Οδηγώντας στον 110 freeway, με την οροφή της Mustang ανοιχτή, το βράδυ, ακούγοντας στη διαπασών το Boulevard of Broken Dreams.
Εντελώς άκαιρο αυτό. Αμάξι ούτε κατά διάνοια (ακριβή βενζίνη, ασφάλεια, πάρκινγκ), πόσο μάλλον convertible. Αλλά η εναλλακτική εδώ μου αρέσει σχεδόν εξίσου καλά: κατεβαίνοντας με το μετρό, ακούγοντας podcasts. Δυστυχώς όμως, δεν είναι τόσο ευχαρίστηση όσο ανάγκη.
Η εκπληκτική ποιότητα και ποσότητα εστιατορίων στο Λος Άντζελες με κουζίνες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κορυφαία επιλογή: Bossa Nova, Βραζιλιάνικο, πάνω στη Sunset Blvd, ανοιχτό μέχρι τις 4 το πρωί, εξαιρετικό φαΐ, καλός κόσμος, χωρίς κρατήσεις, φτηνό.
Εδώ το Λονδίνο με εξέπληξε ευχάριστα. Πάρα πολλές κουζίνες (και πιο αυθεντικές σε ένα βαθμό), πολλές επιλογές, και φοβερός κόσμος. Είναι λίγο τσιμπημένα, αλλά τουλάχιστον βγαίνεις από το γεύμα και κάνεις τη βόλτα σου φιλοσοφώντας, δε μπαίνεις στο αμάξι να φύγεις κατευθείαν. Άρχισα να φτιάχνω και χάρτη με τις διάφορες γευστικές περιπέτειες.
Ταινίες! Ζεις μέσα στο κέντρο της παρωγωγής θεάματος, και το LA πλαισιώνεται από μερικά εξαιρετικά σινεμά όπως το Arclight και το Grove. Από πρεμιέρες blockbusters μέχρι το σόου της Victoria’s Secret, όλα είναι σε απόσταση αναπνοής. Είδα περίπου 250 ταινίες στις αίθουσες σε 5 χρόνια, συν πολλές παραπάνω στο home theater σπίτι.
Εδώ το Λονδίνο είναι offside. Από τη μία έχει πολλά σινεμά (και ΙΜΑΧ, 3D, digital κτλ) αλλά είναι πολύ πιο ακριβά από όσο θα έπρεπε (24 λίρες για μια θέση σε καλό σινεμά στο κέντρο!). Δεύτερο, και σημαντικότερο, ο κόσμος δεν είναι τόσο σινεφίλ. Το σινεμά το βλέπει σαν μία ακόμα έξοδο και όχι σαν τρόπο ζωής. Κλαψ...
Η θέαση του Lost κάθε εβδομάδα στο σπίτι μας, όπου φίλοι και γνωστοί μαζευόμασταν παρέα με μπύρες και πίτσα για να απολαύσουμε τις νέες ιδέες των σεναριογράφων της εκπληκτικής αυτής σειράς. Τα βιντεάκια μας με αντιδράσεις στο youtube έχουν δημιουργήσει φανατικούς ακόλουθους, σύμφωνα με τα σχόλια.
Και εδώ είμαστε offside. Η εμπειρία του να βλέπεις Lost ζωντανά στην TV, ξέροντας ότι το κάνεις ταυτόχρονα με εκατομμύρια άλλους fans, και ότι όλοι μετά θα μπούμε στα forums να βγάλουμε τα απωθημένα μας. Συν ότι την παρέα εκείνη των Lost fans στο LA μάλλον δε πρόκειται να την ξαναβρώ.
Να περνάω ώρες ατελείωτες στο Barnes & Noble, αλυσίδα τεράστιων βιβλιοπωλίων. Συνήθως χανόμουν στους διαδρόμους με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, αλλά και στις επιστήμες όπου ανακάλυψα πολλά νέα ενδιαφέροντα αναγνώσματα (τη λογοτεχνία την έχω αφήσει λίγο για μετά τα 40).
Εδώ το Λονδίνο βγαίνει πάλι από πάνω. Πολλά βιβλιοπωλεία, από υπόγεια μέχρι τεράστια, σε πάρα πολλά σημεία, με κάθε λογής βιβλία. Τα ταξιδιωτικά sections είναι ιδιαίτερα πλήρη (έχει να κάνει και με τον καιρό κατιτίς...).
Ποτά στο Edison, ένα εκπλητικό μπαρ στο downtown, ανακαινισμένο από πρώην σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της πόλης. Δύσκολο να μπεις ( οι κρατήσεις είναι $300 το τραπέζι, συν $300 το μπουκάλι, και πάλι περιμένεις στην είσοδο) αλλά αξίζει τον κόπο και το χρόνο.
Έχει διάφορα καλά μέρη στο Λονδίνο, αλλά τον κόσμο και το vibe του LA δεν τα έχει. Ειδικά στον κόσμο, επειδή είναι όλοι ανακατωμένοι (και πιο φτωχοί γενικά) βλέπεις ότι να 'ναι.
Να βλέπω τον κόσμο στο USC. Ώντας το μοναδικό ιδιωτικό μεγάλο πανεπιστήμιο στο LA, μαζεύει πολλή αφρόκρεμα πλουσιοπαίδων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, αλλά τουλάχιστον όταν βγαίνεις στο κέντρο του campus για καφέ και φαγητό (α, ρε γενικές έδρες ΕΜΠ) έχεις 2-3 κοπέλες (διαφορετικές κάθε μέρα) που προφανώς η βραδινή τους δουλειά είναι το modeling.
Zonk! Το Queen Mary που είμαι τώρα είναι στο ανατολικό Λονδίνο, και άρα στην καρδιά του μαυριδερού μπλοκ (πακιστάν, ινδία, μπαγκλαντές κτλ). Όχι ότι έχω τίποτε με τα παιδιά, αλλά όση ώρα και να συγκρίνω μια ψηλή γαλανομάτα ξανθιά με αμάνυκο στο γκαζόν με ένα κοντόχοντρο πακιστανό να κρατά την ομπρέλλα του, με όλη την καλή διάθεση, δεν είναι το ίδιο περιβάλλον.
E-shopping. Δίνεις $70 το χρόνο, και (σχεδόν) ότι παραγγέλνεις από το Amazon έρχεται στην πόρτα σου σε 48 ώρες, χωρίς άλλα έξοδα αποστολής. Παρέγγελνα online με αυτόν τον τρόπο πάνω από 30 φορές το χρόνο, από γάλα και οδοντόπαστες μέχρι ποδήλατα και προτζέκτορες. Τα computer parts καλύφθηκαν από το newegg, το πρότυπο διαδικτυακό κατάστημα κατ’ εμέ, όπου ξόδεψα χιλιάδες δολάρια.
Δυστυχώς η Αγγλία ήταν χειρότερα από όσο τα περίμενα. Το μόνο καλό είναι ότι έρχονται γρήγορα τα πράγματα (σε 1-2 μέρες). Αλλά από θέμα ποικιλίας, τιμών, διαθεσιμότητας κτλ ουδεμία σύγκριση με την Αμερική που είναι η νιρβάνα του e-shopper.
Να μιλάς με τον κόσμο. Εκτός που οι άνθρωποι είναι φιλικότατοι και στις καλές περιοχές σου λένε καλημέρα και καλησπέρα χωρίς να σε ξέρουν (α και τα σπίτια δεν έχουν 2μετρους φράχτες όπως στην Κηφισιά λες και θα μπει τσουνάμι μέσα), μπορείς να γνωρίσεις τρομακτικά διαφορετικούς ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης που να έχουν τραγικά διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή τους (πέρα από σπίτι δουλειά αυτοκίνητο).
Εδώ έχουμε παρόμοια κατάσταση μεταξύ των δύο πόλεων. Μάλιστα, το Λονδίνο είναι αρκετά πιο πολυεθνικό από το LA.
Τα μονοήμερα ταξίδια στο Las Vegas, το απόλυτο escape resort. Αναχώρηση στις 4 μετά τη δουλειά, 4 ώρες δρόμο, μπουφές, σόου, μπαράκια, ξανά μπαράκια, αναχώρηση στις 2 το πρωί για πίσω, άφιξη στις 6, 3 ώρες ύπνο, και πίσω στο lab για δουλειά στις 9.
Χμμ, όπως είπα, όλοι εδώ κοιτάνε να φύγουν από την Αγγλία για διακοπές, δεν υπάρχει κάτι καλό κοντά (πέρα από τις πόλεις σαν ιστορία) για να ξεδώσεις. Το Παρίσι βέβαια είναι 2.5 ώρες με το τρένο, αλλά δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα.
Αυτά όσον αφορά το τι κάναμε στο LA. Βέβαια τώρα υπάρχουν και νέες ασχολίες που ανακάλυψα εδώ τις οποίες δεν είχα καν υπολογίσει πριν έρθω, αλλά αυτές θα είναι θέμα μελλοντικού post. Πάμε τώρα στη λίστα με τα αρνητικά του Los Angeles.
Τεράστιες αποστάσεις, που κάνουν πολύ δύσκολο το να βγεις με φίλους. ‘Όταν σκέφτεσαι ότι έχεις μισή ώρα δρόμο τουλάχιστον για να γυρίσεις σπίτι, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
Και στο Λονδίνο είναι τεράστιο πρόβλημα αυτό. Έχει μάλλον να κάνει με το ότι είναι μεγαλουπόλεις, και άρα οι αποστάσεις θα είναι πάντα μεγάλες. Μάλιστα στο Λονδίνο είναι λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί το τυπικό είναι να μην έχει ο κόσμος αμάξι, και άρα η ελευθερία μειώνεται δραστικά.
Τα εστιατόρια κλείνουν στις 10 το βράδυ. Είναι επειδή ο κόσμος δουλεύει, αλλά τα πάντα ερημώνουν νωρίς. Κρίμα, για ένα τόσο καλοκαιρινό μέρος (αυτό που μάλλον φαντάζεστε σαν LA είναι το Miami).
Εδώ το Λονδίνο τα πάει λίγο καλύτερα, αφού τα εστιατόρια κλείνουν στις 11 το βράδυ :-) Αλλά τουλάχιστον δεν ερημώνουν τα πάντα, κόσμος υπάρχει πάντα στους δρόμους.
Χρειάζεσαι αμάξι για να πας οπουδήποτε. Ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Χωρίς αμάξι είσαι πρακτικά μόνος χωρίς επιλογές. Επίσης προσθέτει στο κόστος ζωής με βενζίνες, ασφάλειες, επισκευές και ατυχήματα.
Μπορεί το μετρό να μην είναι ιδανικό μέσο μετακίνησης, αλλά τουλάχιστον ξεγνοιάζεις και ξέρεις ότι θα φτάσεις στον προορισμό σου. Συν ότι η πιθανότητα να πας από τροχαίο εκμηδενίζεται. Ευτυχώς για τα απλά πράγματα, πας εύκολα με τα πόδια. Για τα πολύπλοκα όμως (μικρά έπιπλα, πολλά ψώνια κτλ), ένα αμάξι θα βόλευε καλύτερα.
Δεν υπάρχει καλή περιοχή με κόσμο να περπατά στους δρόμους. Το να βγεις στην πλατεία να χαζέψεις δεν υφίσταται σαν έννοια, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο τη συναναστροφή με άλλους.
Εδώ το Λονδίνο είναι ακριβώς το αντίθετο. Κόσμος παντού, χειμώνα-καλοκαίρι. Μάλιστα, ίσως είναι και ενοχλητικά πολύς ο κόσμος. Αλλά τουλάχιστον νιώθεις ότι ζεις σε πόλη!
Τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν πλυντήρια. Είναι κάτι σαν premium service εδώ. I mean, WTF?
Ευτυχώς, εδώ δεν υπάρχει θέμα. Όχι μόνο όλα τα σπίτια έχουν πλυντήρια, αλλά και αρκετά καλά και καινούργια. Thumbs up.
Για τους αμερικανούς, χρειάζεσαι κάποιο λόγο για να βγεις έξω ή να τους δεις. Μπορεί να είναι ένα πάρτυ, πόκερ, ένα πότο, οτιδήποτε, αλλά πρέπει να είναι κάτι που να μπορεί να μπει στο calendar με τίτλο και συγκεκριμένη διάρκεια. Το «έλα από το σπίτι να τα πούμε» επίσης δεν υφίσταται σαν έννοια.
Σε αυτό δε μπορώ να σχολιάσω ακόμα, γιατί δεν έχω εκείνο τον αριθμό των φίλων για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να έχω πλήρη άποψη. Θα επανέλθω όμως στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν καφετέρειες. Υπάρχουν στυλ starbucks, όπου παίρνεις τον καφέ στο χέρι και τον πίνεις στο δρόμο. Αλλά δεν υπάρχει η φάση του να κάτσεις κάτω να χαλαρώσεις να πεις δυο κουβέντες. Δεν είναι στον τρόπο ζωής.
Ούτε στο Λονδίνο υπάρχει τόσο αυτό το χαλαρό στυλ. Έχει βέβαια pubs, αλλά δεν είναι το ίδιο. Τελικά για καφέ και αραλίκι στην Ελλάδα είμαστε πρωτομάστορες.
Δε βλέπουνε μπάλα. Μόνο αυτό το αμερικάνικο football, που παίζεται μόνο εδώ και αυτοαποκαλούνται και world champions. I mean, WTF?
Εδώ δεν βλέπουνε NBA. Άντε λίγο ευρωλίγκα με το ζόρι. Πολύ ενοχλητικό. Αλλά τουλάχιστον από μπάλα, πάμε καλά!
Έλλειψη κουλτούρας. Τα κτίρια από το 1950 τα έχουνε όπως έχουμε εμείς την Ακρόπολη, όπου το «πολύ παλιό» είναι κάτι που έχει γίνει στις αρχές του 20ού αιώνα. Ειδικά στην καλιφόρνια, δεν υπάρχει καλή επαφή με τις τέχνες, τα θεάματα, την ιστορία του πλανήτη. Έχει μεμονωμένα events, αλλά δεν είναι αυτό το vibe της πόλης. Τα ονόματα Van Gogh και Picasso ακούστηκαν μόνο μία φορά στα 5 χρόνια σε συζήτηση (και αυτή μεταξύ ευρωπαίων).
Εδώ ευτυχώς ήταν όπως το περίμενα το Λονδίνο. Ο κόσμος έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη για την ιστορία και τον πολιτισμό του. Από μουσεία άλλο να δεις, η χαρά του παιδιού (κυριολεκτικά). Υπάρχει ένας διάχυτος σεβασμός για την ποιότητα και την ιστορία της πόλης, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης, ευτυχώς.
Φυσικά το Λονδίνο έχει και τα δικά του αρνητικά, τα οποία πάλι δεν περίμενα, αλλά και αυτά με τη σειρά τους θα είναι θέμα ενός μελλοντικού post.
