Οι παλιοί αναγνώστες του blog θα θυμούνται τα περίφημα flights blogs που έγραφα κατά καιρούς: μακροσκελή πόστ περισυλλογισμού και σκέψης, που γραφόντουσαν στις cross-continental ή cross-atlantic πτήσεις μου παρέα με το λαπτοπ. Δυστυχώς πριν 1.5 χρόνο η μπαταρία από το Dell τα έφτυσε (κάκιστη μπαταρία, πεθαίνει μετά από 1 χρόνο φυσιολογικής χρήσης και θες $250 να πάρεις καινούργια από την Dell). Μια όμως που το λαπτοπ μου θα είναι ο κύριος υπολογιστής μου για τις επόμενες εβδομάδες (ο desktop πρέπει να βρίσκεται κάπου πριν τη διώρυγα του Παναμά αυτή τη στιγμή), επένδυσα σε μια κινέζικη μπαταρία των $70. Μέχρι τώρα όλα καλά, τουλάχιστον δεν έχει εκραγεί και κρατάει 3 ώρες.
Αναχώρηση λοιπόν από το Λος Άντζελες, την Καλιφόρνια και την Αμερική. Προορισμός η Ευρώπη, η Αγγλία, και συγκεκριμένα το Λονδίνο, όπου θα βρίσκομαι τα επόμενα 2 χρόνια. Μεγάλη και δύσκολη απόφαση, αμφιταλαντεύτηκα μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας πάρα πολύ, και το ποστ αυτό θα ασχοληθεί με το γιατί.
Έφτιαξα μια λίστα πρόσφατα με τις 10 καλύτερες συνήθειες που είχα στη ζωή μου στο Λος Αντζελες. Με τυχαία σειρά, έχουμε και λέμε:
- Οδηγώντας στον 110 freeway, με την οροφή της Mustang ανοιχτή, το βράδυ, ακούγωντας στη διαπασών το Boulevard of Broken Dreams.
- Η εκπληκτική ποιότητα και ποσότητα εστιατορίων στο Λος Άντζελες με κουζίνες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κορυφαία επιλογή: Bossa Nova, Βραζιλιάνικο, πάνω στη Sunset Blvd, ανοιχτό μέχρι τις 4 το πρωί, εξαιρετικό φαΐ, καλός κόσμος, χωρίς κρατήσεις, φτηνό.
- Ταινίες! Ζεις μέσα στο κέντρο της παρωγωγής θεάματος, και το LA πλαισιώνεται από μερικά εξαιρετικά σινεμά όπως το Arclight και το Grove. Από πρεμιέρες blockbusters μέχρι το σόου της Victoria’s Secret, όλα είναι σε απόσταση αναπνοής. Είδα περίπου 250 ταινίες στις αίθουσες σε 5 χρόνια, συν πολλές παραπάνω στο home theater σπίτι.
- Η θέαση του Lost κάθε εβδομάδα στο σπίτι μας, όπου φίλοι και γνωστοί μαζευόμασταν παρέα με μπύρες και πίτσα για να απολαύσουμε τις νέες ιδέες των σεναριογράφων της εκπληκτικής αυτής σειράς. Τα βιντεάκια μας με αντιδράσεις στο youtube έχουν δημιουργήσει φανατικούς ακόλουθους, σύμφωνα με τα σχόλια.
- Να περνάω ώρες ατελείωτες στο Barnes & Noble, αλυσίδα τεράστιων βιβλιοπωλίων. Συνήθως χανόμουν στους διαδρόμους με τους ταξιδιωτικούς αδηγούς, αλλά και στις επιστήμες όπου ανακάλυψα πολλά νέα ενδιαφέροντα αναγνώσματα (τη λογοτεχνία την έχω αφήσει λίγο για μετά τα 40).
- Ποτά στο Edison, ένα εκπλητικό μπαρ στο downtown, ανακαινισμένο από πρώην σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της πόλης. Δύσκολο να μπεις ( οι κρατήσεις είναι $300 το τραπέζι, συν $300 το μπουκάλι, και πάλι περιμένεις στην είσοδο) αλλά αξίζει τον κόπο και το χρόνο.
- Να βλέπω τον κόσμο στο USC. Ώντας το μοναδικό ιδιωτικό μεγάλο πανεπιστήμιο στο LA, μαζεύει πολλή αφρόκρεμα πλουσιοπαίδων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, αλλά τουλάχιστον όταν βγαίνεις στο κέντρο του campus για καφέ και φαγητό (α, ρε γενικές έδρες ΕΜΠ) έχεις 2-3 κοπέλες (διαφορετικές κάθε μέρα) που προφανώς η βραδυνή τους δουλειά είναι το modeling.
- E-shopping. Δίνεις $70 το χρόνο, και (σχεδόν) ότι παραγγέλνεις από το Amazon έρχεται στην πόρτα σου σε 48 ώρες, χωρίς άλλα έξοδα αποστολής. Παρέγγελνα online με αυτόν τον τρόπο πάνω από 30 φορές το χρόνο, από γάλα και οδοντόπαστες μέχρι ποδήλατα και προτζέκτορες. Τα computer parts καλύφθηκαν από το newegg, το πρότυπο διαδυκτιακό κατάστημα κατ’ εμέ, όπου ξόδεψα χιλιάδες δολλάρια.
- Να μιλάς με τον κόσμο. Εκτός που οι άνθρωποι είναι φιλικότατοι και στις καλές περιοχές σου λένε καλημέρα και καλησπέρα χωρίς να σε ξέρουν (α και τα σπίτια δεν έχουν 2μετρους φράχτες όπως στην κηφισιά λες και θα μπει τσουνάμι μέσα), μπορείς να γνωρίσεις τρομακτικά διαφορετικούς ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης που να έχουν τραγικά διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή τους (πέρα από σπίτι δουλειά αυτοκίνητο).
- Τα μονοήμερα ταξίδια στο Las Vegas, το απόλυτο escape resort. Αναχώρηση στις 4 μετά τη δουλειά, 4 ώρες δρόμο, μπουφές, σόου, μπαράκια, ξανά μπαράκια, αναχώρηση στις 2 το πρωί για πίσω, άφιξη στις 6, 3 ώρες ύπνο, και πίσω στο lab για δουλειά στις 9.
Δε θέλω να μπω καν σε λεπτομέρειες περί οργάνωσης, το ότι στάθηκα σε ουρά μόνο ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε 5 χρόνια (για να βγάλω ταυτότητα, και ήμουν και αλλοδαπός!), το ότι δεν βρήκα ούτε μία δημόσια τουαλέτα που να μην έχει τουλάχιστον 2 ρολά χαρτί πάνω, το ότι ανάπηροι, κουφοί, τυφλοί κτλ κυκλοφορούν και ζούν ανθρώπινες ζωές (με προνόμια που εγώ δεν έχω), το ότι δεν αγχώθηκα ποτέ για το που θα βρω να παρκάρω, το ότι είχα δίπλα μου πράσινα πάρκα για να κάνω τις βόλτες μου και να ασκηθώ. Η λίστα αυτή θα ήταν ατελείωτη.
Ακολουθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η ζωή σε αυτή την πόλη δεν είναι ιδανική, πάλι σε τυχαία σειρά:
- Τεράστιες αποστάσεις, που κάνουν πολύ δύσκολο το να βγεις με φίλους. ‘Όταν σκέφτεσαι ότι έχεις μισή ώρα δρόμο τουλάχιστον για να γυρίσεις σπίτι, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
- Τα εστιατόρια κλείνουν στις 10 το βράδυ. Είναι επειδή ο κόσμος δουλεύει, αλλά τα πάντα ερημώνουν νωρίς. Κρίμα, για ένα τόσο καλοκαιρινό μέρος (αυτό που μάλλον φαντάζεστε σαν LA είναι το Miami).
- Χρειάζεσαι αμάξι για να πας οπουδήποτε. Ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Χωρίς αμάξι είσαι πρακτικά μόνος χωρίς επιλογές. Επίσης προσθέτει στο κόστος ζωής με βενζίνες, ασφάλειες, επισκευές και ατυχήματα.
- Δεν υπάρχει καλή περιοχή με κόσμο να περπατά στους δρόμους. Το να βγεις στην πλατεία να χαζέψεις δεν υφίσταται σαν έννοια, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο τη συναναστροφή με άλλους.
- Τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν πλυντήρια. Είναι κάτι σαν premium service εδώ. I mean, WTF?
- Για τους αμερικανούς, χρειάζεσαι κάποιο λόγο για να βγεις έξω ή να τους δεις. Μπορεί να είναι ένα πάρτυ, πόκερ, ένα πότο, οτιδήποτε, αλλά πρέπει να είναι κάτι που να μπορεί να μπει στο calendar με τίτλο και συγκεκριμένη διάρκεια. Το «έλα από το σπίτι να τα πούμε» επίσης δεν υφίσταται σαν έννοια.
- Δεν υπάρχουν καφετέρειες. Υπάρχουν στυλ starbucks, όπου παίρνεις τον καφέ στο χέρι και τον πίνεις στο δρόμο. Αλλά δεν υπάρχει η φάση του να κάτσεις κάτω να χαλαρώσεις να πεις δυο κουβέντες. Δεν είναι στον τρόπο ζωής.
- Δε βλέπουνε μπάλα. Μόνο αυτό το αμερικάνικο football, που παίζεται μόνο εδώ και αυτοαποκαλούνται και world champions. I mean, WTF?
- Έλλειψη κουλτούρας. Τα κτίρια από το 1950 τα έχουνε όπως έχουμε εμείς την Ακρόπολη, όπου το «πολύ παλιό» είναι κάτι που έχει γίνει στις αρχές του 20ού αιώνα. Ειδικά στην καλιφόρνια, δεν υπάρχει καλή επαφή με τις τέχνες, τα θεάματα, την ιστορία του πλανήτη. Έχει μεμονωμένα events, αλλά δεν είναι αυτό το vibe της πόλης. Τα ονόματα Van Gogh και Picasso ακούστηκαν μόνο μία φορά στα 5 χρόνια σε συζήτηση (και αυτή μεταξύ ευρωπαίων).
Κάπου εκεί ήρθε και η προσφορά από το Λονδίνο. Ίσως είναι η ιδανική λύση, καθώς συνδιάζει την οργάνωση της Αμερικής με την κουλτούρα της Ευρώπης. Επιπλέον, διαθέτει παρόμοιο τρόπο ζωής με τον αμερικάνικο σε μεγάλο βαθμό: Βλέπουν τις ίδιες ταινίες (αλλά και τις ευρωπαϊκές), ακούν παρόμοια μουσική, έχουν πολυκαταστήματα αν χρειαστεί, ταχύτατο ίντερνετ (και οπτική ίνα άμα λάχει), high-def τηλεόραση (για το Lost και τη μπάλα). Πάνω από όλα, το Λονδίνο είναι πολυ-πολιτισμικό όπως το LA, αλλά ταυτόχρονα και το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης, με μουσεία, εκδηλώσεις, θέατρα, όπερες, αρχήστρες, σινεμά και pubs, τα οποία έχω βρει ότι λατρεύω. Συν το ότι να μιλάς τη γλώσσα καλά (σε αντίθεση πχ με το να πας στη Γαλλία ή Γερμανία) είναι τεράστιο προσόν για να ζεις καλά, δεν έχω το χρόνο να αναπτυχθώ παραπάνω σε αυτό τώρα. Ο καιρός και το φαγητό θα είναι πρόβλημα, αλλα δε μπορείς να τα έχεις όλα.
Καλώς, κακώς, ποιός ξέρει? Είναι ένα πείραμα ζωής. Αν είναι να δοκιμάσεις κάτι νέο, πρέπει να το κάνεις τώρα κοντά στα 30 όπου υπάρχουν ακόμα δικαιώματα στα λάθη. Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολα αλλάζεις τη ζωή σου. Εδώ θα είμαστε σε μερικά χρονάκια για να κρίνουμε τα αποτελέσματα.
Για την ώρα πάω να κλέψω 2-3 ώρες ύπνου για να μην κουτουλάω εντελώς από τη 10ωρη πτήση και το jet lag. Από τα 30,000 πόδια πάνω από τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης, τη Δανία (ναι, της ανήκει η Γροιλανδία), over and out.
