Πειραματισμοί με HDR φωτογραφίες

Πρώτη φορά άκουσα για HDR (High Dynamic Range) φωτογραφίες πριν από 2.5 χρόνια περίπου από τον Κωστή στο Σπιτάκι (ασχολείται αρκετά με τη φωτογραφία και το ψάχνει λίγο παραπάνω). Είναι βασικά μία τεχνική που λύνει το πρόβλημα που έχουν σχεδόν όλες οι ψηφιακές φωτογραφικές σήμερα, το ότι δεν μπορούν να καταγράψουν ταυτόχρονα όλες τις διακυμάνσεις φωτεινότητας σε μια σκηνή.

Μπορεί το ανθρώπινο μάτι όταν είμαστε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να βλέπει και το εσωτερικό του δωματίου αλλά και το φωτεινό εξωτερικό (που έχει μέχρι και 100,000 φορές περισσότερο φως), αλλά μια απλή φωτογραφική δεν μπορεί να το κάνει. Αν έχετε δοκιμάσει να τραβήξετε ποτέ τέτοια φωτογραφία (που σίγουρα θα το έχετε κάνει), τότε ή θα βγει το δωμάτιο σωστό και ο εξωτερικός χώρος θα είναι λευκός, ή θα φαίνονται οι λεπτομέρειες έξω αλλά το δωμάτιο θα βγει σκοτεινό. Ή για παράδειγμα ή παρακάτω φώτο, όπου λόγω των σχετικά σκοτεινών θάμνων μπροστά, ο ουρανός έχει βγει λευκός αντί για γαλάζιος!



Το εύρος φωτεινότητας που μπορούν να καλύψουν οι φωτογραφικές είναι το dynamic range, και είναι αρκετά μικρό για τις μοντέρνες μηχανές. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι γιατί συμβαίνει αυτό, όπως για παράδειγμα ότι οι jpeg φωτογραφίες αποθηκεύουν 8 bit φωτεινότητας ανά χρώμα, ή 256 διαφορετικές τιμές μόνο, όταν το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει χιλιάδες.

Αυτό το πρόβλημα λύνεται με το να τραβήξουμε την ίδια ακριβώς φωτογραφία περισσότερες από μία φορές, με διαφορετικά exposures. Δηλαδή τραβάμε μια φωτογραφία όπου να φαίνονται τα σκοτεινά σημεία της εικόνας, μετά μια ακόμα που να φαίνονται τα φωτεινά σημεία της εικόνας, όσες φορές μας αρέσει.

Στη συνέχεια υπάρχουν ειδικά προγράμματα (Photoshop CS2 και μετά, ή το αγαπημένο μου Photomatix), τα οποία παίρνουν όλες τις φωτογραφίες με διαφορετικά exposures και φτιάχνουν μία HDR φώτο. Οι συγκεκριμένες φώτο έχουν βάθος 32bit και χωράνε όλη τη δυνατή πληροφορία για τη φωτεινότητα.

(Δυστυχώς τις αυθεντικές HDR φώτο δεν μπορούμε να τις δούμε σε οθόνες υπολογιστών σωστά μια και αυτές επίσης έχουν πολύ μικρό dynamic range! Για αυτό και γίνεται μια έξτρα επεξεργασία ονόματι tonal mapping που φιλτράρει κατάλληλα την πληροφορία ώστε μα χωρέσει στα 8bit μιας απλής jpeg).

Για παράδειγμα, ιδού μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες με διαφορετικά exposures από μια απλή κάμερα:



Και ιδού το τελικό αποτέλεσμα που συνδιάζει όλες τις πληροφορίες και δημιουργεί μια τέλεια φωτογραφία όπου τόσο τα σκοτεινά σημεία όσο και τα φωτεινά φαίνονται άψογα:



Η τεχνική αυτή κοντεύει να αποκτήσει διαστάσεις τέχνης καθώς αναλόγως πως θα ρυθμίσει κανείς τα φίλτρα επεξεργασίας μπορεί να πάρει πολύ περίεργα αποτελέσματα όπως το παρακάτω (και άλλες εδώ), που αγγίζουν τα όρια του ψεύτικου (αλλά και πανέμορφου):



Μέχρι τώρα δεν είχα μπει στο χορό (δείτε απλώς τα εκατοντάδες group στο Flickr), κυρίως επειδή νόμιζα ότι δεν είχα την γνώση να τα καταφέρω με τη μηχανή μου (Canon S2). Τελικά τα χέρια μου λύθηκαν αφού εγκατέστησα το CHDK.

To CHDK είναι ένα software που έχει γραφτεί για Canon μηχανές και κάθεται πάνω από αυτό της Canon, αυξάνοντας τις δυνατότητες της μηχανής (πχ εμφανίζει % της μπαταρίας που απομένει, ζωντανό ιστόγραμμα, παιχνίδια, τρελλά settings και πάρα πολλά άλλα). Είναι MUST για όσους έχουν Canon, δωρεάν και εντελώς reversable. Ενώ λοιπόν έπαιζα μαζί του σαν μικρό παιδί για να δω τις νέες δυνατότητες (εμφανίζει μέχρι και τη θερμοκρασία στην οθόνη - να μη σχολιάσω για το φακό...), είδα ότι έχει ένα mode που σου επιτρέπει με ένα πάτημα του κουμπιού να τραβήξει αυτόματα πολλές φωτογραφίες με διαφορετικά exposures - ιδανικό για HDR φυσικά, και πανεύκολο στη χρήση.

Για να μην τα πολυλογώ, σας παραθέτω τις πρώτες δοκιμές που έκανα από το μπαλκόνι μου όπου φαίνονται πρώτα μια σκοτεινή φωτογραφία, στη συνέχεια μια φωτεινή, και τέλος η HDR εκδοχή τους.







Τώρα που το έμαθα λίγο θα ασχοληθώ παραπάνω τις επόμενες μέρες. Κλείνοντας, να σημειώσω απλώς πως ο κυρίως αλγόριθμος για το HDR παρουσιάστηκε το 1997 από τον Paul Debevec. Είναι ο ίδιος τύπος του οποίου η δουλειά στο διδακτορικό του ήταν το περίφημο κλιπάκι Campanile, πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι σκηνές "bullet-time" του Matrix (το mov βίντεο απευθείας εδώ).

Snapshots από το Λονδίνο

Μια που έχουμε καιρό να κάνουμε photoblog, να μερικές στιγμές από τις περασμένες εβδομάδες.


Μια γραφική pub κάπου στην Baker Street (περάσαμε 5 ώρες σε ένα τραπέζι - ούτε φραπέ να πίναμε).



Ένα τρίχρωμο πουλί χώνει την μύτη του στο σώμα του



Μαύροι κύκνοι? Τελικά δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του Τσαϊκόφσκι




Ηλιοθεραπεία στο Λονδίνο?? Και όμως! Αν έχει λίγο ήλιο, όλα γίνονται (οκ, η φώτο είναι από τον Σεπτέμβρη)



Αυτό, αν έχετε το θεό σας, είναι βιτρίνα καταστήματος (στην Piccadilly Circus). Είναι απόσπασμα από τη Βασίλισσα του Χιονιού.




Από αυτό το εκπληκτικό μαγαζάκι ψώνισα τα πρώτα γάντια στη ζωή μου




Βολτάροντας στο Hyde Park




Και, τέλος, η στάση του μετρό δίπλα στο σπίτι μας.

10 χρόνια email

Το πρώτο μου email account το άνοιξα λίγο αφότου μπήκα online, το 1995 (πολύ πριν πάρω κινητό). Το άνοιξα στο yahoo, όπως και οι περισσότεροι εκείνη την εποχή, με 5ΜΒ αποθηκευτικού χώρου αν θυμάμαι καλά. Δυστυχώς αργότερα το παράτησα για καιρό, και τα πρώτα εκείνα λιγοστά emails σβήστηκαν (ότι δεν έσβηνα από μόνος μου για να μείνει χώρος).

Από τις αρχές του 1999 όμως, οπότε και πήρα κανονικό email στο ΕΜΠ, το ηρωικό el98047 (el = ηλεκτρολόγοι, 98 = χρονιά εισαγωγής, 047 = σειρά εισαγωγής), άρχιζα να κατεβάζω τα email τοπικά στο Outlook.

Το παλιότερο email που έχω κρατήσει λοιπόν ήταν από τον gandr (ξέρει αυτός), στις 31/1/1999. Εκείνη τη χρονιά έλαβα 111 email συνολικά, με συνολικό μέγεθος 4ΜΒ. Από τότε έχω σώσει όλα τα non-spam emails μου, και αφού σύντομα θα συμπληρωθεί ακριβώς μία δεκαετία από εκείνη την ιστορική μέρα, είπα να μαζέψω μερικά στατιστικά σε δύο γραφήματα.

Το πρώτο, φαίνεται αμέσως από κάτω, είναι ο συνολικός αριθμός email που έχω δεχθεί κάθε χρονιά.


Μέχρι και το 2002, όλοι είχαν dialup, άντε και καμιά ISDN στην καλύτερη περίπτωση. Η κλίση της καμπύλης νομίζω δείχνει πόσο γρήγορα αυξάνόταν ο αριθμός των χρηστών του ίντερνετ στην Ελλάδα.

Από το 2003 πήγα στην Αμερική και είχα πια broadband, οπότε και η κλίση της καμπύλης από εκεί και μετά μεγαλώνει, αυξάνοντας ανάλογα και τον αριθμό των emails. Αυτό πιστεύω δείχνει τη επέκταση των broadband συνδέσεων.

Μέχρι το τέλος του 2008 υπολογίζω να έχω δεχθεί περί τα 8600 για αυτή τη χρονιά, ή αλλιώς περί τα 24 emails τη μέρα κατά μέσο όρο.



Το επόμενο γράφημα δείχνει το μέγεθος σε MB του συνολικού αριθμού των emails σε κάθε χρονιά, και είναι αρκούντως εντυπωσιακό.



Ξανά παρατηρούμε τη μικρή κλίση μεταξύ 1999-2002. Μερικά emails που παίρνω τώρα είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από όλα τα email μιας χρονιάς τότε το 1999-2000! Η κλίση αλλάζει ξανά μεταξύ 2002-2005, ελέω broadband.

Και έρχεται το 2006, όπου η google ανακοινώνει 1GB αποθηκευτικού χώρου για email account, όταν όλοι οι υπόλοιποι δίνανε 25ΜΒ στην καλύτερη. Αρχικά μόνο με πρόσκληση, μετά από μερικούς μήνες άνοιξα και εγώ (όπως και πολλοί άλλοι) gmail λογαριασμό. Μέσα σε μία χρονιά, το μέσο μέγεθος του email σχεδόν τριπλασιάστηκε, και το 2008 το τυπικό email που θα δεχθώ θα είναι περί τα 80ΚΒ. Δηλαδή λαμβάνω καθημερινά 20 φορές περισσότερη πληροφορία σε σχεση με πριν 10 χρόνια.

Συχνά-πυκνά ξεψαχνίζω τα αρχεία μου και ανοίγω αυτό το πρώτο email του gandr. Αθάνατα bits! Το έχω μεταφέρει από σκληρό δίσκο σε σκληρό δίσκο, από υπολογιστή σε υπολογιστή, από πρόγραμμα σε πρόγραμμα, και αυτό παραμένει εκεί αγέρωχο κάθε φορά που θα του κάνω διπλό κλικ για να ανοίξει, ακριβώς ίδιο όπως ήτανε πριν 10 χρόνια όταν πρωτοστάλθηκε.

ε, ε, έρχεται...

60 και σήμερα...

20 Ενοχλήσεις

Από τα πιο επιτυχημένα κείμενα του Νίκου Δήμου. Το παραθέτω αυτούσιο χωρίς λόγο και χωρίς αφορμή γιατί έτσι μου ήρθε, ενώ το αρχικό του post υπάρχει εδώ.


Με ενοχλούν:

1. Οι «επαγγελματίες» στο χώρο της ηθικής (επαγγελματίες φιλάνθρωποι, ειρηνιστές, οικολόγοι, δημοκράτες, χριστιανοί, κτλ.).

2. Οι κυρίες με γούνες - και προπάντων αυτές που κουβαλάνε ολόκληρο γδαρμένο ζώο γύρω στο λαιμό τους (εύχομαι να τις δαγκώσει!).

3. Οι «κοσμικοί καλλιτέχνες». Αντίφασις εν εαυτή: Ή είσαι κοσμικός ή καλλιτέχνης...

4. Οι δημοσιογράφοι που μνημονεύουν (και προβάλλουν) τα δικά τους βιβλία μέσα στις ίδιες τους τις στήλες...

5. Οι απόλυτα συνεπείς στις ιδέες τους, που δεν υποψιάζονται πως η συνέπειά τους δείχνει μόνο ανασφάλεια, έλλειψη φαντασίας ή και βλακεία.

6. Οι άνθρωποι που λένε: «Εγώ βέβαια δεν είμαι ρατσιστής, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι Εβραίοι...»

7. Με ενοχλούν ακόμη: Αυτοί που έρχονται μια ώρα αργότερα σε πρόσκληση για τραπέζι (ναι - και δύο ώρες ενίοτε... ενώ το σουφλέ έγινε πίτσα...).

8. Αυτοί, που νιώθουν σημαντικοί επειδή είναι αριστεροί, ή Ολυμπιακοί, ή χειμερινοί κολυμβητές...

9. Αυτοί που σε φιλάνε σταυρωτά - ενώ προσπαθείς να θυμηθείς ποιοι είναι...

10. Τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει...

11. Οι παλιοί συμμαθητές, που με κάνουν να βλέπω τα χρόνια μου.

12. Οι παρουσιάστριες της τηλεοράσεως που χαμογελάνε χωρίς λόγο.

13. Οι οδηγοί που μπαίνουν στη λωρίδα στροφής για να σου βγούνε μπροστά στο φανάρι...

14. Αυτοί που σε παίρνουν τηλέφωνο και σου διηγούνται την ιστορία της ζωής τους χωρίς να σε ρωτήσουν αν μπορείς να τους ακούσεις (κι εσύ με τα νερά απ' το μπάνιο...).

15. Όλοι οι (παντός είδους) οπαδοί...

16. Αυτοί που καπνίζουν μέσα σε ασανσέρ...

17. Οι άνθρωποι που, ενώ ξέρουν ότι δεν πίνεις, σου ξαναγεμίζουν επίμονα το ποτήρι...

18. Οι άγνωστοι, που σου κάνουνε κουίζ: Δεν με θυμάσαι αλλά θα σου πω κάτι να με θυμηθείς...

19. Ακόμα – οι καχύποπτοι που βγάζουν τον καθένα μασόνο, χουντικό η ομοφυλόφιλο...

20. Και τέλος, όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο, νομίζοντας ότι δεν γράφω γι' αυτούς αλλά για άλλους...



Το είχα γράψει πριν 25 χρόνια. Είναι απίθανο – αλλά έκανα μόνο μία αλλαγή.

Ολογράμματα στο CNN

Για το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ δε χρειάζεται να πω τίποτα εδώ που δεν θα έχει αναφερθεί και αλλού - η μπλογκόσφαιρα βρίθει πληροφοριών σήμερα. Αλλά το φοβερό βίντεο του CNN όπου ο δημοσιογράφος μιλάει με ένα... ολόγραμμα μου έμεινε (το είδα πρώτα digg - όχι το πρώτο στην TV, αλλά το πρώτο mainstream).

Δείτε το παρακάτω, τελειώνει με μια φράση που δεν περίμενε κανείς να ακούσει σύντομα: "Thank you Jessica, you've been a terrific hologram"



Μερικά σχόλια στο Digg είναι θεϊκά:

SOMEBODY GET THIS TO PORN PRODUCERS IMMEDIATELY.

Help me, Obama wan. You're my only hope.

Next, CNN will show their moon base.

Περισσότερα για την τεχνολογία εδώ.

Η Αμερική ψηφίζει (Dear Red States)

Το παρακάτω κείμενο συνοψίζει με πολύ γλαφυρό τρόπο την κατάσταση (πολιτική και μη) στην Αμερική σήμερα. Δυστυχώς είναι από λίστα και δεν αναφερόταν η πηγή. (Για όσους δε ξέρουν: Blue = Obama, Red = McCain, Bush)


Dear Red States:

We've decided we're leaving. We intend to form our own
country, and we're taking the other Blue States with us. In
case you aren't aware, that includes California, Hawaii,
Oregon, Washington, Minnesota, Wisconsin, Michigan, Illinois
and all the Northeast. We believe this split will be
beneficial to the nation, and especially to the people of
the new country of New California. (We will probably have to
work on this name!)

To sum up briefly: You get Texas, Oklahoma and all the slave
states. We get stem cell research and the best beaches. We
get the Statue of Liberty. You get Dollywood. We get Intel
and Microsoft. You get WorldCom. We get Harvard. You get
Ole' Miss. We get 85 percent of America's venture capital
and entrepreneurs. You get Alabama. We get two-thirds of the
tax revenue, you get to make the red states pay their fair
share.

Since our aggregate divorce rate is 22 percent lower than
the Christian Coalition's, we get a bunch of happy families.
You get a bunch of single moms. Please be aware that Nuevo
California will be pro-choice and anti-war, and we're going
to want all our citizens back from Iraq at once. If you need
people to fight, ask your evangelicals. They have kids
they're apparently willing to send to their deaths for no
purpose, and they don't care if you don't show pictures of
their children's caskets coming home. We do wish you success
in Iraq , and hope that the WMDs turn up, but we're not
willing to spend our resources in Bush's Quagmire.

With the Blue States in hand, we will have firm control of
80 percent of the country's fresh water, more than 90
percent of the pineapple and lettuce, 92 percent of the
nation's fresh fruit, 95 percent of America's quality wines,
90 percent of all cheese, 90 percent of the high tech
industry, most of the U.S. low-sulfur coal, all living
redwoods, sequoias and condors, all the Ivy and Seven Sister
schools plus Stanford, Cal Tech and MIT. With the Red
States, on the other hand, you will have to cope with 88
percent of all obese Americans (and their projected health
care costs), 92 percent of all U.S. mosquitoes, nearly 100
percent of the tornadoes, 90 percent of the hurricanes, 99
percent of all Southern Baptists, virtually 100 percent of
all televangelists, Rush Limbaugh, Bob Jones University,
Clemson and the University of Georgia. We get Hollywood and
Yosemite, thank you.

Additionally, 38 percent of those in the Red states believe
Jonah was actually swallowed by a whale, 62 percent believe
life is sacred unless we're discussing the war, the death
penalty or gun laws, 44 percent say that evolution is only a
theory, 53 percent that Saddam was involved in
9/11 and 61 percent of you believe you are
people with higher morals then we lefties.

Finally, we're taking the good pot, too. You can have that
dirt weed they grow in Mexico.

Peace out,

Blue States

Bond

Μπα.





Όσο καλή ήταν η προηγούμενη - reboot - ταινία, τόσο βιαστική μου φάνηκε αυτή. Μεταπήδηση από χώρα σε χώρα σχεδόν χωρίς έλεγχο, και χαρακτήρες που ζουν και πεθαίνουν πριν καλά-καλά μάθουμε τα ονόματά τους. Ο Craig κορυφή για μία ακόμα φορά, κάνει και αυτός ότι μπορεί με το σενάριο, αλλά δε φτάνει. Ήταν σα να είχαν μια λίστα με action scenes που έπρεπε να κάνουνε, και με διαδικαστικούς τρόπους να τις ράβουνε μαζί.

OK η ταινία δεν είναι τόσο χάλια όσο το παραπάνω απόσπασμα την κάνει να φαίνεται, αλλά σίγουρα κατώτερη του Casino Royale.