Η Ελλάδα είναι πολύ περίεργη χώρα. Επίσης είναι μια χώρα πολύ άσχημη οπτικά. Δεν μιλάω για την φύση και τις θάλλασσες, αλλά για τις πόλεις μας. Ερχόμενοι από το ΛΑ πριν λίγες μέρες, και εγώ και τη Ντόρα κάναμε πλάκα για την επιστροφή μας σε ένα μικρό Αφγανιστάν. Ακούγεται ιδιότροπο, και δεν το είχα καταλάβει όσο ζούσα εδώ αλλά τελικά όπου ζει κανείς συνηθίζει μετά από μερικά χρόνια και δεν έχει σημασία το περιβάλλον. Βλέπεις τα άσχημα κάθε μέρα και περνάς απαθής. Αλλά όταν βλέπεις διαφορά με έξω, τότε είναι αρκετά πιο προφανές και ενοχλεί.
Ως έλληνες είμαστε απίστευτα ατομιστές. Δεν μας νοιάζει καθόλου το κοινωνικό σύνολο εκτός αν πρόκειται να βολευτούμε εμείς. Τα σπίτια μας είναι τέλεια και άψογα, αφού πάω σε διάφορα σπίτια και όλα είναι στην εντέλεια, ένας καθρέφτης των ανθρώπων που ζουνε μέσα. Και φυσικά με φίλους μας τα περνάμε άψογα, διότι είμαστε ζεστοί με τον κόσμο που ξέρουμε. Αλλά με τον κόσμο που δεν γνωρίζουμε?
Εκεί το χάος. Βγαίνεις από τα λουσάτα σπίτια σε κακοσχεδιασμένα και μικρά πεζοδρόμια, δρόμους χάλια, πανάσχημες πολυκατοικίες να κόβουν την θέα, αμάξια να σου κόβουν το δρόμο 9 στις 10 περιπτώσεις, πράσινα πάρκα μηδέν, και πολλά πολλά άλλα. Πας σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ και είναι το αντίθετο: κόσμος πιο ψυχρός, που δεν θα γίνουν ποτέ κολλητοί σου, ΑΛΛΑ ότι έχει να κάνει με το κοινωνικό σύνολο είναι άψογο: νοσοκομεία, σχολεία, πάρκα, πόλεις... όλα είναι σχεδιασμένα με μεράκι και όρεξη, ώστε να βοηθείται ο άγνωστος, ο "ξένος" κόσμος όσο γίνεται καλύτερα.
Υπάρχει κάπου μέση λύση?
