στην Αμερική για ένα συνέδριο, το πρώτο στο νέο μου field των metamaterials (συμπτωματικά, χθες βγήκε και το πρώτο μου paper πάνω σε αυτά - είναι μια σχεδίαση για ένα μανδύα αορατότητας που είναι πολύ εύκολο να κατασκευαστεί, μπας και αρχίσουν σιγά σιγά οι ιδέες αυτές να γίνονται πραγματικότητα).
Το συνέδριο μας έφερε στη Νότια Καρολίνα, στο Charleston (και μάλιστα στα ξενοδοχεία του ...αεροδρομίου - ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα?). Στη συνέχεια πήραμε αυτοκίνητο και ξεκινώντας από τα αλώνια της Καρολίνας φτάσαμε στα ...σαλόνια της Νέας Υόρκης όπου και μείναμε μερικά βράδια.
Η βόλτα συνδυάστηκε με πολλά ψώνια (όχι όλα για μένα). 3-4 κούτες κάθε μέρα φθάνανε στο ξενοδοχείο από το amazon - είχα γραφτεί και για 1 μήνα δωρεάν trial του amazon prime και ερχόντουσαν με $3.99 την επόμενη μέρα. Προσωπικά πήρα επιτέλους μια dSLR, Canon 500D, με διάφορους φακούς και αξεσουάρ. Μετά από μερικές μέρες χρήσης, οι compact μου φαίνονται παιχνιδάκια για παιδιά (δεν τις πετάω βέβαια - είναι βολικές όταν βγαίνεις έξω και θες μια μικρή μηχανή μαζί). ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ οι φωτογραφίες, ειδικά οι γρήγορες και χαμηλού φωτισμού.
Ακολουθεί ένα φωτογραφικό ταξίδι στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ.
To Charleston είναι μάλλον η πιο παλιά πόλη στις ΗΠΑ που έχω πάει. Έχει πολλά παλιά κτίρια, και είχαν γίνει πολλά κατά την απελευθέρωση των μαύρων στην Αμερική. Είναι από τις πόλεις που δεν πάς αν δεν έχεις άλλο λόγο. Όντως, είμασταν οι μόνοι τουρίστες σε ακτίνα εκατοντάδων μιλίων.
Από αξιοθέατα μπορεί να μην είχε πολλά πράγματα, αλλά ο κόσμος και η κουλτούρα ήταν πολύ ενδιαφέροντα (σχεδόν κάθε πολιτεία της Αμερικής είναι σαν να είσαι σε διαφορετική χώρα). Γεμάτο μαύρους, όπου την Παρασκεύ ήταν ΟΛΟΙ στην εκκλησία, και μετά βουρ στα μπαρ για μπύρες. Ταυτόχρονα, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από μεταλλάδες (με χάρλεϋ, ακούγοντας ροκ και τίγκα στα δερμάτινα και τα τατουάζ), και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζανε ή gospel ή παλιό, κλασικό ροκ. Πολύ ασυνήθιστο περιβάλλον.
Ο παραλιακός δρόμος του Charleston:
Μια μέρα πεταχτήκαμε και μέχρι τη Σαβάνα της Georgia, πολύ όμορφη πόλη, και σχετικά μικρή, αλλά πολύ ζέστη. Παρακάτω μπορείτε να δείτε το mirage effect όπου εικόνες από το τμήμα πάνω από το δρόμο φαίνεται σα να προέρχεται μέσα από το δρόμο. Είναι επειδή οι ακτίνες αυτές αντί να προσγειωθούν στην άσφαλτο, καμπυλώνονται λόγω της ζέστης (αλλάζει ο δείκτης διάθλασης γιατί ο ζεστός αέρος κοντά στην άσφαλτο είναι λιγότερο πυκνός) και φτάνουν στο μάτι μας πάνω από το δρόμο.
Παραδοσιακή κατοικία στη Σαβάνα:
Μετά το πέρας του συνεδρίου νοικιάσαμε αμάξι και αρχίσαμε το ταξίδι προς βόρεια. Πρώτη στάση, επισκεφτήκαμε τον πρώην advisor μου στο PhD, τώρα στο πανεπιστήμιο του Duke, στην πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας. Ωραίο πανεπιστήμιο, μέσα στο πράσινο (όπως και όλη η Β. Καρολίνα), αρκετά αχανές, με κεντρικό σημείο τον περίτεχνο ναό στο κέντρο του campus:
Τα σπίτια στη συγκεκριμένη περιοχή (Chapel Hill) ήταν βγαλμένα από το Desperate Housewives: Ίδια σπίτια, με γκαράζ, γκαζόν, και πανομοιότυπα γραμματοκιβώτια.
Το πιο ενδιαφέρον event βέβαια ήταν η εκδρομή με βάρκα στη Lake Jordan, όπου κάναμε water ski. Το περιβάλλον ήταν φοβερό, μια και θύμιζε μίνι-Αμαζόνιο, με πυκνή βλάστηση να περιστοιχίζει τα νερά.
Washington
Η Washington ήταν το τελευταίο μέρος στην Αμερική που ήθελα να το επισκεφτώ και δεν τα είχα καταφέρει μέχρι τώρα. Είχα μεγάλες προσδοκίες, αλλά με απογοήτευσε λίγο. Ωραία μνημεία, βγάζεις πολύ κλασικές φωτογραφίες, αλλά δεν την νιώθεις πολύ σαν πόλη. Έχει και μερικές αρκετά άσχημες περιοχές, και κάποιες πολύ καλές (πχ Georgetown).
Τη διασχίζει ο ποταμός Ποτόμακ, που κατά τον Λιακόπουλο είναι απόδειξη της επίδρασης των Ελλήνων στην Αμερική με το εξής τρανταχτό επιχείρημα: Ποτάμι-->Ποτόμακ.
Το άγαλμα του Λίνκολν:
Ξαπλάροντας μπροστά στο Καπιτώλιο:
Τουλάχιστον όταν βγει το επόμενο βιβλίο του Dan Brown το Σεπτέμβριο με σύμβολα κτλ στην αμερικανική κουλτούρα, θα είμαι προετοιμασμένος :-)
Νέα Υόρκη
Ότι και να πει κανείς για αυτή την πόλη είναι λίγο. Έχω πάει δεκάδες φορές, έχω βγάλει χιλιάδες φωτογραφίες (δείτε απλώς το tag New York στο blog), και πάντα κάθε φορά έχει κάτι καινούργιο να δείξει.
Το μεγαλύτερο νέο στην πόλη ίσως είναι το ότι η Times Square έχει σχεδόν ολόκληρη πεζοδρομηθεί προσωρινά, και στους δρόμους της έχουν μπει καρέκλες και τραπεζάκια. Για όποιον έχει πάει στην πλατεία όταν κανονικά περνάνε αμάξια, η αίσθηση αυτή είναι από το πιο περίεργο πράγμα στον κόσμο:
Άλλο νέο: η εκπληκτική αλυσίδα γρήγορου φαγητού Pret-a-manger, που έχει κατακτήσει το Λονδίνο, άνοιξε τα πρώτα καταστήματα στη Νέα Υόρκη:
Οι τιμές είναι αρκετά τσιμπημένες ($13 για σάντουιτς και αναψυκτικό), αλλά η ποιότητα είναι όσο καλή όσο και του Λονδρέζικου. Τα Pret έχουν μόνο φαγητά ετοιμασμένα την ίδια μέρα στην κουζίνα του μαγαζιού, και ότι περισσέψει στο τέλος της μέρας τα δίνουν σε charity - για αυτό και δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
To Mall του Central Park, το οποίο πάντα το βγάζω φωτογραφία:
Η πιο πετυχημένη διαφήμιση εστιατορίου που έχω δει:
Το εσωτερικό του Grand Central Station:
Και το εξωτερικό, με θέα προς το Chrysler Building, ο πιο όμορφος ουρανοξύστης της πόλης:
Ανεβαίνοντας στο Top of the Rock, αγναντεύαμε ίσως την πιο εντυπωσιακή θέα στον κόσμο, το νησί του Μανχάτταν. Αυτή τη φορά εστιάσα τον telephoto φακό της νέας μηχανής σε λεπτομέρειες.
Το απέναντι κτίριο ήταν το Empire State (πολύ πιο μακριά από όσο φαίνεται εδώ):
Τμήμα προς το Central Park:
Και το αγαπημένο μου όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ, ένα μπαλκόνι ή ταράτσα σε ουρανοξύστη:
Θέα προς το Μανχάταν από την Brooklyn Bridge:
O κεντρικός προαύλιος χώρος του Columbia University:
To γιαπωνέζικο στο East Village που φάγαμε:
Μια ενδιαφέρουσα α-λα-Riven εξωτερική σκάλα:
Τέλος, την τελευταία μέρα ο καλός φίλος Παναγιώτης μας πήγε σε ένα μαγαζί ονόματι 230, το οποίο δεν ξέρω πόσο ενοικίο πληρώνει αλλά έχει μία από τις καλύτερες θέες που έχω πάει στο skyline της πόλης:
