Το πρώτο ήτανε το Rent. Ο τίτλος που του έχουνε αποδώσει είναι Rock Opera, διότι σε αντίθεση με άλλα μιούζικαλ ή όπερες οι καλλιτέχνες τραγουδάνε rock τραγούδια αντί τα κλασσικά. Είναι η ιστορία για μια ομάδα νέων που ζούνε στη Νέα Υόρκη αλλά είναι φτωχοί και δεν έχουν να πληρώσουνε το νοίκι ή κάτι άλλο. Ζούνε σε ένα μισοχτισμένο διαμέρισμα χωρίς θέρμανση και με χίλια-δυο προβλήματα.
Είχε πάρει Tony Award (τα Oscar του θεάτρου) πριν 10 χρόνια όταν είχε βγει στα 90s, διότι ήταν το πρώτο μιούζικαλ που δεν είχε ανάλαφρο θέμα αλλά αντίθετα στην ιστορία υπάρχουν διάφορα σοβαρά θέματα, όπως ένας από αυτούς να πεθαίνει από AIDS, ναρκωτικά, φτώχεια, σχέσεις κτλ. Επίσης υπάρχουνε λεσβίες, gay, τραβεστί κτλ, χαρακτήρες που ποτέ δε βλέπεις σε άλλα θεατρικά έργα.
Παρόλα αυτά δεν μου άρεσε τόσο. Βασικά δεν καταλάβαινα τι λέγανε και πολύ καλά, και τα σκηνικά ήταν αρκετά στατικά, και τα τραγούδια δεν μου φάνηκαν φοβερά. Ίσως πριν 10 χρόνια όταν βγήκε να ήταν πρωτοποριακό, αλλά μου φάνηκε κάπως ξεπερασμένο και όχι ιδιαίτερο.
Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα άρων άρων για να πάω να προλάβω τα πρωινά discounts (ανοίγουν στις 11 το πρωί για τις παραστάσεις στις 2). Αρχικά ζήτησα για το Pirate Queen, το οποίο είναι φτιαγμένο από τους παραγωγούς του απίθανου Riverdance και έτσι μου κέντρισε το ενδιαφέρον αμέσως. Όμως είχαν μόνο limited view θέσεις (κοινώς βλέπεις καμιά κολώνα αντί για τη σκηνή) και είπα να το αφήσω. Αμέσως έπεσε στο μάτι μου το Drowsy Chaperon. Ο τίτλος είναι πραγματικά χάλια αλλά η παράσταση ήταν φοβερή! Ήταν η απόλυτη meta-theatrical εμπειρία.
Σβήνουν τα φώτα, και αντί να ξεκινήσει η παράσταση ακούμε μια φωνή: " I hate theater". Η φωνή συνεχίζει να μιλάει για το θέατρο και πως όταν σβήνουν τα φώτα και περιμένουν όλοι να ξεκινήσει η παράσταση αυτός προσεύχεται... Συνεχίζει να λέει έτσι διάφορα ωραία θεατρικά για 4-5 λεπτά (στα σκοτάδια) πριν ανοίξουν τα φώτα για να δούμε έναν τυπά καθισμένο στην καρέκλα του.
Το θέμα του έργου είναι απίστευτα πρωτότυπο: βάζει αυτός ένα δίσκο βινυλίου με μια παλιά θεατρική παράσταση ονόματι "drowsy chaperon" να ακούσουμε, αλλά ότι συμβαίνει στην παράσταση εμείς το βλέπουμε live μπροστά μας από πραγματικούς ηθοποιούς! Έτσι υπάρχουν μόνιμα 2 επίπεδα στο έργο, η παράσταση του drowsy chaperon με κανονικά τραγούδια, πλοκή κτλ αλλά την ίδια στιγμή έχουμε τον τύπο αυτό (narrator) να διακόπτει, να κάνει narrate και να σχολιάζει. Αλλά αυτό είναι μέσα σε μία παράσταση την οποία παρακολουθούμε εμείς και την οποία μπορούμε εξίσου να σχολιάσουμε και να εξηγήσουμε! Είναι μια παράσταση μέσα σε μια άλλη παράσταση, ή αλλιώς μια μέτα-παράσταση, και είναι το θεατρικό αντίστοιχο των πινάκων ζωγραφικής του Escher ή του θεωρήματος της μη πληρότητας του Godel ή της μουσικής του Bach , για τα οποία έγραφα και παλαιότερα.
Για παράδειγμα, πολύ συχνά ο αφηγητής κάνει πάυση, για να μας πει κάτι, οπότε όλοι οι ηθοποιοί του μιούζικαλ παγώνουν και τα φώτα χαμηλώνουν και αυτός αρχίζει να κινείται. Βασικά και όσο το έργο παίζει αυτός κινείται ανάμεσα στους ηθοποιούς και τους χορευτές (χωρίς αυτοί να επηρεάζονται βέβαια) και να συνεχίζει να μιλάει. Έχουμε δεν κάτι τέτοιο σε ταινίες, αλλά το να το βλέπεις live με αληθινούς ανθρώπους ήταν άλλη εμπειρία.
Κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού, οι περίπου 10 ηθοποιοί που χορεύανε αρχίζουν να επαναλαμβάνουν σπασμωδικά τις κινήσεις και τα λόγια τους με μια περίοδο περίπου 3 δευτερόλεπτα. Ήταν σαν να είχαν κολλήσει! Φυσικά, αυτό που είχε συμβεί είναι ότι είχε κολλήσει η βελόνα στο πικάπ! Μόνο όταν πήγε ο αφηγητής μας να την ξεκολλήσει συνέχισαν την κανονική ροή του σόου...!
Κατά τη διάρκεια του τελικού χορευτικού, όλοι οι ηθοποιοί είναι πάνω σε ένα αεροπλάνο που έχει ανέβει στη σκηνή (μη ρωτάτε πως και γιατί) και ετοιμάζονται για την κορύφωση... εκείνη την στιγμή ακριβώς πέφτει το ρεύμα στο σπίτι του αφηγητή, επομένως όλοι αυτοί παγώνουν, με εξαίρεση τον αφηγητή που κόβει βόλτες προσπαθώντας να βρει τι φταίει. Τελικά μπαίνει μέσα ο επιστάτης για να σηκώσει το διακόπτη, και τότε βλέπουμε τους ηθοποιούς με ένα να επανέρχονται για την τελική σκηνή από εκεί που είχαν διακοπεί. Και ο αφηγητής μας να λέει πως κάτι τέτοιο πάντα καταστρέφει την παράσταση γιατί κόβει τον ειρμό.
Η κορυφαία στιγμή βέβαια του έργου είναι όταν κάνει διάλειμμα το drowsy chaperon (όχι το δικό μας έργο, αλλά το έργο μέσα στο έργο). Ο αφηγητής βάζει το δίσκο με το δεύτερο μισό και πάει την τουαλέτα. Ανοίγει η αυλαία και αρχίζουμε να βλέπουμε ένα κινέζικο παλάτι, δράκους και κάτι που έμοιαζε με κινέζικη όπερα (άσχετο δηλαδή με το προγούμενο έργο). Αρχίζουν να τραγουδάνε διάφορα πράγματα, και εμείς ξυνόμασταν λίγο και προσπαθούσαμε να βγάλουμε νόημα του τι έχει γίνει. Φυσικά, ο αφηγητής μπαίνει τρέχοντας μέσα λέγοντας μας πως καταλάθος έβαλε λάθος δίσκο να παίζει! Και εμείς βλέπαμε ότι υπήρχε στο δίσκο! ήταν άψογη εμπειρία πραγματικά και είχαμε λυθεί όλοι στα γέλια για αρκετή ώρα.
Overall το έργο ήταν πανέξυπνο και μοναδικό στο είδος του. Ήταν βασικά 2 παραστάσεις, η μία μέσα στην άλλη. Είναι κάτι που υπάρχει μερικώς σε ταινίες, αλλά πρώτη φορά το είδα σε θέατρο. Και είναι εντελώς νέα εμπειρία να το ζεις ζωντανά.
Όπως έφευγα από το έργο έτυχε να βρω μπροστά μου πάλι τον πάγκο με τα discount tickets. Βλέπω ότι έχει ακόμα για το Avenue Q, το οποίο είχε βγει καλύτερο μιούζικαλ πριν 3 χρόνια. Ε λέω, μια ζωή την έχουμε ας πάω να το δω και αυτό.
Και πάλι, το έργο ήταν άψογα πρωτότυπο και είναι μάλλον η πιο αστεία παράσταση που έχω δει. Υπάρχουν 4 άνθρωποι ηθοποιοί και επίσης παίζουν 4 κούκλες puppets (σε στυλ muppet show), τις οποίες χειρίζονται και μιλάνε για αυτές 4 puppeteers. Και αυτά τα δύο γκρουπ κάνουνε interaction κανονικά (κορυφαίος χαρακτήρας η Lucy the Slut). Έχουν άψογα τραγούδια, όπως το κλασσικό πια "The Internet is for Porn" και το "It sucks to be Me".
Η υπόθεση έχει να κάνει με ένα απόφοιτο πανεπιστημίου ο οποίος μόλις προσλήφθηκε στην πρώτη του δουλειά, οπότε άρχισε να ψάχνει για σπίτια. Ξεκινά από την Avenue A, αλλά οι τιμές είναι πολύ ακριβές οπότε έπρεπε να φτάσει μέχρι την Avenue Q για να βρει ένα φτηνό νοίκι. Αμέσως μαθαίνει ότι απολύεται ("How can I get fired before I even start working?!", και κάπου εκεί ξεκινά η συνειδητοποίηση ότι στη ζωή αρχίζουν τα δύσκολα μετά την αποφοίτηση ("I want to go back to college", είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού).
Γενικά το έργο αυτό είχε άψογους και πραγματικά αξέχαστους χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου ενός υπαλλήλου γραφείου που ανακαλύπτει ότι είναι gay, έναν γαμάτο μαύρο επιστάτη και έναν χαλαρό αμερικάνο με σορτσάκια (και την oriental γιαπωνέζα γυναίκα του).
