A poet once said: the whole universe is in a glass of wine. We will probably never know in what sense he said that, for poets do not write to be understood. But it is true that if we look in glass of wine closely enough we see the entire universe. There are the things of physics: the twisting liquid which evaporates depending on the wind and weather, the reflections in the glass, and our imagination adds the atoms. The glass is a distillation of the earth's rocks, and in its composition we see the secrets of the universe's age, and the evolution of the stars. What strange arrays of chemicals are in the wine? How did they come to be? There are the ferments, the enzymes, the substrates, and the products. There in wine is found the great generalization: all life is fermentation. Nobody can discover the chemistry of wine without discovering the cause of much disease. How vivid is the claret, pressing its existence into the consciousness that watches it! And if in our small minds, for some convenience, divide this glass of wine, this universe, into parts - physics, biology, geology, astronomy, psychology, and so on - remember that nature does not know it! So let us put it all back together, not forgetting ultimately what it is for. Let us give one more final pleasure: drink it and forget it all!
In theory, there is no difference between theory and practice;
in practice, there is.
Science is facts; just as houses are made of stones, so is science made of facts; but a pile of stones are not a house and a collection of facts is not necessarily science.
(δεν μπορούσα να αντισταθώ και να μην το αναρτήσω και εδώ)
Ενώ ο Άγιος Πέτρος προσέχει την πύλη του Παραδείσου, πρέπει οπωσδήποτε να πάει στην τουαλέτα. Ζητά λοιπόν από τον Ιησού να προσέξει για λίγο την πύλη μέχρι εκείνος να επιστρέψει.
Ενώ ο Ιησούς λοιπόν στέκεται εκεί, βλέπει έναν ηλικιωμένο άνδρα πάνω σε έναν γάιδαρο να πλησιάζει την πύλη. Παρατηρεί πως ο ηλικιωμένος άνδρας κουβαλά μαζί του τα εργαλεία του μαραγκού. Όταν ο ηλικιωμένος φτάνει στην πύλη, ο Ιησούς του ζητά να περιγράψει την ζωή του και το λόγο που ο ίδιος αισθάνεται πως πρέπει να πάει στον παράδεισο.
Το άτομο εξηγεί: «στα αγγλικά, το όνομά μου θα ήταν Joseph, αλλά δεν έζησα στην Αμερική ή την Αγγλία. Έζησα μια ταπεινή ζωή φτιάχνοντας πράγματα από ξύλο. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν με θυμούνται, αλλά ο καθένας έχει ακούσει για τον γιο μου. Τον αποκαλώ γιο μου γιατί ήμουν κάτι περισσότερο από πατέρας για αυτόν, διότι δεν ήρθε στον κόσμο όπως γίνεται συνήθως.
Έστειλα τον γιο μου ανάμεσα στον κόσμο. Όμως αυτός γελοιοποιήθηκε και χλευάστηκε από πολλούς, παρότι ήταν γνωστός για την τιμιότητα και την τελειότητά του. Ο μεγαλύτερος λόγος που επιθυμώ να περάσω στον Παράδεισο είναι για να τον ξαναβρω.»
Ο Ιησούς μένει έκπληκτος από την ιστορία του ηλικιωμένου άνδρα. Τον κοιτά στα μάτια και τον ρωτά: «Πατέρα εσύ;»
Ο ηλικιωμένος δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια του: «Πινόκιο;»
In science one tries to tell people, in such a way as to be understood by everyone, something that no one ever knew before. But in poetry, it's the exact opposite.
We are at the very beginning of time for the human race. It is not unreasonable that we grapple with problems. But there are tens of thousands of years in the future. Our responsibility is to do what we can, learn what we can, improve the solutions, and pass them on.