Την πρώτη μέρα πήγαμε κατευθείαν στην παραλία και φάγαμε στο Hula Grill μόλις άρχισε να πέφτει ο ήλιος. Έχουν ανοιχτό χώρο για δείπνο αλλά προτιμήσαμε τα τραπεζάκια που έχουν δίπλα τα οποία είναι πάνω στην άμμο κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες. Μπορείς να πας κατευθείαν με τις παντόφλες από την θάλασσα και ήταν μια γλύκα. Δώσαμε από $35 για ορεκτικό, κυρίως και ποτό, και ήταν πολύ καλό value for money. Έχουν ψητά ψάρια, κρέατα και διάφορα σαλατικά (το καλαμάρι τηγανητό ήταν άψογο). Αμέσως μετά κάναμε βόλτα ενώ ρόδιζε ο ουρανός - στην Ka'anapali εκεί έχει αρκετά μαγαζιά και resorts με πολύ κόσμο και είναι άψογα τα απογεύματα.
Την επόμενη μέρα είπαμε να φάμε στο David Paul Lahaina Grill. Είναι κλασικό γαλλικό εστιατόριο, με χαμηλό φωτισμό (σε επίπεδα σκότους) και χαλαρή μουσικούλα στυλ Σινάτρα. Είναι σε κεντρικότατο και πολύ βολικό σημείο στη Lahaina, την πιο ενδιαφέρουσα πόλη στο Maui, κλιματιζόμενο και με καθόλου θέα - βασικά ξεχνάς για λίγο ότι είσαι σε νησί. Παρόλα αυτά έχει πάρει βραβεία ως το καλύτερο εστιατόριο στο νησί για πολλά χρόνια τώρα. Ο λόγος είναι το πραγματικά έξοχο φαγητό, στο οποίο προσπαθούν να κάνουνε κάτι καινούργιο. Εδώ δε πλήρώνεις ούτε τη θέα ούτε την ποσότητα φαγητού: πληρώνεις για να γευτείς κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ ξανά, κάτι πρωτότυπο και γαστρονομικά τέλειο. Είναι σαν τα καλά publications ή τις καλές ταινίες, όπου ο δημιουργός προσπαθεί να δώσει και να προτείνει κάτι καινούργιο στο κοινό του. Στην προκειμένη περίπτωση το γεύμα μου ήτανε αρνάκι με γεύση από καφέ Kona (μια τοπική ποικιλία).
Γενικά σιχαίνομαι τον καφέ και τον αποφεύγω μετά μανίας λόγω της πικρής του γεύσης, οπότε ήταν πολύ ριψοκίνδυνη επιλογή για εμένα. Και όμως κάθε μπουκιά ήταν εμπειρία: μετά την γεύση του πολύ μαλακού αρνιού, έσκαγε από το πουθενά μια πολλή ήπια γεύση καφέ. Στην πρώτη μπουκιά που δοκίμασα έμεινα άφωνος, διότι ο σεφ είχε καταφέρει να διαχωρίσει χρονικά (με κάποιο μαγικό τρόπο) την αίσθηση του κρέατος από την αίσθηση του καφέ. Ο καφές ήτανε πιο πολύ aftertaste. Προσθέστε σε αυτό το νοστιμότατο ορεκτικό (ντομάτα μοτσαρέλα αλλά μια πολύ ειδική γεύση) και έτσι δεν με πείραξε καθόλου ούτε οι μικρές σχετικά μερίδες ούτε η τσιμπημένη τιμή ($60 έκαστος) - θα τα έδινα και πάλι. Overall, μια από τις καλύτερες γευστικές περιπέτειές που είχα ποτέ!
Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να φάμε σε ένα από τα παραλιακά εστιατόρια στη Lahaina για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Κλείσαμε τραπέζι στο Kimo's το οποίο όντως βλέπει θάλασσα και για καλή μας τύχη όλα τα μικρά τραπεζάκια για 2 άτομα είναι αυτά που βλέπουν μπροστά μπροστά στο μπαλκόνι.
Αργότερα ανάψανε και οι πυρσοί, άρχισε να φυσάει ένα απαλό ζεστό αεράκι, και ξεκίνησε να παίζει μια απαλή live μουσική - δε θέλαμε να φύγουμε με τίποτα! Ο ήλιος έδυσε, και τελικά το φαγητό δεν ήταν και κάτι το τρομερό: εδώ πληρώνεις τα $45 για τη θέα και την ατμόσφαιρα. Ένα παραδοσιακό γλυκό που πήραμε ήταν μέτριο - γενικά όλα τα γλυκά που φάγαμε ήταν μέτρια με εξαίρεση την τελευταία μέρα.Την τεταρτη μέρα ήταν που καταλάβαμε πόσα λεφτά θα μας φύγουν στο Maui (και δη στο φαγητό) οπότε είπαμε να την βγάλουμε φτηνα και έτσι κάτσαμε στο Cheeseburger in Paradise, και αυτό πάνω στη θάλασσα στην Lahaina. Βασικά το ανοίξανε δύο κοπέλες οι οποίες είχανε βαρεθεί λέει να τρώνε ψάρι-ψάρι-ψάρι στο νησί και θέλανε ο κόσμος να μπορεί να φάει ένα κλασικό burger. Το burger τους είναι αρκετά νόστιμο, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο χάλια τα φαγητά - πιο πολύ κοντά σε fast food είναι παρά σε εστιατόριο. Γευστικά ήτανε το χειρότερο που δοκιμάσαμε (ακόμα και τα $25 ήταν πολλά), αλλά είναι σε γαμάτο μέρος πάνω στη θάλασσα (και λίγο ψηλά στο 2ο όροφο), με τέλειο νησιώτικο design και live rock μουσική, το οποίο κάνει το μέρος πολύ ευχάριστο και popular. Επιπλέον, δε δέχεται κρατήσεις οπότε βοηθά τους χύμα περαστικούς.
Την πέμπτη μέρα είχαμε κλείσει να πάμε στο Luau. Αυτό είναι ένα παραδιασιακό τοπικό γλέντι όπου έχει μπουφέ με πολυνησιακά φαγητά και ζωντανή μουσική και χορευτές - κάτι σε χαβαϊανά μπουζούκια με πολύ φαγητό. Το καλύτερο του είδους του είναι το Old Lahaina Luau το οποίο όμως θέλει κρατήσεις κανένα μήνα πιο νωρίς (τουλάχιστον) και δεν το προλάβαμε αφού μάθαμε για τα Luaus γενικότερα αρκετά αργότερα. Όμως πήγαμε στο Drums of the Pacific, ένα Luau που διοργανώνει το Hyatt στην Ka'anapali.
Δώσαμε $80 έκαστος για αυτό αλλά τα άξιζε: η θέση είναι άψογη (ειδικά για βόλτα μετά το φαγητό), το φαϊ άπλετο και πεντανόστιμο, και το σόου είχε διάφορους περίεργους χορούς και χούλα, συν ένα γαμάτο σόου με φλεγόμενους πυρσούς όταν νύχτωσε. Γνωρίσαμε διάφορα ενδιαφέροντα άτομα, συμπεριλαμβανουμένου ενός ρουμάνου ο οποίος τώρα είναι παντρεμένος στον καναδά αλλά το ονειρό του είναι να έρθει στην Ελλάδα να ζήσει για πάντα!
Τα φρούτα τους ήτανε για πολλοστή φορά άψογα, ζουμερά και νόστιμα. Το όλο σόου μαζί με το φαϊ κρατάει κάπου 3 ώρες, το οποίο αν εξαιρέσεις την μισή ώρα που πρέπει να περιμένεις στην είσοδο (είναι first-come first-serve οπότε πας λίγο νωρίς για να κάτσεις μπροστά, εκτός αν έχεις vip που είναι $115) ήτανε μια χαρά. Ειδικά αυτό το Kahlua Pork είναι από τα πιο νόστιμα πράγματα που έχω φάει ever.
Και πάμε στην έκτη και τελευταία μέρα, όπου είχαμε κλείσει να φάμε στο Mama's fish house, ένα (με βάση τα όσα ακούγαμε) από τα καλύτερα ψαράδικα στο νησί. Είπαμε να πάμε για lunch πρώτα για να γλυτώσουμε κανένα φράγκο, αλλά ήταν ανοιχτά μόνο για dinner και αναγκαστικά τα σκάσαμε κανονικά. Στο τέλος της μέρας, μετά από ορεκτικά, ποτά, κυρίως και γλυκό, δώσαμε από $80 έκαστος κατατάσσοντάς το στην πρώτη θέση της λίστας με τα πιο ακριβά εστιατόρια που έχω φάει ποτέ. Γιατί τόσο όμως?
Καταρχάς είναι σε καταπληκτική τοποθεσία, σε μια παραλία όπου μετά τα τραπέζια έχει αμμουδιά με φοίνικες και μετά θάλασσα. Από όσα πήγαμε ήταν το πιο τέλειο από πλευράς ambiance εστιατόριο που φάγαμε. Επειδή μάλιστα πήγαμε πρώτοι πρώτοι γιατί μας είχε κόψει η λόρδα και πεινάγαμε σαν τρελλοί, μας έβαλαν και κάτσαμε στα πρώτα πρώτα τραπεζάκια (τα μαγαζί είναι sold out τις πιο πολλές μέρες). Αυτή ήταν η θέα από το τραπέζι μας:
Επιπλέον, το service ήτανε άψογο, μάλλον το καλύτερο που έχω δει ποτέ. Ένας τυπάς με άσπρα μαλλιά μας εξήγησε τα πάντα για τα φαγητά, και εγώ πραγματικά τον έπρηξα στις ερωτήσει. Ήταν πάντα εκεί για εμάς, ευγενικότατος και αστείος, και μας βοήθαγε συνέχεια. Εκτός από αυτόν είχαμε άλλα 5-6 άτομα που μας περιποιηθήκανε: άλλος έφερε τα νερά, άλλος τα ποτά, άλλος τα ορεκτικά, άλλος γέμιζε τα ποτήρια νερό κάθε τρεις και λίγο, άλλος μας έφτιαξε ξανά την πετσέτα σε σχήμα αχοιβάδας πάνω στο πιάτο όταν έλειψα για την τουαλέτα(!), και άλλος μας έφερε τα κυρίως φαγητά. Αφήσαμε στον τύπο περισσότερο tip από όσο πληρώνουμε για να φάμε σε ένα τυπικό εστιατόριο εδώ!
Το φαγητό ήταν φυσικά άψογο, ψάρια με απίστευτα φρούτα και διάφορα άλλα καλούδια, και για εμένα μια πάπια σε σάλτσα από μάνγκο (νιαμ νιαμ!). Δεν ήταν πολύ σε ποσότητα αλλά από γεύση έσκιζε. Μάλιστα το μενού έχει μόνο 5-10 πιάτα, με αυτά τον ψαριών να αναφέρουν συγκεκριμένα από ποιον πιάστηκε το ψάρι νωρίτερα την ημέρα(!) και σε ποιον κόλπο του νησιού(!!).
Η αποκορύφωση ήτανε στο επιδόρπιο, όπου μου έκοψε να παραγγείλω το "Black Pearl" χωρίς να ξέρω τι είναι ακριβώς. Οπτικά αυτό που ήρθε είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα πιάτα που έχω δει ποτέ:
Βασικά το κοχύλι είναι από μπισκότο και τρώγεται, ενώ το μαργαριτάρι είναι μους σοκολάτας με μια περίεργη γέμιση μέσα. Επίσης είχανε φτιάξει αυτό το πολύπλοκο αστεροειδές σχέδιο στο πιάτο από χυμό φρούτων και κάτι άλλα περίεργα - ήταν απίστευτα τέλειο σχήμα. Από γεύση δεν έλεγε και πολλά (είπαμε τα γλυκά τους δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο) αλλά είχαμε ενθουσιαστεί τόσο από την όλη εμπειρία μέχρι τότε που δεν μας ένοιαξε - ούτε το άδειο πορτοφόλι κοιτάγαμε αφού ήταν ιδανικά να φύγεις με μια τέτοια γεύση από το νησί (πετάγαμε 2 ώρες αργότερα)...
