Εγώ έχω πρόβλημα με το τι ορίζεται ως ελληνικό blog.
Προσωπικά μένω στην Αμερική και γράφω σε ένα blog που γίνεται host σε αμερικάνικο server. Μέχρι πριν 1 χρόνο περίπου έγραφα εξ'ολοκλήρου στα Αγγλικά. Θεωρούμαι ελληνικό blog επειδή έχω απλώς ελληνικό διαβατήριο?
Ξέρω ελληνοαμερικάνους (δεύτερης γενιάς), παιδιά που έχουν μόνο Αμερικάνικη υπηκοότητα, αν και μιλάνε και γράφουν (ίσως) στα ελληνικά. Αυτοί θεωρούνται ότι έχουν ελληνικά blog?
Αν γράφουν το blog στα Αγγλικά αλλά σχολιάζουν ελληνικά θέματα (όπως είναι πολύ τυπικό σε greek-american λίστες email), θα υποπέσουν σε αυτό το νόμο?
Αυτά τα απλά παραδείγματα δείχνουν από μόνα τους πως δε μπορεί να εφαρμοστεί ποτέ πρακτικά ένας τέτοιος νόμος. Αφήστε τον κόσμο να μιλήσει ελεύθερα! Πολλά ελληνικά blogs είναι καλύτερα από οποιαδήποτε δήθεν ενημερωτική εφημερίδα - το ότι στις εφημερίδες το κείμενο είναι έντυπο δε σημαίνει αυτομάτως πως είναι και έγκυρο (εξαρτάται πάντα ποιος και πώς γράφει και με τι πηγές).
Ήθελα να κάνω Link το post από το Reality Tape που σχολιάζει την κατάσταση, αλλά φαίνεται να έχει πέσει. Κάνω paste εδώ το εν λόγω κείμενο από την cache του Google Reader.
Παρακολουθώ την μπλογκοϋστερία που εχει καταλάβει τα ελληνικά ΜΜΕ, διαβάζω τα περί μπλογκονόμου (του οποίου την ανοησία εξηγεί θαυμάσια ο Δημήτρης εδώ), κι αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που βλέπει τη μεγάλη δημοφιλία του ανώνυμου διαδικτυακού νεοαυριανισμού τύπου press-gr σαν σύμπτωμα όχι πλεονάσματος, αλλά ελλείμματος ελευθερίας έκφρασης.
Διαβάζω και τη γκρίνια κατά της ιντερνετικής ανωνυμίας στους λίγους μπλόγκερ που αναγνωρίζουν ότι κάτι δεν πάει καλά (Παναγόπουλος, Ανδριωτάκης, παλιότερα — ελαφρώς πατροναριστικά — Τσαγκαρουσιάνος) κι αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα είναι οι μάσκες, ή το σουξέ του καρναβαλιού. Αν πρόβλημα είναι το “ανώνυμο, συκοφαντικό” press-gr και η τραβεστί δημοσιογραφία των πολιτών που πρεσβεύει, ή οι 100.000 τακτικοί αναγνώστες του “ανώνυμου, συκοφαντικού” (και, μνημειωδώς, “influential”) press-gr.
Αναρωτιέμαι αν η επιμονή των Ελλήνων στην ανώνυμη χρήση του Ίντερνετ είναι θέμα DNA, κι όχι, ας πούμε, προϊόν των ίδιων ασφυκτικών πλαισίων που έσερναν για χρόνια στα δικαστήρια τον Νικήτα Λιοναράκη και τον Μανώλη Βασιλάκη κι έχουν τον Αντώνη Τσιπρόπουλο να κρέμεται μέχρι το 2009.
Αναρρωτιέμαι, τέλος, αν ο νομοθέτης έχει διαβάσει την απόφαση-χαστούκι του ΕΔΔΑ για τις μάλλον κακές επιδόσεις της ελληνικής νομοθεσίας και της ελληνικής δικαιοσύνης στην υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης στη χώρα. Αν έχει αντιληφθεί ότι η ανώνυμη πληροφορία στο Ίντερνετ είναι τελικά ανίκητη. Ότι αν έχεις ισχυρό κίνητρο, τεχνικές γνώσεις και (για μεγαλύτερη σιγουριά) έναν καλό φίλο στα εξωτερικά, μπορείς να συκοφαντείς ανώνυμα, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, ό,τι νόμους και να περάσει το ελληνικό κοινοβούλιο. Ότι το μόνο που μπορούν να πετύχουν οι δρακόντειοι μπλογκονόμοι είναι το πραγματικό “off-shoring της ενημέρωσης”. Ότι μοναδικό, πρακτικά, αντίδοτο στα press-gr είναι η ενθάρρυνση της επώνυμης, υπεύθυνης εναλλακτικής δημόσιας γραφής. Και για αυτό χρειάζεται περισσότερη ελευθερία έκφρασης, νομοθέτα μου· όχι λιγότερη.
Ούτε η αυτορρύθμιση μιας μη-κοινότητας, ούτε η ετερορρύθμιση με σφίξιμο ενός ήδη ασφυκτικού νομικού πλαισίου για την έκφραση θα λύσουν το πρόβλημα. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια λελογισμένη απορρύθμιση, που θα επιτρέψει επιτέλους τη σωστή λειτουργία της αγοράς των ιδεών — σε παραδοσιακά και νέα μέσα.
