Υπάρχουν στιγμές που σαν έλληνας φίλαθλος (και βάζελος) έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι πάνω μου. Η πρώτη ήταν το Πάσχα του 1996, όταν ο Παναθηναϊκός σήκωσε για πρώτη φορά σε ιστορία ελληνικού συλλόγου κύπελλο πρωταθλητριών, σε αυτόν τον αλησμόνητο τελικό με την Μπαρτσελόνα στο Παρίσι (Γιαννάκης... πρέπει να γίνει το σουτ... δε γίνεται το σουτ... χάνεται η μπάλλα... κόβει εντυπωσιακά ο Βράνκοβιτς!).
Καπάκι την επόμενη εβδομάδα Άγιαξ-ΠΑΟ στο Άμστερνταμ για τα ημιτελικά του Champion's League. Ο Βαζέχα σκοράρει στο 87', κάνει το 0-1 και η Ελλάδα καίγεται από την μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη ελληνικής ομάδας. Δε ξέρω και γω πόσοι φίλοι μου γυρίσανε από Ολυμπιακοί σε Παναθηναϊκούς την επόμενη μέρα.Μετά, ο ημιτελικός με την Τσεχία για το Euro (και όλη η πορεία γενικότερα, αλλά ειδικά αυτό το ματς...). Είχα σκάσει 75 ευρά για να πάω να δω τους Lord of the Dance στο Λυκαβηττό. Πού να ήξερα ότι θα φτάναμε ημιτελικά? Σε όλη την παράσταση αντί να βλέπω τα χορευτικά, άκουγα με ένα κρυφό ακουστικό ένα ψείρα ραδιοφωνάκι FM τον Χελάκη από την Πορτογαλία να μεταδίδει τον αγώνα... Με το που λήγει η κανονική διάρκεια του αγώνα, τελειώνει και η παράσταση. Βουρ στο κυλικείο για την παράταση όπου υπήρχε μια μικρή τηλεορασίτσα...
Να είμαστε τώρα περίπου οι μισοί θεατές από το γήπεδο, ανακατεμένοι με τους πανύψηλους ιρλανδούς χορευτές και χορεύτριες, να βλέπουμε όλοι μαζί τον αγώνα σε μια 21" οθονούλα. Εντωμεταξύ εγώ να συνεχίζω να ακούω τον Χελάκη από το ακουστικό, η οποία περιγραφή μάλιστα να είναι 2-3 δευτερόλεπτα μπροστά από την εικόνα. Και να που κερδίζουμε το κόρνερ στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης. "Γκολ και φεύγουμε για τελικό", ακούω τον Χελάκη να λέει τη χρονική στιγμή t=0. Να τι έγινε στα επόμενα 3 δευτερόλεπτα:
t=2sec (Χελάκης): ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛΛ!
t=2.1sec (εγώ): ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛ!
t=3sec (όλο το πλήθος): ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΒΘΨΕΩΘ΅ΘΒΗΕ΅ΝΒΙΨ΅ΟΝΙ΅ΙΘΒΕ΅ΝΟ (χαμός)
Χοροπηδάγαμε σαν κατσίκια (και οι Ιρλανδοί μαζί!) για αρκετά λεπτά μέχρι να καταλάβουμε τι είχε πραγματικά γίνει...
Στη λίστα αυτή με τις μετρημένες-στα-δάχτυλα εμπειρίες, προστέθηκε το ματς του Μουντομπάσκετ, Ελλάδα-ΗΠΑ.
Our first quarter was bad. Too much stress, not many ideas in the offense, and the defense was as good as it would get. But the americans played once again too arrogantly. Sure, great individual players, but what's the point of dunking in the basket all the time if you are not going to win at the end?
Once we made the -12 to a +10, somewhere in the third quarter, I thought the americans would come back. But the shadow of defeat made them too nervous. Lost too many free throws and 3 pointers. And to everyone's surprise, we kept scoring all the time. The solutions were found, we tuned down the pace of play, the shots went in, everything just beautifully worked out. The biggest feat of all to me is the fact that the US was trailing by 6-10 points constantly for over 25 minutes. It wasn't some stroke of luck that we won; they could never come back.
Να τι γινόταν σπίτι μου μεταξύ 00:30 και 02:30 ξημερώματα παρασκευής... σχεδόν όλοι οι Έλληνες του USC σπίτι μου για το ματς!
We never watched the last 45 seconds of the game.
We had 24 people (record ticket sales!) at my living room watching the game, and everyone was cheering on every single basket made. I mean, it was really loud. And it was 2:30am on a Friday morning, and the walls at the wooden houses here are paper thin. I don't think anyone in our apartment complex could sleep. People kept shouting "SHUT UUUUUUP!" from the above apartment, they kept banging on our doors and windows and ceilings in the last few minutes fof the game. But we wouldn't stop. Eventually the cops came by, and they forced everyone out of my house without letting us watch the final few minutes. We found the final score from phonecalls...
