Ο δρόμος προς τη Hana, την μεγαλύτερη "πόλη" (μάλλον χωριό) στο τέλος της 3ωρης διαδρομής μέσα από το δάσος είναι κάπως έτσι:
Τίγκα στις στροφές, πολλά σημεία που είναι one way, και γεμάτο από Mustang και άλλα convertibles (είναι τέλεια να βλέπεις όλα τα δέντρα να περνάνε από πάνω σου). Ένα δείγμα από τα φυτά έχουν μαζέψει στο "Garden of Eden":
Αυτή η βλάστηση είναι τυπική και ο κόσμος έχει στις αυλές των σπιτιών του αυτά τα είδη. Η Hana βασικά δεν απέχει πολύ από το πως φαντάζεται κανείς τον παράδεισο: ονειρικό πράσινο, χαλαροί ρυθμοί, ευγενικότατοι (σε βαθμό αηδίας) ντόπιοι, και τέλεια φαγητά. Σταματήσαμε σε ένα από τα πολλά stands στο δρόμο (στυλ καντίνα) όπου μια Ισραηλινή κοπέλα μας έφτιαξε έναν από τους πιο τέλειους φρέσκους χυμούς που έχω πιει (πορτοκάλι, lime, cane sugar και νερό). Είχε έρθει για διακοπές στο Maui πριν από αρκετούς μήνες και ερωτεύτηκε τη Hana, και αποφάσισε να μείνει μόνιμα εκεί. Τώρα έχει κλείσει 6 μήνες σύνολο και δεν λέει να πάει πουθενά. "Βρήκα τον παράδεισο", μας έλεγε (το περασμένο καλοκαίρι είχε περάσει την περισσότερη ώρα της στα καταφύγια του βόρειου Ισραήλ για να μην σκοτωθεί από τους βομβαρδισμούς της Χεζμπολάχ).
Στο δρόμο για την Hana υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα detours - βασικά όπου στρίψεις από τον κυρίως δρόμο ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Σε ένα από αυτά βρεθήκαμε στο Lower Nahiku Village. Είναι τόσο απομονωμένο όπου για να μην παιδεύεται ο καημένος ο ταχυδρόμος όλα τα γραμματοκιβώτια είναι μαζί στην είσοδο του χωριού:
Προχωρώντας πιο κάτω φτάνεις στην παραλία:
Στη θάλασσα απολαμβάνεις τότε τα κύματα που σκάνε στα ηφαιστειογενή βράχια (είναι παντού - το Maui γεννήθηκε από μάγμα που βγήκε από το φλοιό της γης).
Σε ένα άλλο detour είπαμε να πάμε στο Blue Pool, το οποίο διαβάζαμε ότι είναι ένας καταράκτης με μια μικρή λιμνούλα πολύ κοντά στη θάλασσα. Ξεκινήσαμε ενθουσιώδεις αλλά στο δρόμο (χωματόδρομος) υπήρχαν ένα σωρό ταμπέλες που σου απέτρεπαν να πλησιάσεις όπως αυτή:
και πιο μετά όσο πλησιάζες υπήρχαν δεκάδες ταμπέλες (δεν κάνω πλάκα) που ελεγαν "go away" και "keep out" , ή και πιο χοντρά όπως αυτή:
Μετά από κανένα 10λεπτο, στο τέλος του δρόμου, υπήρχε μια μπάρα:
"The so called blue pool does not exist"... χαχαχαχαχα! Μας έφτιαξε τη μέρα! Προχωρώντας με τα πόδια περνάς κάτι βράχια και κάνεις αριστερά, όπου έχει μια ενδιαφέρουσα θέα:
και επειδή οι περισσότεροι γυρνάνε σε κάποιο σημείο από τις πολλές ταμπέλες, είσαι μόνος σου με ένα καταρράκτη:
... βγαλμένο από τη γαλάζια λίμνη, όπου μπορείς να κολυμπήσεις χωρίς πρόβλημα και να παίξεις όσο θέλεις. Πρέπει να είσαι λίγο adventurous για να φτάσεις μέχρι εκεί βέβαια.
Προς το τέρμα του δρόμου, μετά και τη Hana, μπαίνεις σε ένα εθνικό πάρκο (το οποίο συμπεριλαμβάνει και τον ενεργό κρατήρα) και υπάρχει ένα από τα πιο άψογα hikes που μπορεί να κάνει κανείς. Σαν ένταση δεν ήταν καλύτερο από αυτό του Yosemite με τους καταρράκτες στο full, αλλά έχει απίστευτα μοναδικές ομορφιές. Όπως αυτοί οι μικροί καταρράκτες και λιμνούλες:
Παράλληλα βλέπεις αριστερά και δεξιά γκρεμούς με υπέροχη φύση:
Και κάπου στα μισά της διαδρομής φτάνεις μπροστά σε ένα bamboo forest:
To οποίο έχει μια είσογο βγαλμένη από έργα και άλλες εποχές:
Η διαδρομή μέσα στο δάσος κρατάει αρκετή ώρα και είναι εντυπωσιακή και πρωτότυπη - δεν είναι σαν κανένα άλλο hike που μπορεί να κάνεις οπουδήποτε αλλού! Κατά περιόδους φυσάει ο αέρας και χτυπάνε τα bamboo μεταξύ τους (τα οποια είναι πανύψηλα) και δημιουργούν μια πολύ τρομακτική ατμόσφαιρα, αφήνοντας παράλληλα ελάχιστο φως ήλιου να φτάσει στο έδαφος.
Φυσικά στο τέλος, όπως σε κάθε καλό hike, υπάρχει ένας καταρράκτης που ξεχωρίζει μέσα από τα δέντρα και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, λες και βρίσκεσαι στο Jurassic Park (αν και αυτό δεν γυρίστηκε στο Maui αλλά στην Kauai.
Στον δρόμο για τη Hana καταλάβαμε ότι δεν είμαστε πια σε έυκρατη ζώνη αλλά σε ένα τροπικό κλίμα. Η βλάστηση, οι μυρωδιές, οι ήχοι, τα διάφορα ζώα και πουλιά, είναι όλα βγαλμένα από έναν άλλο κόσμο που δεν είναι τόσο εύκολο να συναντήσει κανείς. Αν το ήξερα καλύτερα θα το είχα σχεδιάσει ώστε να διανυκτερεύαμε ένα βράδυ στη Hana ώστε να μην έχουμε την ίδια μέρα το άγχος να γυρίσουμε - αν και το ότι φύγαμε στις 7:30 το πρωί βοήθησε πολύ. Υπάρχουν πάμπολλα σημεία διαφυγής, κρυφά μονοπάτια, δροσερά ποτάμια, απόκρυφες παραλίες και ειδυλλιακοί καταρράκτες για να ανακαλύψει κάποιος.
